Λίγο μετά τον απογευματινό καφέ o Στέφανος Κασσελάκης, διασχίζει το μαγαζί όπου τον περιμένω. Μερικές μέρες πριν έχει φωτογραφηθεί για το DT στο εξοχικό σπίτι που μοιράζεται με τον Τάιλερ Μακμπέθ στα προάστια της Νέας Υόρκης. Μερικά χιλιόμετρα από το νησί του Manhattan, διατηρούν ένα ησυχαστήριο που εκτείνεται σε δεκάδες στρέμματα. Μια εξωτερική πισίνα, μίνιμαλ σκανδιναβικό design, μια φάρμα ζώων, μια λίμνη, και το δάσος που περιβάλει το κτήμα συνθέτουν ένα ονειρικό σκηνικό που μοιάζει βγαλμένο από ταινία. Όπως η ζωή του. Ηθελημένα ή μη έχει διαβατήριο σταρ, με την παρουσία του να ξεπερνάει αυτή ενός πολιτικού. Εξάλλου, ο ίδιος φαίνεται να αποποιείται αυτή την ταυτότητα, τουλάχιστον με την παραδοσιακή της έννοια. Η προσοχή του στρέφεται στον υπεύθυνο του μαγαζιού. Μετά από έναν εγκάρδιο χαιρετισμό μαζί του, στρέφεται πάλι σ’ εμένα, εξηγώντας ότι τον είχε γνωρίσει λίγο πριν την εκλογή του. «Είχαμε πιάσει την κουβέντα και τότε θυμάμαι του είχα εξηγήσει ότι δεν είμαι και δε θα γίνω ποτέ επαγγελματίας πολιτικός. Τώρα μου το θύμισε!» Πριν καν αρχίσει η ηχογράφηση, μιλώντας για το στιλ και τα διαδικαστικά της συνέντευξης, απαντάει σε μία ερώτηση που δεν έχω καν προλάβει να αρθρώσω, παρότι διακαώς το επιθυμώ.

«Ξέρεις, δεν έχω επικοινωνιολόγο. Υπάρχει φυσικά μία ομάδα που γράφει και τεκμηριώνει, αλλά η ιδέα να καλλιεργήσει κάποιος άλλος το τάδε ή το δείνα προφίλ για εμένα, δεν υφίσταται. Μάλιστα όταν μου λένε να φορέσω σακάκι σε συνέντευξη, αρνούμαι. Δεν αποδέχομαι καμία τέτοια συμβουλή γιατί δεν αλλάζω το ποιος είμαι. Στο παρελθόν είχα κάνει τηλεοπτικές συνεντεύξεις φορώντας κοστούμι και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι εγώ. Θέλω να φοράω κοστούμι είτε σε θεσμικές εμφανίσεις μου στο εξωτερικό, ή στις εμφανίσεις μου για το κόμμα μου. Σε μία επίσημη, ας πούμε, ομιλία θέλω με τον τρόπο αυτόν να τιμήσω το κόμμα μου με την εμφάνιση που του αξίζει. Για όλα τα υπόλοιπα, είτε φοράω t-shirt, είτε είμαι μέσα στις λάσπες, είμαι ο εαυτός μου». Έχοντας πάρει θάρρος από την αμεσότητά του τον ρωτάω αν εκτός από επικοινωνιολόγο δεν έχει ούτε στιλίστα. «Όχι φυσικά. Αν εξαρτιόταν από εμένα, θα κυκλοφορούσα μονίμως με ένα μακό. Ο Τάιλερ, όμως, έχει εξαιρετικό γούστο. Αυτός είναι που κάποιες φορές με σταματάει πριν βγω από το σπίτι, λέγοντας μου να αλλάξω και διαλέγοντας εκείνος τα κατάλληλα ρούχα!»

Για τη συνέντευξή μας, πάντως, φοράει ένα λευκό πουκάμισο και παραγγέλνει κόκα κόλα και ναργιλέ! «Παραήπια στην Κρήτη τσικουδιά». Χαιρετάει από μακριά όσους τον κοιτούν επίμονα, ή τον φωτογραφίζουν κρυφά («Για να ξέρουν ότι τους βλέπω»). «Ηχογραφείς;» με ρωτάει, και του γνέφω καταφατικά. Η συνέντευξη έχει μόλις αρχίσει και όταν ολοκληρωθεί και αποχωριστούμε, ώρες μετά, η χειραψία θα έχει αντικατασταθεί από ένα σταυρωτό φιλί και ο πληθυντικός θα έχει προ πολλού μετατραπεί σε ενικό.

Έβλεπα στο διαδίκτυο τις αντιδράσεις για το νέο σας σπίτι, κυρίως για την τιμή του. Αναλογιστήκατε ποτέ ότι ο μέσος Έλληνας δυσκολεύεται να ταυτιστεί μαζί σας;

Όχι. Ο μέσος Έλληνας ξέρει ότι δεν επέστρεψα για να φάω. Ό,τι έχω, το έχω δουλέψει. Αντιθέτως, θεωρώ ατού πως ό,τι έχω αποκτήσει το έχω αποκτήσει εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα και εκτός Ελλάδας. Τα διαπιστευτήριά μου είναι καλύτερα από όσους κυβερνούν αυτή τη στιγμή.

Σύμφωνοι, αλλά πόσοι συνομήλικοί σας με τα ίδια διαπιστευτήρια στην Ελλάδα μπορούν να συνδεθούν;

Ακριβώς! Δεν είναι δυνατόν στα 35 μου να αγοράζω διαμέρισμα 1.800.000 ευρώ και τρεις στους τέσσερις Έλληνες από 18 μέχρι 35 ετών να ζουν στο παιδικό τους δωμάτιο, παρότι πολλοί έχουν κάνει εξαιρετικές σπουδές και διαθέτουν προσόντα. Αυτά θέλω να αλλάξω. Όταν βλέπω δίπλα μου αδικημένους, εξοργισμένους, απογοητευμένους, πιεσμένους, αυτό με επηρεάζει βαθιά. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαι εναντίον της ευημερίας. Απλώς θέλω η Ελλάδα να γίνει μία σύγχρονη, δίκαιη, και, γιατί όχι, πλούσια χώρα. Υπάρχουν αναπτυξιακές δυνατότητες. Είναι αβάσταχτο το 26% του πληθυσμού να είναι στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού. Δεν πρέπει στο 2024 να ζούμε από τύχη. Η κοπέλα που δολοφονήθηκε έξω από το τμήμα, τα Τέμπη. Έλεος.

Αυτή η κοινωνία, όμως, εξέλεξε τη σημερινή κυβέρνηση.

Αυτό ανήκει στο παρελθόν. Έχουμε μπει σε άλλη φάση. Χρειάζεται χρόνος για να πειστεί και να αλλάξει η κοινωνία. Μην ξεχνάτε, σε έξι μήνες έχουν αλλάξει τόσα πολλά…

Όταν γυρίστηκε το περίφημο βίντεο, με το οποίο συστηθήκατε στον κόσμο, πιστεύατε ότι θα κερδίσετε;

Ο Τάιλερ το είχε πει. Ήξερε ότι θα κερδίζαμε.

Εσείς;

Πίστευα ότι θα τα πήγαινα καλά, αλλά δεν ήμουν σίγουρος ότι θα κέρδιζα. Έλεγα στον Τάιλερ: «Δεν είναι εύκολο. Ας κάνουμε μία προσπάθεια κι αν δεν πετύχει, θα έχουμε αφήσει τουλάχιστον δείγμα γραφής για το πώς κάποιος μπορεί να είναι νέος, μοντέρνος πολιτικός, εκτός κομματικού σωλήνα». Το συζητούσαμε όλο τον Αύγουστο. Ξέραμε ότι εφόσον κερδίζαμε θα αλλάζαμε η ζωή μας, θα ζούσαμε στην Ελλάδα για πάντα. Μετά από μερικές εβδομάδες σκέψης, ο Τάιλερ μου λέει «πάμε» και εγώ ήξερα γιατί το έκανα. Δεν υπήρχε ξεκάθαρη πολιτική πρόταση από τους συνυποψηφίους μου. Είναι ωραίο να μιλάς με ιδεολογικούς όρους, αλλά οι πολίτες ζουν σε ανασφάλεια και η ιδεολογία δεν τρώγεται. Ο κόσμος θέλει πρακτικές λύσεις στα προβλήματά. Είναι ξεκάθαρα αυτά που πρεσβεύω, από το μεταναστευτικό, τη φορολογία, το κράτος δικαίου, την άμυνα κλπ.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι με όλες αυτές τις καταιγιστικές αλλαγές δεν υπήρξε ένταση στη σχέση σας.

Υπήρξε ένταση στην αρχή. Έπρεπε να αντιμετωπίσω έντονες καταστάσεις και εκείνος ήταν μόνος του. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες, που δυσκολευόμουν να το απορροφήσω. Δεν είχα χρόνο να είμαι δίπλα του, να του εξηγώ τι συμβαίνει. Έκτοτε έχει υπάρξει μία ομαλή πορεία. Έχουμε δημιουργήσει έναν φιλικό κύκλο και στην Ελλάδα. Ο Τάιλερ μαθαίνει ελληνικά, πλέον καταλαβαίνει αρκετά, και είμαστε χαρούμενοι, αλλά αυτό δεν έγινε σε λίγες ημέρες.

Ο Τάιλερ έχει πλέον φίλους και εκτός ΣΥΡΙΖΑ;

Έχει, ναι, αν και δεν υπάρχουν Έλληνες εκτός ΣΥΡΙΖΑ (γέλια)! Σιγά σιγά ο κόσμος θα καταλάβει την καινοτομία, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκάθαρο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα;

Δεν ήταν συμπαγής όταν εντάχθηκα. Τώρα είναι. 

Μεγάλη κουβέντα και δεν έχει περάσει καιρός από τότε που παρακολουθούσαμε live τις εσωτερικές σας έριδες…

Μεγάλη κουβέντα, μεγάλη αλήθεια. Πρέπει να κυβερνήσουμε και ο κόσμος να ξέρει τι θα κάνουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον άλλαξε.

Ποιος είναι ο λόγος που έχασε τις εκλογές;

Ήταν η εντύπωση ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα, η προπαγάνδα ενός ολόκληρου πολιτικού και μιντιακού συστήματος, και ο παρωχημένος, στερεότυπος, και όχι αξιόπιστος, πολιτικός λόγος του.

Φοβηθήκατε ότι θα γινόσασταν στόχος του «συστήματος»;

Όχι μόνο δε φοβήθηκα, αλλά αυτό με παρότρυνε να κατέβω στις εκλογές. Θέλω δημοκρατικά να το τσακίσουμε!

Πολεμάτε το σύστημα εκ των έσω;

Από την κοινωνία, με την κοινωνία, και μετά εκ των έσω. Ο λόγος που είμαι αισιόδοξος είναι επειδή βασίζομαι στις αλήθειες της κοινωνίας. Ξέρω ότι όλα επιστρέφουν σαν τη βαρύτητα στην αλήθεια…

Πώς χτίσατε τόσο γρήγορα σχέση με μια κοινωνία από την οποία απουσιάζατε τόσα χρόνια στο εξωτερικό;

Τρέχω, ακούω πολύ, απαντάω. Συνδέω κόσμο με την ομάδα εθελοντών του κόμματος. Νομίζω ότι είναι ζήτημα ενσυναίσθησης, την οποία και έχω έμφυτη. Αυτή δεν πακετάρεται επικοινωνιακά από έναν Αμερικανό επικοινωνιολόγο. Ή νιώθεις, καταλαβαίνεις, και βάζεις την ψυχή σου στην ψυχή του άλλου ή όχι. Από μικρό παιδί, και ίσως επειδή παρίστανα για μεγάλο μέρος της ζωής μου, 31 χρόνια, ότι ήμουν κάποιος άλλος –αναφέρομαι στον σεξουαλικό μου προσανατολισμό πάντα αισθανόμουν την πίεση του πώς παρουσιάζομαι στον κόσμο, πώς με αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Αυτός ο πόνος δημιουργεί έμπρακτη ενσυναίσθηση.

Ήσασταν δεμένη οικογένεια;

Πολύ. Οι γονείς μου ήταν μία σφικτή ομάδα. Κατά τη διάρκεια των πέντε πρώτων χρόνων της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του πατέρα μου, η μητέρα μου εργαζόταν ατελείωτες ώρες στο οδοντιατρείο της στον Πειραιά για να τον στηρίξει οικονομικά, έτσι ώστε να μπορέσει να προχωρήσει. Μέχρι και την ημέρα πριν τον τοκετό στον αδελφό μου, δούλευε. Μετά από κάποιον χρόνο η εταιρία του πατέρα μου άρχισε να παίρνει τα πάνω της. Τότε ήταν που της πρότεινε να κάτσει μαζί μου. Είμαι οκτώ χρόνια μικρότερος από τον αδελφό μου. «Δεν μπόρεσες να αφοσιωθείς στον Στέλιο, αν θες μείνε με τον μικρό παραπάνω», της είπε. Έχω μεγαλώσει με πρότυπο μία πολύ δυνατή γυναίκα, και η δύναμη της μητέρας μου φανερώθηκε και μετέπειτα.

Στην αναποδιά (αναφέρομαι στην οικονομική καταστροφή που οδήγησε την οικογένεια στην Αμερική);

Ναι. Εκείνη ακολούθησε τα παιδιά της στο εξωτερικό, και σε ηλικία 55 ετών, ξεκίνησε μία νέα καριέρα. Βοήθησε 2-3 οδοντιάτρους στην αρχή, και μετά στο πανεπιστήμιο έστησε την καριέρα της. Στάθηκε στα πόδια της εκεί. Αυτά τα πρότυπα είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μου. Ήθελα να πετύχω οικονομικά για να βοηθήσω και εγώ τους γονείς μου, και όλα αυτά μου έδωσαν το γερό στομάχι που χρειάζεται για να πάρει κανείς ρίσκα.

Γιατί σε μία αγαπημένη και προοδευτική οικογένεια αργήσατε να αποδεχτείτε τον εαυτό σας και να το μοιραστείτε;

Υπήρχε τόσα χρόνια το οικονομικό τραύμα που δεν άφηνε χώρο για κάτι άλλο. Δεν ήθελα να φορτώσω με ένα ακόμα πρόβλημα τους γονείς μου. Τώρα συνειδητοποιώ ότι μόνο πρόβλημα δεν ήταν. Είναι υπέροχο να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι δεμένος με την οικογένειά σου, να βοηθάς και άλλους ώστε να αποδεχτούν το ποιοι είναι. Πριν από 20 χρόνια, δυστυχώς, δεν το έβλεπα έτσι.

Τους αδικήσατε δηλαδή τους γονείς σας;

Ναι και πολύ μάλιστα!

Βιώσατε στην εφηβεία επώδυνες ανατροπές με την αναγκαστική μετανάστευση…

Δεν υπάρχει ομορφότερο αίσθημα από το να έρχεσαι εσύ για να αλλάξεις ένα σύστημα που αδίκησε τους γονείς σου.

Ένας είδος εκδίκησης;

Ναι, αλλά όχι απέναντι σε πρόσωπα, απέναντι στην αδικία.

Το απολαμβάνετε ήδη;

Όχι, δεν το απολαμβάνω, αλλά προσθέτει νόημα. Δε ζω για εκδίκηση. Ζω για να μην ξανασυμβεί αυτό που έζησα εγώ. Και ξέρεις κάτι. Εγώ ήμουν άριστος μαθητής στο Κολλέγιο και μπόρεσα να πάω με υποτροφία στο καλύτερο λύκειο της Αμερικής. Αυτή ήταν η διέξοδός μου όταν πήγαμε οικογενειακώς από το 100 στο μηδέν σε τρία δευτερόλεπτα. Κάποιο άλλο παιδί, όμως, τι σωσίβια λέμβο θα είχε; Το ζητούμενο είναι τα παιδιά να έχουν στην Ελλάδα ευκαιρία για κοινωνική ανέλιξη. Εγώ, αν δεν είχα φύγει για την Αμερική, δε θα ήμουν εδώ τώρα. Δε θα μιλούσαμε. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια!

Πόσο σας επηρέασε εκείνη η ανατροπή στη ζωή σας;

Ήμουν 13 χρονών. Έβλεπα καθημερινά στο σπίτι κλάμα, τεράστιο άγχος, συντριβή, και ανασφάλεια. Ήταν τραυματικό, δεν έχω ευχάριστες αναμνήσεις. Είναι μία μεγάλη συζήτηση για το πώς κάθε παιδί αντιδρά σε τραυματικές εμπειρίες. Ίσως η αλλαγή περιβάλλοντος μου επέτρεψε να συνεχίσω. Ο ρόλος της Πολιτείας είναι να στηρίζει παιδιά που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις.

Πριν την οικονομική καταστροφή είχατε αίσθηση ότι ήσασταν προνομιούχος;

Όχι τόσο, διότι είχαμε στενή επαφή με τη ευρύτερη οικογένειά μας στην Κρήτη, η οποία δεν ήταν ιδιαίτερα εύπορη. Επίσης οι γονείς μου έδιναν σημασία και είχαν επενδύσει στη μόρφωση τόσο και για μένα όσο και τον αδελφό μου. Ο αδελφός μου ήταν ο ένας Έλληνας που έγινε δεκτός στο ΜΙΤ στη Β’ λυκείου και η μητέρα μου δεν τον άφησε να πάει. Του ζήτησε να περιμένει έναν χρόνο, να τελειώσει την Γ’ λυκείου και μετά να πάει. Εγώ ήμουν τότε στην Τετάρτη δημοτικού όταν συνειδητοποίησα ότι ο αδελφός μου ήταν ο μοναδικός Έλληνας που εκείνη τη χρονιά είχε γίνει δεκτός στο MIT. Ούτε καν σκέφτηκα ότι ζω σε μία τεράστια βίλα στην Εκάλη, και αυτό σημαίνει κάτι. Ήθελα απλώς και εγώ να ακολουθήσω τα βήματά του, οπότε διάβαζα πολύ. Έβγαλα την Α’ λυκείου με 19,8.

Τι σχέση έχετε με τον αδελφό σας;

Είναι ο άνθρωπος που, πέρα από τον Τάιλερ, αγαπώ περισσότερο στον κόσμο. Άμα με ρώταγες ποια θα είναι η προσωπική μου συντριβή, θα απαντούσα το να φύγει πριν από εμένα. Εύχομαι να φύγω εγώ πρώτος. 

Και πώς σας βλέπει σ’ αυτή τη νέα φάση της ζωής σας;

Έχει αναλάβει πολλά από τα προσωπικά μου ζητήματα που πλέον δυσκολεύομαι να διαχειριστώ. Με έχει στηρίξει σε πολύ κρίσιμες στιγμές. Νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη σχέση μεταξύ αδελφών. Αλήθεια το λέω. Είμαι πολύ περήφανος για εκείνον: πανέξυπνος, μεγάλο μαθηματικό μυαλό, ασχολήθηκε με τη ρομποτική χρόνια πριν, και είναι, μακράν, καλύτερο άτομο από εμένα και πιο ντροπαλός.

Εκτός από πρωθυπουργός, τι ονειρευόσασταν να γίνεται όταν θα μεγαλώνατε;

Πρώτα αστροναύτης. Μετά ιερέας.

Ιερέας; Πιστεύετε στον Θεό;

Ναι, και μάλιστα η θρησκεία μας κράτησε ως οικογένεια στις δυσκολίες. Τους έλεγα: «ο Θεός αργεί αλλά δε λησμονεί». Μετά ήθελα να ασχοληθώ με τα σκυλιά, ήξερα όλες τις ράτσες. Στο τέλος, έβαλα πλώρη για να γίνω πρωθυπουργός. Όπως καταλαβαίνεις, δεν ήμουν το πιο δημοφιλές παιδί στο σχολείο (γέλια).

Είχατε υποστεί μπούλινγκ;

Όχι (σκέψη). Λίγο. Με έλεγαν «φυτό». Λίγο πριν φύγω στην Αμερική είχα προσπαθήσει να ανοίξω τα φτερά μου κοινωνικά. Είχα πάει σε κάτι πάρτι και με υποδέχονταν με έκπληξη: «Ήρθε στο πάρτυ ο Κασσελάκης!» Δεν το πίστευαν. Είχα κάποιους φίλους, αλλά όχι πολλούς.

Εφηβεία, εκρήξεις, επανάσταση, βρε παιδί μου…

Όχι, ποτέ.

Μήπως την κάνετε τώρα;

Χαχα ναι! Και έχει στόχο την προπαγάνδα της ΝΔ.

Αριστεία λοιπόν…

Ήμουν ο πρώτος από τους 300 συμμαθητές μου, αλλά αισθανόμουν βαρεμάρα. Στις τελικές εξετάσεις, οι άλλοι θυμάμαι πόσο πανικοβλημένοι ήταν, εγώ έπαιζα video games. Είχα ήδη τελειώσει την ύλη.

Συμμαθητές μίλησαν για εσάς στα μίντια.

Έχουν περάσει τόσα χρόνια! Ήταν, όμως, πολύ συγκινητικό όταν ήρθε ο φιλόλογός μου λάτρευα τα αρχαία ελληνικά μιας και έχουν πολλά κοινά με τα μαθηματικά– και τον είδα μετά από 21 χρόνια. Κρατούσε την παλιά του ατζέντα με τα τηλέφωνά μας. Έκλαψε αυτός και εγώ συγκινήθηκα. Ο επαναπατρισμός μού έχει προσφέρει μία μοναδική επανασύνδεση με τα εφηβικά μου χρόνια. Είναι τεράστιο προνόμιο. Ειδικά, επειδή όλα αυτά γίνονται μαζί με τον Τάιλερ.

Πώς μεταβολίζεται τέτοια αναγνωρισιμότητα τόσο σύντομα;

Πλέον δε με αγχώνει. Έχω να παίξω έναν ρόλο για το μέλλον της πατρίδας, αλλά αισθάνομαι ταπεινοφροσύνη γι’ αυτό Οι ομογενείς αγαπούν την Ελλάδα πολύ και με ρομαντικό τρόπο. Πιστεύουν ότι αξίζει περισσότερα κι ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Βλέπουμε άλλα πρότυπα στο εξωτερικό και σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να αντλήσουμε ιδέες, χωρίς μιμητισμό. Υπάρχουν νέα παιδιά που μου λένε: «Μη μασάς. Συνέχισε, θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα, να μην ξενιτευτούμε». Απόδημοι μου λένε: «Θέλουμε να γυρίσουμε πίσω». Θέλουν αυτό που μου είπε μια γιαγιά από το Μεσολόγγι: «Αυτή η χώρα να σιάξει». Αν τώρα αυτό πάει πακέτο με το να με κοιτάνε όταν μπαίνω σε ένα εστιατόριο, μου είναι αδιάφορο. Έχουμε ένα εθνικό στοίχημα μπροστά μας. Να αλλάξουμε όσα πνίγουν την πατρίδα μας και την κρατάνε υπερχρεωμένη με αγοραστική δύναμη Βουλγαρίας και φόρους Σουηδίας!

Αυτοί που λένε «στηρίζω Κασσελάκη, αλλά δε με ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ»;

Αν στηρίζεις το ένα, στηρίζεις και το άλλο.

Έχοντας μπει στα πολιτικά, θέλω να μου πείτε κάτι καλό για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Είναι εργατικός. Δουλευταράς!

Αρχικά είχε φανεί ο Τσίπρας να σας δίνει την έγκρισή του.

Δεν ισχύει. Αν εγώ είχα μία σιωπηλή έγκριση λίγων εβδομάδων πώς αυτό συγκρίνεται με τη δημόσια έγκριση ετών στην συνυποψήφιά μου Έφη Αχτσιόγλου; Την εκλογή την κέρδισα με το σπαθί μου. Αντί για 30.000 μέλη ψήφισαν 150.000. Θα ψήφιζαν 170 αν το επέτρεπε το σύστημα.

Μετά, όμως, ο Τσίπρας σας τράβηξε το χαλί;

Στο συνέδριο εννοείτε;

Ναι. Το περιμένατε;

Όχι.

Σας εξέπληξε;

Ναι.

Πώς το εξηγείτε;

Ήθελε να πει την άποψη του για το κόμμα το οποίο είχε στην ουσία φτιάξει ο ίδιος. Και τα μέλη εξέφρασαν τη δική τους άποψη.

Θεωρείτε ότι έχει πολιτικές φιλοδοξίες και μπορεί μετά τις ευρωεκλογές να είναι αντίπαλός σας;

Όχι, όχι. Είναι βουλευτής και πολύ περήφανος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δε ρόλος του στην Ευρώπη είναι πολύ σημαντικός και βοηθητικός για μένα. Καμία φορά αστειεύομαι με τον Αλέξη. Του λέω: «Εγώ είμαι στην Κοζάνη, εσύ είσαι στη Λωζάνη».

Άρα μιλάτε;

Αμέ! Εννοείται.

Ένα δικό σας μειονέκτημα.

Είμαι ανυπόμονος, αναβάλω να λύνω προσωπικά ζητήματα, αν κάτι είναι βαρετό το αποφεύγω, αν πρέπει να φτιάξουμε κάτι στο σπίτι, ωχ!

Συγκρουσιακός;

Όχι. Αντιθέτως. Το βασικό είναι οι συνεργάτες σου να φοβούνται να σε απογοητεύσουν. Πρέπει να ξέρουν ότι αν επαναληφθεί το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, θα υπάρξουν συνέπειες. Ο αυταρχισμός και το κλίμα τρομοκρατίας στο επιτελείο μου δε συνάδουν με την κουλτούρα μου. Σέβομαι και ενδιαφέρομαι για εκείνους. Το πιο δύσκολο για έναν μάνατζερ, όμως, είναι όταν έχει ένα άτομο που το εκτιμά σε προσωπικό επίπεδο, αλλά δεν αποδίδει στη δουλειά. Αυτές είναι δύσκολες αποφάσεις και πρέπει να είσαι σκληρός και να τις παίρνεις, ειδικά στην πολιτική.

Πριν καιρό είχατε πει ότι θα φτιάξετε μία ομάδα με καλά παιδιά. Τελικά τη φτιάξατε;

Ναι, ναι. Αν και δεν υπάρχουν άνθρωποι του προέδρου. Για να καταλάβεις, μου είναι αδιάφορο αν κάποιος με είχε βρίσει πριν έξι μήνες. Προφανώς δε με γνώριζε καλά τότε και τώρα μπορεί να μπει στην ομάδα.

Τώρα που λέμε για βρίσιμο, έχω την εντύπωση ότι σας αρέσει να κάνετε συνεντεύξεις με δημοσιογράφους που σας την έχουν πέσει.

Εννοείται.

Πρόκληση;

Η αληθινή πρόκληση είναι να βλέπεις πλημμυροπαθείς που έχασαν τα πάντα, αφημένους στην τύχη τους. Αυτά είναι τα δύσκολα. Σιγά, κι αν κάποιος με κορόιδεψε στα social. Δε με νοιάζει. Και τι έγινε; Πο πο, θυμάμαι να βλέπω εθελόντριες στη Ρόδο με τις πυρκαγιές που αγωνίζονταν με τις φλόγες και τις αποκαλούσαν «οι τρελές με τα ζώα»! Με τρελαίνει, με εξοργίζει αυτή η νοοτροπία, η αδικία σε ανθρώπους που επιδεικνύουν έμπρακτα αλληλεγγύη.

Πάμε στις ευρωεκλογές. Μας έχετε μπερδέψει με αντικρουόμενες δηλώσεις. Τελικά πού είναι ο πήχης σας;

Με αυτά που ξέρω, πάμε πολύ καλά. Το λέω ξεκάθαρα. Θεωρώ ότι είναι εφικτό ακόμα και να κόψουμε το νήμα πρώτοι

Αυτό δεν είναι ακριβώς πήχης. Τι θα ήταν αποτυχία;

Να αλλάξω αυτό που είμαι. Να απογοητεύσω τον κόσμο. Με το που το κάνεις αυτό, δεν υπάρχει επιστροφή. Η εμπιστοσύνη κατακτιέται κάθε μέρα, χτίζεται σιγά και χάνεται σε μία στιγμή.

Τελικά τι συνέβη με τον Δημήτρη Παπανώτα;

Αν και είναι απόλυτα σεβαστές οι αποφάσεις των μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ που, μετά από δική μου απόφαση, επέλεξαν για πρώτη φορά τους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας, η περίπτωση Παπανώτα ήταν μια από αυτές που έπρεπε να παρέμβω με γενναιότητα. Να μη φορτώσω ευθύνες αλλού, νίπτοντας τας χείρας μου. Ειδικά τη στιγμή που στην Ελλάδα οι γυναίκες δυστυχώς υφίστανται ακόμη πολλαπλές ανισότητες και έμφυλη βία. Ήταν λυπηρό. Διάβασα τη διορθωτική ανακοίνωσή του όμως το θέμα στα οποίο αναφέρθηκε είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και δε χωράει συζήτηση. Ιδίως για τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει προμετωπίδα τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισότητα.

Ποια είναι η καθημερινότητά σας πλέον;

Κάπως πιο εύκολη τώρα. Μπορώ να κάνω παραπάνω γυμναστική. Αυτό μου είχε λείψει. Θέλω να γνωρίζω στελέχη και να διαχειρίζομαι τις κομματικές υποθέσεις. Αυτό απαιτούσε θυσίες στην προσωπική μου ζωή. Τώρα το έχω ισορροπήσει. Επίσης υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία. Συνδυάζω την εργασία με λίγο προσωπικό χρόνο, όπως τότε που πήγαμε στην Αρκαδία και περάσαμε όμορφα. Δούλεψα, αλλά κάναμε και ράφτινγκ και πεζοπορία. Αυτός ο συνδυασμός είναι πολυτέλεια. Πολυτέλεια δεν είναι το χρήμα…

Εεε, μην το λέτε. Καλό είναι και αυτό..

Το χρήμα βοηθάει στο να μην έχεις το άγχος του βιοπορισμού και το τι θα συμβεί αν σου κάτσει μία στραβή.

Βγαίνετε καθόλου;

Εννοείται. Φαγητό, ποτό, βλέπουμε καμιά φορά Netflix.

Ποια είναι η τελευταία που είδατε;

Ανυπομονώ για τη νέα σεζόν του «Maestro Blue». Μου άρεσε και με έκανε περήφανο. Και στον Τάιλερ άρεσε πολύ.

Ο Τάιλερ είναι πανταχού παρών στη συζήτηση…

Ο Τάιλερ έχει βρει έναν σκοπό στη δημόσια υγεία, έχοντας επισκεφτεί νοσοκομεία, έχοντας μιλήσει με γιατρούς και νοσηλευτές. Του στέλνουν μηνύματα στα social media απαντάει και κρατάει επαφή όπου πάμε. Ο ίδιος έχει περάσει 7,5 χρόνια στη ΜΕΘ και στην περίοδο της πανδημίας. Όλοι οι συνάδελφοι στα χρηματοοικονομικά δραπέτευσαν στα εξοχικά τους. Εμείς μείναμε στο Μανχάταν. Πήγαινε στη βραδινή βάρδια την ώρα που χτυπούσαν τις κατσαρόλες για να επιβραβεύσουν το υγειονομικό προσωπικό. Τον συνόδευα για να έχει παρέα πηγαίνοντας στο νοσοκομείο και ένιωθα συγκίνηση. Αυτός έλεγε ότι κάνει απλώς τη δουλειά του. Είμαι περήφανος για εκείνον.

Πώς γνωριστήκατε;

Στο Μανχάταν στο West Village. Έβλεπε ο ένας τον άλλον σε διάφορα σημεία. Συμπέσαμε στον δρόμο και μου μίλησε. «Γεια, είμαι ο Τάιλερ». Εγώ ντράπηκα να του μιλήσω πρώτος. Αυτός έκανε την πρώτη κίνηση. Μιλούσαμε κάθε μέρα για δύο μήνες και μετά ξεκίνησε η σχέση μας.

Ο γάμος είναι το καλοκαίρι; Βρίσκεστε σε φάση προετοιμασίας;

Έχουμε λίγο καθυστερήσει να στείλουμε προσκλήσεις, αλλά θα είναι ένας κλειστός γάμος στην Κρήτη.

Κρήτη και κλειστός; Κάτι δεν κολλάει.

Δε θα κάνουμε γλέντι. Θα είναι 150-170 άτομα. Οι περισσότεροι προφανώς από το εξωτερικό.

Και όσοι θα θέλουν να έρθουν να συγχαρούν;

Ε, ίσως κάνουμε ένα φαγητό σ’ ένα χωριό. Θέλω να είναι μία μοναδική στιγμή που θα ευχαριστήσουμε αυτούς που μας αγαπούν και τους αγαπάμε. Δε θα είναι επικοινωνιακό τρικ. Δεν είμαστε αυτό. Γι’ αυτό και δεν έχετε δει ούτε μια φωτογραφία από τον πολιτικό μας γάμο στο Brooklyn, ενώ, φυσικά, υπάρχουν!

Πάντως σας κατηγορούν ότι προβάλετε τον σύντροφό σας με τρόπο που δε συνάδει με τα ελληνικά πολιτικά ήθη.

Τα ελληνικά πολιτικά ήθη έχουν απογοητεύσει γενιές και σίγουρα τη δική μου. Νομίζω πρέπει να έρθουν νέα ήθη.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αστοχία σας από όταν μπήκατε στη δημόσια σφαίρα;

Υπάρχουν ατυχείς στιγμές, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν έχω πει ψέματα για τίποτα. Είμαι και υπερήφανος που δεν έχω προσβάλει κανέναν. Μετανιώνω που τον Σεπτέμβριο για την Κύπρο είπα κρατίδιο αντί για Κατεχόμενα. Δεν μπορούσα να μεταφράσω από τα αγγλικά στα ελληνικά τη λέξη ψευδοκράτος.

Σας έχουν κατηγορήσει για πολιτική απειρία.

Έχω πολύ μικρή πολιτική εμπειρία, αλλά 21 χρόνια ζω στο εξωτερικό εστιάζοντας σε ζητήματα της οικονομίας. Το 70% του χαρτοφυλακίου που έχει ένας πρωθυπουργός: οικονομία, αγροτικά, ναυτιλία, πρωτογενής τομέας, ανάπτυξη, αυτά τα θέματα τα κατέχω πλήρως. Σε άλλα ζητήματα μελετώ σκληρά και βασίζομαι σε συμβούλους.

Κάνετε μαθήματα ελληνικών;

Κάνω και μου αρέσει πολύ που ξαναθυμάμαι τα ελληνικά που μάθαινα στο σχολείο. Ακόμα και σήμερα, όμως, τα αγγλικά μού είναι πιο εύκολα. Όταν στο τέλος της ημέρας είμαι εξοντωμένος, μού βγαίνουν τα αγγλικά. Αυτό όμως αλλάζει. Σε έξι μήνες θα αρχίσω να ξεχνάω τα αγγλικά.

Υπάρχει περίπτωση αν τα πράγματα δεν πάνε καλά να επιστρέψετε στην Αμερική;

Out of the question. Θα πετύχουμε. Εδώ παρακαλώ τους γονείς και τον αδελφό μου που ακόμα είναι στην Αμερική, να επιστρέψουν. Να πάρει ο πατέρας μου σύνταξη, να πάει στην Κρήτη. Η μητέρα μου συνεχίζει ακάθεκτη τη δουλειά.

Διεύρυνση της οικογένειας έρχεται;

Υπάρχει το όνειρο της διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ και μετά το όνειρο της οικογένειας, το οποίο θα το αρχίσουμε σύντομα. Θα ήθελα να γίνω πατέρας πριν τα 40 μου. Οικογένεια, όμως, είναι η αγάπη. Το πιο μοναχικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι όχι το να είσαι μόνος, αλλά να είσαι με τον λάθος άνθρωπο.

Το έχετε βιώσει;

Ναι το έχω. Το πιο σημαντικό είναι να ξυπνάς και η ζωή σου να έχει νόημα. Η δική μας ζωή ευτυχώς έχει νόημα, άρα αισθανόμαστε αυτοπραγμάτωση.

ΑΠΟ ΤH ΝΕΦΕΛΗ ΛΥΓΕΡΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΙΩΣΗΦ ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ