Το να κάνω μια συνέντευξη με τη Βίκυ έχει έναν ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας για τον εξής απλό λόγο: τη γνωρίζω σχεδόν 20 χρόνια, την έχω δει σε διάφορες φάσεις της ζωής της, έχουμε κάνει παρέα, έχουμε βγει βράδια και έχουμε κάνει πολλές συνεντεύξεις. Ας ξεκινήσω, λοιπόν, από τα βασικά. Η Βίκυ είναι από τα πρόσωπα που έχουν πολλές σταθερές. Το ραντεβού μας είναι στο Περιστέρι, στην περιοχή όπου μεγάλωσε και ζει μέχρι σήμερα. Έχει τους ίδιους παιδικούς φίλους, τα ίδια στέκια και από τότε που την ξέρω συγκατοικεί με τον κολλητό της, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη. Η ιστορία είναι γνωστή. Ήταν χρόνια φίλοι και, όταν έγινε ο σεισμός στην Αθήνα το 1999, τα σπίτια τους έπαθαν ζημιά. Όταν βρέθηκε ένα σπίτι με μεγάλη αυλή στην περιοχή, αποφάσισαν να συγκατοικήσουν προσωρινά. Το προσωρινό κρατάει 20 χρόνια και βάλε. Έγινε μητέρα στα 22, χώρισε και αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Στο παρελθόν είχε πει: «Από καλοπαντρεμένη, βρέθηκα άφραγκη, φοιτήτρια στη σχολή με ένα μωρό, στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου. Τι με έσωσε; Η πίστη ότι κάτι καλό θα γίνει». Όπως τελικά απέδειξε η ζωή, δεν έγινε απλώς κάτι καλό, αλλά ένα από τα μεγαλύτερα success story της τελευταίας 20ετίας. Η Βίκυ έγινε αμέσως γνωστή με τη σειρά Είσαι το Ταίρι Μου και, όπως είχε σχολιάσει τότε: «Μαζί μου δικαιώθηκαν όλες οι παχουλές που στο τέλος κέρδισα τον Γεωργούλη». Είναι πιστή φίλη (όλοι οι άνθρωποι γύρω της είναι χρόνια κοντά της) και άψογη επαγγελματίας. Πάνω στη σκηνή δίνει πάντα το 100% της ενέργειάς της, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και στο πιο μικρό θέατρο επαρχιακής πόλης στη διάρκεια καλοκαιρινής περιοδείας. Στον χώρο της θεωρείται ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει να βρει τη λύση, δεν θα αναλωθεί σε τσακωμούς και θα λειτουργήσει πυροσβεστικά. Και φυσικά, πάντα πρωταγωνιστεί σε επιτυχημένες παραστάσεις, όπως το φετινό Μάμα Ρόζα στο θέατρο Αλίκη, που κάνει απανωτά sold-out.

Η Βίκυ και οι αστικοί μύθοι

Έρχεται στο καφέ με την Μπέμπα, ένα μεγαλόσωμο σκυλί κάνε κόρσο. Την ξέρουν όλοι. Αναρωτιέται τι θα μπορούσαμε να πούμε που να έχει ενδιαφέρον. Παραγγέλνει τοστ με πατατάκια. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται είναι η εξής: η Βίκυ είναι η μόνη ηθοποιός που κατάφερε να πάει στο θέατρο Αλίκη -στο οποίο η θεατρική πιάτσα της Αθήνας θεωρεί ότι δύσκολα στεριώνει άνθρωπος και παράσταση για περισσότερο από έναν χρόνο- και να παραμείνει πρωταγωνίστριά του εδώ και επτά χρόνια. Της το λέω. Γελάει, τρώει ένα πατατάκι, σκέφτεται λίγο, βρίσκει την απάντηση: «Είχε έρθει κάποια στιγμή ένας fan της Αλίκης και μου είπε: “Κυρία Σταυροπούλου, είστε η μόνη μετά την Αλίκη που έχετε μείνει τόσα χρόνια εδώ”. Τι να πω για αυτό; Έτυχε. Όταν μου το πρότεινε η επιχείρηση που το είχε τότε, με το που μπήκα μέσα και είδα το μέγεθός του, τρόμαξα. Τους λέω: “Είστε τρελοί; Πού με πάτε;”. Εγώ είχα συνηθίσει στο Εμπορικόν στου Ψυρρή, όπου ήμουν επτά χρόνια και ήταν λίγο πιο εναλλακτικό, και ήμουν και δύο χρόνια στο Μικρό Παλλάς, που είναι ένα πολύ μικρό και ζεστό θέατρο. Ξέρεις γιατί φοβήθηκα; Όταν είσαι στο Αλίκη, ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο πιο κεντρικό θέατρο της πόλης. Μου έλεγε ένας κολλητός μου: “Ρε Βίκυ, όποτε πάω στο Αλίκη και στο Παλλάς, έχω την αίσθηση ότι πρέπει να βάλω τα καλά μου”. Αυτό είναι το Αλίκη. Μια θεατρική έξοδος με την αίγλη παλιάς εποχής. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, το 2013 με το Ψύλλοι στα Αυτιά και είμαι ακόμα εδώ. Πώς νιώθω; Το έχω μάθει, το έχω αγαπήσει το Αλίκη και μου φαίνεται πια αρκετά ζεστό, παρά το μέγεθός του. Εύχομαι να συνεχίσω, αλλά μπορεί και να αλλάξω στέγη. Ο ηθοποιός είναι όπου γης και πατρίς. Δεν νομίζω ότι το θέατρο είναι που κάνει μια παράσταση να πηγαίνει καλά. Μια καλή παράσταση, όπου και να παιχτεί, θα πάει καλά, και αντίστροφα. Γενικά, θέλω να στεριώνω όπου πάω. Δεν ενεργώ για το εφήμερο. Αυτό ισχύει και για τις σχέσεις μου με τους άλλους, και για τη δουλειά μου». Υπάρχει συνταγή γι’ αυτό; Τι χρειάζεται; «Εμπειρικά θα σου μιλήσω. Νομίζω χρειάζεται εντιμότητα, να έχεις στόχο, προσήλωση και πολλή πίστη στους συνεργάτες που έχεις επιλέξει και στη δουλειά σου, γιατί βοηθάει στις όποιες δυσκολίες. Δεν γίνεται να μην απογοητευτείς. Αν δεν απογοητευτείς, δεν πρόκειται και να γοητευτείς. Και από τι απογοητεύεσαι; Από κάτι που σε έχει γοητεύσει – και μόνο τότε».

Η Βίκυ και οι επιλογές

«Κάνοντας απολογισμό, ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα πράγματα που θα μου έφερναν μόνο οικονομικό κέρδος. Ίσως γι’ αυτό και δεν έκανα ποτέ πολλά λεφτά. Δεν λέω ότι έχω στερηθεί, αλλά ό,τι λεφτά πήρα τα κέρδισα με πολλή δουλειά, χωρίς να κάνω κάποια αρπαχτή. Ακόμη και σε μια φάση που είχα ζοριστεί αρκετά με την Εφορία, αρνιόμουν δουλειές, γιατί αυτά που μου πρότειναν δεν μου ταίριαζαν. Ξέρεις, τη δουλειά που κάνω δεν τη βλέπω σαν κατοστάρι, τη βλέπω σαν μαραθώνιο. Σαν να μπήκα σε ένα τρένο και πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Δεν ξέρεις πού και πότε θα σταματήσεις, αλλά νιώθεις ευγνώμων που βρίσκεσαι σε αυτήν τη μαγική διαδρομή. Για αυτό, όταν έβλεπα ότι κάτι που μου προτείνουν μπορεί να μου κοστίσει πολύ περισσότερο από αυτά που θα μου έδινε, έφευγα. Ζω από αυτό που κάνω, με αυτήν τη δουλειά μεγάλωσα το παιδί μου και έχω μάθει να είμαι ολιγαρκής όταν πρέπει. Μάλλον λειτούργησα με το ένστικτο. Αλλά σαφώς και είχα τύχη. Με το που βγήκα από τη σχολή, μου έτυχε το Είσαι το Ταίρι Μου και αμέσως έγινα γνωστή και έρχονταν από παντού οι προτάσεις – όπως συμβαίνει σε όλους όσοι κάνουν ένα επιτυχημένο σίριαλ και τότε πρέπει να είσαι προσεκτικός. Σκέψου, είμαι 20 χρόνια στη δουλειά και έχω κάνω μόνο τρεις σειρές (σ.σ.: Είσαι το Ταίρι Μου, Επτά Θανάσιμες Πεθερές, Κάτω Παρτάλι) και δύο τηλεπαιχνίδια (σ.σ.: Taxi Girl και Money Drop), ασχέτως αν ο κόσμος θεωρεί ότι έχω κάνει εκατοντάδες πράγματα. Ζω μια χαρά και δεν μου λείπει τίποτα από αυτά που εγώ θεωρώ ότι έχουν σημασία».

Η ηλικία είναι ένας αριθμός

«Δεν πέρασα καμία υπαρξιακή κρίση, ούτε στα 30, ούτε στα 40, ούτε μετά. Δεν ξέρω αν θα μου σκάσει αργότερα, αλλά βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι μεγαλώνω όμορφα. Έχω την κόρη μου, τη Δανάη, που έχει πάρει και αυτή τον δρόμο της, καλούς φίλους, αποδοχή της δουλειάς μου. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν ένιωθα ευγνωμοσύνη. Στο τέλος της μέρας, όταν κλείνεις το ταμείο και πας για ύπνο, μια γλυκιά αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα, ένα ευγενικό σχόλιο ή ένα κομπλιμέντο που άκουσες είναι που θα σου μείνει. Καθόλου δεν πιστεύω αυτό που λένε: “Τι ανάγκη έχει αυτός; Έχει χρήματα!”. Λόγω της δουλειάς που κάνω, έχω συναναστραφεί με ανθρώπους που είχαν πολλά χρήματα και δεν ήταν καθόλου ευτυχισμένοι. Η ουσία είναι η ψυχή μας να είναι όσο πιο ανάλαφρη γίνεται, και αυτό θέλει δουλειά. Πιστεύω ότι όλα από εμάς ξεκινάνε και σε εμάς καταλήγουν. Σαφώς είναι και πράγματα που δεν επιλέγουμε. Ένα παιδί δεν επιλέγει την οικογένεια που θα το μεγαλώσει, όπως δεν επιλέγουμε το φύλο που θα γεννηθούμε, δεν επιλέγουμε τη σεξουαλική μας προτίμηση. Επίσης, ένα θέμα υγείας δεν το επιλέγουμε, αλλά δεν μιλάω γι’ αυτό. Για μένα έχει μεγάλη σημασία -ανεξαρτήτως σε ποια συνθήκη έχουμε γεννηθεί, σε ποια οικογένεια, σε ποια χώρα- η δική μας θέληση. Για μένα ο άνθρωπος δεν κρίνεται από το σφάλμα του, από την άσχημη στιγμή του, από την όποια ατυχία του, αλλά κρίνεται από το πώς τη διαχειρίστηκε μετά. Πώς βρέθηκε σε μια άβολη κατάσταση και τα κατάφερε. Πιστεύω πως μόνο ένα πρόβλημα υπάρχει και αυτό είναι της υγείας. Όλα τα άλλα είναι θέματα που μπορούμε να τα διαχειριστούμε».

Στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή

«Μου είναι δύσκολο να ανοιχτώ σε έναν άνθρωπο που δεν ξέρω. Ενώ φαίνομαι κοινωνική και πληθωρική, και εύκολα κάνω ή μπαίνω σε παρέες, κατά βάση είμαι ένας κλειστός άνθρωπος, που τα πολύ δικά μου θέματα, που έχουν λειτουργήσει τραυματικά στη ζωή μου, δύσκολα θα τα μοιραστώ. Προσπαθώ με έναν-δυο φίλους μου, κολλητούς, να βρω κάποια λύση. Ξέρω ανθρώπους που τους έχει ωφελήσει πολύ η διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Ξέρω και το αντίθετο. Μου είπε μια φορά ένας φίλος μου που είχε κάνει ψυχανάλυση και μάλλον είχε θυμώσει για κάτι μαζί μου: “Στα λέω αυτά γιατί πρέπει να στα πω, αφού ο ψυχαναλυτής μου είπε να είμαι πάντα ειλικρινής”. Και του λέω: “Αυτό είναι θαυμάσιο, κάτσε λοιπόν να ακούσεις και τη δική μου άποψη, γιατί πρέπει εκτός από το να λες την αλήθεια, να μάθεις και να ακούς την αλήθεια των άλλων για σένα”».

Έρχεται η κοπέλα να μαζέψει τα πατατάκια. Τη σταματάει: «Αγάπη μου, τι κάνεις εκεί; Ποτέ δεν παίρνεις από χοντρό άνθρωπο τα πατατάκια». «Μια χαρά είσαι», της απαντάει εκείνη. Όντως είναι σε εξαιρετική φόρμα. «Το παλεύω, μη νομίζεις. Με τα ταπεράκια είμαι». Τη Βίκυ ο κόσμος δεν την αγαπάει μόνο. Την εκτιμά κιόλας. Τη ρωτάω αν έχει και γι’ αυτό μια εξήγηση. «Τι εκτιμάει σε μένα ο κόσμος; Τι να σου πω; Ίσως ότι δεν παρουσιάζω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Και αυτό ακριβώς δημιουργεί οικειότητα. Ξέρω ανθρώπους που αρνούνται να πουν ότι είναι από τα δυτικά προάστια. Τιμώ τις καταβολές μου, γιατί ως γνωστόν “Είμαστε ο πληθυντικός αριθμός των γνωμών με τις οποίες μεγαλώνουμε”. Ίσως λοιπόν, μη έχοντας αυτές τις αποσκευές, να ήμουν μια άλλη.

Η Βίκυ και οι fans

«Είναι μαγική η σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό. Έχουν υπάρξει στιγμές στη ζωή μου που έχω πει ότι αξίζει να κάνεις αυτήν τη δουλειά. Μια φορά, σε μια περιοδεία, ήταν μια γιαγιά που ήρθε κλαίγοντας και μου είπε: “Δεν έχω κανέναν και εσύ είσαι η συντροφιά μου”. Μια άλλη, ένας έφηβος στη Θεσσαλονίκη μου είπε: “Με σένα ξεπέρασα τον θάνατο του πατέρα μου”. Και, τελευταία περίπτωση, όταν μια κοπέλα που έπασχε από καρκίνο και στην πορεία έγινε φίλη μου, μου είπε πως όταν συναντιόμαστε παίρνει δύναμη. Εκεί είναι που λέω το βράδυ που κλείνω το ταμείο: “Να, και σήμερα έχω πολλά έσοδα και ελάχιστα έως καθόλου έξοδα”».