Αναρωτήθηκες ποτέ πως μερικοί άνθρωποι κατά έναν ανεξήγητο τρόπο καταφέρνουν πάντα να είναι χαρούμενοι χωρίς να επηρεάζονται από τις μικρές αναποδιές της ζωής και της καθημερινότητας ; Πως καταφέρνουν ναείναι πάντα αποδοτικοί στην εργασία τους και κυρίως ψύχραιμοι ; Πως χειρίζονται πάντα με ηρεμία και πραότητα τις πλέον απαιτητικές καταστάσεις ;
Αναρωτήθηκες γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν εκνευρίζονταν ποτέ, γιατί δεν θυμώνουν , γιατί δεν τσακώνονται ; Μήπως σκέφτηκες ότι είναι λίγο αφελείς ; Μήπως σκέφτηκες ότι κατά κάποιον τρόπο ζουν σε ένα δικό τους κόσμο ;
Κι όμως οι ήρεμοι άνθρωποι είναι αρκετά έξυπνοι . Πολύ περισσότερο από όσο πιστεύουμε . Αντιλαμβάνονται πολύ καλά τις δυσκολίες , τους κακούς συνεργάτες, , τους κακούς φίλους . Έχουν συχνά ανεπτυγμένη εν συναίσθηση που τους επιτρέπει να κατανοούν αληθινά τους ανθρώπους και να αναγνωρίζουν τα πραγματικά τους συναισθήματα . Έχουν όμως ένα τρομερό χάρισμα που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να καταλάβουν . Έχουν την τάση να μένουν ατάραχοι , να διατηρούν την εσωτερική τους χαρά και ηρεμία ανεξάρτητα από εξωτερικούς παράγοντες . Σκληρότητα θα το έλεγε κάποιος . Αδιαφορία κάποιος άλλος.
Κι όμως το να είσαι zen δεν είναι δείγμα αναλγησίας ούτε αφέλειας . Είναι στάση ζωής. Ένας μοναδικός τρόπος ζωής που σε απαλλάσσει από άγχη και προβληματισμούς που μπορεί να ταλαιπωρούν και τους πιο πετυχημένους ανθρώπους . Μια διαρκής πηγή χαράς και ευτυχίας που δεν αφήνει περιθώρια για στενοχώριες και άγχη .
Γιατί οι χαρούμενοι άνθρωποι δεν αφήνουν περιθώριο στο άγχος . Αυτό συμβαίνει επειδή σκέφτονται πάντα θετικά . Έτσι δεν επιτρέπουν στις αρνητικές σκέψεις να τους κατακλύζουν και να επηρεάζουν τον ψυχισμό τους . Εστιάζοντας στις θετικές σκέψεις δεν αφήνουν τον αρνητισμό να διεισδύσει στην ψυχοσύνθεσή τους και κάπως έτσι καταφέρνουν να επιβάλλονται στα αρνητικά συναισθήματά τους παραμένοντας ψυχοπνευματικά υγιείς και ισορροπημένοι !
Η χαρά και η αποφόρτιση του άγχους σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο task αλλά ασκώντας τον εαυτό μας σε θετικές σκέψεις και έπειτα σε δράσεις κάνουμε μικρά βήματα που στο τέλος γίνονται άλματα !
ΑΠΟ ΤΗΝ Θεοδώρα K. Μιχαλολιάκου
