Η έκτη σεζόν του «Black Mirror» είναι ένα παράθυρο στο μέλλον, μια δυστοπία που συμβαίνει σήμερα-αύριο ή μια αγωνιώδης προσπάθεια να μη μείνουμε χιλιόμετρα πίσω από την Τεχνητή Νοημοσύνη;

Εμείς που μεγαλώσαμε στη δεκαετία του ’80 και του ’90, είχαμε το δικό μας «Black Mirror» – λεγόταν «Στη Ζώνη του Λυκόφωτος» στα ελληνικά. Σουρεαλιστική σειρά, κάπως προφητική ώρες-ώρες, κατάφερνε να σε τρομάξει, χωρίς ωστόσο να είναι αυτός ο σκοπός της. Σε έκανε να περνάς καλά, να χαμογελάς, να προβληματίζεσαι χάρη στη δύναμη του σεναρίου και όχι των οπτικών εφέ, που ήταν αρκετά «πρωτόγονα».

Η «Ζώνη του Λυκόφωτος» της νέας εποχής προφανώς και είναι το «Black Mirror»: μια πραγματική επανάσταση όταν πρωτοβγήκε, μια «γροθιά στο στομάχι» από τις πιθανές και απίθανες επιπτώσεις της τεχνολογίας, μια «κρυστάλλινη σφαίρα» που προβλέπει ένα μέλλον ζοφερό, κυνικό, μοναχικό και απόλυτα προγραμματισμένο από τις μηχανές. Μπορεί να τις έφτιαξε ο άνθρωπος, αλλά εκείνες στην πορεία απέκτησαν συνείδηση, σκοπό, προορισμό και αποδείχθηκε ότι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα το δημιουργό τους…

Η σειρά αυτή, που αγαπήθηκε παράφορα από το τηλεοπτικό κοινό μέσα από την πλατφόρμα του Netflix, επέστρεψε με καινούργια επεισόδια, στον έκτο κύκλο της. Με καλά και με μέτρια επεισόδια – όπως συνέβαινε πάντα, σε όλους τους προηγούμενους κύκλους. Με αρκετούς «διάσημους» πρωταγωνιστές, όπως δεν συνέβαινε πάντα στους προηγούμενους κύκλους: Aaron Paul, Josh Hartnett, Kate Mara, Rory Culkin, Zazie Beetz, Salma Hayek και Annie Murphy. Με μπόλικο ενδιαφέρον για να δούμε πώς φαντάζονται οι δημιουργοί του το (όχι και τόσο μακρινό) αύριο ή μεθαύριο, αλλά και με μπόλικο άγχος να τρέξουν τα καινούργια επεισόδια παράλληλα ή λίγο πιο πίσω από την Τεχνητή Νοημοσύνη: στους προηγούμενους κύκλους δεν υπήρχε στη ζωή μας το Chat GPT ή το ChatBox, οι υπολογιστές δεν έγραφαν διδακτορικά και δεν «γίνονταν γιατροί», δεν δημιουργούσαν μουσική, δεν ζωγράφιζαν πίνακες και δεν έφτιαχναν ταινίες. Τώρα όμως οι καλοί μας υπολογιστές τα κάνουν
όλα αυτά και το μέλλον έγινε ήδη παρόν, οπότε το «Black Mirror» δείχνει να έχει μια μικρή αγωνία να βρει καινούργια
πράγματα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Αξίζει να το δει κανείς; Φυσικά. Όπως άξιζε να δει κανείς και τους προηγούμενους κύκλους. Διότι, σε αντίθεση με ένα σωρό άλλες σειρές μυθοπλασίας, δράσης, επιστημονικής φαντασίας ή μεταφοράς στη μικρή οθόνη από κάποιο βιβλίο ή από τα αρχεία του FBI για κάποιον μανιακό δολοφόνο, το «Black Mirror» ποτέ δεν ήταν βαρετό, προβλέψιμο ή «μία από τα ίδια».