Το κοντινό της μπορεί να είναι και από τα καλύτερα κοντινά που έχουν περάσει από τις μεγάλες οθόνες τα τελευταία 20 χρόνια. Και αυτό δεν είναι μια υπερβολή εντυπωσιασμού, είναι γεγονός που παραδέχτηκαν πολλοί σκηνοθέτες στη Γαλλία και την Ελλάδα, με τον βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα Έλληνα σκηνοθέτη Βασίλη Κεκάτο να αναδεικνύει μέσα από τη νέα του ταινία την κινηματο- γραφική μούσα μιας θυμωμένης γενιάς που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Η Δάφνη Πατάκια είναι η Χλόη στο«Οι Άγριες Μέρες Μας» που κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από το Cinobo αυτό το καλοκαίρι (από 12/6) –μια ταινία που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου τον περασμένο Φεβρουάριο και διηγείται μια ιστορία νεανικής ορμής και επανάστασης. Αυτή είναι σίγουρα η ταινία του καλοκαιριού, και κάθε καλοκαιριού, και από την άλλη Δάφνη είναι η πρωταγωνίστρια που κάθε σκηνοθέτης θα ήθελε στο γκρο πλαν του. Γεννημένη και μεγαλωμένη στο Βέλγιο, αφού οι γονείς της ήταν υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήξερε από μικρή ότι ανήκει στον κόσμο της τέχνης. Δεν είχε φανταστεί ποτέ όμως ότι θα έκανε μια σοβαρή κινηματογραφική καριέρα έχοντας σα βάση τη Γαλλία. Ούτε ότι θα τρώει σούσι με τη Marion Cotillard, και θα παίζει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες στο Canal+. Σήμερα της φαίνεται αστείο να τη ρωτάω αν θέλει να πάρει Oscar αλλά η ζωή τής έχει αποδείξει ότι είναι πολύ πιο απρόβλεπτη από τα ταπεινά της όνειρα. Συναντηθήκαμε στην Ελλάδα και συμφωνήσαμε ότι όταν την ψάχνουμε σε λίγα χρόνια από τώρα για μια συνέντευξη, θα σηκώσει το τηλέφωνο.
Πώς είναι η ζωή με μια βαλίτσα στο χέρι;
Ναι, η περίοδος είναι τέτοια. Συνήθως έτσι συμβαίνει. Ή πέφτουν όλες οι δουλειές μαζί ή μπορεί να περάσουν μήνες που δεν έχω τίποτα επαγγελματικό να κάνω. Σε αυτή τη φάση είμαι όντως με μια βαλίτσα στο χέρι γιατί βγαίνει η ταινία μας, «Οι Άγριες Μέρες Μας», στην Ελλάδα, και παράλληλα βρίσκομαι σε γυρίσματα για μια γαλλοουγκρική παραγωγή που γυρίζεται στη Βουδαπέστη. Οπότε είμαι ανάμεσα σε Παρίσι, Αθήνα, Βουδαπέστη.
Αυτή τη ζωή ονειρευόσουν όταν ήσουν μικρή;
Μικρή ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Που εκεί όντως μπορεί να ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι. Ή τουλάχιστον έτσι το φανταζόμουν, επηρεασμένη από τον Indiana Jones που είχα δει παιδάκι και είχα μαγευτεί. Γενικά το να βρίσκομαι συνεχώς σε κίνηση είναι και κομμάτι της δουλειάς μου και κάτι που με ευχαριστεί.
Ηθοποιός πότε αποφάσισες να γίνεις;
Πέρασε από το μυαλό μου αρκετά νωρίς, γιατί οι γονείς μου είχαν μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και κάθε Κυριακή μαζευόμασταν, πήγαινα και εγώ με την αδερφή μου, και παίζαμε θέατρο μαζί με άλλες οικογένειες. Ανεβάζαμε κανονικά παραστάσεις, κάναμε 6 μήνες πρόβες, τα ετοιμάζαμε όλα μόνοι μας. Οπότε είχα την επαφή με την τέχνη από πάντα. Περνούσα τόσο ωραία εκεί, οπότε, μεγαλώνοντας, ήθελα να το συνεχίσω.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Βέλγιο, αλλά ήρθες για σπουδές στην Ελλάδα.
Οι γονείς μου δούλευαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση οπότε γεννήθηκα εκεί, πήγα όμως στο ελληνικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Σχολείου. Μέχρι τα 18 ερχόμουν στην Ελλάδα Χριστούγεννα, Πάσχα, και τα καλοκαίρια. Και θυμάμαι ότι όλους τους υπόλοιπους μήνες ονειρευόμουν τα ταξίδια μου εδώ. Ήταν λίγο ρουτίνα η ζωή στο Βέλγιο, οι βροχές, η τόση ησυχία. Όταν ερχόμουν λοιπόν στην Ελλάδα βλέπαμε με τη μητέρα μου πολλές παραστάσεις, οπότε είχα στο μυαλό μου ότι αν ασχοληθώ τελικά με το θέατρο μεγαλώνοντας θα πρέπει να το κάνω στην Αθήνα. Και έτσι έγινε. Στα 18 μου ήρθα στην Ελλάδα και μπήκα αμέσως στο Εθνικό Θέατρο, παράλληλα σπούδαζα και θεατρολογία στη Φιλοσοφική, για να κάνω το χατίρι των γονιών μου που ήθελαν να μπω στο πανεπιστήμιο. Ήταν αστείο βέβαια, γιατί από τότε μέχρι σήμερα έχω περάσει μόνο ένα μάθημα στη σχολή –το οποίο και αντέγραψα από τη διπλανή μου. Το όνειρο μου ήταν να παίζω στο θέατρο, δε με ένοιαζε τίποτα άλλο. Ακόμα και τώρα, όταν έχω κενά στη δουλειά, ο μπαμπάς μου θα μου πει: «Δε βλέπεις μήπως πάρεις το πτυχίο σου;»
Και πότε αποφάσισες να φύγεις απότην Αθήνα;
Έζησα στην Ελλάδα από το 2010 μέχρι το 2016. Έκανα πολύ θέατρο αφού μόνο αυτό με ενδιέφερε, αλλά μεγαλώνοντας, εντελώς ξαφνικά, άρχισε να με κερδίζει το σινεμά. Η τότε σχέση μου ήταν απίστευτα σινεφίλ. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα στο video club στην Ιπποκράτους, στα Εξάρχεια –υπάρχει ακόμα!–, παίρναμε πάρα πολλές ταινίες, και βλέπαμε τη μια μετά την άλλη με τις ώρες. Έτσι άρχισα, ασυναίσθητα, να βλέπω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό. Όταν αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, και με τα δεδομένα που υπάρχουν στην Ελλάδα σε αυτή τη βιομηχανία, σκέφτηκα: μιλάω γαλλικά, έχω οικειότητα με τη Γαλλία και το Βέλγιο, μεγάλωσα εκεί, στη Γαλλία γίνονται αμέτρητες παραγωγές, ας το δοκιμάσουμε.
Και έφυγες μόνη σου στο Παρίσι στα τυφλά; Χωρίς να ξέρεις πού πας;
Ναι, και ήταν πάρα πολύ δύσκολα στην αρχή. Δεν ήξερα κυριολεκτικά κανέναν. Πήρα τη βαλίτσα μου, μόνη μου, έφτασα εκεί χωρίς να με περιμένει κανείς, και προσπάθησα να το πάρω όλο από την αρχή. Αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο είναι το πόσο μόνη ένιωθα. Θυμάμαι, είχα γενέθλια, ήμουν μόνη στο Παρίσι, και αποφασίζω να πάω σινεμά μπας και νιώσω λίγο καλύτερα. Πήγα να δω το «Mad Max» –ό,τι να ‘ναι– και θυμάμαι ότι είχα πάρει ποπ κορν και με το που αρχίζει η ταινία βάζω μόνη μου τα κλάματα και δεν μπορώ να σταματήσω. Μούλιασαν τα ποπ κορν από το κλάμα και τα πέταξα. Πολύ γελοία στιγμή!
Πόσο κράτησε όλο αυτό;
Αρκετά μπορώ να πω. Έκανα σεμινάρια, προσπαθούσα να γνωρίσω κόσμο, περνούσα από castings από τα οποία με απέρριπταν συνεχώς για έναν ολόκληρο χρόνο, έψαχνα casting directors, αναζητούσα ατζέντηδες. Απαιτεί πολλή ενέργεια και κυνήγι όλο αυτό. Τελικά γνώρισα την ατζέντισσά μου και έτσι ήρθε η πρώτη μου δουλειά.
Πώς συμφιλιώνεσαι με την απόρριψη και τις αποτυχημένες audition;
Δεν ξέρω αν συμφιλιώνεσαι ή αν το συνηθίζεις ποτέ. Ίσως απλώς με τον χρόνο δε δίνεις τόση σημασία. Τα πρώτα χρόνια όταν δε με έπαιρναν σε κάποιο casting έφευγα και έκλαιγα για μέρες. Ζούσα ένα δράμα. Τώρα τα πάω πολύ καλύτερα.
Η βάση σου εδώ και αρκετά χρόνια είναι το Παρίσι. Έχεις κάνει αρκετές δουλειές στο γαλλικό σινεμά και την τηλεόραση. Αν βγεις στον δρόμο θα σε αναγνωρίσουν;
Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι είναι και η ρουτίνα μου αυτό (γελάει). Μερικές φορές μου λένε για μια σειρά που έχω κάνει, το «OVNI(s)» του Canal+, επειδή ήταν μια δουλειά που είδε πολύς κό- σμος, έκανε επιτυχία. Μια στις τόσες συμβαίνει και είναι όμορφο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι βγαίνω έξω και με αναγνωρίζουν όλοι.
Αναγνώρισε όμως το ταλέντο σου η Marion Cottilard! Πώς προέκυψε αυτή η φιλία;
Προέκυψε στα βραβεία Σεζάρ. Εκεί, οι νέοι ηθοποιοί συνηθίζεται να διαλέγουν κάποιον καλλιτεχνικό «νονό». Εγώ ζητούσα ανθρώπους που δεν μπορούσαν για κάποιους λόγους να με διαλέξουν. Μου λέει λοιπόν η ατζέντισσα μου, πες στην Cottilard. Δε γνωριζόμασταν καθόλου, ωστόσο, δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ πουθενά, και μου ήταν εξαιρετικά άβολο γιατί γενικά είμαι ντροπαλή. Άσε που έλεγα «σιγά μην ασχοληθεί μαζί μου η Cottilard!» Τελικά της έστειλα αίτημα, και επειδή είχε δει την ταινία που με έφερε στα Σεζάρ και της άρεσε, δέχτηκε να είναι η μέντοράς μου, α το πούμε έτσι.
Πώς είναι λοιπόν να σε πιστεύει και να σε στηρίζει τόσο μια οσκαρική ηθοποιός;
Είναι απίστευτα γενναιόδωρη. Μου πρότεινε να βγούμε για σούσι μετά την προβολή της ταινίας, καθίσαμε πολλές ώρες παρέα, και πέρασα φανταστικά. Μου έλεγε ιστορίες από την καριέρα της, μου εξηγούσε τον τρόπο που προσεγγίζει τους ρόλους, μοιράστηκε πολλά πράγματα μαζί μου, και πολύ προσωπικά της. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η γενναιοδωρία της. Έχει βαθιά επαφή με την τέχνη της, δεν είναι τυχαία όσα έχει καταφέρει. Πέρασα φανταστικά εκείνο το βράδυ.
Μια συμβουλή της που κράτησες;
Κράτησα κάτι! Μου εξηγούσε ότι όσα περισσότερα πράγματα καταφέρνεις σε αυτή τη δουλειά, τόσα περισσότερα θέλεις. Παίρνεις ένα Oscar, θες και δεύτερο. Είσαι υποψήφια σε 5 κατηγορίες στα Σεζάρ, την επόμενη χρονιά θες να είσαι σε 10! Τίποτα ποτέ δε σου είναι αρκετό όταν μπαίνεις σε αυτό το παιχνίδι. Μου έλεγε λοιπόν να προσέξω αυτή την «παγίδα» της ματαιοδοξίας και όταν αισθάνομαι έτσι, να σκέφτομαι τον λόγο που με έκανε να ασχοληθώ με αυτή την τέχνη. Σκεφτόμουν, τι μου λέει, τα έχει πετύχει όλα!
Θα δει τις «Άγριες Μέρες Μας»;
Εντάξει, δε θέλω να είμαι στόκερ (γελάει). Ντρέπομαι να της το πω, δε θέλω να ενοχλώ, να φαίνεται σα να κυνηγάω την προσοχή της! Μακάρι να τη δει.
Γιατί αξίζει να δει κανείς αυτή την ταινία;
Είναι μια πολύ ωραία και πολύ σημερινή δουλειά. Με φανταστική σκηνοθεσία από τον Βασίλη Κεκάτο και τρομερή φωτογραφία από τον Γιώργο Βαλσαμή. Αυτό που προσωπικά ξεχωρίζω είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Βασίλης, είναι κάτι τόσο δικό του και τόσο σημαντικό για το σινεμά. Είναι ο κόσμος του! Και με γοητεύουν και οι ήρωες του που επιλέγουν να δείχνουν «άγριοι» ενώ στην πραγματικότητα είναι πληγωμένα και ευαίσθητα παιδιά. Αυτή η ταινία έχει τρία διαφορετικά μέρη, το πρώτο μέρος που σε εισάγει στην ιστορία, μια μεγάλη ερωτική σκηνή στη μέση που μου αρέσει πολύ και θεωρώ ότι λειτουργεί εξαιρετικά στην ταινία, και το τρίτο μέρος που έχει συναίσθημα και υπαρξιακές αναζητήσεις.
Έχετε όντως μια έντονη σκηνή σεξ με τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου! Σε δυσκό- λεψε;
Δε με δυσκόλεψε καθόλου αυτή η σκηνή, γιατί την είχαμε δουλέψει πάρα πολύ. Την είχαμε συζητήσει πολύ, την είχαμε μελετήσει, και τε- λικά την είχαμε κάπως «χορογραφήσει». Ήταν δηλαδή πράγματι σα χορογραφία που έπρεπε να εκτελέσουμε οι δυο μας –κάτι τελείως πρακτικό. Ένιωθα άνετα και με τα παιδιά γιατί είναι φανταστικοί συνεργάτες.
Και όταν είδες στο Φεστιβάλ Βερολίνου για πρώτη φορά την ταινία μαζί με τόσο κόσμο, ήταν άβολο να βλέπεις τον εαυτό σου σε μια τέτοια σκηνή;
Εντάξει, εκεί όντως νιώθεις λίγο εκτεθειμένη (γελάει). Αλλά δεν έχει να κάνει μόνο με μια ερωτική σκηνή αυτό. Νιώθεις εκτεθειμένη με όλα –με την ερμηνεία σου σε κάθε σκηνή. Είμαι και αυστηρή πάντα με τον εαυτό μου, οπότε μπορεί να βρίσκω συνεχώς λάθη ή να λέω αυτό θα μπορούσες να το κάνεις καλύτερα. Για μένα ας πούμε είναι πολύ δύσκολο να κλάψω σε μια σκηνή –οπότε σε αυτές τις σκηνές νιώθω πιο εκτεθειμένη απ’ ό,τι στις ερωτικές. Είχα μια σκηνή με την Αντέλ Εξαρχόπουλος στην πρόσφατη συνεργασία μας , μια ταινία που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο– στην οποία έπρεπε να κλαίω. Όλο το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα από το στρες μου. Τελικά έβαλα κανονικά τα κλάματα στη σκηνή, λόγω του άγχους μου. Αλλά τουλάχιστον βγήκε!
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Γιώργο Λάνθιμο; (σ.σ. πρωταγωνί- στησε στη μικρού μήκους ταινία του «Nimic», μαζί με τον Matt Dillon)
Πάρα πολύ έντονη! Φανταστική. Επίσης ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος στον τρόπο που δουλεύει και που σε εντάσσει μέσα στον κόσμο του. Παράλληλα όμως σου δίνει και απόλυτη ελευθερία να εκφραστείς και να χωρέσεις μέσα στο όραμα του όπως εσύ πιστεύεις. Δεν είναι τυχαία η τεράστια πορεία του.
Γνωριζόσασταν; Πώς σε προσέγγισε;
Δε γνωριζόμασταν. Είχε δει μια ταινία που είχα κάνει με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, τη «Winona», και μετά από αυτό ζήτησε από την ατζέντισσα μου να κάνω ένα self-tape casting. Έστειλα το βίντεό μου και με πήρε. Είχα απίστευτο ενθουσιασμό για αυτή τη συνεργασία, και θυμάμαι πολύ έντονα τα πάντα, γιατί ο Γιώργος έχει τον τρόπο να σε μεταφέρει στο σύμπαν του. Ενδιαφέρθηκα ξαφνικά πολύ για το τεχνικό κομμάτι ενός σετ –είναι μάστερ στο κομμάτι της φωτογραφίας, στα φώτα, στο πώς θα στήσει κάθε σκηνή. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα παρ’ όλο που είχαμε πολύ λίγες μέρες γυρισμάτων καθώς η ταινία ήταν μικρού μήκους. Ο Γιώργος αγαπάει τόσο πολύ τη δουλειά του, είναι τόσο συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει, που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο –ούτε τον έχει επηρεάσει η τεράστια επιτυχία που έχει τα τελευταία χρόνια.
Εσύ ονειρεύεσαι μια τόσο σπουδαία οσκαρική καριέρα;
Όταν ήμουν μικρή μπορεί να φαντασιωνόμουν τέτοια. Πλέον, μετά από τόσα χρόνια στον χώρο και γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι, θα σου πω ότι δε θέλω να μπω στη λούπα του να κυνηγάω συνεχώς μια τεράστια επιτυχία και μια καταξίωση. Γιατί, όπως μου είπε και η Marion Cottilard, είναι μάταιο, ό,τι κι ανκερδίζω θα θέλω μετά και άλλα. Θέλω να ευχαριστιέμαι τις δουλειές που κάνω, να είμαι ρεαλίστρια, και να είμαι ευτυχισμένη στη ζωή μου και όχι εμμονική με τη δουλειά. Με την τέχνη μου, ναι, με τη δουλειά και την επιτυχία όμως, δεν ξέρω αν μου ταιριάζει. Ξέρω ότι είμαι από τους πολύ προνομιούχους ανθρώπους γιατί πληρώνομαι για να παίζω, πληρώνομαι για να ζω το όνειρό μου. Έχω μάθει να απολαμβάνω αυτό και να μη ζητάω περισσότερα. Αν έρουν, καλώς να έρθουν, δε θα δώσω πίσω το Oscar αν μου το δώσουν, θα το κρατήσω (γέλια).
ΑΠΟ ΤOΝ ΤΆΣΟ ΜΠΙΜΠΙΣΊΔΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΦΩΤΕΙΝΌΣ
ΜΠΑΚΡYΣΙΏΡΗΣ
STYLING ΣΤΈΦΑΝΟΣ
ΝΤΟΜΑΝΙΆΝ MAKE UP
ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΔΕΡΈ
