«Ο Εργένης» Ένα αμερικανικό reality, με λαμπερούς παίκτες, έξυπνες ατάκες και αρκετό fun, εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε σεξιστική αθλιότητα. Όπως ακριβώς το Bachelor, το οποίο μόνο από το ακριβό budgetτου σώζεται για να μη θυμίζει το Χρυσό Κουφέτο της Αννίτας Πάνια, του 1996. Είναι σαν να θέλεις να γυρίσεις τον Τιτανικό και να παίρνεις το πλοίο παντόφλα που σε πάει στη Σαλαμίνα. Επίσης, στην Αμερική, ως εργένη επιλέγουν κάποιον που είναι επιτυχημένος, ζάμπλουτος και κοσμοπολίτης – κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση του Παναγιώτη Βασιλάκου, που πλασάρεται ως το καλό λαϊκό παιδί που εξαρτιέται από το μεροκάματο. 

H ελληνική τηλεόραση αγκαλιάζει το διαφορετικό ή το αποδομεί; Μήπως αναπαράγει και εντείνει στερεότυπα καθημερινά; Είναι προοδευτική ή είναι αρκετά κλειστή και συντηρητική; Πολλές και διαφορετικές οι απόψεις. Και πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν από τις συμπεριφορές που έχουν οι παίχτες.

Όλοι οι παίχτες δείχνουν αρκετά υποψιασμένοι και δεν παίζουν τον εαυτό τους αλλά τον ρόλο που πιστεύουν ότι θα τους φέρει τα πολυπόθητα αποτελέσματα. Και αυτό τους κάνει αρκετά απωθητικούς. Θεωρούν ο καθένας από αυτούς ότι είναι πρωταγωνιστής και ελέγχει όλους τους υπόλοιπούς ενώ στην ουσιά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Όλοι οι παίχτες είναι αποφασισμένοι και έτοιμοι για όλα χωρίς να μπορείς να συμπαθήσεις κανένα. Δεν είναι τυχαίο πώς όσο πιο κακός και αντιπαθής τόσο καλύτερος και πιο δημοφιλής.

Τελευταίο συμπέρασμα, αλλά πολύ σημαντικό: ο κόσμος λατρεύει να μισεί τα realities. Τα κρίνει, τα σχολιάζει, αλλά επίσης λατρεύει και να τα παρακολουθεί. Εξού και οι υψηλές τηλεθεάσεις του BigBrother, του GNTM3, του Bachelor και του Εφιάλτη στην Κουζίνα. Δεν είναι τυχαίο που όταν παίζονται γίνονται αμέσως πρώτα hashtags στο Τwitter.