O ήλιος έλαμπε ανελέητα ρίχνοντας καυτές ακτίνες στην έρημη παραλία. Τα κύματα έσκαγαν στην ακτή, η ρυθμική μελωδία τους κόντρα στην αφόρητη ζέστη που τύλιγε την αμμώδη έκταση. Ο αέρας έλαμπε από την ένταση του καύσωνα προκαλώντας μια οπτική απάτη: έναν αντικατοπτρισμό στον ορίζοντα. Μες στις συνθήκες αυτές, μια μοναχική μορφή περπατούσε κοντά στην άκρη του νερού. Ο Α., με χάντρες ιδρώτα ν’ αστράφτουν στο μέτωπο, αναζήτησε καταφύγιο κάτω από τη σκιά της μοναδικής ανοιχτής ομπρέλας – οι άλλες ήταν ασφαλισμένες. Το απαλό αεράκι τού πρόσφερε έναν υπαινιγμό ανακούφισης πριν παραδοθεί στην καταπιεστική ζέστη.
Η παραλία, που κάποτε γέμιζε από γέλια και κόσμο, τώρα ήταν έρημη, με τους κολυμβητές να μην αντέχουν τη φοβερή θερμοκρασία. Οι ξαπλώστρες εγκαταλελειμμένες με τα μαξιλάρια τους να καίνε. Οι μπάλες και τα φρίσμπι κείτονταν ξεχασμένα στην άμμο, με τα ζωηρά χρώματά τους θαμπά από το λαμπερό ήλιο. Η άμμος κάτω από τα πόδια του Α. ήταν καυτή, αναγκάζοντάς τον να μεταφερθεί πιο κοντά στην ακτή. Το δροσερό άγγιγμα του νερού πρόσφερε προσωρινή ανακούφιση, τα απαλά κύματα έσκαγαν τώρα στα πόδια του,
καταπραΰνοντας τη θερμότητα της άμμου.
Κοιτάζοντας την απέραντη έκταση του ωκεανού, ο Α. θαύμασε τη λαμπερή επιφάνεια που απλωνόταν στον
ορίζοντα. Ακόμη και οι γλάροι που κάποτε ανέβαιναν πάνω από το νερό τώρα αναζητούσαν καταφύγια, με τις
φωνές τους να αντηχούν στον πνιγηρό αέρα. Πέρασε ώρα. Ο Α. μπήκε σε μια κατάσταση ύπνωσης. Ξαφνικά, πρόσεξε μια σιλουέτα να κινείται από μακριά. Την παρακολούθησε. Ήταν γυναικεία. Όταν πλησίασε,
την αναγνώρισε. Ήταν η Σ., μια κοπέλα που σύχναζε στην παραλία όταν ήταν πνιγμένη στον κόσμο. Ένα
«γεια» είχαν μόνο. Η Σ. φαινόταν αποφασισμένη να αξιοποιήσει στο έπακρο την καυτή μέρα. Ντυμένη με ένα
καπέλο με φαρδύ γείσο και γυαλιά ηλίου, βάδιζε κατά μήκος της ακτογραμμής με αποφασιστικό βήμα. Καθώς η Σ. πλησίαζε, το πρόσωπο και τα μάγουλά της κοκκίνιζαν από τον ανελέητο ήλιο. Δεν θα επέστρεφε όμως. Είδε τον Α. κάτω από την ομπρέλα. Του έκανε ένα νόημα. Ήταν μόνοι τους στο κέντρο μιας τεράστιας παραλίας. Ο Α. της έγνεψε δείχνοντας την άδεια ξαπλώστρα δίπλα του. Η Σ. ξάπλωσε χαμογελώντας.
Σιωπή τύλιξε την παραλία. Έσπαγε μόνο από τον ήχο των κυμάτων και τα περιστασιακά τζιτζίκια. Ο Α. και η Σ. έμεναν σιωπηλοί λες και η συνθήκη τούς είχε επιβληθεί. Μέσα στην ήρεμη συνθήκη, ο Α. και η Σ. βρήκαν παρηγοριά ο ένας στην παρουσία του άλλου. Η σύνδεσή τους ξεπέρασε τη σωματική δυσφορία. Η κοινή
τους σιωπή μιλούσε μια γλώσσα που ξεπερνούσε τις λέξεις. Οι λέξεις δεν επαρκούν όταν παίζει η άρπα του σύμπαντος. Κοίταζαν με δέος, απορροφώντας την ομορφιά του ουρανού. Κάποια στιγμή το χρυσό φως της καθόδου του ήλιου έριξε μια μαγική λάμψη στην παραλία φωτίζοντας την άμμο και το νερό. Ήταν σαν να είχε συνωμοτήσει η ίδια η φύση για να δημιουργήσει ένα φαντασιοκόπημα μες στον καταιγιστικό καύσωνα.
Ο ήλιος κατέβαινε προς τον ορίζοντα δημιουργώντας αποχρώσεις χρυσού και βυσσινί στον ουρανό, όταν φύσηξε απρόσμενα ένα δροσερό αεράκι. Η ασφυκτική λαβή του καύσωνα απελευθέρωσε σταδιακά το τοπίο. Το αεράκι τούς τύλιξε παρασύροντας την αποπνικτική ζέστη που επικρατούσε όλη μέρα, αφήνοντας μια ανανεωμένη αίσθηση ηρεμίας και ανακούφισης. Ο Α. και η Σ. μάζεψαν τα υπάρχοντά τους, έτοιμοι να
φύγουν από την παραλία καθώς ο ήλιος εξαφανιζόταν πίσω από τον ορίζοντα. Κοιτάχτηκαν. Ξαφνικά η Σ. του
άστραψε ένα δυνατό χαστούκι. «Σ’ αγαπώ γι’ αυτό», είπε εκείνος. Άρχισαν να μιλούν. Μίλησαν πολύ μέχρι που, κάποια στιγμή, ανέλαβε η νύχτα.
INFO
Το επόμενο βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη «Υπήρξα τόσοι άλλοι» κυκλοφορεί το φθινόπωρο από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
*Τα σημεία διανομής του free DownTown: https://downtown.gr/poy-tha-vreite-to-neo-downtown-freepress/
