H δρομέας που έγραψε ιστορία ως η πρώτη Ελληνίδα που έκανε double στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Βάδην μάς έμαθε πως δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στη δύναμη της θέλησης και σε αυτά που λαχταρά η ψυχή. Η διαδρομή μέχρι την επιτυχία ήταν επίσης μεγάλη, με πολλές θυσίες, συγκινήσεις, στερήσεις, δάκρυα, προσπάθεια, αλλά και πολλά όνειρα. Πάντα δίπλα της συνοδοιπόροι η οικογένειά της και ο «φύλακας» Άγγελός της, στηρίζοντας κάθε της βήμα.

Θέλω να µιλήσουµε αρχικά για την τεράστια αυτή κατάκτηση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθληµα.

Ως αθλήτρια σίγουρα ξεπέρασα τον εαυτό μου, νιώθω πολύ γεμάτη και πραγματοποιήθηκαν τα όνειρά μου. Σαφέστατα θα ήθελα ένα βάθρο ακόμη σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα ή Ολυμπιακούς αγώνες, όπως όλοι οι αθλητές. Βέβαια, στο Παγκόσμιο ήμουν 4η και 8η Ολυμπιονίκης, είναι σαν να είχα πάρει μετάλλιο. Ως Αντιγόνη, 38 ετών, αμφισβητούμενη από πολλούς για το αν θα τα καταφέρω ή όχι, ήθελα πραγματικά να περάσω το μήνυμα ότι δεν μπορεί κανείς να βάλει ημερομηνία λήξης σε όνειρα, ανθρώπους, σχέδια. Μόνοι μας τα βάζουμε αυτά. Αν αποφασίσω να βάλω ημερομηνία λήξης θα τη βάλω εγώ, κανείς άλλος.

 

 

Επειδή είπες πως αµφισβητήθηκες, είχες στο νου σου τη φράση «θα τους δείξω εγώ, θα τα καταφέρω» να σε πεισµώνει;

Η αδερφή μου η Ελπίδα μού στέλνει πάντα ένα μήνυμα πριν από τους αγώνες όπου γράφει «σκέψου όλους αυτούς που σε αμφισβήτησαν». Κάθε φορά λοιπόν, όταν φτάνω στα χιλιόμετρα και είμαι καλά –γιατί παίζει ρόλο να είσαι καλά σωματικά πάνω απ’ όλα–, σκέφτομαι τα μηνύματα της αδερφής μου και λέω «τώρα θα σας δείξω πραγματικά πως αν έχεις δουλέψει σκληρά θα πετύχεις». Επειδή έχω δουλέψει πολύ σκληρά τα τελευταία χρόνια, ήθελα να πετύχω. Είχα ανάγκη να αποζημιωθώ, να αποδείξω στους ανθρώπους που με βλέπουν στο δρόμο στην Καρδίτσα να προπονούμαι με βροχή, με χιόνι και υπό δύσκολες συνθήκες και μπορεί να σκέφτονται «ποπό, τι κάνει αυτή η τρελή» πως είχα ένα όραμα, δεν βγήκα έτσι πρώτη.

Οπότε µέσα σου το πίστευες;

Όταν ήμουν 8η στους Ολυμπιακούς, προς το τέλος της προετοιμασίας λίγο πριν το Όρεγκον που δεν είχα δουλέψει τόσο σκληρά όσο φέτος, θυμάμαι ανέβαινα τις σκάλες του ξενοδοχείου στο Καρπενήσι με τον προπονητή μου, τον σταμάτησα και τον ρώτησα «πες μου τι παραπάνω έχουν κάνει όλες οι κοπέλες που συναγωνίζομαι από εμένα» και μου απάντησε «τίποτα παραπάνω». Εκείνη τη στιγμή ήμουν πολύ κουρασμένη από τη σκληρή προπόνηση, την ταλαιπωρία και τη μοναξιά, όμως η απάντησή του ήταν η σπίθα που μου άναψε ώστε να βρεθώ σε έναν τελικό Παγκοσμίου και να τις κοιτάζω στα μάτια.

Τι συµβαίνει µε το ηλικιακό όριο για το οποίο έγινε τόση συζήτηση;

Oυσιαστικά δεν υπάρχει ηλικιακό όριο. Δηλαδή μπορεί να μου πουν σταματάς επειδή είσαι 45; Αφού φέρνω επιτυχίες. Στην Ισπανική Ομοσπονδία υπάρχει αθλητής που έχει πάει 7 Ολυμπιάδες και είναι 50. Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι ότι υπάρχει κάποιος που σου βάζει όριο, απλώς εδώ από μία ηλικία και μετά οι αθλητές δεν έχει νόημα να συνεχίσουν να αγωνίζονται γιατί δεν μπορούν να ζήσουν από αυτό. Στο εξωτερικό ζουν αξιοπρεπώς, έχουν αξιοποιηθεί στις δουλειές τους, κάνουν αθλητισμό, έχουν αντίστοιχα τις άδειές τους και προσφέρουν με έναν άλλον τρόπο, κάτι που εμείς οι Έλληνες αθλητές δεν μπορούμε να κάνουμε γιατί δεν έχουμε τις παροχές.

Δεν είναι όµως η πρώτη φορά που βρίσκεσαι στην κορυφή της Ευρώπης. Το 2021 είχες πάρει Χρυσό και στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, όµως δεν πήρε τις διαστάσεις που πήρε τώρα.

Και εκεί αμφισβητήθηκα. Πολλοί είπαν πως τα κατάφερα κατά τύχη. Τώρα όμως κατάλαβαν πως τίποτα δεν έγινε κατά τύχη και πως αυτό ήταν η αρχή. Εγώ έτσι θεωρώ: πως εκείνη ήταν η αρχή μου. Ήταν μία σταθερά ανοδική πορεία, όχι αστραπιαία. Έγιναν όλα όπως έπρεπε, σιγά σιγά.

Υπάρχει κάτι που µπορεί να σε έχει στεναχωρήσει στην πορεία σου;

Δεν το σκέφτηκα ποτέ μου. Είμαι από τους ανθρώπους που κρατάω και θυμάμαι αυτά που θέλω για να μπορώ να ζω καλά. Μοιράζω τις σκέψεις μου ανάλογα με αυτό που κάνω. Δηλαδή η προπόνησή μου αφορά στην προπόνησή μου, η δουλειά μου είναι δουλειά μου, δεν μπορώ να συμπεριλάβω άλλες σκέψεις εκεί. Προσπαθώ να ξεχωρίζω το καθετί για να μην επιβαρύνομαι. Δεν είχα την κατάλληλη προσέγγιση. Δεν μπορεί να είσαι πρώτη στην Ευρώπη και από χορηγούς η προσέγγιση να είναι μηδενική. Αυτό με είχε στεναχωρήσει. Έστελνα βιογραφικά και δεν μου απαντούσαν καν. Αισθανόμουν πολύ αδικημένη σε σχέση με άλλους αθλητές που λόγω άλλων συνθηκών είχαν τα πάντα από χορηγούς. Θεωρούσα άδικο αυτό το κομμάτι. Παρ’ όλα αυτά, μετά το double περιττό να σου πω ότι η προσέγγιση ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Είμαι πολύ προσεκτική στο πώς θα το χειριστώ όλο αυτό, πράγμα που δεν είναι εύκολο. Θα ήθελα να πω σε όλους όσοι θέλουν να είναι δίπλα μου αυτή τη στιγμή ότι θα πρέπει να βοηθήσουν τα μικρά παιδιά, τους νέους αθλητές, με απλά πράγματα για να μπορέσουν να φτάσουν εδώ που έφτασα εγώ.

 

 

Μετά τη µεγάλη αυτή επιτυχία επέστρεψες να δουλέψεις κανονικά στο µαγαζί που δούλευες πριν. Δεν σκέφτηκες ποτέ να παρατήσεις τη ζωή αυτή;

Έχουμε μία δική μας επιχείρηση στην Καρδίτσα που μεγάλωσε τέσσερα παιδιά εδώ και 32 χρόνια. Είμαι μέσα στο μαγαζί από 7 χρονών παιδάκι και είμαι πια 38. Είναι το σπίτι μου. Στο μαγαζί τρώμε, πίνουμε καφέ, συζητάμε, γιορτάζουμε, τα κάνουμε όλα.

Άλλαξε η καθηµερινότητά σου µετά από όλη αυτή την αναγνωρισιµότητα;

Προσπαθώ να είμαι όπως πριν, όπως με ξέρεις, ήρεμη και χαμηλών τόνων. Η ανταπόκριση είναι από όλη την Ελλάδα και ευχαριστώ τον κόσμο γι’ αυτό. Δεν έχω κάποιον μάνατζερ γιατί θέλω να διαχειρίζομαι μόνη μου σε τι θέλω να πω «ναι» και σε τι «όχι». Ο λόγος που δεν θέλω να τα κάνω όλα είναι επειδή θεωρώ πως δεν μπορώ να τα κάνω όλα και θέλω να συνεχίσω να είμαι συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω χωρίς να χάνω την ουσία. Δύο χρόνια μετά, αν έχω πάει και καλά και έχω καταφέρει τους στόχους μου και όσα έχω στο νου μου, τότε θα μπορώ να έχω το χρόνο να μιλήσω σε όλους για όλα. Τώρα με ενδιαφέρει πολύ να στοχεύσω ψηλά και να μην κουράζομαι με πράγματα που μπορεί να μου προσφέρουν, αλλά δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να πάρω αυτά που μου προσφέρουν. Υπάρχει κόσμος που έρχεται στο μαγαζί και κλαίει. Ή τα παιδάκια περνώντας για να πάνε στο σχολείο κοιτάνε αν είμαι μέσα στο μαγαζί για να με χαιρετήσουν.

Πού αφιερώνεις τη μεγάλη αυτή επιτυχία;

Στους δικούς μου ανθρώπους που όταν φεύγω είναι πάντα εδώ. Στα παιδιά από τη δουλειά, που όταν λίγο περνάει η ώρα και βλέπουν πως χαλαρώνει η δουλειά, ενώ εγώ κανονικά πρέπει να μείνω μέχρι το κλείσιμο, μου λένε «φύγε, πήγαινε να ξεκουραστείς, θα μείνουμε εμείς εδώ». Σέβονται γιατί βλέπουν την προσπάθειά μου. Υπάρχουν ημέρες που μου παίρνουν τα πράγματα από τα χέρια λέγοντας «άσ’ το, θα το κάνω εγώ». Όσο μπορούν με διευκολύνουν να μην έχω άλλα πράγματα στο μυαλό μου. Σε όλους τους δικούς μου ανθρώπους –στη μαμά μου, τα αδέρφια μου, το σύζυγό μου– και στον κόσμο για τη προσέγγισή του.

Φοβήθηκες με όλα αυτά τα φώτα που έπεσαν πάνω σου μήπως χάσεις τον εαυτό σου;

Όχι, ξέρω τι θέλω. Άλλοι μπορεί να είχαν ως προτεραιότητα το να βγάλουν περισσότερα χρήματα, εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα φτωχή. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω πλούσια. Με ενδιαφέρει να μπορώ να κάνω όπως πρέπει τη δουλειά μου. Με λίγα πράγματα και καλά, να δουλεύω και να προπονούμαι χωρίς προβλήματα. Για εμάς τους αθλητές μπορεί να είναι σημαντική και μία κουβέντα που μπορεί να μας πει κάποιος, ακόμα και έτσι νιώθουμε τη στήριξη. Μπορεί να σε πάρει ένας χορηγός και να σου πει: «Αντιγόνη, πώς είσαι σήμερα; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Δεν μας ενδιαφέρει και να μην πετύχεις, εμείς είμαστε δίπλα σου.» Αυτό μπορεί να λειτουργήσει αυτόματα σαν να έχεις εκατό χορηγίες.

Τι σκέφτηκες στο βάθρο και λύγισες;

Άρχισα να σκέφτομαι πώς ξεκίνησα τον αθλητισμό, πώς σταμάτησα, πώς ξαναξεκίνησα, τις δυσκολίες που αντιμετώπισα στη ζωή μου, τα προβλήματα που αντιμετώπισε η οικογένειά μου για να μπορώ να κάνω εγώ αθλητισμό. Ήμουν από μια πολύ φτωχή οικογένεια με τέσσερα παιδιά. Με μία μητέρα που δούλευε απεριόριστες ώρες για να μπορέσει να μας μεγαλώσει και να μας σπουδάσει. Καταλαβαίνεις πως η δυσκολία αυτή με έκανε να φτάσω στο βάθρο και να περνάει όλη η ζωή από μπροστά μου γρήγορα σαν μια μικρή ταινία. Πίστεψέ με, δεν γνωρίζει κανείς ούτε το ⅓ από τη ζωή μου. Κάποια στιγμή θα γράψω ένα βιβλίο.

 

 

Μου δίνεις την εικόνα μιας πολύ δεμένης και ενωμένης οικογένειας στα δύσκολα.

Ναι, φαντάσου με την τρίτη αδερφή μου έχω έξι χρόνια διαφορά και με την τέταρτη επτά. Με τη μεγάλη μου αδερφή έχω ένα χρόνο διαφορά. Με τη μεγάλη ήμασταν πολύ πιο κοντά. Τις μικρές έπρεπε να τις μεγαλώσουμε εγώ με τη μεγάλη αδερφή μου –η μαμά και ο μπαμπάς δούλευαν–, οπότε μεγαλώνοντας τις μικρές αδερφές μας είμαστε τώρα πολύ δεμένες. Έχουμε μια πολύ ωραία σχέση. Σεβόμαστε η μία την άλλη, καθεμία έχει την οικογένειά της. Έχουμε μία μαμά που μας έχει δώσει κάποια όμορφα στοιχεία και μας έχει μάθει να μην μπλεκόμαστε σε πράγματα που δεν έχουμε λόγο. Είμαστε συνειδητά μια πολύ αγαπημένη οικογένεια.

Ο δυναμισμός της μητέρας σου έχει λειτουργήσει για σένα ως πρότυπο;

Αλίμονο, δεν θα μπορούσα να είμαι αυτή που είμαι αν δεν είχα αυτό το πρότυπο μητέρας. Εγώ πραγματικά αυτό που κάνω το θεωρώ λίγο σε σχέση με αυτά που έκανε η μητέρα μου. Αισθάνομαι μηδέν μπροστά της.

Με τον πατέρα σου πώς είναι η σχέση σου;

Τον πατέρα μου τον έχω χάσει τα τελευταία δύο χρόνια. Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι είκοσι χρόνια. Ο πατέρας μου πίστευε πολύ σε μένα. Ήμουν ένα πολύ δραστήριο παιδί, αγοροκόριτσο. Με έψαχναν και με έβρισκαν στο γήπεδο να παίζω ποδόσφαιρο με τα αγόρια. Οι γονείς μου ήξεραν πως έχουν ένα πολύ ζωηρό παιδί και πως με κάποιο τρόπο έπρεπε να ξεφεύγει.

Λειτουργούσε και λυτρωτικά ο αθλητισμός για σένα;

Νομίζω πως αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα τον αθλητισμό. Όταν ήθελα να αποφύγω όλη αυτή τη συγκυρία έφευγα από το σπίτι και το μοναδικό πράγμα που με έκανε να νιώθω καλά και να ξεχνάω ήταν ο αθλητισμός. Η προπόνηση με συναθλητές, φίλους, με ανθρώπους που έχω ακόμα στη ζωή μου, ήταν για μένα μία διέξοδος. Ήθελα να πετύχω κάτι για μένα, να νιώσω εγώ σημαντική. Μετά ήρθε και η σημαντικότητα των υπολοίπων. Δηλαδή, όταν νιώθω εγώ καλά, σίγουρα μία μητέρα θα στηρίξει το παιδί της, ένας πατέρας επίσης. Το μικρόβιο του αθλητισμού μάς το έβαλαν οι δικοί μας από όταν ήμασταν πολύ μικρά. Από 3 ετών η αδερφή μου έκανε μπαλέτο κι εγώ ρυθμική γυμναστική. Ως πολύτεκνη οικογένεια, είχαμε το προνόμιο να μπορούμε να κάνουμε κάποια αθλήματα δωρεάν εκείνες τις εποχές. Προσπάθησαν να μας σπρώξουν στον αθλητισμό χωρίς οι ίδιοι να έχουν σχέση με αυτόν. Απλώς, προσπάθησαν από μικρά να μας βάλουν στο χώρο. Εγώ έμεινα.

Είχες σταματήσει για ένα διάστημα τον πρωταθλητισμό και όπως είχες πει ξαναξεκίνησες για να πάρεις κιλά. Γιατί σταμάτησες την πρώτη φορά;

Ναι, ναι. Τώρα είμαι 50 κιλά, τότε ήμουν 43. Ήταν μία περίοδος πολύ αδιάφορη για τη ζωή μου. Δεν είχα στόχους και όραμα, είχα χαθεί στο τίποτα και έτσι ξαναξεκίνησα. Είχα σταματήσει λόγω προβλημάτων της οικογένειας. Έπρεπε να δουλέψω για να μπορώ να στηρίξω τα μικρά μου αδέρφια. Όταν σταμάτησα, τα αδέρφια μου ήταν στο δημοτικό. Έπρεπε να τα ετοιμάσω για το σχολείο, τα φροντιστήρια… Είχα έναν άλλο ρόλο τότε, πολύ σημαντικό, και έπρεπε να είμαι αφοσιωμένη σε αυτόν. Η μαμά μου δούλευε όλη μέρα. Η μεγάλη αδερφή μου είχε αρραβωνιαστεί και είχα να φροντίζω τα δύο μικρά αδέρφια μου, που έπρεπε να πάρουν το δρόμο τους. Το έβλεπα σαν υποχρέωση, το έκανα με αγάπη, δεν το έκανα με το ζόρι.

Δεν είχες όμως κι εσύ την ανάγκη να ζήσεις τα παιδικά σου χρόνια πιο ανέμελα;

Ξέρεις τι κακό πιστεύω ότι έχει ο πρωταθλητισμός; Γιατί είναι κακό. Χάνεις την παιδικότητά σου, το παιχνίδι. Και είναι χρόνια που δεν τα ξαναζείς ποτέ. Φτάνεις σε ένα σημείο που είμαι εγώ 38 ετών – βέβαια εγώ έζησα καλά, έπαιζα, γιατί ήμουν αρκετά δραστήριο παιδί, όμως έχω χάσει άλλα πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει και δεν έκανα λόγω του πρωταθλητισμού.

Τι νιώθεις πως θα ήθελες να έχεις κάνει;

Ίσως θα ήθελα να ζήσω τα φοιτητικά μου χρόνια, να έχω πάει πενταήμερη που δεν πήγα, να μπορούσα να βγαίνω με φίλους βόλτες για καφέ στα 14 μου που ξεκινούσαν τα παιδάκια όλα. Έχοντας παράλληλα και τα προβλήματα στο σπίτι και επειδή ήμουν από φτωχή οικογένεια δεχόμασταν από άλλα παιδιά της ηλικίας μας σχόλια όπως «ααα, δεν την κάνουμε παρέα αυτήν γιατί τα παπούτσια της είναι τρύπια» – αυτό που σήμερα ονομάζεται bullying. Υπήρχαν κοριτσοπαρέες τότε που εμένα και τη μεγάλη αδερφή μου δεν μας έκαναν παρέα γι’ αυτό το λόγο. Επειδή ήμασταν οι φτωχές της γειτονιάς και ήταν τρύπια τα παπούτσια μας. Ήταν δέκα κορίτσια μαζί κι εγώ με την αδερφή μου μόνες. Τώρα είμαστε όλες φίλες πια… δεν φοράω τρύπια παπούτσια.

Και τελικά με το βάδην πόσα παπούτσια έλιωσες για να φτάσεις μέχρι εδώ;

Έχω τρυπήσει πολλά. Άσ’ το, είναι πάρα πολλά, δεν μπορώ να σκεφτώ. Η μαμά μου βέβαια τα λιώνει στη δουλειά πιο πολύ από εμένα.

Είναι πολύ όμορφο που ο σύζυγός σου είναι πάντα δίπλα σου στηρίζοντας κάθε βήμα σου.

Όταν γνωριστήκαμε με τον Άγγελο ήταν η περίοδος που είχα σταματήσει τον αθλητισμό. Eκείνο τον ενάμιση χρόνο που δεν έκανα τίποτα βγαίναμε με φίλους, διακοπές, ταξίδια. Μετά διακόψαμε για πέντε μήνες τη σχέση μας. Ήταν το διάστημα αυτό που άρχισα να ξανακάνω αθλητισμό. Όταν ήρθε πάλι στη ζωή μου, με γνώρισε για δεύτερη φορά ως αθλήτρια με στόχους. Είχα ήδη αρχίσει να μπαίνω στον υψηλό αθλητισμό. Θαύμασε σε μένα το ότι σε σύντομο διάστημα αφοσιώθηκα τόσο πολύ σε αυτό και κατάλαβε πως έχω κάποιο κίνητρο, κάποια σπίθα. Του είπα εξαρχής πως είναι από τα όνειρά μου και δεν θα το στερηθώ για κανέναν. Ήμουν ξεκάθαρη για το τι ζητάω. Έχουμε πολύ διαφορετικές δουλειές, οπότε εξαρχής είχαμε βάλει όρια. Εγώ έκανα αθλητισμό και ο Άγγελος δουλεύει νύχτα –είναι τραγουδιστής–, οπότε κάναμε άλλη ζωή. Πολλές φορές έχει τύχει να συναντιόμαστε στην πόρτα καθώς ο Άγγελος μπαίνει σπίτι το πρωί από τη δουλειά κι εγώ βγαίνω για προπόνηση.

Και σε περιμένει πάντα στον τερματισμό να μοιραστείτε μαζί την ίδια χαρά.

Βλέποντας τότε πως εμένα η ζωή μου έχει αλλάξει, είπε πως θα με στηρίξει, πως θα είναι δίπλα μου σε κάθε μου βήμα και σε ό,τι χρειαστεί θα είναι εκεί. Έτσι, κάθε φορά είναι σαν την πρώτη. Είναι πάντα μαζί μου στους αγώνες και τρέχει δίπλα μου. Στο 35άρι στο Μόναχο είχε πάρει ένα πατίνι κι έτρεχε δίπλα μου με αυτό έξω από τη διαδρομή. Εάν δεις το βίντεο, συνέχεια μιλάω με κάποιον. Μιλούσα μαζί του, μου έδινε κουράγιο. Είναι δίπλα μου παντού, από τον πρώτο μου αγώνα στο εξωτερικό, Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, σε όλα, όλα, όλα. Στις μεγάλες προπονήσεις επίσης έρχεται μαζί μου με το ποδήλατο, δεν κάνω μεγάλες προπονήσεις χωρίς εκείνον.

Έχετε κάνει και θυσίες ως ζευγάρι για να το πετύχετε όλο αυτό;

Δεν έχουμε το χρόνο που θα θέλαμε, έχουμε χάσει τα ταξίδια μας –κάναμε σχεδόν δύο το χρόνο–, έχουν υπάρξει και φορές που έκανα τέσσερις μήνες να τον δω. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά, να σου πω και κάτι; Είμαι 38 χρόνων και ο Άγγελος 40, έχουμε κάνει τη μεγαλύτερη θυσία…

Πρωταθλήτρια, φοιτήτρια, σύζυγος. Πώς τα συνδυάζεις όλα μαζί;

Δεν υπάρχει περίπτωση εγώ να ασχολούμαι μόνο με ένα πράγμα. Δεν είμαι γεννημένη να κάνω μόνο ένα πράγμα, θέλω να κάνω πολλά. Τελείωσα ΤΕΦΑΑ, τώρα τελείωσα το μεταπτυχιακό μου και βλέπουμε…

Οπότε σε στηρίζει όλη η οικογένεια πάρα πολύ, καθένας με τον τρόπο του.

Όλοι τρέχουν δίπλα μου. Όλοι έρχονται μαζί μου. Για να καταλάβεις, η μαμά μου ερχόταν με το ποδήλατο δίπλα μου στην καραντίνα όλα τα χιλιόμετρα. Η μεγάλη μου αδερφή, όταν μπορεί και ξέρει πως έχω προπόνηση, επίσης έρχεται μαζί μου με το ποδήλατο. Η μικρή μου αδερφή ερχόταν με το ποδήλατο ή και με τα πόδια γιατί κάποια στιγμή είχε ασχοληθεί κι εκείνη με το άθλημα και έχει τρέξει μέχρι 15 χιλιόμετρα μαζί μου.

Όσες φορές έχεις τρέξει μόνη πολλά χιλιόμετρα, τι σκέφτεσαι στη διάρκεια της διαδρομής;

Πρώτα απ’ όλα η προπόνηση ξεκινά από το σπίτι. Σκέφτομαι πόσα χιλιόμετρα έχω και ποια διαδρομή θα ακολουθήσω. Έχω τσεκάρει πως υπάρχουν διαδρομές που με κάνουν να μη βαριέμαι. Προγραμματίζω από πριν πού θα πάω και τι θα κάνω ακριβώς, μέχρι και πού θα πιω το νερό μου. Για μένα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο να επιλέγω διαδρομές που ξέρω ότι θα βγάλω σίγουρα την προπόνηση.

Γιατί βάδην; Πώς μπήκε στη ζωή σου;

Εντελώς τυχαία. Σε κάποιες εξετάσεις για αθλητικό σχολείο έτυχε να πάω να πιάσω ένα μπαλάκι του τένις με γρήγορο περπάτημα. Τότε ο προπονητής μου με είδε και με προσέγγισε. Μου πήρε τρία χρόνια για να καταλάβω πώς έπρεπε να το κάνω. Όταν πήρα το πρώτο μου μετάλλιο, έμεινα στο αγώνισμα για πάντα.

Γιατί θα παρακινούσες κάποιον να κάνει βάδην;

Θα παρακινούσα κάποιον να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και όχι απαραίτητα να κάνει βάδην. Καθένας με το ταλέντο του. Δεν μπορεί να κάνει βάδην κάποιος που είναι αλτικός, δεν κάνεις βάδην επειδή απλώς είναι ωραίο. Όταν ένα παιδί σε μικρή ηλικία πηγαίνει σε έναν αθλητικό όμιλο, θα κάνει πολλά αθλήματα και από εκεί ανάλογα με το ταλέντο του θα ακολουθήσει κάτι. Νομίζω χρειάζεται αρκετή υπομονή για να κάνεις βάδην. Όλα θέλουν, αλλά είναι τόσο μοναχικό το δικό μας αγώνισμα που πρέπει να ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις.

Κατά τη γνώμη σου, όμως, με σκληρή δουλειά μπορούν όλοι να γίνουν να γίνουν πρωταθλητές; Αρκεί η θέληση; Ή χρειάζεται και ταλέντο;

Ένας αθλητής που έχει μόνο ταλέντο και δεν δουλεύει μπορεί να πετύχει μία φορά αλλά δεν θα πετυχαίνει πάντα. Ένας όμως που δεν έχει ταλέντο και δουλεύει σκληρά μπορεί να πετύχει να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου με περισσότερο κόπο. Σίγουρα παίζει ρόλο ο συνδυασμός. Να έχεις και ταλέντο και να το χρησιμοποιείς σωστά. To ταλέντο από μόνο του εγώ θεωρώ ότι δεν αρκεί.

Θα έφευγες από την Καρδίτσα εάν σου έλεγαν πως οι συνθήκες θα ήταν καλύτερες για να κάνεις πρωταθλητισμό;

Κακά τα ψέματα, η επαρχία έχει άλλη ποιότητα ζωής. Στην Αθήνα μπορεί να έχεις κάποιες άλλες παροχές, όπως για παράδειγμα μασάζ ή θεραπείες αποκατάστασης, όμως σίγουρα κερδίζω πολύ περισσότερο χρόνο. Πηγαίνω με το ποδήλατο στη δουλειά. Είναι μόνο 1.800 μέτρα, δηλαδή περίπου 6 λεπτά. Δεν έχω καθόλου χάσιμο χρόνου. Δεν βγαίνει αν έχω τρεις ώρες προπόνηση, άλλα σαράντα λεπτά να γυρίσω και το απόγευμα πάλι το ίδιο.

Η συνέντευξη δόθηκε στην Αμάντα Φούντη και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Downtown, στο τεύχος του Ιανουαρίου, ενώ τη φωτογράφιση επιμελήθηκε ο Γιώργος Μακρής