Έ να έργο τέχνης είναι πάντα ένα παράθυρο σε έναν ιδιαίτερο κόσµο. Τον κόσµο του δηµιουργού, που αποκρυσταλλώνει σε ό,τι φτιάχνει σκέψεις, εµπνεύσεις και κάτι από τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και τον κόσµο του θεατή, που προβάλλει τα δικά του νοήµατα σε ό,τι βλέπει. Εν µέσω καραντίνας, σε συνεργασία µε την Γκαλερί Ζουµπουλάκη , ζητήσαµε από διακεκριµένους εικαστικούς µια σύνθεση µε θέµα «Η Επόµενη Μέρα» . Έντεκα από αυτούς ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση, θυµίζοντάς µας ότι η τέχνη έχει και µια διάσταση θεραπευτική, αν µη τι άλλο, για την ψυχή µας.
ΗΩ ΑΓΓΕΛΗ, Η φύση εντός: «Εγκλεισμός, εκτός των άλλων, σημαίνει μια ανορθόδοξη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Με κάθε τρόπο προσπαθεί να την αναπαράγει στον χώρο του, σαν εικονική πραγματικότητα με αναρτήσεις μιας φλεγόμενης άνοιξης… Ζωγράφισα το κέλυφος ενός σπιτιού με τα λουλούδια τεράστια να το διαπερνούν».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΑΚΗΣ, Ένα Όνειρο: «Ξύπνησα πάλι νωρίς. Είναι χρόνια τώρα που ξυπνάω νωρίς. Έχω κάτι να τελειώσω. Έχω πολλά να ξεκινήσω. Βγήκα απ’ το σπίτι. Κοίταξα δεξιά – αριστερά. Πέρασα τη διάβαση. Θυμήθηκα ένα θλιβερό γεγονός. Άλλαξα σταθμό στο ραδιόφωνο του κινητού. Οι ίδιες φωνές τις ίδιες ώρες. Πριν ένα μήνα ήταν ώρα αιχμής στην πάροδο της Αττικής οδού. Σήμερα λίγοι άνθρωποι περπατούν στη μέση του δρόμου, αποφεύγοντας ο ένας τον άλλον. Κι όμως έξαφνα, παλιές εικόνες, λέξεις, περασμένες κουβέντες, μπερδεύονται με ήχους, με μουσικές, με ενθυμήσεις. Χάνεται η υπόσταση της καθημερινότητας. Ξεχνιέμαι. Ακούω πάλι τους βρυχηθμούς απ’ τις μηχανές των αυτοκινήτων. Το ελαφρύ σφύριγμα των ελαστικών κάποιου που στρίβει για να βγει στην Παρνασσού. Ακούω κάποιον να κορνάρει στο φανάρι. Επιστρέφει το βουητό των ανθρώπων, το βουητό της πόλης. Το βουητό της ζωής μου. Συναντιέμαι ξανά με φίλους. Οργανώνω καινούργια ταξίδια. Επαναπατρίζομαι. Ζητώ συγνώμη από όλες εκείνες τις ταπεινές στιγμές που υποτίμησα, από όλα όσα με άγχωσαν. Ονειρεύομαι. Αδιαφορώ για το μετά. Παίρνω τον κόσμο μου πίσω. Επιστρέφω εντέλει στο σπίτι. Επιστρέφω στη ζωή μου». 23.04.2020
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΥΓΕΡΟΣ: «Η οριζόντια γυμνή φιγούρα είναι δάνειο από το Le Livre de la Vigne nostre Seigneur, ένα γαλλικό εγχειρίδιο του 15ου αιώνα που περιγράφει το τέλος του κόσμου και την τιμωρία στην κόλαση. Η εικονογράφηση και το περιεχόμενο του βιβλίου σε παραπέμπουν στον Μεσαίωνα. Έναν Μεσαίωνα σκοτεινό και φοβικό, που δεν απέχει πολύ από την ψυχολογία του σημερινού ανθρώπου».
ΜΑΡΙΝΑ ΒΕΡΝΙΚΟΥ: «Η επόμενη μέρα θα μας βρει όλους στη θάλασσα».
ΜΙΛΤΟΣ ΓΚΟΛΕΜΑΣ: «Ο Γιώργος λόγω της καραντίνας αναγκάστηκε να κλείσει το ανθοπωλείο του στο ισόγειο. Για να μην ξεραθούν τα φυτά, πήρε όσα μπορούσε στο σπίτι του και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους γείτονες. Σε μένα έφερε μια ορχιδέα στο εργαστήριο, να τη φροντίζω μέχρι να ξανανοίξει το μαγαζί. Όταν τελειώσει όλο αυτό, σκέφτομαι να την κρατήσω μιας κι έχω συνηθίσει την τόσο όμορφη και σιωπηρή συντροφιά της…».
DANIEL EGNEUS, Bio sci-fi: «Φόρμα προστασίας με ενσωματωμένο αναπνευστήρα “χταπόδι”. Κάνοντας παράδοξους, αδιανόητους συσχετισμούς εν μέσω κρίσης. Έχω στο μυαλό μου το χταπόδι σαν ένα πλάσμα που μπορεί να στραγγαλίζει, όμως εδώ βρίσκεσαι σε έναν κόσμο εξωγήινο και είναι αυτό που σε στηρίζει».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ, Open: «Την επόμενη μέρα σίγουρα όλα θα είναι ανοιχτά…».
ΒΕΝΙΑ ΜΠΕΧΡΑΚΗ: «Την επόμενη μέρα θα βγούμε καλύτεροι και πιο δυνατοί. Μπορεί να είμαστε απομονωμένοι αυτές τις ημέρες, αλλά είμαστε πιο ενωμένοι από ποτέ σε ένα βαθιά ανθρώπινο παγκόσμιο επίπεδο. Σε μια μάχη με έναν ιό που δεν αναγνωρίζει σύνορα, φυλές, φύλo, θρησκεία, κοινωνική τάξη, θα βγούμε κερδισμένοι: πιο συνειδητοποιημένοι, ανθρώπινοι, ανθεκτικοί, συνδεδεμένοι, με συλλογική ευθύνη».
ΙΩΑΝΝΑ ΡΑΛΛΗ: «Παρακολουθώντας την Κίνα σήμερα».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ, Μένουμε Κάπου: «Όταν ακούω ότι “τελειώνει η καραντίνα όπου να ’ναι”, από τη μια ανυπομονώ κι από την άλλη ανησυχώ που δεν είμαι έτοιμος. Είναι κάτι συγκεκριμένο που με τρομάζει ή απλά συνήθισα; Τι θα γίνει; Θα επανέλθουμε αλλά σχεδόν; Θα πρέπει να κρατάμε αποστάσεις; Θα φοράμε γάντια και μάσκες; Θα φοβόμαστε; Και δεν μιλάω μόνο για τον φόβο του κορονοϊού. Θα αισθανόμαστε άνετα γύρω από κόσμο, σε δημόσιους χώρους, ανάμεσα σε αγνώστους; Αναρωτιέμαι πόσο εύκολα μπορούμε να πούμε “αντίο” στους μικρόκοσμους που φτιάξαμε τις τελευταίες βδομάδες, πόσο άμεσα μπορούμε, ή θέλουμε, να αποβάλουμε τις νέες μας συνήθειες, να αλλάξουμε την πρόσφατη ρουτίνα μας. Με άλλα λόγια, αν μας επέστρεφαν αυτόματα στην πολυαναμενόμενη κανονικότητα, μήπως θα μας ήταν ξένη, αγχωτική, καταπιεστική; Νομίζω οι χώροι, οι συναθροίσεις, οι επαφές, μικρά κι ασήμαντα πράγματα, πιθανότατα να μας φανούν παράξενα. Ένας λαός με κοινωνική συνείδηση, μια συλλογή από μικρο-μικρόκοσμους αντικοινωνικών πολιτών, όλοι μαζί σε απόσταση. Ούτε ξέρω πώς θα είναι η επόμενη μέρα, φοβάμαι ότι θα είναι απλώς… κάπως».
ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΑΡΟΣ: «Η επόμενη μέρα νομίζω θα βγει με έναν Λαμπρό Ήλιο και, επειδή “η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται”, θα είναι από τις πρώτες ακτίνες του ήλιου “Glorious”. Θα την περάσουμε με βόλτες, βουτιές και τσίπουρα».