Έχεις μιλήσει για τα κιλά σου, τα χρόνια σου, την υγεία σου. Θέματα που για πολλές γυναίκες θεωρούνται απαγορευμένες ζώνες. Έχεις μια γενναία στάση.

Μα γιατί να κρύψω κάτι; Δεν κάνω κάτι γενναίο. Απλώς λέω τι μου συμβαίνει. Με ρωτούσαν γιατί έλειπα από τις «Άγριες Μέλισσες» και τους είπα ότι έπρεπε να κάνω εγχείρηση υστερεκτομής. Ήξερα ότι πρέπει να κάνω εγχείρηση, αλλά εκεί που ήταν να γίνει Σεπτέμβριο, μου λέει ο γιατρός τον Ιούνιο «πρέπει να γίνει τώρα». Έτσι, δεν μπορούσα να είμαι.

Τι σκεφτόσουν όταν σου είπαν «μπαίνεις χειρουργείο»;

Σκεφτόμουν τους άλλους: Το σύντροφό μου, τη μητέρα μου, τον αδελφό μου και φυσικά τη δουλειά μου, γιατί πηγαίναμε για το φινάλε τριών χρόνων στο σίριαλ. Και, ευτυχώς, όταν το ανακοίνωσα στην παραγωγή (σ.σ.: για τις «Άγριες Μέλισσες»), αμέσως μου είπαν: «Ελένη, προτεραιότητα είναι η υγεία σου και τίποτε άλλο.» Και τους ευχαριστώ γι’ αυτή τη στάση και την κατανόηση που έδειξαν. Επίσης, είχα κλείσει εκείνο το καλοκαίρι του ’22 και συναυλίες με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και την αγαπημένη μου Αναστασία Μουτσάτσου. Τι μου έμαθε η εγχείρηση; Να ακούω το σώμα μου. Να μην υπερβάλλω.

Τελικά έγιναν οι συναυλίες;

Σκέψου, 20 Ιουνίου έγινε το χειρουργείο και το πρώτο πράγμα που είπα στο γυναικολόγο μου ήταν πως σε δέκα μέρες πρέπει να δώσω συναυλία στο Βεάκειο. Και έγινε η συναυλία – ήμουν εκεί. Και στις 5 Ιουλίου, δεκαπέντε μέρες μετά το χειρουργείο, είχα συναυλία στην Ελαφόνησο και έκανα πέντε ώρες ταξίδι με το αυτοκίνητο μετά από ένα τόσο δύσκολο χειρουργείο. Έγιναν όλες οι συναυλίες και ευχαριστώ το γυναικολόγο μου που με ηρέμησε. Μου είπε ότι μπορώ και δεν με άφησε σε αδράνεια. Μου έκανε καλό που ενεργοποιήθηκα γρήγορα.

Το θέμα της μητρότητας έχει κλείσει πια για σένα;

Όχι, καθόλου. Είναι στα άμεσα σχέδιά μας.

Τον Φλεβάρη κλείνεις τα 50. Άλλο καμπανάκι;

Κανένα καμπανάκι. Όχι ότι είμαι ζεν, αλλά πια εστιάζω στο σήμερα μου. Κρίση μπορεί να έπαθα στα 30 και στα 40, τώρα καθόλου. Γιατί στα 30 έχεις να διαχειριστείς και το θέμα της καριέρας. Είναι η ηλικία που κάνεις τον πρώτο απολογισμό. Στα 40 με πέτυχε η οικονομική κρίση και δεν ήταν εύκολα τα πράγματα για μένα. Με γονάτισε η κρίση το 2011. Ήμουν σε μια παράσταση που είχα υπογράψει συμβόλαιο για δύο χρόνια και περιοδείες. Δεν πήγε καλά και στις 17 Ιανουαρίου του 2011, στις 8.30 το βράδυ, μας ανακοινώνουν ότι η παράσταση θα κατέβει. Και στις 9.00 έπρεπε να παίξουμε. Και το έργο ήταν κωμωδία! Έχω ζήσει πολλά. Ξέρω πώς είναι να ζεις και να χρωστάς σε κάρτες και δάνεια. Να μην έχεις μία. Το να μη βλέπεις φως, να μη χτυπάνε τα τηλέφωνα. Ζορίστηκα. Και μετά είπα «ό,τι είναι να γίνει ας γίνει». Τι θα μου πάρουν; Το αυτοκίνητο, το όποιο είναι αυτό που έχω και σήμερα; Εμένα μη χάσω. Και είμαι εδώ, στο σήμερα, πολύ καλά. Οι δυσκολίες είναι πίσω μου, οπότε τώρα που μιλάμε καλύτερα να εστιάσουμε στο πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε φτάσει σ’ αυτή την ηλικία. Μόλις έβαλα στο κεφάλι μου τη λογική «Ελένη, φρόντισε τον εαυτό σου», όλα πήγαν καλύτερα.

Τα κιλά;

Άλλο θέμα. Αλλά το έχω ξαναπεί. Ήμουν ένα παχύσαρκο παιδί. Σκέψου, ύψος 1,60 και να δείχνει η ζυγαριά 100 κιλά. Δεν έχω φάει bullying όπως τρώνε τα παιδιά με παραπάνω κιλά σήμερα που υπάρχουν τα social media και αυτό παίρνει άλλες διαστάσεις, αλλά έχω ακούσει και το «χοντρή», και το «βαρέλα», και το «ντουλάπα». Ο κόσμος είναι σκληρός και τα παιδιά πολύ σκληρότερα. Από την άλλη, είχα μια μαμά πολύ εξελιγμένη, πολύ μπροστά από την εποχή της, και με είχε μάθει να αγαπάω την Ελένη έτσι όπως είναι και να μην αγχώνομαι. Μου έλεγε: «Όταν εσύ το νιώσεις –και αν το νιώσεις–, θα χάσεις τα κιλά.» Και έτσι έγινε. Εγώ που υπήρξα παχύσαρκη –και τώρα έχω παραπάνω κιλά–, καταλαβαίνω την ψυχολογία αυτών των παιδιών. Δεν κάνουν αυτά κάτι λάθος. Και μιλάω για τα παχύσαρκα παιδιά, όχι για ανθρώπους που μπορεί να πήραν βάρος επειδή τους συνέβη κάτι ή λόγω μιας εγκυμοσύνης ή κατάθλιψης ή οτιδήποτε. Κι εγώ προχτές με τη διατροφολόγο μου είχα ραντεβού. Διάβαζα παλιά πως μια γυναίκα πρέπει να είναι 10 κιλά κάτω από τους πόντους του ύψους της. Αυτό είναι αρρωστημένο ως σκέψη, και μιλώντας με ειδικούς έμαθα πως δεν ισχύει. Παίζουν πολλά πράγματα ρόλο. Μπορεί κάποιος να είναι βαρύς λόγω σκελετού, να είναι μερικά κιλά παραπάνω και να δείχνει αδύνατος. Όλα είναι κλισέ. Γι’ αυτό το λέω και επιμένω: Ρωτήστε τους ειδικούς. Εγώ όταν έφτασα σε ένα χρόνο από τα 100 κιλά στα 50 ήμουν σαν άρρωστη. Δεν μου πήγαιναν. Είναι εύκολο να στοχοποιείς τον άλλον για να μην κοιτάξεις τη δική σου καμπούρα.

Πάμε στην αρχή. Πώς μιλάς για όλα τόσο ανοιχτά;

Η μάνα μου έλεγε πάντα: «Μίλα. Όταν λες το πρόβλημά σου, το ξορκίζεις.» Είναι σαν να ακούς το πρόβλημά σου, να το λες και αυτό να μειώνεται. Είναι πολύ σημαντικό οι φίλοι να σε ξέρουν με τα καλά σου και τα άσχημά σου και να σε αγαπάνε. Επίσης, είναι σημαντικό όταν έχεις κάτι που αφορά στην ψυχή σου να ζητάς βοήθεια. Όταν σε πονάει κάτι, πρέπει να το μοιράζεσαι ή να πας στον άνθρωπο που μπορεί να σε βοηθήσει, είτε αυτός λέγεται φίλος είτε ψυχολόγος ή ψυχίατρος. Όπως όταν πονάει το χέρι ή το πόδι θα πας σε ειδικό, έτσι και όταν πονάει η ψυχούλα σου θα πας στον ειδικό ή οπουδήποτε εσύ θεωρείς ότι θα βρεις βοήθεια.

Με τον άντρα σου είστε μαζί δεκαεφτά χρόνια. Πώς διατηρείται τόσον καιρό μια σχέση;

Παντρεμένοι είμαστε δεκαεφτά χρόνια, είμαστε μαζί όμως από το 2002 – είκοσι ένα χρόνια. Πώς διατηρείται; Με δουλειά. Βασικό είναι να θαυμάζεις τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου. Περάσαμε κι εμείς πολλά προβλήματα, μαζί αντιμετωπίσαμε και την οικονομική κρίση και τους κορονοϊούς, όλα. Περάσαμε και κρίση στη σχέση μας, αλλά τα βάλαμε κάτω τα πράγματα και είπαμε πως αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και το «μαζί» είναι καλύτερα. Δεν μου αρέσει να λειαίνω τις γωνίες, αλλά το πολεμήσαμε. Άλλωστε, δεν ήμασταν και μωρά όταν τα φτιάξαμε. Από την άλλη, όταν ένα ζευγάρι βλέπει ότι τα θέματά του είναι άλυτα, φυσικά πιστεύω ότι πρέπει να χωρίζει, ακόμη κι αν υπάρχει παιδί. Γιατί το παιδί τα δέχεται όλα, δεν είναι άλλοθι το παιδί.

Το «Μαύρο Ρόδο» έχει να κάνει πολύ με τη θρησκεία. Εσύ πιστεύεις;

Σέβομαι πολύ και θαυμάζω τους ανθρώπους που πιστεύουν. Είναι αναγκαία η πίστη σε κάτι ανώτερο, οτιδήποτε κι αν κάνεις. Εγώ αυτή την αίσθηση ότι κάτι παραπάνω υπάρχει τη βιώνω όταν βρίσκομαι σε μικρά εκκλησάκια ή σε μικρά μοναστήρια που δεν υπάρχει αυτός ο πλούτος, ούτε οι φανφάρες, ούτε οι μεγάλες φωνές. Και στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου πάντα προσευχόμουν. Δεν θα σου πω ότι δεν πιστεύω. Πιστεύω.

Οπότε σήμερα πώς αισθάνεσαι;

Ευλογημένη. Έχω το «Μαύρο Ρόδο» και στο θέατρο Βέμπο, στο «Άντρες με τα όλα τους», πραγματικά είμαστε όλοι μια παρέα. Αυτό που λένε πως «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα και βγαίνει προς τα έξω» ισχύει. Γιατί έχω ζήσει και τις άσχημες ατμόσφαιρες. Είναι πολύ ωραίο που σ’ αυτή την παράσταση είμαστε όλοι φίλοι και το ίδιο συντονισμένοι. Από τη Θέμιδα Μαρσέλλου, που μας καθοδηγεί, στο γυναικείο cast, με την Παρθένα Χοροζίδου, την Ιζαμπέλα Φούλοπ και την Κατερίνα Στικούδη, και το αντρικό cast, με τον Αντώνη Λουδάρο, τον Σωτήρη Καλυβάτση, τον Γιώργο Γαλίτη, τον Ησαΐα Ματιάμπα, τον Θανάση Πατριαρχέα και τον Ντάνιελ Νούρκα, δεν υπάρχει συνεργάτης που να μην περνάω καλά μαζί του. Γενικά είμαι σε μια πολύ καλή φάση, έτσι αισθάνομαι μέσα μου. Και, όχι, δεν παραπονιέμαι. Είναι αυτό που σου είπα: Εκπαιδεύτηκα στις δυσκολίες –στην ανεργία, στα δάνεια, στις υποχρεώσεις, σε θανάτους, σε χειρουργεία– και όταν πια έκανα αποδοχή όλα μου πήγαν θετικά.

Τη συνέντευξη πραγματοποίησε ο Πάνος Ζόγκας και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Downtown, στο τεύχος του Φεβρουαρίου, ενώ τη φωτογράφιση επιμελήθηκε ο Γιώργος Καπλανίδης.