Τον τελευταίο καιρό το όνομά του ακούγεται πολύ και για όλους τους σωστούς λόγους. Είναι σε εκείνο το μαγικό σημείο, στο παρά πέντε, πρινγίνει το θαύμα. Που θαύμα είναι μια μαζική επιτυχία στην περίπτωση του ηθοποιού. Και αυτό το υπόσχεται ο ρόλος του Αλέξανδρου Ωνάση, γιου του Αριστοτέλη Ωνάση, που ερμηνεύει στο Παλλάς, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Συναντιόμαστε στο roof garden ενός ξενοδοχείου, στην πλατεία Καραϊσκάκη. Είναι πολύ όμορφος, εντυπωσιακός, ψηλός, περίπου 1,88μ., αδύνατος και μονίμως με μια χαμογελαστή φάτσα. «Αν και η φύση μου είναι να είμαι πεσιμιστής, το καλύπτω», θα μου πει.

Οι πρώτες συστάσεις

Τα πρώτα συμπεράσματα από μια σύντομη συνάντηση μαζί του: καθόλου μπλαζέ, πολύ ζεν, πολύ cool, με μια ιδιαίτερη, ζεστή φωνή -σχεδόν ραδιοφωνική- και με παντελή έλλειψη πόζας. Αυτό διαθέτει ο Δημήτρης σε αφθονία, την έλλειψη πόζας, κάτι που σπανίζει στην κατηγορία των «νέων ανερχόμενων ηθοποιών». Μεγάλωσε στην Πάτρα. «Ουσιαστικά, κάτι μεταξύ Πάτρας και χωριού, γιατί οι γονείς μου είχαν “ζωντανά” έξω απ’ την Πάτρα, στο Μίραλι, οπότε πήγαινα τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα και βοηθούσα στις δουλειές. Βοηθούσα σε όλα, στο άρμεγμα, στο τυροκομείο, στο σφάξιμο των ζώων». Το τελευταίο μού ακούγεται παράταιρο με την εικόνα του. «Μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Η αρχή δεν είναι εύκολη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έσφαξα με τον παππού μου, στο Αγρίδι, στο χωριό της μητέρας μου, λίγο πιο πάνω από τα Καλάβρυτα. Ο παππούς μου είχε γύρω στα 200 γίδια, έβαζε περιβόλια, έσπερνε, θέριζε χωράφια και ζούσε από αυτά. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι στο χωριό τότε, ό,τι χρειαζόταν το παρήγε. Σπουδαίο πράγμα να μάθει ο άνθρωπος να παράγει ό,τι χρειάζεται. Του δίνει μια κρυφή αίσθηση αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού».

Κατά τ’ άλλα, δούλευε από μικρός. Έχει δουλέψει και σε οικοδομή: «Ήμουν δίπλα στον πατέρα μου συνέχεια. Επειδή ήταν οικοδόμος, ήμουν μαζί του, βοηθός του, από μικρό παιδί». Έχει αναλάβει να απασχολήσει δημιουργικά αυτιστικό παιδί, έχει εργαστεί σε καφετέριες, σε bars, σε στατιστική υπηρεσία, ως πλασιέ βιβλίων, στο τηλεφωνικό κέντρο του ΟΤΕ (όλα αυτά κατά τη διάρκεια των πρώτων του σπουδών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων) και, τελείως συμπτωματικά, έκανε την πρακτική του άσκηση στη διεύθυνση marketing της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Μέχρι που ανακάλυψε τυχαία το θέατρο, όταν είδε στα 23 του τον Θάνατο του Εμποράκου, με τον Θύμιο Καρακατσάνη, στην Πάτρα. «Δεν είχα ξαναδεί θέατρο, είδα στα 23 και είπα ότι αυτό θέλω να κάνω ή μάλλον… αυτό κάνω. Γιατί εγώ, από μικρός, ήμουν στο σχολείο μέσα στις χορωδίες και στις καλλιτεχνικές ομάδες, χωρίς να έχω καταλάβει ότι όλο αυτό ονομάζεται θέατρο. Με το πού το είδα, αμέσως είπα ότι εκεί ανήκω».

Η οικογένειά του τού έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη. Δεν μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά: «Ήμουν ανεξάρτητος από τα 17. Ήθελα από μικρός να συντηρώ μόνος μου τον εαυτό μου, να είμαι ανεξάρτητος. Οπότε, υπήρχε εμπιστοσύνη, αλλά και η δική μου θέληση ότι θα κάνω αυτό που θέλω εγώ και όχι ό,τι πίστευαν οι δικοί μου ότι θα έπρεπε να κάνω».

Bright lights, big city

Στην Αθήνα ήρθε μόνιμα το καλοκαίρι του 2010. Έκανε ταχύρρυθμα μαθήματα για την κοσμική και καλλιτεχνική της κοινότητα όταν, για δύο μήνες, ήταν υπεύθυνος στο Salon de Bricolage: «Αρχικά, βρήκα δουλειά στο Island και μετά έγινα υπεύθυνος στο Salon. Άλλος κόσμος. Σκέψου τώρα, από τις εικόνες της επαρχίας και του χωριού να είσαι στο Salon de Bricolage με όλους αυτούς τους θαμώνες». Δούλεψε δύο μήνες και έφυγε, γιατί πέρασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, που απαιτούσε από εκείνον να βρίσκεται εκεί 10 ώρες την ημέρα. «Ήταν μια δύσκολη περίοδος οικονομικά, αλλά πολύ δημιουργική επαγγελματικά». Για να παίξει στην Επίδαυρο, έκοψε τα μακριά του μαλλιά για τις ανάγκες του ρόλου, όπως του είπε ο σκηνοθέτης της παράστασης Σωτήρης Χατζάκης πως πρέπει να το κάνει. Ήταν η περίοδος που ανίχνευε τον χώρο, τους ανθρώπους, τις συμπεριφορές, αλλά και το αντίστροφο.

Εξωτερική εμφάνιση

Ισχυρίζεται ότι δεν προσέχει πολύ, αλλά ότι έχει καλό DNA και έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό: «Έκανα στίβο. Ξεκίνησα με βάδην και κατέληξα στο τριπλούν. Όταν για δέκα χρόνια όλα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια ήταν μέσα στα στάδια, λογικό είναι να έχει μείνει κάτι. Είχα καταφέρει να βγω τρίτος στην Ελλάδα, αλλά ο πρωταθλητισμός χρειάζεται αφοσίωση. Η δική μου αγάπη ήταν η υποκριτική. Μόνο εκεί ένιωθα ότι μπορούσα να αφοσιωθώ. Μου έκαναν προτάσεις να ασχοληθώ με το modeling πολλές φορές, αλλά δεν ήθελα να ασχοληθώ, ενστικτωδώς ένιωθα ότι δεν είναι ο κόσμος μου και δεν θα μπορώ να λειτουργήσω».

Η καθημερινότητά του

«Μου αρέσουν οι πλατείες, να κάνω βόλτες στο Φάληρο και να κυνηγάω τα roof gardens, γιατί πνίγομαι. Θέλω να έχω αέρα. Να βλέπω τον ουρανό. Τα πάντα είναι θέμα προοπτικής». Τον ρωτάω για τη ζήλια. «Δεν ζηλεύω εύκολα. Νομίζω ζηλεύω την ξεγνοιασιά που έχουν κάποιοι άνθρωποι, γιατί σαν άνθρωπος είμαι μελαγχολικός και ανήσυχος». Έχει κάνει δύο χρόνια ψυχανάλυση και διαβάζει πολύ: «Έχω ανακαλύψει πολλά πράγματα για μένα από τα βιβλία». Έχει αγοράσει ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο με θέα την Ακρόπολη. Εκεί διαβάζει, βλέπει ουρανό, κάνει πρόβες με τους φίλους του και βλέπει Netflix. Τελευταία σειρά που είδε ήταν το Sense8 και την τελευταία σεζόν του House of Card, που τον απογοήτευσε. Λάτρεψε την ταινία Capernaum.

Ο Αλέξανδρος Ωνάσης

Η πορεία του δείχνει να βρίσκεται σε μια συνεχή άνοδο. Το όνομά του άρχισε να συζητιέται λίγο παραπάνω τον τελευταίο καιρό, όταν ανακοινώθηκε ότι θα κάνει τον Αλέξανδρο Ωνάση στο Παλλάς, από τον Οκτώβριο. «Με πήρε ο Σταμάτης Φασουλής, τον οποίο θεωρώ δάσκαλό μου, και μου πρότεινε να κάνω τον γιο του Ωνάση που θα παίξει ο ίδιος». Και τότε άρχισε να διαβάζει και να αναζητάει πληροφορίες για τον Αλέξανδρο. «Ήρθε ο Νίκος Χαρλαύτης και μου έφερε φωτογραφίες και σπάνιο έντυπο υλικό για τη ζωή του. Διάβασα πολλά για εκείνον. Νομίζω ότι ήταν παθιασμένος και εργασιομανής και σε αυτό βρίσκω μια κάποια ταύτιση μαζί του. Επίσης, ήξερε να σέβεται και να αγαπάει μια γυναίκα, παρόλο το νεαρό της ηλικίας του»!

Μιλάμε για ώρα. Για την αρχαία Ελλάδα, για την Ακρόπολη μέχρι και για τους μισθούς των ηθοποιών. Πιστεύει πως η ζωή, όπως και το θέατρο, είναι ομαδικό άθλημα. Μέχρι τα 13, ήθελε να γίνει θεολόγος. «Μάλλον έβρισκα κάποιο καταφύγιο στην πίστη. Το είχα γράψει και σε μια έκθεση, την οποία διάβασε η δασκάλα στην τάξη και όλοι γέλασαν, γιατί δεν μου το είχαν οι συμμαθητές μου. Ήμουν και πρόεδρος της τάξης μέσα σε όλα τα κάπως αντιφατικά και μπλεγμένα μεταξύ τους. Έκανα διάφορα. Έπαιζα ξύλο, οδηγούσα μηχανάκι χωρίς δίπλωμα, αλλά ζούσα στην επαρχία και εκεί τα πράγματα είναι πιο αυθαίρετα. Μετά τα 13, μου έφυγε η ιδέα της Θεολογίας. Νομίζω είμαι ιδεολάτρης. Πιστεύω στις ιδέες». Ο Δημήτρης είναι αρκετά οξυδερκής και με αρκετές δόσεις αυτοσαρκασμού. Νομίζω ότι είναι ένα παιδί που έγινε ίσως η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

What if

Πριν τελειώσει η συνάντησή μας, κάνουμε γρήγορα το ερωτηματολόγιο του What if (αν ήμουν). Και πάντα από αυτό μαθαίνεις πολύ περισσότερα πράγματα για το πρόσωπο που θέλεις απ’ ό,τι σε μια συζήτηση μιας ώρας.

«Aν ήμουν ζώο, θα ήμουν χελιδόνι. Για να πετάω πότε στα ουράνια, πότε ξυστά στην άσφαλτο και να μεταναστεύω κάθε χρόνο αναζητώντας τον ήλιο. Αν ήμουν αυτοκίνητο, θα ήμουν αγροτικό 4×4.

Αν ήμουν ιδιοφυΐα, θα ήμουν ο Nikola Tesla.

Aν ήμουν star του Hollywood, θα ήμουν ο Tom Hardy.

Αν ήμουν σούπερ ήρωας θα ήμουν ο Spiderman, ζωγράφος ο Σαλβατόρ Νταλί και ποτό τζιν.

Αν ήμουν γυναίκα, θα ήμουν η Jennifer Lawrence κι αν ήμουν συναίσθημα θα ήμουν υπερένταση».