Ο Κώστας χαρακτήρισε στο άρθρο του στο περιοδικό το τέλος του «TED LASSO» ως το τέλος της αθωότητας, γιατί ο Jason Sudeikis μάς θύμισε πώς είναι να είσαι άνθρωπος. Κάτι που η τηλεόραση έχει ξεχάσει τα τελευταία χρόνια.
Και συνεχίζει:
∆εν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι τρεις σεζόν «Ted Lasso» ήταν η πιο αναπάντεχη τηλεοπτική έκπληξη των τελευταίων ετών. Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα διαφημιστικό spot το 2013, όταν ο Sudeikis πρωταγωνίστησε στην καμπάνια ενός τηλεοπτικού σταθμού για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των Αμερικανών για την Premier
League, τα δικαιώματα της οποίας είχε αγοράσει στις ΗΠΑ, έγινε στην πρώτη σεζόν μια σειρά με αμφίβολη
επιτυχία. Πολύ απλά διότι το περιτύλιγμά της (φάνηκε να) είναι το αγγλικό ποδόσφαιρο, μια ομάδα στην Αγγλία, αποδυτήρια, προπονήσεις, αγώνες. Αυτή ακριβώς η συνθήκη θα μπορούσε να αφήσει στην απ’ έξω
τις κυρίες –η πλειονότητα των οποίων δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το ποδόσφαιρο– και ένα μεγάλο ποσοστό κόσμου που αγαπά περισσότερο άλλα αθλήματα ή δεν ασχολείται καθόλου με τα σπορ. Κι όμως, ο «Ted
Lasso» δεν είναι μια τηλεοπτική σειρά για το ποδόσφαιρο. Το χρησιμοποιεί ως άξονα, ως αφορμή για να
ξετυλίξει ανθρώπινες ιστορίες, συναισθήματα, δράματα, χαρές και στενοχώριες.
Οι χαρακτήρες του είναι κανονικοί άνθρωποι, που ερωτεύονται και θυμώνουν,
που βασανίζονται και λυτρώνονται, που ισορροπούν ανάμεσα στο «πρέπει» και το «θέλω». Είναι άνθρωποι
όπως όλοι μας, που κρύβουν κάτω από το χαμογελαστό προσωπείο τους ένα φορτηγό με σκοτούρες. Όλοι
και όλα γίνονται λίγο καλύτερα όμως όταν τους αγγίζει η αύρα του καλοσυνάτου Αμερικανού, που καταφέρνει να αναδεικνύει τον καλύτερό τους εαυτό.
Και ξέρετε κάτι; Ο Ted Lasso, αυτός ο χορηγός θετικής ενέργειας, είναι (σεναριακά) στο βάθος ένας ιδιαίτερα
καταθλιπτικός άνθρωπος, που –όπως ένα σωρό σπουδαίοι κωμικοί στην πραγματική ζωή– καταφέρνει να
κρύβει απ’ όλο τον κόσμο τα πραγματικά του συναισθήματα. Πάντα με κόσμο γύρω του αλλά βαθιά μοναχικός,
πετυχημένος επαγγελματικά αλλά μακριά από το γιο του, λατρεύει μια γυναίκα η οποία τον έχει ξεπεράσει
και έχει συνεχίσει τη ζωή της χιλιάδες μίλια μακριά.
Κι αυτή ακριβώς η αντίφαση μας κάνει να τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο και να τον νιώθουμε «δικό μας
άνθρωπο», που θα θέλαμε να πιούμε μαζί του μερικές μπίρες, να μιλήσουμε για τη ζωή, να γελάσουμε και να
κλάψουμε παρέα. Γιατί έτσι κάνουν οι φίλοι…
Σημεία διάθεσης του περιοδικού DownTown: https://downtown.gr/poy-tha-vreite-to-neo-downtown-freepress/
