Γεννήθηκε το 1943 στις 12 Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη. Την είχαν υιοθετήσει οι παππούδες της, καθώς δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα της. Ο ανθυπολοχαγός Κουρούκλης, πατέρας της Ζωής, δολοφονήθηκε σε ηλικία 23 χρονών λίγα χρόνια πριν από τον Εμφύλιο όταν εκείνη ήταν μόλις 8 μηνών ενώ την της μάνα την έχασε σε ηλικία 7 ετών!

Στα 16 της έγινε σταρ Ελλάς. Την ανακάλυψε ο Φιλοποίμην Φίνος και της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Κατήφορο του Γιάννη Δαλιανίδη. Την έλεγαν Τζένη Κουρούκλη. Ο Φιλοποίμην Φίνος επέλεξε να μην κρατήσει το πραγματικό της επίθετο, προκειμένου να μη γίνεται σύγχυση με την πρώτη της ξαδέλφη Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια. Το επίθετο Λάσκαρη επέλεξε ο Φίνος , όπως λένε οι φήμες, από το όνομα ενός Ιταλού φίλου του.

Κι έτσι γεννήθηκε η μοιραία διαχρονική σταρ που μας αφορά ακόμη. H Ζωη Λάσκαρη γίνεται 70 ετών. Και θεωρείται από τους ελάχιστους θρύλους της ελληνικής show biz.

Tο 1967 ήταν για την Ελλάδα το «μοιραίο θηλυκό» και μια από τις τρεις πιο εμπορικές σταρ του σινεμά-oι άλλες δυο ήταν η Άλικη Βουγιουκλάκη και η Τζένη Καρέζη. Ήταν μόλις 23 χρονών και το αντρικό κοινό ήταν ερωτευμένο μαζί της.

Η Ζωή Λάσκαρη για 5 δεκαετίες είναι στο dna μας ως το απόλυτο sex symbol που παρήγαγε ποτέ η Ελλάδα. To θηλυκό πού ήταν πάντα έξω από νόρμες. Το ατίθασο κορίτσι του σινεμά, η σημερινή μεγάλη θεατρίνα με αξιόλογες ερμηνείες στο ενεργητικό της κι εξίσου αντισυμβατική συμπεριφορά.

Ο Παντελής Παλιεράκης ήταν υπεύθυνος τεχνικός στα studio της «Φίνος Φιλμ» και το δεξί χέρι του Φιλοποίμενα Φίνου για πάνω από δυο δεκαετίες. Ήταν επίσης ο άνθρωπος που ήξερε για ό,τι γινόταν την «χρυσή εποχή» του ελληνικού σινεμά και γνώριζε όλες τις ιδιοτροπίες των σταρ. Σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «Πρόσωπα» το 1989 σε ερώτηση δημοσιογράφου για την Ζωή Λάσκαρη εκείνος απάντησε τα εξής κομψά και καθόλου κολακευτικά σχόλια για την ξανθιά σταρ:

«Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι περάσαμε με την ζωή. Ο Φίνος νοίκιασε στη Ζωή ένα διαμέρισμα και μετά της το επίπλωσε. Σε εκείνο το διαμέρισμα στεκόμουν κάθε πρωί και περίμενα την Ζωή να κατέβει να την πάω στο γύρισμα, αλλά εκείνη δεν εμφανιζόταν ποτέ. Κοιμόταν γιατί η Ζωίτσα όλη το βράδυ γλένταγε και χόρευε. Και που να καταλάβει ότι ένα ολόκληρο συνεργείο καθόταν και την περίμενε. Μια μέρα έσπασα την πόρτα του διαμερίσματος της για να μπω μέσα γιατί δεν άνοιγε κανείς και άρχισα να την ψάχνω. Στο σαλονάκι δυο κοπέλες και δυο άντρες κοιμόντουσαν στο πάτωμα. Προχωράω πιο μέσα και βλέπω άλλους δυο τρεις άντρες να κοιμούνται στους καναπέδες. Συνεχίζω πιο μέσα και βλέπω τη Ζωή ξαπλωμένη σε μια πολυθρόνα. «Τι μας ξυπνάς τέτοια ώρα» μου λέει. Την πήρα, κοιμισμένη την έβαλα στο σπορ μου αμάξι την τύλιξα με μια κουβέρτα και την πήγα στο γύρισμα που γινόταν στην Πάρνηθα. Ο Φίνος κάποια στιγμή δεν άντεξε. Την χαστούκισε φωνάζοντας έξαλλος « δεν υποφέρεσαι» . Η ζωή έβαλε τα κλάματα και έπεσε στην αγκαλιά της γυναίκας του Τζέλας και ύστερα από λίγο ήρθε ο Φίνος και της ζήτησε συγνώμη.

Άπειρα τέτοια περιστατικά είχαν συμβεί με την Ζωή. Αλλά πάντα ο Φίνος και η Τζέλα την συγχωρούσαν. Την είχαν σαν παιδί τους και μάλιστα κάποια στιγμή ήθελαν να την υιοθετήσουν».

Όμως, η αλήθεια είναι ότι η Ζωή Λάσκαρη ήταν μια θυελλώδης γυναίκα με τρυφερή καρδιά που μεγάλωσε ξαφνικά, όταν από την πασαρέλα των καλλιστείων  βρέθηκε στο σινεμά. Όταν η πιο σοβαρή κινηματογραφική εταιρία, η Φίνος Φιλμς, επένδυσε πάνω της χρήματα. Η ιδία αποφάσισε να γίνει ηθοποιός πριν συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του επαγγέλματος. Κέρδισε τον τίτλο της σταρ αλλά έχασε την ησυχία της. Αρνήθηκε να τυποποιηθεί στο μικροαστικό είδωλο του ήσυχου κοριτσιού.

Η αρχή έγινε με τον ‘’Κατήφορο’’ του Δαλιανίδη που για την ίδια έγινε μονόδρομος προς την δόξα. Γύρισε κωμωδίες, μιούζικαλ, φόρεσε τις θαλασσιές τις χάντρες, μπήκε σαν Στεφανία στο αναμορφωτήριο, εκδικήθηκε στο δάκρυα για την ήλεκτρα, έζησε στον αστερισμό της παρθένου, μας έμαθε τον νόμο 4000. Ξεπέρασε τα όρια της οθόνης με την ακτινοβολία της.

Έζησε έντονα , χόρεψε έντονα. Στο ζενίθ της καριέρας της, το 1967 παντρεύτηκε τον Πέτρο Κουτουμάνο και έκανε την Μάρθα. Τόλμησε να χωρίσει στις αρχές του 70 και να ζήσει ένα θυελλώδη έρωτα με τον Τόλη Βοσκόπουλο και ας της έλεγαν πολλοί ότι αυτό θα έχει επιπτώσεις στην καριέρα της. Γι αυτήν γράφτηκε και το ξανθή αγαπημένη παναγιά.

Στην συνέχεια γνωρίζει τον άντρα της ζωής της, τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο και αποκτά την Μαρία Ελένη της. Το κορίτσι του ‘’Κατήφορου’’ έγινε γυναίκα, αλλά παρέμεινε το ίδιο κορίτσι, λίγο πιο ώριμο αλλά με την ίδια ανασφάλεια . Μια κοπέλα καλόπιστη όπως ήταν και το 1961, κι ας έχει φάει πολλές φορές τα μούτρα της.

Ο Φιλοποίμην Φίνος επέλεξε να μην κρατήσει το πραγματικό της επίθετο, προκειμένου να μη γίνεται σύγχυση με την πρώτη της εξαδέλφη Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια. Το επίθετο Λάσκαρη επέλεξε ο Γιάννης Δαλιανίδης από την ονομασία ενός Ιταλού.

Μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες στις οποίες πρωταγωνίστησε: “Μερικοί το προτιμούν κρύο”, “Νόμος 4000”, “Κορίτσια για φίλημα”, “Στεφανία”, “Μια κυρία στα μπουζούκια”, “Οι θαλασσιές οι χάντρες” και πολλές άλλες.

Όμως, η Ζωή Λάσκαρη αγάπησε πολύ και το θέατρο. Το 1966 κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Κύπρο με τα έργα “Μιας πεντάρας νιάτα” των Γιαλαμά-Πρετεντέρη, “Η παγίδα” του Pομπέρ Τομά και το “Βαθιά γαλάζια θάλασσα” του Ράτιγκαν. Στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας εμφανίζεται το 1970 με το έργο του Γιάννη Δαλιανίδη “Μαριχουάνα Στοπ” ενώ ακολουθούν η μεγάλη θεατρική επιτυχία “Εραστές του ονείρου” του Γιάννη Δαλιανίδη με τον Tόλη Bοσκόπουλο (1972).

Άλλες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε: “Φρύνη η εταίρα” του Γιώργου Ρούσσου (1980), “Παντρεύομαι τον άντρα μου” του Νόρμαν Κράσνα (1980), “Εγώ, εσύ και ο άλλος”του Τζιν Κερ (1982), “Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές” της Ανίτα Λος (1983), “Μις Πέπσι” του Μπρουνό (1984) και “Η Ντόρις και ο γυαλάκιας” του Μπιλ Μάνχοφ (1984).

Το 1990 ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθετεί στη μεγάλη θεατρική επιτυχία “Καινούρια Σελίδα” του Νηλ Σάϊμον και το 1994 ο Ανδρέας Βουτσινάς στο “Ορφέας στον Άδη” του Τέννεση Ουίλιαμς, σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ. Aκολουθούν τα έργα: Τρελοί για έρωτα του Σαμ Σέπαρντ (1995), Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ του Άλμπι (1996), Τρεις ψηλές γυναίκες του Άλμπι (1996), Τρωάδες του Ευριπίδη (1996), Το μακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα του Eυγένιου Ο’ Νηλ (1997), Η συνάντηση του Νάντας (2000), Σκηνές Γάμου του Άλμπι (2000), σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, Ευαίσθητη Ισορροπία του Άλμπι (2003), Διαμάντια και μπλουζ της Λούλας Αναγνωστάκη (2006), Άλμα Μάλερ του Ρον Χάρτ (2009), Ρόουζ του Μάρτιν Σέρμαν (2011) και Ωραία Xρόνια του Xάρολντ Πίντερ (2013).

Θα πεθάνει προδομένη από την καρδιά της, σαν σήμερα, τον Αύγουστο του 2017.