Είσαι στο εξώφυλλο του Down Town. Είναι μια δικαίωση αυτή για σένα μετά από χρόνια αμφισβήτησης του είδους μουσικής που εκπροσωπείς;

Είναι πολύ prestigious να είσαι εξώφυλλο στο Down Town! Είναι ένα ακόμη λιθαράκι σε όλο αυτό που χτίζω εδώ και δέκα χρόνια, και στο τέλος όλα αυτά τα λιθαράκια φτιάχνουν ένα «βουνό», που υπάρχει και κανείς δεν θα μπορεί να το αρνηθεί. Γενικά είμαι σε πολύ καλή και παραγωγική φάση ζωής. Γυρνάω το βράδυ στο σπίτι νιώθοντας κουρασμένος από τη γεμάτη μέρα μου και μπορώ να κάνω ένα μπάνιο και να κοιμηθώ ήσυχος. Αυτό είναι το καλύτερο αίσθημα για μένα. Τον τελευταίο καιρό έχω ισορροπία στη ζωή μου.

Δεν ήσουν πάντα έτσι λοιπόν.

Ήμουν τεμπέλης. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν θα με πάρει κανείς από το χέρι για να μου μάθει τι θα πει πειθαρχία. Και τα πράγματα που θέλω στη ζωή μου χρειάζονται πειθαρχία για να κατακτηθούν, οπότε κατάλαβα ότι πρέπει να αλλάξω.

Πώς ξεκινάει η δική σου ιστορία;

Ήμουν ένα πολύ ανοιχτό παιδί που ήθελε να παίζει με τα άλλα παιδιά. Μου άρεσε να ζωγραφίζω, θυμάμαι, ήμουν πολύ κοντά στις τέχνες. Στην εφηβεία πέρασα μια πιο σκληρή φάση. Τα τελευταία χρόνια ήρθα ξανά σε επαφή με τις ευαισθησίες μου. Ο χώρος που κινούμαι έχει μια τοξική αρρενωπότητα. «Εγώ σε γαμάω, εγώ σε πυροβολάω, εγώ σου γαμάω την γκόμενα» – υπάρχει αυτό σαν νοοτροπία. Και είναι ένας χώρος πολύ ανδροκρατούμενος, με πολλή τεστοστερόνη, όπου o καθένας θέλει να είναι ο πιο «macho man». Έτσι ήταν και η γειτονιά που μεγάλωσα. Δεν είχαμε ζωγράφους ας πούμε στη γειτονιά. Οπότε μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι πρέπει να γίνω πιο σκληρός. Όταν είσαι σε ένα σκληρό περιβάλλον αναγκάζεσαι να κρύψεις κάποιες πλευρές σου για να σε προστατέψεις. Μεγαλώνοντας, όταν καταλάβεις ποιος είσαι, βγάζεις ξανά τις ευαισθησίες σου. Η ευαισθησία είναι δύναμη, αλλά χρειάζεται να φας πολύ σκατό για να το καταλάβεις.

Έχεις «φάει» πολλά σκατά;

Ναι. Από φίλους, από τον εαυτό μου, από συμπεριφορές μου που με έκαναν να κάνω κύκλους και να μην προχωράω. Αλκοόλ, καβγάδες, ναρκωτικά.

 

 

Οι γονείς σου τι ρόλο έπαιξαν σε όλο αυτό;

Ο μπαμπάς μου πέθανε πριν από πέντε χρόνια. Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια αγγλικών και μένει πλέον στα Γιαννιτσά. Έχω δύο αδερφές και δύο αδερφούς. Κλασικά πράγματα, δεν έχω κάποιο over dramatic story.

Και τι έλεγαν όταν είχες παραβατικές συμπεριφορές;

Οι γονείς μου πήραν διαζύγιο στα πέντε μου. Από τότε έμεινα με τον πατέρα μου. Στο γυμνάσιο επέστρεψα στη μητέρα μου, αλλά όταν άρχισε να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, στην εφηβεία, γύρισα ξανά στον πατέρα μου γιατί ένιωθα πιο ελεύθερος μαζί του, οπό[1]τε η μάνα μου δεν είχε τόση επαφή με το τι κάνω. Είχαν τις ανησυχίες τους για μένα, αλλά με άφησαν να κάνω και τα λάθη μου και να μάθω – το θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό. Δεν μεγάλωσα μέσα σε μια «φούσκα». Αυτή η πρακτική δεν βγάζει λειτουργικούς ανθρώπους στην κοινωνία.

Άρα ο χαμός του μπαμπά σου σού στοίχισε παραπάνω.

Ναι, αλλά άργησα να το συνειδητοποιήσω γιατί ήμουν βυθισμένος στην τοξικότητα. Μου πήρε τρία χρόνια ψυχοθεραπείας για να καταλάβω τι έχει συμβεί. Πρόλαβε να με δει να ανεβαίνω, αλλά όχι να με δει στο σημείο που είμαι σήμερα. Είναι ένα από τα πράγματα που με θλίβουν, αλλά από την άλλη πάντα ήξερα ότι πίστευε πολύ σε μένα, οπότε ήταν σαν να μου άνοιξε το δρόμο.

Στην ψυχοθεραπεία σε οδήγησε η απώλειά του;

Όταν έχεις θέματα είτε θα συνεχίσεις να κάνεις κύκλους γύρω από τον εαυτό σου και θα κάνεις λάθη μένοντας στάσιμος είτε θα κάνεις τη δύσκολη δουλειά και θα προσπαθήσεις να λύσεις ό,τι σε τραβάει πίσω. Κάποια στιγμή είπα ότι θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος φίλος, καλύτερος σύντροφος.

Τι συμπεράσματα έβγαλες για τον εαυτό σου;

Είχα αναπτύξει όρια που δεν ήταν πραγματικά. Θεωρούσα ότι δεν ήμουν ικανός για πολλά πράγματα – που τελικά αποδείχτηκε ότι ήμουν, όπως να έχω μια υγιή σχέση. Κατάλαβα ότι έχω ικανότητα να μην καταφεύγω σε τοξικές συμπεριφορές –ναρκωτικά και «ξίδια»– όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και διαπίστωσα ότι η πειθαρχία και το πρόγραμμα ήταν αυτό που χρειαζόμουν στη ζωή μου για να βρω τον πραγματικό εαυτό μου.

 

 

Έχεις κάνει πολλά drugs;

Πειραματίστηκα. Έκανα λίγο rock ’n’ roll lifestyle. Ήμουν λίγο έξαλλος. Κάποιες φορές λες «τι έχω ζήσει», αλλά σε καμία περίπτωση δεν προτρέπω κάποιον να πάρει ναρκωτικά. Απλώς περιγράφω τη δική μου ιστορία. Ήταν κάτι που ακόμη κι αυτό με σμίλεψε στον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Ήταν μια φάση όμως και χαίρομαι που τελείωσε. Αν κάποιος διαβάζει αυτή τη συνέντευξη και είναι σε μια τέτοια φάση, θέλω να του πω ότι «πρέπει να ξέρεις πως αυτό χρειάζεται να έχει ημερομηνία λήξης». Ακόμη και όταν είσαι «μέσα», πρέπει να ξέρεις ότι έχεις τη δύναμη να βγεις από εκεί. Εγώ ήξερα ότι περνάω μια φάση.

Η μουσική σε βοήθησε φαντάζομαι.

Βρήκα αυτό στο οποίο ήμουν καλός από μικρή ηλικία.

Παρεξηγημένο είδος η rap τελικά;

Στην Ελλάδα ναι. Στη χώρα του πουριτανισμού και του καθωσπρεπισμού είναι παρεξηγημένο είδος. Είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα τα κακά της κοινωνίας, ο εύκολος στόχος. Τι υπάρχει; Βία; Δέρνονται τα παιδιά στα σχολεία; Φταίει η rap! Γυναικοκτονίες; Φταίει η rap! Ναρκωτικά; Η rap φταίει και γι’ αυτό. Λες και πριν από πέντε χρόνια που η rap δεν ήταν τόσο στα πάνω της δεν σκότωναν τις γυναίκες, δεν έκαναν ληστείες, δεν έριχναν ξύλο στους δρόμους. Είναι πολύ εύκολο λοιπόν για το κατεστημένο –μιας και δεν μας δίνεται βήμα για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας στα mainstream μέσα– να μας δικάζουν εν απουσία μας.

Θεωρείς ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η εικόνα που έχει βγει προς τα έξω για εσένα;

Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά –ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία– μου λένε μετά από λίγα λεπτά συναναστροφής πόσο διαφορετική εικόνα είχαν για μένα. Νομίζουν ότι θα φωνάζω, θα ρίχνω ξύλο. Έτσι μας παρουσιάζουν τα mainstream media δυστυχώς, και σίγουρα έχουν συμβάλει στην κακή εικόνα που έχει δημιουργηθεί για τους rappers.

Δεν έχετε καμία ευθύνη; Δεν είναι μια εικόνα που δημιουργούν και οι στίχοι σας; Σεξισμός, όπλα, βία και ναρκωτικά υπάρχουν σχεδόν σε κάθε rap κομμάτι.

Υπάρχει διαφορά στο «προωθώ» και το «εκφράζω». Ο Scorsese προωθεί τους γκάνγκστερ; Ο Coppola προωθεί τη βία; Ο «Νονός» προωθεί τη βία; Είναι καλλιτεχνικά έργα. Δεν είπα σε κανέναν «πάρε ένα όπλο και πήγαινε να κλέψεις». Είναι τέχνη. Κανείς δεν είπε στον Al Pacino ότι με το «Scarface» ωθεί τα παιδιά να γίνουν dealers. Μιλάω στα τραγούδια μου για πράγματα που έχω ζήσει. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι είναι σωστά ή ότι έτσι πρέπει να ζεις. Ίσα-ίσα, σου έλεγα και νωρίτερα ότι τώρα που είμαι ήρεμος είμαι πιο χαρούμενος από ποτέ. Αν είναι κάτι να προάγω, προάγω αυτή την ηρεμία που έχω σήμερα. Οπότε νομίζω ότι είναι άδικο όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί γύρω από τη rap.

Υπάρχει και δηθενιά σε αυτό. Εσύ τα έχεις ζήσει, όμως υπάρχουν άλλοι που αναπαράγουν το πρότυπο μιμητικά.

Εννοείται αυτό, γιατί ακολουθούμε μια φόρμουλα που έρχεται από την Αμερική. Η rap μουσική ξεκίνησε από εκεί και μιλάει συνήθως για την παραβατικότητα. Το κακό γενικά πουλάει, με το κακό παιδί ασχολούνται και όλοι αυτό προσπαθούν να γίνουν: κακό παιδί. Είναι φθηνή λογική, αλλά αυτό προσπαθούν να κάνουν οι περισσότεροι για να ξεχωρίσουν.

Δεν είστε και πολύ αγαπημένοι οι rappers μεταξύ σας!

Δεν νομίζω ότι σε κανέναν ανταγωνιστικό κλάδο είναι ειλικρινά αγαπημένοι. Απλώς εμείς το εκφράζουμε, ενώ οι άλλοι όχι. Άσε εμάς, ας πάμε στους λαϊκούς ή στους pop καλλιτέχνες. Ποιοι είναι αγαπημένοι; Βάζουν περισσότερες τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον απ’ ό,τι εμείς, κράζουν σαν τις κλώσσες ο ένας τον άλλον και όταν βρεθούν στον ίδιο χώρο λένε «είσαι ο καλύτερος που έχω ακούσει ποτέ, είσαι ο αγαπημένος μου» και φωτογραφίζονται μαζί. Εμείς τουλάχιστον λέμε «δεν σε γουστάρω, είσαι μαλάκας» και τέλος. Ειλικρινά.

Η δική σου κόντρα είναι με τον Snik. Τι έχει συμβεί;

Με τον Δημήτρη ξεκινήσαμε μαζί χρονικά, ήμασταν από τους πρώτους που έκαναν rap στην Ελλάδα. Η σχέση μας έφτασε σε ένα σημείο που η ρήξη δεν μπορούσε να φτιαχτεί. Δυστυχώς έπρεπε να υπάρξουν αυτά τα επεισοδιακά συμβάντα που μας έκαναν μόνο κακό. Φτάσαμε σε ένα σημείο που είδαμε ότι τα χνώτα μας δεν ταιριάζουν και παίρνει ο καθένας το δρόμο του. Εγώ τουλάχιστον σε αυτή τη φάση είμαι μαζί του – δεν έχω κάποιο μίσος ούτε του κρατάω κάτι, απλώς δεν μου ταιριάζει ως άνθρωπος και προχωράω χωρίς αυτόν. Θα δείξει ο χρόνος ποιος αξίζει και ποιος όχι.

Το αποκορύφωμα της κόντρας σας το είδαμε live στα περσινά MAD Awards. Θεωρείς σωστή την αντίδρασή σας στη διοργάνωση;

Όχι, βέβαια! Ξενέρωσα που αναγκάστηκα να λειτουργήσω έτσι, δεν το ήθελα. Πηγαίνοντας στα βραβεία ήθελα να τραγουδήσω, να βραβευτώ, να ευχαριστήσω τον κόσμο που με ψήφισε, να βάλω τα ωραία μου ρούχα. Πήγα «γαμπρός», ωραίος, με την κοπέλα μου στο χέρι, και ξαφνικά μόλις κάθισα σε μια καρέκλα άρχισαν να με βαράνε τρεις μπράβοι. Εκεί έχασα το παιχνίδι, επειδή έρχομαι από ένα περιβάλλον στο οποίο όταν σου κάνουν κάτι και δεν αντιδράσεις είσαι αυτομάτως το θύμα. Και αν είσαι θύμα θα σ’ το κάνουν ξανά. Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο όπως αυτός της rap, το να είσαι θύμα είναι ό,τι χειρότερο. Όταν λοιπόν δέχθηκα επίθεση ξαφνικά, ζύγισα τις επιλογές μου λίγο πιο βιαστικά απ’ ό,τι έπρεπε και λειτούργησα με mentality γειτονιάς παρά με mentality καλλιτέχνη και δημόσιου προσώπου. Αυτό ήταν το λάθος μου. Η παντελής άρνηση της διοργάνωσης να μας προστατέψει μας έφερε εκεί. Τους είχα παρακαλέσει άπειρες φορές, είχα στείλει και μηνύματα, είχα πάρει τηλέφωνα, ζήτησα χίλιες φορές να μη μας βάλουν μαζί γιατί τον ξέρω τι είναι ο άλλος, θα προσπαθούσε να κάνει σκηνικό. Μου έλεγαν «μη φοβάσαι, έχουμε ασφάλεια», και με το που έκατσα βρέθηκα αντιμέτωπος με τρεις φουσκωτούς.

Mπορεί να ήταν εσκεμμένο;

Θα σου πω απλώς ότι ένα μήνα πριν είχαν γίνει τα Oscar όπου ο Will Smith έριξε μια μπουνιά στον Chris Rock και τους συζητούσε όλος ο πλανήτης. Οπότε τι να κάνουμε στην Ψωροκώσταινα; Ό,τι κάνουν οι Αμερικανοί θα κάνουμε κι εμείς! Και το πέτυχαν, πέρασε ένας χρόνος και ακόμη γι’ αυτό συζητάμε. Οπότε, βαράω παλαμάκια σήμερα. Πολύ καλό marketing, συγχαρητήρια σε όποιον το σκέφτηκε! Και φέτος είπαν ότι έχουμε φάει ban και εγώ και ο Snik, δεν θα είμαστε υποψήφιοι σε καμία κατηγορία. Το timing βέβαια είναι τρομερό, γιατί τώρα υπάρχουν τόσοι rap καλλιτέχνες οπότε θα την κάνουν τη δουλίτσα τους. Ξεζουμίσαμε τον Snik και τον Light τόσα χρόνια, που δεν θα τους έβλεπε κανείς αν δεν ήμασταν εμείς, και τώρα που υπάρχει ο Saske, ο Sidarta, o Rack, ο Trannos, ο Fy και πόσοι άλλοι μπορούμε να τους κάνουμε ban. Με τον Snik έχετε ξαναμιλήσει; Μιλήσαμε… με τρεις τελίτσες. Δεν δώσαμε τα χέρια, αλλά από δικής μου πλευράς το θέμα έχει λήξει. Και θα έπρεπε να είχαμε μείνει στη μουσική μας. Εφόσον είμαστε rappers, θεωρώ ότι θα μπορούσα με να το είχαμε λύσει μέσα από τα τραγούδια μας.

 

 

Πώς σου φαίνεται η λογική του cancel που επικρατεί τελευταία;

Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει το cancel, απλώς κάποιοι είναι πολύ επιρρεπείς στο πάτημα του «κουμπιού». Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη πολλούς παράγοντες πριν ακυρώσουμε κάποιον. Ποιο είναι το background του κάθε ανθρώπου, πότε είπε ό,τι είπε, σε ποια εποχή… Αν έβγαινα πριν από μερικά χρόνια και έλεγα «όλες οι γυναίκες έχουν αιδοίο» δεν θα έτρωγα cancel. Αν το πω σήμερα, που υπάρχουν trans γυναίκες, θα φάω προφανώς cancel από το trans community. Να κάνουμε ακύρωση, αλλά πρώτα να λαμβάνουμε υπόψη μας πότε ειπώθηκε τι.

Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας νιώθεις ότι στη μουσική σου προσβάλλεις τις γυναίκες;

Τις γυναίκες γενικά όχι, δεν τις έχω προσβάλει. Ότι μπορεί να έχω προσβάλει κάποια γυναίκα συγκεκριμένα είναι άλλο, όπως μπορεί να έχω προσβάλει και κάποιον άντρα συγκεκριμένα. Δεν τραβάω κάποιο ζόρι με τις γυναίκες. Μπορεί να έχω γράψει ένα τραγούδι που να αναφέρομαι σε μια γυναίκα ως «η πουτάνα», όπως και ένα τραγούδι που να αναφέρομαι σε έναν άντρα ως «ο γαμιόλης». Δεν αναφέρομαι σε όλες τις γυναίκες με αυτόν το χαρακτηρισμό ούτε σε όλους τους άντρες.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, είμαστε σε μια φάση καταπολέμησης της πατριαρχίας. Η δική σου γνώμη;

Θεωρώ ότι η ισότητα αναμφίβολα πρέπει να υπάρχει. Πιστεύω πως οι άντρες και οι γυναίκες έχουν διαφορές μεταξύ τους αλλά η πρόσβαση και των δύο φύλων σε ίσες ευκαιρίες θα πρέπει να είναι δεδομένη σε μία κοινωνία.

 

 

Η εικόνα σου σε ενδιαφέρει;

Θα ήμουν ψεύτης αν σου έλεγα όχι. Αν δεν σε ενδιαφέρει η εικόνα σου, κυκλοφορείς με τρύπιο πουκάμισο και βουρτσίζεις τα δόντια σου μία στο τόσο. Ναι, με ενδιαφέρει!

Έχεις ξοδέψει πολλά χρήματα για να χτίσεις το προφίλ σου;

Έχω ξοδέψει αρκετά σε ρολόγια και στο αυτοκίνητό μου. Το κάνω όμως και λόγω image, είναι κομμάτι της περσόνας, αλλά δεν το κάνω για τους άλλους, μου αρέσει κιόλας. Καταλαβαίνω ότι είναι σίγουρα επιφανειακό όλο αυτό, θα μπορούσα να κοιτάω την ώρα και από ένα ρολόι που κοστίζει 35 χιλιάδες ευρώ λιγότερα, την ίδια ώρα θα έβλεπα. Τα χρήματα όμως τα βγάζουμε για να τα ευχαριστιόμαστε, οπότε τίποτα δεν θεωρώ σπατάλη.

Ξεκίνησες από χαμηλά, δεν προέρχεσαι από πλούσια οικογένεια.

Ο πατέρας μου είχε clubs όταν ήμουν μικρός και έβγαζε πολύ καλά χρήματα. Και μια μέρα τα έχασε όλα και μείναμε στον άσο, κυριολεκτικά. Αυτό μου έμαθε να είμαι πολύ προσεκτικός με τα χρήματά μου. Επενδύω και κάνω savings.

Περνάνε πολλά λεφτά από τα χέρια σου;

Υποκειμενικό είναι αυτό. Έχω ένα σεβαστό ποσό, αλλά είμαι άνθρωπος που κυνηγάει την επιτυχία και δεν σταματάω να δουλεύω για περισσότερα. Αυτό κατάλαβα ότι είναι και το καλύτερο ναρκωτικό για εμένα: η επιτυχία. Και δισεκατομμύρια να βγάλω, δεν θα κλείσω μια βίλα στη Χαβάη και θα κάθομαι. Θα βαριόμουν. Θα καθόμουν λίγο και θα ήθελα ξανά δουλειά και δημιουργία.

Ακούω να λένε συχνά για τους rappers «μόδα είναι, θα περάσει». Έχεις αυτή την αγωνία;

Εδώ και δέκα χρόνια το λένε, και ακόμη εδώ είμαστε. Ξέρω ότι δεν ισχύει αυτό, οπότε δεν έχω καμία αγωνία. Σε όλο το δυτικό κόσμο εδώ και τριάντα χρόνια η rap είναι το νούμερο 1 είδος μουσικής. Αν πας σήμερα σε ένα παιδάκι 10 χρονών, θα σου πει ότι ακούει μόνο rappers. Αυτό το παιδάκι θεωρείς ότι όταν φτάσει 15 θα θέλει να ακούσει Κατερίνα Στανίση για να μερακλώσει; It’s over, μόνο πάνω πάει η μουσική. Τα πιτσιρίκια που είναι το αγοραστικό κοινό του μέλλοντος, rap ακούνε και τίποτα άλλο.

Εσύ τι μουσική ακούς;

Τα πάντα, δεν έχω σύνορα στη μουσική.

Ακούς δηλαδή Χατζιδάκι;

Δεν έχω ακούσει ποτέ Χατζιδάκι –μη σου το παίξω τόσο κουλτουριάρης–, δεν έτυχε και ούτε είχα την ανάγκη. Αλλά μπορεί να ακούσω συμφωνικές ορχήστρες, κλασική μουσική, κονσέρτα βιολιών. Αν δεις το playlist μου, έχει τα πάντα. Από ελληνικά ακούω κυρίως rap. Μπορεί να βρεις και κανένα τραγούδι του Αντύπα ή του Παντελίδη μέσα, αλλά μέχρι εκεί.

 

 

Με τους haters πώς τα πας;

Έγιναν fans οι περισσότεροι. Στους άλλους δεν δίνω σημασία, έχω κλείσει και τα μηνύματα γιατί δεν έχω λόγο να παίρνω την τοξικότητα και να με κρίνει ο καθένας.

Δεν είναι όμως κομμάτι της δημοσιότητας και αυτό; Όπως και το να σχολιάζεσαι σε εκπομπές – κάτι που έγινε πρόσφατα και στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα.

Φυσικά και είναι. Απλώς με τον Λιάγκα δεν είχα ποτέ θέμα που με συζητάει στις εκπομπές του, είχα θέμα επειδή έλεγε ψέματα και ανακρίβειες. Και του έστειλα το δικηγόρο μου γιατί δεν είμαι τραμπούκος να πάω να τον δείρω, όπως έλεγε. Έλεγε ότι στέλνω άτομα να τον απειλούν, ότι έδειρα ένα παιδάκι για να του πάρω το ποδήλατο – ανακρίβειες που δεν στηρίζονται στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό του είπα ότι θα του στείλω ένα εξώδικο, και είναι κρίμα γιατί έχει πληρώσει ήδη στο ΕΣΡ τα κέρατά του με τις μαλακίες που κάνει. Βγήκε μετά και ζήτησε προφανώς συγνώμη και με προσκάλεσε και στην εκπομπή του.

Θα πας;

Σιγά μην πάω να του κάνω και τηλεθέαση! Αν μου δώσει ένα κατοστάρικο, το συζητάμε. Θα τον κάνω μάγκα τσάμπα; Όχι, φίλε! Τη δουλειά του κάνει κι αυτός, ΟΚ, αλλά κακή δουλειά!

 

 

Τον Μάη έχουμε εκλογές. Ασχολείσαι με την πολιτική;

Θεωρώ ότι ως πολίτης μιας χώρας οφείλεις να γνωρίζεις τι γίνεται και να παίρνεις θέση, να έχεις άποψη, διαφορετικά αφήνεις τον έλεγχο και τη δύναμη στον οποιονδήποτε θέλει να τη σφετεριστεί. Αν δεν εναντιωθείς σε αυτό που θεωρείς άδικο, ανήθικο ή κακό, δεν κάνεις τίποτα. Δεν αλλάζει τίποτα αν απλώς βρίζεις κόσμο από τον καναπέ του σπιτιού σου. Γι’ αυτό έχω κατέβει σε πορείες, έχω εκφράσει αυτό που θεωρώ σωστό στα social media και ενημερώνομαι.

Θα κατέβαινες στην πολιτική;

Στην παρούσα φάση, όχι. Δεν θεωρώ ότι στα 28 μου μπορώ να σηκώσω τέτοιο βάρος. Γιατί αν δεν πας για να φας και για να κάνεις ρουσφέτια, καταλαβαίνεις ότι είναι ένα μεγάλο χρέος, μια σημαντική ευθύνη.

Με τι κριτήριο αποφασίζεις ποιον θα ψηφίσεις;

Αρχικά, θεωρώ πολύ σημαντικό να ψηφίζουν όλοι. Δεν έχεις δικαίωμα να γκρινιάζεις αν δεν πηγαίνεις στην κάλπη να ψηφίσεις. Τώρα, με τι κριτήριο ψηφίζω: εκτιμώ πολύ την πρόθεση. Μπορεί κάποιος να μην είναι εξίσου καλός τεχνοκράτης με κάποιον άλλον, αλλά να έχει αγνές προθέσεις και όραμα. Αυτόν θα εμπιστευτώ! Θα δώσω ένα παράδειγμα. Ο booker μου είναι ο Πάρης, ο πιο παλιός μου φίλος. Μπορεί να κάνει λάθη στη δουλειά, αλλά γνωρίζω ότι η πρόθεσή του είναι πάντα η καλύτερη και σκίζεται για μένα. Αν πάρω κάποιον άλλον που ξέρει καλύτερα τη δουλειά και μου φέρνει μεγαλύτερο κέρδος αλλά στο τέλος του μήνα μου κλέβει και 2-3 lives, δεν μου κάνει. Προτιμώ τον άνθρωπο που θα έχει καλύτερη πρόθεση και δεν θα κλέβει στη ζούλα.

Info: Η συνέντευξη δόθηκε στον Τάσο Μπιμπισίδη και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Dowtown, στο τεύχος του Μαίου. Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε από τον Freddie F.