Καθόμαστε σε ένα καφέ. Μιλάει γρήγορα και με ενθουσιασμό. Νιώθω ότι βρίσκεται στην καλύτερη και πιο συνειδητοποιημένη φάση της. Αυτή την περίοδο ανακαινίζει το σπίτι της και ταυτόχρονα τη ζωή της. Ναι, η Ευθαλία έπεσε σαν κεραυνός αλλά κατάφερε να επιβάλει την παρουσία της με τη γόνιμη υποψία που τρέφει πως τα σκοτάδια είναι πηγή ενέργειας για έναν ηθοποιό και οδηγούν στη λύτρωση.

Οι πρώτες συστάσεις.
Είμαι γεννημένη στην αλλαγή του Κριού με τον Ταύρο. Έχω τη φωτιά του Κριού αλλά και τον καναπέ και το φαγητό του Ταύρου. Μέρα παρά μέρα τρώω μακαρονάδες. Ξέρω όλα τα καλά ιταλικά εστιατόρια της Αθήνας.
Γεννήθηκες στη Νέα Υόρκη. Πώς και δεν έμεινες εκεί;
Δεν γινόταν. Τουλάχιστον πήρα την υπηκοότητα. Οι γονείς μου είχαν πάει εκεί για ταξίδι και έτσι έγινε. Γεννήθηκα και καθίσαμε εκεί τρεις μήνες. Δεν ήταν για να μείνω, τυχαία έγινε. Αλλά σκέφτομαι να ξαναφύγω.
Πού μεγάλωσες;
Στα βόρεια, στην Αγία Παρασκευή. Μου είπαν πως μείναμε ένα χρόνο στην Κόνιτσα αλλά εγώ δεν το θυμάμαι. Από εκεί κληρονόμησα το σπίτι του πατέρα μου, ένα παλιό οίκημα του 1800, το οποίο θέλω να φτιάξω. Έχω μανία με τα σπίτια. Μου αρέσει να τα διακοσμώ, να τα διαμορφώνω. Τώρα ανακαινίζω το δικό μου στα Εξάρχεια. Η αρχιτεκτονική είναι ένα από τα πράγματα που θέλω να κάνω στο μέλλον.
Και από το λύκειο άρχισες να πηγαίνεις στη σχολή θεάτρου. Πώς προέκυψε;
Ήταν σαν να έγινε το δικό μου breaking point. Ξεκίνησε πολύ ύπουλα και ο λόγος που μου ταιριάζει αν μου ταιριάζει είναι πως από τη φύση μου είμαι πολύ παρατηρητική. Δεν κάνω ερωτήσεις αλλά τσεκάρω τις κινήσεις του άλλου: πώς είναι ντυμένος, πώς χρησιμοποιεί τα χέρια του, οτιδήποτε.
Και πώς κατέληξες να το σπουδάζεις;
Είχα πάει κατασκήνωση στο Γέιλ, στo καλοκαιρινό σχολείο στην Αμερική. Στο γυμνάσιο ήθελα να γίνω δικηγόρος. Εκεί είχε ένα acting coach και μου έδωσαν μια σκηνή. Το κάνω και από κάτω γίνεται χαμός. Εκεί κάτι έγινε. Με έπιασε μια καθηγήτρια και μου λέει να δω αυτό το κομμάτι μου. Μετά κάναμε μάθημα την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στην Πρώτη λυκείου, και πάλι, χωρίς καμία προσδοκία και χωρίς να με ενδιαφέρει όταν σηκωνόμουν στην τάξη να απαγγείλω, κάτι μου συνέβαινε και είπα «θα πάω». Έτσι, από το Κολλέγιο Αθηνών που ήμουν κάθε Τετάρτη βράδυ στις 8 πήγαινα για μάθημα στην Ομόνοια που ήταν η σχολή στο Θέατρο των Αλλαγών με καθηγητή τον Θοδωρή Αθερίδη.

Από το Κολλέγιο Αθηνών στο Ψυχικό στην Ομόνοια είναι δύο διαφορετικοί  κόσμοι.
Δεν νομίζω ότι ταίριαξα ποτέ στο Κολλέγιο, πάντα κάτι άλλο έψαχνα. Η Ομόνοια είχε μια άλλη ενέργεια, πιο πολύ ταίριαζα εκεί. Μετά με δέχτηκαν σε ένα πανεπιστήμιο για σπουδές Set Designer στη Νέα Υόρκη, αλλά ερωτεύομαι , ήμουν 18 χρονών και αποφασίζω να μείνω Ελλάδα. Δεν ήθελα να χάσω τον έρωτα και τους λέω πως θα πάω σε ένα χρόνο. Όταν είπα «όχι», μετά από τρεις μέρες χώρισα. Πήγα όμως και έμεινα με μια κυρία που νοίκιαζε ένα δωμάτιο γιατί κι αυτή είχε χωρίσει και γράφτηκα στο New York Academy.
Η εμπειρία εκεί;
Ένιωσα με τα παιδιά εκεί ότι ανήκω σε αυτόν το χώρο. Ήμουν χαρούμενη, κάτι που δεν ένιωθα στο σχολείο, ειδικά στις τελευταίες τάξεις. Άρχισα να συνδέομαι, να έχω ψουμε στην Αφρική για σαφάρι. Και ζήτησα πάλι την αίσθηση ότι μου ανήκει ο κόσμος. Άρχισα να το αγαπάω.
Έτσι συμβαίνει.
Έφυγαν οι αντιστάσεις. Και έτσι συμβαίνει πάντα σε μένα. Όταν κάτι μου αρέσει πολύ, όταν αγαπάω κάποιον πολύ, μου βγαίνει στην αρχή μια άρνηση να κάνω αποδοχή ότι είναι τόσο έντονο το συναίσθημα. Ίσως για να προφυλάξω τον εαυτό μου.
Και γιατί δεν έμεινες εκεί αφού πια ήξερες ότι αυτό θέλεις;
Στη Νέα Υόρκη πάλι ερωτεύτηκα ένα  αγόρι και είπαμε να πάμε να μείνουμε στη Βενετία για έξι μήνες και μετά να ταξιδέψουμε στην Αφρική για σαφάρι. Και ζήτησα πάλι αναβολή για ένα χρόνο..
Πάλι ο έρωτας προτεραιότητα. Πώς ήταν τα ταξίδια;
Δεν έγιναν. Χωρίσαμε. Έτσι επέστρεψα στην Ελλάδα, πήγα στη δραματική σχολή και εκεί κατάλαβα ότι δεν έχει γυρισμό. Θα ασχοληθώ με αυτό μέχρι τα 180 μου. Πήγα ξανά Αμερική, σπούδασα και σκηνοθεσία και όλα μπήκαν σε μια ροή. Πήρα αυτόν το δρόμο.
Δύσκολος δρόμος.
Για μένα ήταν το δικό μου κλουβί. Ένα κλουβί που σαφώς έχει δυσκολίες αλλά έχει και πολύ φως.
Οι γονείς; Ξέρω ότι είχες μεγάλη αδυναμία στον πατέρα σου.
To θέμα γονείς είναι κάτι που δεν θέλω να το ανοίξω γιατί μπορεί να γίνουν παρερμηνείες. Αλλά όντως με τον πατέρα μου είχαμε σχέση λατρείας. Και συνέβησαν πολλά που με διαμόρφωσαν όπως σε όλους μας, που έγιναν πέρα από την οικογένεια. Και δεν είναι μόνο οι απώλειες. Είναι τα ταξίδια που έκανα και θα συνεχίσω να κάνω, οι έρωτες, οι αποφάσεις είναι πολλά. Αυτό που θα έλεγα είναι ότι στην Αμερική είχα την τύχη να συναντήσω έξυπνους ανθρώπους, άτομα δουλεμένα, με παιδεία, όχι θεωρητικά, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Και με αγκάλιασαν, μου έδειξαν νέους τρόπους να ονειρεύομαι. Ήταν μάγκες.
Τι έμαθες;
Τα πάντα. Θυμάμαι έναν ηθοποιό που έπαιζε στον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ. Είχαμε βγει για καφέ και θυμάμαι μου είχε πει: «Μπορείς να είσαι η blond μπορείς να είσαι η Britney Spears, μπορείς να είσαι οτιδήποτε στη σκηνή, όπως είναι και κάθε άνθρωπος.» Και ήταν πολύ απελευθερωτικό. Όλοι εμπεριέχουμε τα πάντα. Θα ήταν και βαρετό να ζούσαμε μια ζωή έχοντας μόνο ένα «ρόλο».
Στην Αθήνα πότε εγκαταστάθηκες μόνιμα;
To 2015. Είχα και πάλι ερωτευθεί έναν Αμερικανό και ήρθαμε εδώ με σκοπό να παντρευτούμε. Τελικά χωρίσαμε.
Πάλι χώρισες;
Έτσι είναι οι έρωτες.
Ποιοι είναι οι λόγοι που χωρίζεις; Γενικά μιλάω.
Όταν δεν μου βγάζει ο άλλος τις καλές μου πλευρές. Γιατί είμαι άτομο που όταν κάνω σχέση ενεργοποιούνται όλα τα θετικά και δημιουργικά συναισθήματα μέσα μου και συχνά, όταν περάσει ο πρώτος καιρός, κάποιοι μου ενεργοποιούν το φόβο,
την επιθετικότητα, την ένταση. Και εκεί φεύγω.
Τώρα είσαι ελεύθερη;
Ελεύθερη είμαι και ερωτευμένη. Δεν ξέρω. Αυτό που βιώνω αυτή την περίοδο είναι για μένα κάτι μαγικό. Λες και όλα τα άστρα έχουν έρθει σε ορθή πορεία. Σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στον έρωτα. Είναι μια περίοδος που με συγκινεί γιατί δεν πιστεύω ότι μπορώ να ζω τόσο όμορφα. Το μόνο αρνητικό είναι ο φόβος μη χαθεί, αλλά φαντάζομαι πως και αυτό είναι κομμάτι της διαδικασίας.
Πέρσι στο «Σασμό» φέτος στο «Μαύρο Ρόδο». Μπήκες στην τηλεόραση στα βαθιά. Σε μεγάλες επιτυχίες.
Τη φοβόμουν την τηλεόραση. Από την άλλη, μου δόθηκαν ρόλοι που έπρεπε να σκάψω βαθιά για να τους συναντήσω. Στο « Μαύρο Ρόδο» με τράβηξαν οι άνθρωποι και ο ρόλος, τον οποίο ακόμα μελετάω και ανακαλύπτω από επεισόδιο σε επεισόδιο.
Πώς θα μου τον περιέγραφες με λίγες λέξεις;
Είναι μια εν εξάλλω έφηβη σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία. Με σκληρή μάνα, με σκοτεινά σημεία που μπερδεύονται. Είναι ένας αρκετά χαμένος χαρακτήρας. Είναι η κοπέλα που δεν τα έχει ξεκαθαρίσει μέσα της τα πράγματα και πάει από σχέση σε σχέση.
Θα ήθελα κάποια στιγμή η Όλγα να βρει κάποιον έρωτα, γιατί είναι πολύ θυμωμένη.
Εσύ τα έχεις ξεκαθαρίσει με τον εαυτό σου;
Νομίζω ναι. Τουλάχιστον προσπαθώ. Γενικά από όταν έχασα τον πατέρα μου προσπάθησα να δημιουργήσω τη δική μου εστία. Το δικό μου σπίτι, τη δική μου οικογένεια, που για μένα είναι οι ομάδες. Μου αρέσει να δημιουργώ δικές μου ομάδες.
Η σκηνοθεσία;
Του χρόνου θα κάνω την πρώτη μου δουλειά. Ένα έργο που διαδραματίζεται στο μέλλον.
Και πώς βλέπεις το μέλλον;
Σε αυτή τη φάση πολύ όμορφο. Η ανθρώπινη φύση πάντα μένει ίδια. Από το «Όσα παίρνει ο άνεμος» μέχρι το «Black Mirror» τα συναισθήματα είναι ίδια. Θυμώνω, χαίρομαι, ερωτεύομαι ζηλεύω, διεκδικώ. Είτε σε ένα ρομπότ δίπλα να ζούμε είτε σε ένα κοτέτσι, αυτά τα θέματα θα μας απασχολούν.
Εσύ πού βρίσκεσαι σε όλα αυτά τα συναισθήματα;
Τα έχω βιώσει όλα. Και ευτυχώς αυτή τη στιγμή της ζωής μου η πορεία τα ξεκαθαρίζει, αφαιρεί ότι δεν χρειάζεται και βλέπω πολύ φως. Αλλά ούτε το σκοτάδι με πειράζει. Έχω ζήσει και με αυτό. Ήμασταν αγκαλιά για καιρό. Ξέρω ότι βρίσκεται μέσα μου, αλλά αυτή τη στιγμή δεν ταυτίζομαι μαζί του. Δεν το αφήνω να ενεργοποιηθεί. Νιώθω τόσο όμορφα με όλα όσα μου συμβαίνουν που μόνο για ένα ρόλο θα βούταγα να το συναντήσω. Ίσως και να είναι πιο σωστό να είσαι σε μια φωτεινή περίοδο και ταυτόχρονα να υποδύεσαι κάτι σκοτεινό. Υπάρχει μια ισορροπία από το να βουτάς από σκοτάδι σε σκοτάδι. Οριακά μου λείπει αυτή η πλευρά, αλλά τώρα κάθε πρωί που ξυπνάω νιώθω ευγνωμοσύνη.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΖΟΓΚΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ