Μια στιγμή μόνο αρκούσε για να τον μετατρέψει από έναν ακόμη πολύ καλό ηθοποιό στο νέο talk of the town.
Από τη Μαριλού Πανταζή Φωτογραφία: Λευτέρης Σιαράπης
«Το βραβείο Χορν είναι ένα τεράστιο δώρο, μια τεράστια ηθική ικανοποίηση που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια μέρες τώρα. Έχω την ανάγκη να βγω και να βροντοφωνάξω: “Ονειρευτείτε και δουλέψτε για τα όνειρά σας”». Ο Μιχάλης ζει αυτές τις μέρες στον πλανήτη Happy. Το δικό του όνειρο ήταν το θέατρο από τότε που η δασκάλα του στο δημοτικό, η κυρία Γαλήνη («η πρώτη που με συγχάρηκε όταν κέρδισα») θεωρούσε δεδομένο ότι ο μαθητής της θα γινόταν ηθοποιός. Το Βραβείο Χορν δεν ήταν δεδομένο, αλλά ήρθε ως δικαίωση όλων του των κόπων.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, τον Ιούνιο κλείνει τα 33 και μέσα σε 12 χρόνια έχει παίξει σε 24 θεατρικές παραγωγές. «Η πρώτη μου δουλειά ήρθε στο δεύτερο έτος της σχολής, στα 21 μου, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Λεωφορείον ο Πόθος, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, με Μπλανς την Πέμη Ζούνη. Εκείνη με πρότεινε, εκείνη μ’ έβγαλε στο θέατρο». Ακολούθησαν δύο ντουζίνες ακόμα ρόλοι, στο ΚΘΒΕ πρώτα και τα τελευταία τρία χρόνια στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας. Τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιος ηθοποιός που θαυμάζει. «Πριν κατέβω στην Αθήνα, μυθοποιούσα ανθρώπους και καταστάσεις. Τώρα πια γειώθηκα», μου απαντάει και συνεχίζει: «Θαυμάζω οτιδήποτε έντιμο επί σκηνής, μα μέχρι εκεί. Σιχαίνομαι τις ευκολίες και τις “δουλίτσες”. Για μένα το θέατρο είναι γιορτή, θεία λειτουργία. Θαυμάζω τους ανθρώπους που βρίσκουν καινούργιους τρόπους για να πουν μια ιστορία στο θέατρο, θαυμάζω την αλήθεια επί σκηνής, θαυμάζω το τσαλάκωμα. Θαυμάζω οτιδήποτε κρύβει δουλειά».
Στην τηλεόραση, μέχρι στιγμής, έχει εμφανιστεί μόνο στη σειρά Επιστροφή, του ANT1: «Έζησα για πρώτη φορά το πώς είναι να σε βρίζει ο κόσμος, μια και ο Θέμης, ο ρόλος μου, ήταν δολοπλόκος. Στην αρχή με πείραζε, μετά το συνήθισα και στο τέλος το επιδίωκα. Όταν είδα hashtag #glitsothemis στο Twitter, πέθανα στα γέλια».
Τι κάνει όμως στον ελεύθερο χρόνο του; «Προτιμώ την ηρεμία και τις βόλτες με τον σκύλο μου. Ένας καφές, ένα βιβλίο, κάπου ήσυχα, με ωραία μουσική ή στο γυμναστήριο με αγαπημένα ακούσματα (να ξέρατε μόνο πόσα κιλά σηκώνω όταν βάζω Τσανακλίδου ή Κραουνάκη) ή κάπου για ρακές, σε μέρη που να μπορώ να ακούω την παρέα μου. Δεν διασκεδάζω αν δεν ακούω τι μου λένε. Επίσης, πηγαίνω αρκετό σινεμά. Και τέλος λατρεύω να μαγειρεύω για φίλους.Ωραία είναι να μαγειρεύεις για άλλους».
Και φυσικά δίνει απανωτές συνεντεύξεις. «Νομίζω πως τις τελευταίες μέρες, λόγω του βραβείου, έχω υπερεκτεθεί. Δεν πειράζει, όμως. Είναι χαρά και είναι ακόμα πιο συγκινητικό όταν κοινοποιούν άλλοι τη χαρά σου. Σημαίνει πως ο άλλος πιστεύει σε σένα».
