Ένα μεσημέρι αρχές του περασμένου καλοκαιριού. Καθόμαστε στο λευκό καναπέ του σαλονιού της μπροστά στις μεγάλες τζαμαρίες. Η φιλία μας μετράει χρόνια. Πάνω στο τραπέζι αραδιασμένα βιβλία φιλοσοφίας. Πίνουμε καφέ. Το σπίτι πάρα τον καλό καιρό έξω δεν είναι φωτεινό. Ούτε κι εκείνη. Έχω να τη δω καιρό αλλά ο χρόνος πάνω της φαίνεται ακόμη περισσότερος. Ξεκινάει να μιλάει. Λέει, λέει, λέει, κλαίει, λέει. Ο καφές γίνεται κρασί. Ο καναπές γίνεται πάτωμα. Εκείνη μιλάει. Δεν την έχω ξαναδεί έτσι. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να νιώθει έτσι. Ότι άφησε να συμβούν αυτά. Το μεσημέρι γίνεται απόγευμα κι εκείνη ακόμα λέει. Κι ας μην έχει πει τίποτα απολύτως δημόσια.

Και φτάνουμε σ’ αυτό το μεσημέρι, ενάμιση χρόνο μετά. Καθόμαστε στον ίδιο λευκό καναπέ μπροστά στις μεγάλες τζαμαρίες στο σπίτι της. Πάνω στο τραπέζι είναι τα ίδια βιβλία φιλοσοφίας μαζί με τεράστια βάζα γεμάτα χρωματιστά λουλούδια. Είμαστε στο φθινόπωρο πια αλλά το σπίτι λούζεται από τον καλοκαιρινό ήλιο. Όπως και το πρόσωπο της. Είναι άυπνη μετά το ξενύχτι του «Just» αλλά δεν έχει γράψει πάνω της η κούραση. Αυτή που κάθε της ρυτίδα ήταν μια νίκη και μια ήττα μαζί, που κάθε θρίαμβος και κάθε ματαίωση ζωγράφιζαν σημάδια στο πρόσωπό της δείχνει σαν να έχει σβήσει από πάνω της 20 χρόνια θλίψης. Ο Βασίλης φεύγει για πρόβα, τον αγκαλιάζει και τον φιλάει, μένουν πίσω τα παιδιά που παίζουν Μονόπολη, ένας φίλος από τη Θεσσαλονίκη που έχει έρθει για το Σαββατοκύριακο, ένα ταψί φαγητό στο φούρνο που φτάνει να χορτάσει όλη η γειτονιά. Η ζωή μοιάζει με διαφήμιση στην τηλεόραση. Το έχει ανάγκη αυτό. Της αξίζει. Πίνουμε καφέ. Εκείνη μιλάει. Δεν κλαίει. Δεν νομίζω να κλάψει ξανά. Ακόμη και για όσα δεν θα πει δημόσια μιλάει χωρίς να κλαίει. Έχει δύναμη. Θα τα παλέψει γιατί αυτό θέλει. Έκανε πολλά βήματα μπροστά. Μίλησε εκεί που έπρεπε. Είπε αυτά που έπνιγε. Και τώρα μπορεί να προχωρήσει μπροστά. Ένα κορίτσι που γεννήθηκε μήνα Ιούλιο σε ένα σπίτι που θα το λούζει πάντα ο καλοκαιρινός ήλιος. Όχι γιατί έτυχε, αλλά γιατί εκείνη μπορεί πια να ορίζει ακόμα και τις εποχές.

Πώς είσαι;

Είμαι καλά.

Φαίνεται να ξέρεις. Ακόμα και το σπίτι σου είναι πιο όμορφο απ’ όσο ήταν πριν από το καλοκαίρι. Είναι πιο φωτεινό, γεμάτο λουλούδια, χρώματα και ανθρώπους.

Ναι! Όλα είναι αλλιώς πια!

Πώς φτάνεις να πεις μια μέρα «η ζωή είναι αλλιώς»;

Όταν αποφασίζεις να πρωταγωνιστήσεις σε αυτήν. Τώρα μπορεί να σου γεννιέται η εύλογη ερώτηση: «Μα δεν πρωταγωνιστούσες στη ζωή σου όλα αυτά χρόνια;» Όταν κάνεις παιδιά όλα αλλάζουν. Αφήνεις τον εαυτό σου πιο πίσω, μπορεί να κάνεις πράγματα τα οποία δεν σε ευχαριστούν απόλυτα αλλά ευχαριστούν τον υπόλοιπο κόσμο και από εκεί που ζούσες εκατό τοις εκατό για τον εαυτό σου καταλήγεις να ζεις πενήντα τοις εκατό, μετά τριάντα, δέκα… και μια μέρα χάνεσαι, χωρίς να το καταλάβεις. Άλλαξα, ρε παιδί μου, όχι μια μέρα ξαφνικά, αλλά αποφάσισα να κάνω ευτυχισμένο τον εαυτό μου, να δώσω σημασία σε μένα.

Εσύ το καταλάβαινες ότι δεν είσαι ευτυχισμένη;

Δεν το καταλαβαίνεις. Ασφαλώς καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι καλά αλλά είναι τόσο πολλά αυτά που τρέχουν γύρω σου που επί της ουσίας αποσυντονίζεσαι και το μόνο που κάνεις είναι να κοιτάζεις πώς θα βγει η καθημερινότητα.

Και χάνεις τη μεγάλη εικόνα.

Χάνεις τη μεγάλη, ουσιαστική εικόνα του ότι εσύ τελικά δεν είσαι χαρούμενος μέσα σε όλο αυτό. Οπότε, για να μιλήσω για μένα, η αλλαγή δεν έγινε ξαφνικά, αλλά όταν προέκυψε είδα τη διαφορά.

Με τι έχει να κάνει η χαρά; Διότι σίγουρα δεν έχει να κάνει ούτε με τα χρήματα ούτε με την εμφάνιση.

Η χαρά έχει να κάνει με το πόσο εκτιμάς τον εαυτό σου εσύ η ίδια, αλλά και την ίδια σου τη ζωή.

Και αυτό από τι εξαρτάται;

Αυτό είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Εξαρτάται από τον τρόπο που μεγαλώσαμε, από τα βιώματά μας. Μπορεί να μην ξέρουμε καν ότι δεν έχουμε αυτοεκτίμηση, είναι όμως πολύ σημαντικό. Όσο περισσότερο εκτιμώ τον εαυτό μου τόσο περισσότερο τον φροντίζω και τόσο περισσότερο αρνούμαι να δεχτώ πράγματα. Γιατί; Γιατί εκτιμώ τον εαυτό μου και θέλω να είμαι καλά και εγώ.

Είχες αφήσει τον εαυτό σου;

Εντελώς. Για μένα προτεραιότητα ήταν τα παιδιά. Μην ξεχνάς ότι η Μελίνα πάει 19 και από την ώρα που ήρθε στον κόσμο εγώ με άφησα. Μετά γεννήθηκε ο Γιώργος. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να είναι καλά τα παιδιά. Όλος ο κόσμος μου ήταν αυτά. Δεν έδινα καμία σημασία στον εαυτό μου.

Δεν γίνονται και τα δύο μαζί;

Φυσικά και γίνονται. Νάνσυ, δεν το καταλαβαίνεις και δεν το καταλαβαίνεις επειδή οι άνθρωποι σταδιακά μέσα στο χρόνο αλλάζουν. Δεν αλλάζουν σε μια στιγμή. Και κάνεις υπομονή πιστεύοντας ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι θα γίνουν καλύτερα. Αλλά αυτά δεν αλλάζουν κι εσύ συνεχίζεις να κάνεις υπομονή. Εγώ από υπομονή μπορεί να σκάσω γάιδαρο, αλλά δεν είναι και τόσο μεγάλο προτέρημα αυτό τελικά.

Αν τα παιδιά σου ήταν μικρά ακόμα θα ήμασταν εδώ και θα λέγαμε αυτά;

Δεν το ξέρω. Νάνσυ, σε μένα τα πράγματα γίνανε πάρα πολύ απλά. Τα είδα όλα μπροστά μου στην κανονικότητά τους επειδή ερωτεύτηκα. Δεν ξέρω αν θα τα έβλεπα τόσο ξεκάθαρα πριν. Προκειμένου να δικαιολογήσουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν στη ζωή μας, βρίσκουμε δεκάδες λόγους και αιτίες και δικαιολογούμε… και συνεχίζουμε να ζούμε και δικαιολογούμε… Δεν ήταν καλή η Δευτέρα και η Τρίτη, θα έρθει μία Πέμπτη και θα μας φτιάξει την εβδομάδα. Και περνάνε οι εβδομάδες… Δεν ήταν καλός αυτός ο μήνας, θα έρθει ένας επόμενος. Και περνάνε οι μήνες και είναι η δύναμη της συνήθειας και όλο αυτό το πράγμα που ξέρεις. Δεν είναι εύκολο να βγεις έξω από το πλαίσιο μέσα στο οποίο έχεις μάθει να λειτουργείς.

Δεν φοβήθηκες την ώρα που ένιωσες ότι ερωτεύεσαι;

Εγώ ερωτεύτηκα και θεώρησα τίμιο απέναντι στον εαυτό μου, στα παιδιά μου και στον άνθρωπο που είχα δίπλα μου τέλος πάντων όλα αυτά τα χρόνια να χωρίσω, δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα.

Δεν το φοβήθηκες το συναίσθημα που ερχόταν; Σε ξεβόλευε, σου άλλαζε τη ζωή.

Οι άνθρωποι αλλάζουν, οπότε μοιραία και οι σχέσεις. Όταν ζεις παθητικά είναι σίγουρο ότι θα βρεθείς σε ψυχολογικά αδιέξοδα. Το συναίσθημα με αφύπνισε και κατάλαβα πως είχε έρθει πια η ώρα για αλλαγή.

Μου κάνει εντύπωση που –παρά τους κανόνες, τα στερεότυπα κι όλα αυτά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου επειδή έτσι μεγάλωσες– αποφάσισες να το ζήσεις.

Κοίταξε, δεν έγινε έτσι ξαφνικά. Δεν πάρθηκε αυτή απόφαση μέσα σε μία μέρα. Είχα κι εγώ τις αγωνίες και τις αντιστάσεις μου, αλλά έβλεπα ότι αυτό το πράγμα έρχεται με φορά πάνω μου. Δεν μπορούσα να το παλέψω ούτε να αντισταθώ, οπότε έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Ή να το ζήσω ή να το αφήσω. Δεν ήθελα να το αφήσω.

Είναι τελικά τύχη που ζεις όλο αυτό; Κάτι σαν να σώζεσαι την τελευταία στιγμή που πας να φύγεις στον γκρεμό;

Ναι, τύχη είναι. Νομίζω ότι είναι κάποιος από εκεί πάνω ψηλά που ήθελε να συμβεί αυτό το πράγμα σε μένα. Είναι ο Θεός, είναι το σύμπαν, οι άγγελοι; Δεν ξέρω.

Αναθεώρησες κι άλλα πράγματα; Εννοώ και στη δουλειά;

Καταρχάς, κάνω ψυχοθεραπεία σχεδόν δύο χρόνια τώρα και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Θεωρούσα ότι το να διαβάζεις βιβλία και να έχεις καλούς φίλους είναι αρκετό για να εξελιχθείς, να μοιραστείς και να προβληματιστείς. Όχι όμως. Με την ψυχοθεραπεία βλέπεις πράγματα που ούτε είχες σκεφτεί ποτέ ούτε είχες έρθει αντιμέτωπος με αυτά. Είναι πολύ πιο εύκολο να χώνεις πράγματα κάτω από το χαλάκι και να προχωράς ξανά. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη κλπ.

Άλλαξες και στη δουλειά σου λοιπόν;

Αυτό το έκανα πριν από μία δεκαετία. Εκεί ενηλικιώθηκα νωρίτερα φαίνεται. Στην προσωπική μου ζωή και στον ψυχισμό μου άργησα όμως. Στα επαγγελματικά μου θα πω πως τόλμησα να κάνω πράγματα χρόνια νωρίτερα, στα προσωπικά μου δεν τολμούσα.

Άρα την είχες την τόλμη μέσα σου.

Φυσικά! Ξαφνικά μετά τα 40, ναι, άρχισα να παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου και να πρωταγωνιστώ εγώ η ίδια. Ήθελα να αποφασίζω μόνη μου τι θα πω, πώς θα το πω, τι θα κάνω. Θέλω να έχω άποψη και ας είναι και λάθος.

Τώρα είσαι ευχαριστημένη;

Ναι, φυσικά, είμαι χαρούμενη με τις επιλογές μου. Γιατί πια αποφασίζω μόνη μου.

Νομίζω ότι για ένα μεγάλο διάστημα οι φίλοι σου έπαιζαν πολλούς ρόλους στη ζωή σου. Κάλυπταν πολλές ανάγκες σου.

Ναι, οι φίλοι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Τώρα η δοσολογία είναι πιο κανονική. Έχω χάσει τελευταία τους φίλους μου και γκρινιάζουν πάρα πολύ κάποιοι, μου έχουν θυμώσει κιόλας. Αλλά, επειδή δουλεύουμε πάρα πολύ και εγώ και ο Βασίλης και όταν βρισκόμαστε θέλουμε να είμαστε οι δυο μας, βλέπουμε τους φίλους μας αλλά όχι με την ίδια συχνότητα. Και εκείνος το ίδιο μου λέει, ότι και οι δικοί του φίλοι γκρινιάζουν.

Οι φίλοι καταλαβαίνουν ότι έχεις ανάγκη τη συντροφικότητα αυτή τη στιγμή.

Είναι λίγες οι ώρες που βρισκόμαστε με τον Βασίλη και είναι και τα παιδιά μας, που επίσης είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.

Είσαι μόνη σου ποτέ μέσα στη μέρα;

Φυσικά. Τώρα έφυγε η Μελίνα και όταν ο Γιώργος είναι σχολείο και ο Βασίλης έχει γύρισμα είμαι μόνη μου. Όμως όταν έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο με τον Βασίλη θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί. Να περάσουμε στιγμές μαζί.

Πώς είναι αυτό;

Είναι πάρα πολύ όμορφο και είναι πρωτόγνωρο. Είναι σαν να είμαστε σε πενταήμερη. Μόλις βρούμε ένα κενό διήμερο –σπάνια βέβαια– θέλουμε να πάμε εκδρομή! Ή να πάμε να φάμε κάπου, να πάμε σε ένα ταβερνάκι, να κάνουμε μια βόλτα.

Έμαθες να εκτιμάς τα πράγματα αλλιώς;

Έμαθα να ζω για μένα, Νάνσυ. Αυτό έμαθα!

Με τον Βασίλη ήσασταν έτσι από την πρώτη στιγμή που βρεθήκατε;

Ναι. Ήταν κάτι που υπήρχε. Ένας ηλεκτρισμός. Υπήρχε όλη αυτή η ζεστασιά στην ψυχή. Από το να κοιτάς τον άλλον μέχρι να επικοινωνείτε. Δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά νιώθαμε ότι κάτι συμβαίνει. Εγώ δηλαδή δεν το ήξερα. Εκείνος, από την άλλη, έλεγε ότι ήταν σίγουρος. Εγώ σκεφτόμουν ότι μπορεί όσο τον γνώριζα καλύτερα να χανόταν ο ενθουσιασμός και ο θαυμασμός. Αλλά δεν συνέβη αυτό το πράγμα και αυτό που ένιωθα όλο και δυνάμωνε.

Την οικειότητα την αισθάνθηκες γρήγορα;

Από την πρώτη στιγμή. Νομίζω ότι αυτό που μας ένωσε τόσο δυνατά με τον Βασίλη ήταν η αλήθεια μας. Στην αρχή κάναμε παρέα. Δεν γίναμε αμέσως ζευγάρι, πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Και σε αυτή την παρέα που κάναμε αισθανόμασταν ότι κουμπώνουμε ολοένα και περισσότερο. Είναι πολλά τα κοινά μας.

Δεν ωραιοποιήσατε τον εαυτό σας για να αρέσετε ο ένας στον άλλον;

Δεν χρειάστηκε, δεν θέλαμε κιόλας. Η αλήθεια ήταν αυτή που μας έφερε ακόμη πιο κοντά. Μια γυμνή αλήθεια που δεν είχε κανένα καλλωπισμό.

Δεν σκέφτηκες μήπως δεν πρέπει να του φορτώσεις τα δικά σου θέματα;

Δεν με ενδιέφερε καθόλου να σκεφτώ τίποτα τέτοιο και ούτε και εκείνον. Η αλήθεια είναι αυτή που μας έφερε κοντά.

Και η τύχη. Δεν ήσουν μια γυναίκα που έψαχνε.

Όχι, όχι. Όταν τον είδα είπα «Χριστέ μου, πόσο όμορφος άντρας είναι αυτός!» και μέχρι εκεί. Αλλά στην επικοινωνία μας άρχισα να νιώθω ότι είναι κάτι άλλο.

Ο κόσμος σε νοιάζει; Αυτό το «τι θα πει ο κόσμος»;

Όχι, Νάνσυ, όχι.

Γιατί κάποτε ήταν κι αυτό ζητούμενο για όλους μας.

Όχι, όχι. Είμαι χρόνια απαλλαγμένη από αυτό.

Πώς;

Πώς; Γιατί εγώ ξέρω ποια είμαι, τι είμαι, και δεν έχω την ανάγκη να αποδείξω κάτι. Έχω ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ γύρω μου και αυτοί που με ξέρουν γνωρίζουν. Δεν χρειάζεται να κάνω προσπάθεια γι’ αυτό και επειδή ξέρω ότι ο «κόσμος» έτσι όπως το θέτεις, με την ευρύτερη έννοια, ο καθένας γύρω μας έχει μία άποψη, δεν μπορεί να αρέσεις σε όλους.

Πότε το κατάλαβες αυτό;

Το ότι δεν μπορεί να αρέσω σε όλους; Πάνε πολλά χρόνια.

Νιώθεις ότι σε αγάπησαν τα τελευταία χρόνια περισσότερο οι άνθρωποι;

Ναι, το νιώθω αυτό και πιστεύω ότι μου το έφερε η τηλεόραση. Πριν από την τηλεόραση θεωρώ ότι η εικόνα της δουλειάς μου ήταν πιο έντονη από την εικόνα της προσωπικότητάς μου.

Η σκηνή το έκανε αυτό; Το περιβάλλον σου;

Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι κι εγώ. Το lifestyle μου; Πάντως με έναν τρόπο γινόταν. Τώρα αισθάνομαι ότι ο κόσμος μέσα από την τηλεόραση βλέπει και τον τρόπο που μιλάω, τον τρόπο που σκέφτομαι… Η τηλεόραση είναι ένας μεγεθυντικός φακός.

Υπάρχουν ηλικιακά «πρέπει»; Δηλαδή κανόνες του πώς πρέπει να στέκεσαι, τι να φοράς, πώς να μιλάς, τι να τραγουδάς;

Καταρχάς, να σου πω ότι το θέμα της ηλικίας αφορά για κάποιο λόγο μόνο τις γυναίκες. Γιατί δεν αφορά τους άντρες; Γιατί εμένα με ρωτάνε διαρκώς: «Θα κάνετε κάτι στο πρόσωπό σας;» – «Έχετε κάνει lifting;» Δεν έχω δει κανέναν από σας να ρωτάει έναν άντρα: «Έχετε βάλει μαλλιά ή έχετε κάνει λιποαναρρόφηση;»

Εννοείται. Έχεις δίκιο.

Έχω συναδέλφους άντρες που έχουν κάνει πάρα πολλά πράγματα, όμως δεν τους ρωτάνε ποτέ για όλα αυτά. Σαν να πρέπει να απολογηθούμε εμείς οι γυναίκες για το χρόνο που περνάει σε σχέση με το φύλο μας. Η κάθε γυναίκα λοιπόν πρέπει να είναι και να φέρεται όπως αισθάνεται μέσα της. Δεν μπορεί να σκέφτεται την ηλικία της και να λειτουργεί διαφορετικά. Εγώ τώρα, ας πούμε, την ώρα που θα ανέβω στη σκηνή δεν σκέφτομαι την ηλικία μου. Έχω άλλα να σκεφτώ. Δεν θα βγω όμως με σορτσάκι.

Γιατί να μη βγεις με σορτσάκι;

Γιατί το σώμα μου δεν είναι όπως ήταν όταν ήμουν 25. Δεν θα βγω με το σορτσάκι γιατί έχω αυτογνωσία, γι’ αυτό. Αν αισθάνομαι ότι σε αυτή τη φάση θέλω να είμαι σέξι, θα είμαι σέξι και δεν θα μου ορίσει κανένα κοινωνικό «πρέπει» το πώς θα πρέπει να είναι μια γυναίκα στη δική μου ηλικία, γιατί έτσι νιώθω και γιατί δεν θα μου το επιβάλει κάνεις αυτό.

Πιάνεις τον εαυτό σου καθώς μιλάς στην κόρη σου να λέει «άκου με κι εμένα που έχω ζήσει»;

Όχι, δεν το λέω αυτό καθόλου γιατί είμαι της άποψης ότι οι άνθρωποι πρέπει να αποκτούμε τις δικές μας εμπειρίες.

Τι θα πεις αν δεν συμφωνείς σε κάτι με την κόρη σου;

Θα της πω ότι «αυτό που βλέπω με προβληματίζει λίγο επειδή για μένα σημαίνει κάποια πράγματα, αλλά, αν εσύ νιώθεις ότι έτσι θέλεις να το κάνεις, είσαι μεγάλη κοπέλα, να το κάνεις»…

Αλήθεια; Έχεις την ψυχραιμία να το κάνεις όλο αυτό;

Με την ψυχοθεραπεία μετά από δύο χρόνια έχω πολύ! (γέλια)

Κι όταν βλέπεις το λάθος;

Σημασία δεν έχει να το δω εγώ το λάθος, σημασία έχει να το δει εκείνη.

Πώς θα το δει;

Από την εμπειρία. Εγώ δεν έκανα λάθη; Τι σημασία θα είχε αν κάποιος ερχόταν και μου έλεγε αυτό που πας να κάνεις είναι λάθος. Αν εγώ το λάθος μου δεν το βίωνα μέχρι το κόκαλο δεν θα έβαζα μυαλό! (γέλια)

Έτσι αντιμετωπίζεις το λάθος;

Θεωρώ ότι τη ζωή πρέπει να τη χαίρεσαι και να κοιτάς μπροστά, να κοιτάς το φως. Και ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα ή χειρότερα όχι επειδή έτσι τα έφερε η ζωή, αλλά επειδή εσύ έκανες τις σωστές ή τις λάθος επιλογές.

Κοντεύεις να γίνεις life coach. Είσαι έτοιμη για σεμινάρια. (γέλια) Πώς σου φαίνεται που ανεβαίνει το «Γεια» σε μιούζικαλ;

Το έμαθα, το διάβασα και χαίρομαι γι’ αυτό.

Θα πας να το δεις;

Μπορεί και να πάω, ναι. Αν με καλέσουν…

Μπορούσες να το φανταστείς ότι θα γινόταν αυτό;

Ο Φοίβος είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος και είμαι σίγουρη ότι θα έχει σκεφτεί κάτι πολύ ιδιαίτερο και δημιουργικό. Θα έχει ενδιαφέρον.

Εσύ όταν ακούς ένα τραγούδι σου εκείνης της περιόδου σκέφτεσαι και το τι συνέβαινε στη ζωή σου παράλληλα;

Ναι, κάποιες φορές ακούω και τι συνέβαινε στη ζωή μου εκείνη την περίοδο.

Κρυβόσουν;

Αν έκρυβα τη θλίψη μου με ρωτάς; Ναι. Κάπως αλλιώς θα σου το θέσω τώρα, όπως μου έρχεται: Δεν είναι ότι έκρυβα τη θλίψη μου, είναι ότι γέμιζα τη ζωή μου παίρνοντας χαρά από τη δουλειά μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου.

Τώρα;

Τώρα νιώθω γεμάτη, νιώθω πλήρης.

Τη συνέντευξη πραγματοποίησε η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Downtown, στο τεύχος του Νοεμβρίου, ενώ τη φωτογράφιση επιμελήθηκε ο Δημήτρης Σκουλός