Με αφορμή την απόσυρση του εικαστικού έργου της Γεωργίας Λαλέ από το Γενικό προξενείο της Ελλάδας στην Νέα Υόρκη ανακύπτουν πολλά ερωτήματα αναφορικά με το εάν και κατά πόσο θα μπορούσε η τέχνη να υπαγθεί σε περιορισμούς όταν ο καλλιτέχνης μετέρχεται εθνικά η άλλου είδους σύμβολα ως πηγή καλλιτεχνικής δημιουργίας . Το ζήτημα προβάλλει ανάγλυφο στα πλαίσια του ευρύτερου διαλόγου για την σημασία της τέχνης , τα μηνύματα της και το political correct υπό το πρίσμα της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Υπάρχει πολιτική ορθότητα στην τέχνη και εάν ναι ισοδυναμεί με λογοκρισία ;
Αν θεωρήσουμε ότι το ελληνικό προξενείο είναι αμιγώς ένας χώρος εξυπηρέτησης των Ελλήνων του εξωτερικού ενδεχομένως να κρίνουμε την απόφαση της κυβέρνησης ως πολιτικά και νομικά ορθή : Όπως χαρακτηριστικά έχει λεχθεί το προξενείο είναι μέρος του πυρήνα του ελληνικού κράτους που περιορίζεται στην εξυπηρέτηση των Ελλήνων του εξωτερικού και υπό αυτή τη ratio δεν παράγει τέχνη .
Αν όμως υιοθετήσουμε απόλυτα αυτή την άποψη θα πρέπει να θεωρήσουμε πως η τέχνη έχει θέση μόνο σε μουσεία και γκαλερί . Αυτό θα σήμαινε πως σε κανένα δημόσιο κτίριο δεν μπορούν να εκτίθενται καλλιτεχνικές δημιουργίες ή πως θα πρέπει να εκτίθενται συγκεκριμένες καλλιτεχνικές δημιουργίες και πως τα σύγχρονα είδη τέχνης όπως το street art δεν μπορούν να θεωρηθούν τέχνη γιατί τα έργα δεν εκτίθενται σε μουσεία και γκαλερί αλλά στο δρόμο.
Αν απορρίψουμε αυτή τη συλλογιστική τότε θα πρέπει να κρίνουμε το έργο καθαυτό , δηλαδή να κρίνουμε το εάν η ροζ σημαία είναι τέχνη ή προσβολή εθνικού συμβόλου .Με ποιο όμως κριτήριο θα αξιολογήσουμε την ροζ σημαία ; Το political correct μπορεί να επέβαλε η σημαία να ήταν μπλε .Αν όμως η σημαία έχει ματώσει από το αίμα γυναικών που θυσιάστηκαν στο βωμό της ενδοοικογενειακής βίας δεν θα μπορούσε να είναι ροζ; Όταν η τέχνη έχει να περάσει ένα ηχηρό μήνυμα θα πρέπει να υπακούσει στο political correct ;
Ο,τι και να πιστεύει κανείς για την απόσυρση του έργου από το ελληνικό προξενείο , όποια άποψη και να υιοθετεί το σίγουρο είναι πως η τέχνη έχει τη δίκη της κριτική ματιά. Αλλιώς δεν θα ήταν τέχνη !
ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΔΩΡΑ K. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ
