Έχει δει αµέτρητες φορές φωτογραφίες της στο διαδίκτυο µε τη λεζάντα «αν τη δείτε, φτύστε την». Και άλλες τόσες έχει γίνει µια αγκαλιά για τους συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν στα Τέµπη, για τις γυναίκες που δεν έχουν φωνή, για όσους αδικούνται, για όσους πιστεύουν σε έναν πιο ισότιµο κόσµο. Σε αυτό πιστεύει και αυτή. Και δεν είναι ντελούλου όπως θα έλεγε η Gen Z. Είναι απλώς πεπεισµένη ότι η γενιά των ‘80s και των ‘90s κουράστηκε πολύ και θέλει όντως να βάλει κάποια πράγµατα στη θέση τους –έτσι, αποφάσισε να βάλει και αυτή ένα χεράκι.
Πώς είναι η ζωή ανάµεσα σε breaking news; Η Αναστασία ξέρει πολύ καλά, αφού ξυπνάει ακόµη και µες στη µαύρη νύχτα για να τσεκάρει στο κινητό της µήπως «έσκασε» κάποιο θέµα και το έχασε. Μεγαλωµένη στα νότια προάστια της Αθήνας, µε χωρισµένους γονείς, µοναχοπαίδι, έµαθε από µικρή στο σπίτι της να ορθώνει ανάστηµα, να εκφέρει γνώµη, να αντιµιλάει, µε σεβασµό, στους µεγαλύτερους, να ψάχνει και να ψάχνεται. Δηµοσιογράφος εδώ και 15 χρόνια, µε σπουδές επικοινωνίας στο London School of Economics και νοµικής στο City, έγινε viral κυρίως µέσα από τα social media, αφού τα αποσπάσµατα από την πολιτική της εκποµπή στο Kontra αναδηµοσιεύονταν στο TikTok και το Instagram µε ραγδαίο ρυθµό. Ενδιαφερθήκαµε ξαφνικά τόσο πολύ για την πολιτική; Όχι. Ενδιαφερθήκαµε όµως να µάθουµε ποια στο καλό είναι αυτή η γυναίκα που αντιστέκεται επιτέλους στις ατελείωτες πολιτικές ανοησίες που ακούµε καθηµερινά, που συµµερίζεται τον θυµό µας, που απαντάει όταν της τη λένε, που ακούει αυτόν που έχει απέναντί της, που ενδιαφέρεται να κάνει ένα τσακ πιο αξιόπιστο τον χώρο όπου εργάζεται. Και το ενδιαφέρον µας αυτό την έφερε φέτος στο Mega, κάθε µεσηµέρι Σαββατοκύριακου και καθηµερινά στον Real Fm µε τον Γιώργο Παγάνη, µε µια ατζέντα επικαιρότητας για δυνατά νεύρα και σκληρές αντοχές. Spoiler alert: το να είσαι «ψύχραιµος» δε σηµαίνει πάντα να είσαι ουδέτερος.
Τι άλλαξε στη ζωή σου τον τελευταίο χρόνο;
Ως προς τον τρόπο που κάνω τη δουλειά µου δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγµατα, απλώς πλέον έχω πολλά περισσότερα «εργαλεία» για να την κάνω καλύτερα. Εντάξει, µεγάλα καράβια, µεγάλες φουρτούνες. Προσπαθούµε πολύ µε την οµάδα της εκποµπής να παράγουµε κάτι για το οποίο να είµαστε υπερήφανοι και παράλληλα να πληροί τις προϋποθέσεις του µεγάλου καναλιού. Και σίγουρα είναι άλλο να µπαίνεις στα σπίτια ενός συγκεκριµένου αριθµού πολιτών και άλλο να µπαίνεις στα σπίτια όλης της Ελλάδας.
Χρειάστηκε να κάνεις πολλές διαπραγµατεύσεις για να είσαι ο εαυτός σου στο πλαίσιο ενός πανελλαδικού σταθµού;
H αλήθεια είναι πως πηγαίνοντας στο Mega πίστευα πως τα όρια θα είναι πιο στενά και πως θα πρέπει να φιλτράρω περισσότερο όσα λέω, όµως, κι αυτό το λέω χωρίς υπερβολή, στο Mega είµαστε ελεύθεροι να κάνουµε δηµοσιογραφία σωστά αλλά δίκαια. Να ελέγχουµε την εξουσία. Να υπογραµµίζουµε τα κακώς κείµενα. Να αγγίζουµε όσα απασχολούν την κοινωνία. Και αυτό, χωρίς διάθεση κολακείας, οφείλεται και στον Σταµάτη Μαλέλη. Έναν διευθυντή που αντί να βάζει ψαλίδι στα θέµατα, είναι της λογικής να ανθίσουν όλα τα λουλούδια, για να παραφράσω και λίγο τον Μάο… Κι αυτό φαίνεται γενικά, αλλά φάνηκε και πολύ πρόσφατα στην κάλυψη των συγκεντρώσεων για τα Τέµπη.
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι είσαι ένα από τα πρόσωπα που έκανε ξανά τον κόσµο να εµπιστευτεί τους δηµοσιογράφους.
Θα ήταν υπερφίαλο να πιστεύω πως εγώ θα µπορούσα να θέσω σε νέα βάση τη σχέση κοινωνίας-δηµοσιογραφίας. Αλίµονο. Αυτό που πιστεύω όµως ακράδαντα, είναι πως υπάρχουν πολλοί και πολλές συνάδελφοι και συναδέλφισσες µπροστά και πίσω από τις κάµερες που προσπαθούν και κάνουν µε εξαιρετικό τρόπο τη δουλειά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγµα είναι πάλι η πρόσφατη ιστορία µε τις συγκεντρώσεις για τα Τέµπη, οι κάµερες και οι συνάδελφοι ήταν εκεί, και µάθαµε και για την αστυνοµική βία και για το πραγµατικό µέγεθος των κινητοποιήσεων και το τι συνέβαινε στους γύρω δρόµους. Νοµίζω πως είναι απότοκο άλλης εποχής να συµψηφίζουµε όλο το σινάφι κάτω από το «αλήτες, ρουφιάνοι, δηµοσιογράφοι». Από κει και πέρα, µε τον δηµόσιο λόγο έρχεται κι η αµφισβήτηση που κι εγώ την έχω υποστεί από την πρώτη µέρα που άρχισαν να τυπώνονται τα κείµενα µου.
Δε σε εµπόδισε ποτέ αυτό από το να λες αυτά που πιστεύεις ότι πρέπει να ακουστούν;
Δε µε εµπόδισε γιατί δεν είναι το όνειρό µου να είµαι συµπαθής. Θα είχα διαλέξει άλλη πορεία αν ήθελα να είµαι συµπαθής. Δε θεωρώ ότι είναι αυτή η δουλειά του δηµοσιογράφου. Ο δηµοσιογράφος δουλεύει για να ελέγχει την εκάστοτε εξουσία και να υπηρετεί αυτό που θεωρεί ο καθένας και η καθεµία δίκαιο. Οπότε, σε ό,τι αφορά τις αµφισβητήσεις, ξέρεις, από εδώ πάνε και άλλοι. Εγώ δεν ξέρω άλλο τρόπο για να εργαστώ. Ξέρω να µεταδίδω την είδηση και, όταν χρειάζεται, να κάνω ένα σχόλιο µε βάση τις αξίες και τις αρχές µου. Χαίροµαι που µπορώ και το κάνω.
Ο δηµοσιογράφος πρέπει να παίρνει πολιτική θέση;
Όλα είναι πολιτικά. Πολιτικό είναι το τι τρως, από πού ψωνίζεις –εφόσον έχεις τη δυνατότητα να ψωνίζεις– το αν παρακολουθείς την επικαιρότητα, που πας, ακόµη κι οι διακοπές σου. Ό, τι κάνουµε, κάθε µικρή απόφαση που παίρνουµε στην καθηµερινότητά µας, είναι πολιτική. Οπότε θεωρώ αυτονόητο και υποχρέωση µας να έχουµε πολιτική άποψη. Βέβαια, είναι άλλο το ρεπορτάζ και άλλο το σχόλιο. Το πώς, πού, πότε συνέβη κάτι, είναι αδιαπραγµάτευτο. Το πώς το εισπράττεις, το πώς το ερµηνεύεις, και το πώς το µεταφέρεις είναι η δική σου πινελιά.
Ξεκίνησες από ένα µικρό περιφερειακό κανάλι. Τι πιστεύεις ότι σε ξεχώρισε και είχες αυτή την αναγνώριση και την εξέλιξη τα τελευταία χρόνια;
Αυτό νοµίζω πως δεν είµαι η καταλληλότερη για να το απαντήσω. Εγώ προσπάθησα να κάνω τη δουλειά µου µε όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο. Νοµίζω πως ως ένα βαθµό το πέτυχα κι έτσι είχα τη χαρά και την τιµή να µου κάνουν την πρόταση από το Mega. Αν µε ρωτάς αν είχα έναν οδοδείκτη, αυτός ήταν, δίχως αµφιβολία, να περιγράφω αυτό που βλέπω και να λέω την άποψη µου µε παρρησία. Κοινώς, να είµαι ακριβής στην είδηση και ειλικρινής στην άποψη.
Θεωρείς ότι ο κόσµος εµπιστεύεται πλέον τους δηµοσιογράφους;
Σύµφωνα µε τις έρευνες, η δυσπιστία απέναντι στα ΜΜΕ και τους δηµοσιογράφους είναι τεράστια. Μάλιστα είναι στα υψηλότερα ποσοστά που έχει υπάρξει ποτέ. Παγκοσµίως βέβαια συµβαίνει αυτό και θεωρώ ότι έχει να κάνει και µε τα social media. Γιατί το ότι κάποιος ή κάποια λέει κάτι στο TikTok χωρίς fact checking, χωρίς να το έχει ελέγξει, χωρίς να έχει τη δηµοσιογραφική επάρκεια να τσεκάρει την ακρίβεια του γεγονότος για το οποίο µιλάει, µπορεί να µας οδηγήσει σε τέρατα. Και το είδαµε να οδηγεί σε τέρατα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έχει βάση η κριτική που έχει δεχθεί το σινάφι µας κατά καιρούς, έχει όµως µια σηµασία να µη συµψηφίζουµε. Νοµίζω ότι υπάρχει µία νέα γενιά δηµοσιογράφων εκεί έξω που θέλει να αναθεωρήσει το «αλήτες, ρουφιάνοι, δηµοσιογράφοι» που αναµασάται κάπως εύκολα και κάπως βολικά, κι έρχεται αποφασισµένη να το αλλάξει. Θέλω να πιστεύω ότι είµαι κοµµάτι αυτής της νέας γενιάς.
Η µεγαλύτερη έκθεση που έχεις φέτος στο Mega θα έφερε σίγουρα και περισσότερα αρνητικά σχόλια και επιθέσεις. Συµφιλιώνεται ποτέ κανείς µε αυτό το κοµµάτι της δουλειάς;
Κάνω αυτή τη δουλειά από το 2010. Από τότε δεχόµουν επιθέσεις, άδικες για το τότε δηµοσιογραφικό µου µπόι, κι αυτό µε ανάγκασε, όπως λέµε στην πιάτσα, να φτιάξω στοµάχι. Δε µε φόβισε η µεγαλύτερη έκθεση. Αντιθέτως θεωρώ ότι η δουλειά που κάνουµε ως οµάδα άξιζε να φτάσει σε περισσότερους δέκτες. Κι είναι µεγάλη τιµή να µπαίνεις στα σπίτια του κόσµου.
Ποια ήταν η πρώτη φορά που δέχτηκες επίθεση για κάτι που έγραψες ή είπες στην εκποµπή σου;
Ήµουν πολύ µικρή, είχα γράψει ένα άρθρο για την ακροδεξιά κι έναν πολύ δηµοφιλή λαϊκό βάρδο που χαιρετούσε τότε ναζιστικά στη σκηνή. Και δέχτηκα µία επίθεση η οποία δεν αναλογούσε ούτε στην αναγνωσιµότητα της εφηµερίδας που τότε εργαζόµουν, ούτε στη δική µου υπογραφή. Το άρθρο είχε τίτλο «Αίµα, τιµή, πρώτο τραπέζι πίστα» κι αναφερόταν µεταξύ άλλων στον Νότη Σφακιανάκη. Το πιο ευγενικό µήνυµα που δέχτηκα, στο Facebook τότε, ήταν το «Θα σε βρουν κρύα». Και δεν καταλάβαινα γιατί. Η κριτική µου είχε να κάνει µε την κανονικοποίηση της ακροδεξιάς ρητορικής µέσα από δηµοφιλείς περσόνες που είτε είχαν επίγνωση είτε όχι. Εκεί, ναι τρόµαξα, αλλά ήµουν πολύ µικρή. Τώρα δεν τροµάζω. Αν τρόµαζα από τις απειλές που δέχοµαι δε θα έβγαινα από το σπίτι µου.
Ποιοι σε απειλούν;
Άνθρωποι που δεν αποδέχονται το δικαίωµα η άποψη µου να διαφέρει από τη δική τους. Κυρίως ακροδεξιοί ή υπερσυντηρητικοί άνθρωποι που θεωρούν ότι ως γυναίκα δε δικαιούµαι να έχω άποψη, ή ότι η συζήτηση για την ισότητα ή τον φεµινισµό για παράδειγµα, συνιστά απειλή για την κοινωνία µας. Αλλά δεν πειράζει. Έχω λάβει πολλά απειλητικά µηνύµατα και στοχοποίηση στο διαδίκτυο –αναρτούσαν µια φωτογραφία µου µε τίτλο «Όπου τη βρείτε… την»!
Δεν µπορεί να µη φοβήθηκες ποτέ, ανθρώπινο είναι.
Να ξεκινήσω από την αφετηρία: φοβάµαι τα πάντα. Αλλά µπαίνω στον χορό και χορεύω. Μια χαρά έβγαινα από το σπίτι µου. Δεν έχω περιοριστεί ποτέ ούτε για το πού θα πάω, ούτε για το πώς θα ντυθώ, ούτε για το αν θα κυκλοφορήσω µόνη µου. Και διαπιστώνω ότι στον πραγµατικό κόσµο –γιατί αυτοί δεν είναι ο πραγµατικός κόσµος– η αλληλεγγύη υπερνικάει το τοξικό και ανώνυµο τρολ.
Οι γονείς σου, οι κοντινοί σου άνθρωποι, δεν ανησυχούσαν;
Είµαι πολύ τυχερή και πολύ υπερήφανη που έχω γύρω µου ανθρώπους που λειτουργούν φροντιστικά. Οι γονείς πάντα σου λένε «αγάπη µου, να προσέχεις». Είναι λογικό και κατανοητό. Αλλά νοµίζω ότι τον κόσµο που έχω γύρω µου τον έχω διαλέξει και µε έχει διαλέξει και µοιραζόµαστε µια κοινή αντίληψη. Κατανοούν λοιπόν ότι αυτή τη δουλειά ή θα την κάνεις όπως την αντιλαµβάνεσαι ή δε θα την κάνεις καθόλου.
Από παιδί ήσουν αυτό που λέµε επαναστατικό πνεύµα;
Έµαθα πρόσφατα από έναν παλιό µου συµµαθητή ότι από παιδί έτσι µε εξελάµβαναν. Συµµετείχα πολύ στα του σχολείου, στα της τάξης. Η αλήθεια είναι ότι µεγάλωσα σε ένα σπίτι που µάθαµε να συζητάµε. Ήταν πολύ δεδοµένο το να συζητάµε και το να διαφωνούµε. Θυµάµαι από πολύ µικρή, έντονες πολιτικές συζητήσεις στο σπίτι και έντονες διαφωνίες. Εκεί κατάλαβα, σε αυτά τα τραπέζια, ότι όλες οι απόψεις εντός συνταγµατικού τόξου πρέπει να έχουν χώρο να εκφραστούν και πρέπει µε επιχειρήµατα να υπερασπιστούµε τη δική µας θέση. Είχα τη χαρά να µεγαλώσω σε ένα τέτοιο σπίτι και µε έµαθαν από µικρή να συµµετέχω σε όλες τις κουβέντες. Έµαθα να παρεµβαίνω, να έχω φωνή, να µη φοβάµαι να µιλήσω στους µεγαλύτερους. Αυτό σίγουρα µε βοήθησε όταν χρειάστηκε να διαχειριστώ πάνελ ανδρών µετά τα πενήντα.
Από την οικογένεια σου απέκτησες και τόσες κοινωνικές ευαισθησίες;
Είναι ένας συνδυασµός περιβάλλοντος και συγκυρίας. Ανήκουµε στη γενιά της κρίσης και των µνηµονίων. Όταν ήµουν µικρή ακούγαµε για τη γενιά των 800 ευρώ σαν κατάρα κι όταν µπήκα στην αγορά εργασίας είχε θεσπιστεί υποκατώτατος µισθός για τους κάτω των 25 στα 450 ευρώ. Οπότε, δεν ξέρω πώς είναι να θεωρείς ότι υπάρχουν ατοµικές λύσεις σε συλλογικά προβλήµατα. Δεν έχω κανένα πρόβληµά µου λυµένο. Αν πάψω να εργάζοµαι δε θα µπορώ να καλύψω τις ανάγκες µου. Δεν ξέρω λοιπόν πώς είναι να µη συµµετέχεις, να µην ενδιαφέρεσαι, να µη σε αφορά. Γιατί η ενηλικίωσή µου ήταν πολύ βίαιη, όταν έστειλα αµέτρητα βιογραφικά θεωρώντας, µεγαλωµένη στα ‘00s, ότι το σύµπαν θα συνωµοτήσει για να πετύχω και το σύµπαν όχι µόνο δε συνωµότησε, αλλά µου γύρισε και την πλάτη. Όλο αυτό αφορά τη γενιά µας, δεν ήταν ατοµικό ζήτηµα. Δε γίνεται λοιπόν, στη δική µου φιλοσοφία, να µην είσαι κοινωνικά ευαίσθητος, γιατί είσαι κοµµάτι ενός συνόλου. Πιστεύω βαθιά στη συλλογική διεκδίκηση.
Πιστεύω βαθιά ότι η γενιά µας είναι καλύτερη από τις προηγούµενες. Και επιχειρεί να µπει µε φροντίδα και µε νοιάξιµο πάνω στα προβλήµατα. Οπότε δε θέλω να είµαι έξω από αυτό. Είµαι πολύ αισιόδοξη γιατί βλέπω ότι υπάρχει η σπορά. Εύχοµαι να µην απογοητευτώ γιατί είναι σκοτεινοί οι καιροί. Υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς πανευρωπαϊκά. Έχουµε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για πλανητάρχη, εντός ή εκτός εισαγωγικών, κάποιον ο οποίος αντιλαµβάνεται µε όρους ισχύος και business τον πλανήτη, και εκατοµµύρια που τον χειροκροτούν από κάτω. Επερωτώνται και επανέρχονται από γραφικούς και λιγότερο γραφικούς κεκτηµένα δεκαετιών, από την αυτοδιάθεση των σωµάτων µας µέχρι ζητήµατα ελευθερίας έκφρασης. Οπότε το να πιστεύω ότι υπάρχει µία µαγιά που θα δώσει αυτή τη µάχη µε κάνει να κοιµάµαι καλύτερα.
Μιλάς συχνά για τις γυναίκες, για τον φεµινισµό, για την ανισότητες λόγω φύλου. Τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα σου έλεγε «φτάνει πια, γίνεστε γραφικές». Υπάρχει τελευταία µια τέτοια τάση.
Δε φτάνει. Θα φτάνει όταν κατακτήσουµε εισοδηµατική ισότητα, όταν κατακτήσουµε να είµαστε σε ανάλογα ποσοστά στα τραπέζια λήψης αποφάσεων µε τους άντρες, όταν καµία από εµάς δε θα είναι χωρίς ένσηµο, όταν όλες θα έχουµε κατοχυρωµένη σύνταξη, όταν καµία από εµάς δε θα είναι χωρίς άδεια µητρότητας, όταν καµία από εµάς δε θα δολοφονείται επειδή είναι γυναίκα µέσα στο ίδιο της το σπίτι από κάποιον άνθρωπο του κοντινού της περιβάλλοντος που έχει τα κλειδιά της, όταν δε θα επιτίθενται σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτοµα στους δρόµους. Δε θα κουραστώ ποτέ να µιλάω για όλα αυτά, και δε µε ενδιαφέρει αν χαρακτηριστώ γραφική επειδή δηλώνω φεµινίστρια.
Τι σηµαίνει φεµινισµός το 2025;
Σηµαίνει ότι δεν κλείνω τα µάτια στην καταπίεση και ότι αναγνωρίζω την καταπίεση. Δεν έχει λυθεί τίποτα. Αντιθέτως, έχουµε κάνει βήµατα πίσω, όπως και στα θέµατα των ΛΟΑΤΚΙ+, ειδικά µετά την εκλογή του Trump. Βλέπω ότι υπάρχει ακόµη ένας κόσµος που θεωρεί ότι τα δικαιώµατα είναι πίτα. Και αν φας εσύ ένα κοµµάτι θα µείνει λιγότερο για εκείνον. Δεν είναι όµως έτσι τα πράγµατα και δε γίνεται να πηγαίνουµε πίσω, σε λογικές που ίσχυαν το 1950.
Διακρίσεις λόγω φύλου έχεις δεχτεί φαντάζοµαι και στη δουλειά σου.
Προφανώς, γιατί µία γυναίκα δηµοσιογράφος δεν κρίνεται µόνο για αυτό που λέει, αλλά για τον τόνο της, για το χτένισµα της, για το ντεκολτέ της, για τα κιλά της. Έχω ακούσει τα πάντα για µένα, από το ότι θα πεθάνω µόνη µε τις γάτες µου επειδή δηλώνω φεµινίστρια, µέχρι το κλασικό του γιατί ντύνοµαι έτσι, γιατί φτιάχνω έτσι τα µαλλιά µου, γιατί σηκώνω τα φρύδια, γιατί έχω µακριά νύχια –δεν είµαι σοβαρή αν έχω µανικιούρ δηλαδή. Έχουν κριτικάρει ακόµη και την ανάσα που παίρνω πριν παρουσιάσω ένα θέµα, –την ανάσα µου!– ότι παίρνω βαθιά αναπνοή και αυτό είναι σχόλιο πάνω στο θέµα. Αλλά δεν πτοούµαι γιατί στην πραγµατικότητα δεν τους απασχολεί τίποτα από όλα αυτά. Το µόνο που τους απασχολεί είναι ότι είµαι γυναίκα, και δη νεότερη γυναίκα, έχω άποψη και την εκφράζω. Γιατί υπάρχει και αυτό! Όσο νεότερη είσαι τόσο λιγότερο δικαιούσαι να µιλάς, αλλά όταν µεγαλώσεις τότε πάει, σίτεψες. Δε δικαιούσαι να είσαι στην τηλεόραση ούτε τότε.
Και ο λευκός straight άντρας βέβαια που θεωρείται προνοµιούχος, είναι και αυτός θύµα όλων αυτών των στερεοτύπων και του σεξισµού.
Φυσικά και οι άνδρες πέφτουν θύµατα της πατριαρχίας όταν δεν ταιριάζουν ακριβώς στο στερεότυπο του σωστού κι αποτελεσµατικού κι επιτυχηµένου. Θέλω να πω ότι όλα αυτά είναι καταπιεστικά για όλες και για όλους µας, αλλά για κάποιες είναι συντριπτικά. Να τα λύσουµε θέλουµε για να απολαµβάνουµε όλοι οι άνθρωποι µια όµορφη και ελεύθερη ζωή.
Η συγκάλυψη του εγκλήµατος στα Τέµπη είναι το βασικό θέµα που φαίνεται να απασχολεί την κοινωνία µας σήµερα. Πώς βίωσες όλη αυτή την ιστορία καλύπτοντας το ρεπορτάζ µέσα από την εκποµπή σου;
Ήµουν live στον αέρα του Kontra όταν συγκρούστηκαν τα τρένα, πριν δύο χρόνια. Και καταλάβαµε εξαρχής ότι κάτι έχει πάει τραγικά λάθος σε αυτή την ιστορία. Από τότε τα Τέµπη έγιναν ένα συλλογικό τραύµα για εµάς, κι ένας πόνος που δεν έχει µέτρο για τους συγγενείς αυτών των ανθρώπων. Υποκλίνοµαι σε καθέναν και κάθε µία από τους γονείς των θυµάτων, γιατί έχουνε κάνει το πένθος τους καύσιµο, για να δώσουν έναν αγώνα απέναντι στους πάντες ώστε να δικαιωθεί η µνήµη των ανθρώπων τους. Το να έχεις χάσει το παιδί σου, να έχει γίνει κυριολεκτικά κοµµάτια, και εσύ να συνεχίζεις κάθε µέρα να αγωνίζεσαι για να δικαιωθείς είναι αρχαία τραγωδία. Στη σύγχρονη Ελλάδα όµως, είναι κανονικό. Γι’ αυτό όχι µόνο πρέπει να είµαστε στο πλευρό τους και να βοηθάµε να παραµείνει η υπόθεση αυτή στην επικαιρότητα αλλά και να καταλάβουµε ότι το ζήτηµα των υποδοµών µας αφορά όλους/όλες.
Έχεις προσωπική επαφή µε τους περισσότερους συγγενείς των θυµάτων. Τι εικόνα έχεις για αυτούς τους ανθρώπους;
Δεν έχω λόγια για αυτούς τους ανθρώπους, έχω έρθει σε επικοινωνία µε τους περισσότερους, και τους σέβοµαι απεριόριστα. Κάθοµαι ήσυχη και τους αφήνω να εκφράσουν ό,τι έχουν να πουν, όχι µε όρους ακαταλόγιστου, µε όρους συµπαράταξης στον αγώνα τους. Κι είναι ασύλληπτη η αξιοπρέπεια τους.
Λένε ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου καπηλεύτηκε πολιτικά την υπόθεση των Τεµπών για να ανεβάσει τα ποσοστά της. Το ίδιο έχει ειπωθεί και για δηµοσιογράφους και εκποµπές, ότι καπηλεύονται το ζήτηµα για νούµερα τηλεθέασης. Τι θα απαντούσες αυτούς;
Υπάρχει υπερβολική ανάδειξη της τραγωδίας των Τέµπων; Πού έγκειται η καπηλεία; Στο ότι απορούµε πως γίνεται δύο τρένα να συγκρουστούν το 2023 και να µην φυλαχτεί ο χώρος που θα έπρεπε µετά να ψαχτεί χιλιοστό-χιλιοστό; Στο ότι έγινε µια εξεταστική παρωδία; Στο ότι αναρωτιόµαστε πώς γίνεται να µην υπήρχε κανένα µα κανένα σύστηµα ασφαλείας; Στο ότι ακόµη δεν ξέρουµε τι µετέφερε η εµπορική αµαξοστοιχία; Εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό. Είναι πολύ εύκολη η συζήτηση περί εργαλειοποίησης και φοβερά βολική. Είναι αποπροσανατολιστική, απολύτως. Από κει και πέρα, κάθε πολιτικός και κάθε κόµµα κρίνεται για το σύνολο των προτάσεων που φέρνει στο τραπέζι.
Είδα πρόσφατα έναν συγγενή θύµατος από τα Τέµπη, να λέει στον Γιώργο Λιάγκα ότι πρέπει να παραδειγµατιστεί από τον τρόπο που προσεγγίζεται το θέµα εσύ και η Ράνια Τζίµα.
Θέλω να είµαι ειλικρινής, είναι τιµητικό να ακούς πως ένας συγγενής εκτιµά τον τρόπο µε τον οποίο ασκείς δηµοσιογραφία. Είναι παράσηµο να το λέει ένας άνθρωπος που υποφέρει από αυτή την ιστορία κι αναζητάει την αλήθεια και µέσα από τους δηµοσιογράφους. Όµως, δε θέλω να είµαι πρότυπο για κανέναν, ούτε βλέπω ανταγωνιστικά κανέναν συνάδελφο, ούτε θεωρώ πως κανείς πρέπει να παραδειγµατιστεί. Όλες και όλοι κρινόµαστε από τους πολίτες που µας παρακολουθούν.
Το γεγονός ότι οι lifestyle εκποµπές ασχολούνται πια σχεδόν αποκλειστικά µε πολιτικά και κοινωνικά θέµατα, πώς το βλέπεις;
Εξαρτάται το θέµα. Για παράδειγµα, ο τρόπος που χειρίστηκαν το ελληνικό «me too» οι lifestyle εκποµπές, οι οποίες γνώριζαν και τα άτοµα που τελικά έκαναν τις καταγγελίες, ήταν εξαιρετικά βοηθητικός θεωρώ. Θυµάµαι ότι η Φαίη Σκορδά και η Ναταλία Γερµανού, χειρίστηκαν τέτοιες υποθέσεις µε σοβαρότητα και φροντίδα προς τα θύµατα. Από εκεί και πέρα, είναι σηµείο των καιρών το γεγονός ότι οι πολιτικοί επιθυµούν να πάνε σε µια περισσότερο ψυχαγωγική εκποµπή, γιατί προτιµούν να µιλήσουν και για πιο «εύκολα» θέµατα. Να πούνε πόσο καλοί µπαµπάδες και µαµάδες είναι, τι µαγειρεύουν, τι αθλητικές δραστηριότητες έχουν, ή ποιες σειρές προτιµούν. Είναι πιο ευχάριστο και εύκολο να µιλήσεις για αυτά απ’ ό,τι για την ουσία των πραγµάτων και τα προβλήµατα της χώρας. Δε λέω σε καµία περίπτωση ότι οι ψυχαγωγικές εκποµπές δεν µπορούν να διαχειριστούν πιο ουσιαστικά ζητήµατα, αλλά ότι ο πολιτικός κόσµος επιλέγει να µπει µε όρους lifestyle στην πολιτική, γιατί πια οι δεν είναι λίγοι εκείνοι κι εκείνες που στερούνται πολιτικού περιεχοµένου.
Τι άλλο θα ήθελες να κάνεις τηλεοπτικά;
Είµαι πολύ ευχαριστηµένη και χαρούµενη µε αυτό που παρουσιάζουµε φέτος στο Mega. Σίγουρα αυτό που πάντα µε ενδιαφέρει είναι µια ξεκάθαρα πολιτική εκποµπή, ένα βραδινό πολιτικό talk show. Τώρα, µπορεί κάποιο alter ego µου φαντασιώνεται µια εκποµπή σαν το «Μουσικό Κουτί» µε µουσικές και τραγούδια που αγαπώ αλλά αυτό θα µείνει στο φαντασιακό µου. Προς το παρόν είµαι πλήρης µε τις «Εξελίξεις Τώρα».
Τι σου λείπει περισσότερο από τη ζωή σου στην παρούσα φάση;
Ελεύθερος χρόνος. Ο χρόνος που δε θα χρειαστεί να καλωδιωθώ για να δω τι έγινε. Γιατί αυτό κάνω 24 ώρες. Τσεκάρω τα πάντα πριν κοιµηθώ, τσεκάρω τα πάντα µε το που ξυπνήσω. Αυτή η δουλειά συχνά ζητά από εµάς να χάνουµε την ισορροπία µεταξύ προσωπικής κι επαγγελµατικής ζωής. Προσπαθώ να τη διατηρώ όσο καλύτερα µπορώ, δεν είναι πάντα εύκολο.
- ΑΠΟ Τον Τάσο Μπιµπισίδη
- ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ FREDDIE F
- STYLING ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΝΤΟΜΑΝΙΑΝ
- Make up/ hair Ιωάννα Κουντούρη
