Όταν παίρνεις συνέντευξη για πρώτη φορά από κάποιον που δεν γνωρίζεις, υπάρχει αμηχανία. Με τον Γιάννη δεν ισχύει αυτό. Αμέσως νιώθεις οικειότητα, μια οικειότητα που πολλές φορές βοηθάει στον κατευνασμό ταραχωδών συναισθημάτων, όπως η αμηχανία για το τι θα πείτε. Αν θα είναι μια καλή κουβέντα, αν θα έχει ενδιαφέρον, αν θα καταλήξει σε κλισέ. Ο Γιάννης είναι άνθρωπος που χαίρεται με αυτό που του συμβαίνει, αλλά την ίδια στιγμή σου δίνει την αίσθηση πως έχει κάνει μια σοφή και ακριβή αποτίμηση του εαυτού του και αυτό λειτουργεί τόσο στη συζήτηση μαζί του όσο και στη σκέψη του. Όσο συζητάμε, τον σχολιάζουν κάποιες κυρίες που κάθονται πίσω από εμάς.

 

Πού γεννήθηκες και πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Γεννήθηκα στα Χανιά. Έμενα στην Αθήνα μέχρι και την Δ’ Δημοτικού, μετά επέστρεψα στην Κρήτη και έζησα εκεί μέχρι να τελειώσω το λύκειο. Ξέγνοιαστα χρόνια, με πολλές αλλαγές και εναλλαγές. Μεγάλωσα ουσιαστικά στην επαρχία και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να ξέρω τι πάει να πει να γυρίζεις με γόνατα ματωμένα από το παιχνίδι, τι πάει να πει να κάθεσαι έξω με τους φίλους σου μέχρι να βραδιάσει και να βολτάρεις με τα ποδήλατα χωρίς φόβους ή περιορισμούς. Να ξέρω πώς μυρίζει η γη όταν βρέχει. Είναι τυχερός όποιος τα έχει ζήσει αυτά, γιατί σου δίνουν άλλες βάσεις αυτές οι εμπειρίες.

 

Πώς προέκυψε στη ζωή σου η υποκριτική;

Σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Όταν ήμουν στο τρίτο έτος, γνώρισα κάποια παιδιά που φοιτούσαν σε δραματικές σχολές και ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούσαν μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ήταν διαμετρικά αντίθετος με τον mainstream τρόπο στον οποίο είχα συνηθίσει. Έτσι, άρχισε να με ελκύει η ιδέα τού να ασχοληθώ και εγώ. Αποφάσισα να δώσω εξετάσεις σε δραματικές σχολές την επόμενη χρονιά. Μέσα σε αυτές ήταν και η Δραματική του Εθνικού, μια και ζητούσε τα ίδια πράγματα με τις ιδιωτικές. Να πάρω την κρυάδα των εξετάσεων, σκέφτηκα, σιγά να μην περάσω. Έδωσα, λοιπόν, εξετάσεις και πέρασα στο Εθνικό Θέατρο. Και από εκεί ξεκίνησαν όλα.

 

Πώς ήσουν ως παιδί και ως έφηβος;

Ήμουν ήρεμο παιδί, θα έλεγα. Καλός μαθητής και υπάκουος γενικά. Έκανα και σκανταλιές, αλλά σε λογικά πλαίσια. Ως έφηβος, δεν είχα κάποιο σαφές στίγμα. Ούτε ροκάς, ούτε έντεχνος, ούτε λαϊκός ήμουν, δεν είχα καμία ταμπέλα. Έκανα από ελάχιστες έως καθόλου αλητείες μεγαλώνοντας. Ήμουν δορυφόρος και ταίριαζα παντού και με όλους. Χαμαιλέοντας, δηλαδή. Το χρώμα που ταιριάζει με όλα. Ανήκα παντού και ταυτοχρόνως δεν ανήκα πουθενά. Μου την έδιναν όσοι είχαν αρχηγικές τάσεις και επιδειξιομανία, κάτι που ισχύει μέχρι τώρα.

 

Είχες, φαντάζομαι, επιτυχία στα κορίτσια. Σχετικά, ναι. Αλλά και χυλόπιτες έχω φάει, και έχω πληγωθεί, και έχω κλάψει, και έχω τσατιστεί – και όλα τα έχω κάνει και όλα τα έχω πάθει. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι, ξεχώριζα γιατί ήμουν το πιο ψηλό παιδί στην τάξη. Τώρα δεν ξέρω -και δεν το νομίζω- αν με θεωρούσαν και το πιο όμορφο.

 

Τι ύψος έχεις;

Είμαι 1,92μ. Πάντως, όταν βλέπω φωτογραφίες από το λύκειο, γελάω πολύ. Με κοιτάζω και λέω: «Πώς ήμουν έτσι;». Είναι και η ηλικία τέτοια που ακόμα σχηματίζεται ο άνθρωπος και έχει πολλή πλάκα. Γενικά, όμως, νομίζω πως όλοι το παθαίνουμε αυτό με τις σχολικές μας φωτογραφίες. Δεν είμαι η εξαίρεση.

 

Σε τι είσαι η εξαίρεση;

Δεν ξέρω αν αυτό είναι η εξαίρεση, δεν νομίζω να είναι κιόλας, αλλά είμαι από τους ανθρώπους που έχουν εμμονή με το αν θα πραγματοποιηθεί κάτι που έχουν στο μυαλό τους. Βάζω τον στόχο μου, κάνω την προσπάθειά μου και δεν ηρεμώ αν δεν είμαι σίγουρος ότι τα έδωσα όλα.

 

Όταν έδωσες εξετάσεις στο Εθνικό, δεν είχες αγωνία για τα αποτελέσματα;

Δεν είχα, γιατί είχα δεδομένο ότι δεν θα περάσω. Πήγα και είπα: «Ας γίνει ό,τι είναι να συμβεί». Έτσι και αλλιώς οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες δεδομένου του ανταγωνισμού για επτά θέσεις αγοριών που γίνονται δεκτά κάθε χρονιά. Είχα την άγνοια, που ήταν μεγάλο ατού. Δεν είχα καμιά εμμονή να περάσω εκεί. Μου άρεσε η ιδέα προφανώς, αλλά και να μην γινόταν, πάλι καλά θα ήμουν. Είπα ότι θα δοκιμάσω, δοκίμασα και πέρασα. Δεν το πίστεψα όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα από τη Σχολή ότι πέρασα. Νόμιζα πως κάποιος φίλος μου μού έκανε πλάκα. Σαφώς χάρηκα πολύ που έγινε αυτό, γιατί δεν το περίμενα κιόλας. Έτσι μπήκα σε αυτόν τον μαγικό για μένα κόσμο.

 

Είχες κάποιο πρότυπο ηθοποιού;

Όχι, δεν είχα κανένα πρότυπο, όπως και τώρα. Θαύμαζα πάντα πρόσωπα, αλλά δεν έχω ινδαλματοποιήσει ποτέ κάποιον – είτε ηθοποιό είτε οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Εκτιμώ πολύ και ανθρώπους, και δουλειές. Μαγεύομαι, συγκινούμαι και τους παραδέχομαι, αλλά δεν ήμουν από τα παιδιά που είχαν poster στο δωμάτιό τους.

 

Όταν τελείωσες τη σχολή, τι έκανες;

Από τα 25 που αποφοίτησα, συνεχώς δουλεύω. Εκτός από το διάστημα που πήγα φαντάρος – και λίγο στο πριν μπω και στο μετά της απόλυσής μου.

 

Έχεις και μια καριέρα μοντέλου πίσω σου και από όσο γνωρίζω ήσουν περιζήτητος. Τι έμαθες από εκεί;

Έμαθα να ελέγχω τα εκφραστικά μου μέσα. Να ελίσσομαι και να προσαρμόζομαι αναλόγως με το τι ζητάει κάθε δουλειά. Με το θέατρο έχει πάρα πολλά κοινά. Θέλει πειθαρχία, θέλει να έχεις διαφορετική έκφραση και στάση αναλόγως με τον σχεδιαστή/σκηνοθέτη με τον οποίον συνεργάζεσαι. Εγώ ενσωμάτωσα το ένα στο άλλο. Μετέφερα την εμπειρία που απέκτησα σε όλες μου τις δουλειές και τις έκανα ένα κράμα που μου έδωσε ένα μεγάλο οπλοστάσιο, γιατί δεν είδα ποτέ τίποτα μονοδιάστατα και μονοσήμαντα.

 

Έχεις κάνεις πασαρέλα για διάσημους σχεδιαστές;

Στην Ελλάδα, έχω συνεργαστεί σχεδόν με όλους και στο εξωτερικό έκανα αρκετές πασαρέλες. Ο πιο γνωστός οίκος για τον οποίο περπάτησα είναι ο Moncler. Γενικά, η δουλειά αυτή μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω πολλά ταξίδια, να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους που με ενέπνευσαν και είμαι πραγματικά ευγνώμων για όλα αυτά, γιατί ταξιδεύοντας ανοίγει το μυαλό σου, διευρύνεται η σκέψη σου, ανοίγουν και άλλα παράθυρα. Πολύ σημαντικό είναι ότι μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι την απόρριψη και τα «όχι» που παίρνεις σε δουλειές. Μια φωτογράφιση είναι σαν θεατρική παράσταση. Κάνεις έναν ρόλο. Υπάρχει η πεποίθηση ότι το να είσαι μοντέλο δεν συνάδει με το να είσαι ηθοποιός γιατί γίνεσαι δέσμιος της εμφάνισής σου, αλλά αυτό είναι μέγα λάθος. Γιατί, ως μοντέλο πάλι χαρακτήρες παρουσιάζεις και πρέπει να αποδώσεις μια κατάσταση μέσα από μια φωτογραφία, είναι σαν ρόλος. Έμαθα και πολλά πρακτικά – και αυτό γιατί αποκτάς αντίληψη της κάμερας. Μαθαίνεις να βλέπεις όλη την εικόνα.

Τι σου έμαθε αυτή η εμπειρία σε προσωπικό επίπεδο;

Μου έμαθε να σκέφτομαι πέρα από το εγώ μου. Να βλέπω σε κάθε μου σχέση, αλλά και σε κάθε μου σκέψη, τη μεγάλη εικόνα, βάζοντας τον ευρυγώνιο φακό και όχι βλέποντας το τι συμβαίνει τώρα. Αυτό με έκανε να συγχωρώ ή να είμαι πιο επιεικής, γιατί αντιλαμβάνομαι και κατανοώ περισσότερα. Έμαθα να μη μεταφέρω τα προσωπικά μου προβλήματα στη δουλειά. Όταν ξεκινάει η δουλειά, είμαι λευκό χαρτί. Είμαι αυτός που υποδύομαι και τίποτ’ άλλο.

 

Εκτός από καλός ηθοποιός, με τις Άγριες Μέλισσες έγινες και διάσημος. Πώς το διαχειρίζεσαι;

Μου φαίνεται πάρα πολύ αστείος ο όρος «διάσημος» στην Ελλάδα. Απλώς θα έλεγα πως έγινα γνωστός και μέχρι εκεί. Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν ο σκοπός ούτε το ζητούμενο, ούτε έρχεται η ολοκλήρωσή μου μέσα από αυτήν. Όταν άρχισαν ξαφνικά από πέρσι να με χαιρετάνε, να με σταματάνε στον δρόμο για να μου μιλήσουν ή για να βγάλουμε φωτογραφίες, ένιωθα τρελή αμηχανία, γιατί είμαι πολύ ντροπαλός. Καλά, ακόμα νιώθω έτσι αρκετές φορές.

 

Δεν σου φαίνεται ότι είσαι ντροπαλός.

Με βοηθάει το φυζίκ μου μάλλον. Όταν βρίσκομαι στο γήπεδό μου, δεν είμαι έτσι, δηλαδή όταν είμαι στη σκηνή ή στο γύρισμα. Όταν, όμως, είμαι στον δρόμο, νιώθω ευάλωτος, ρε παιδί μου. Κάποιες φορές αυτό μπορεί να παρεξηγείται και να με περάσει κάποιος για απόμακρο.

 

Με τους φίλους σου πώς είσαι;

Είμαι το αντίθετο. Είμαι όπως είναι όλοι με τους φίλους τους. Με την παρέα μου γελάμε πάρα πολύ και αυτοσαρκαζόμαστε. Έχω λίγους και καλούς φίλους, αλλά τους εμπιστεύομαι απολύτως και για τα πάντα. Δεν κρατάω κάτι για μένα ποτέ. Είναι μεγάλη τύχη να έχεις φίλους σαν αυτούς που έχω εγώ.

 

Είσαι εγωιστής;

Στη ζωή καθόλου. Θα ακούσω τον άλλο τι έχει να μου πει κι αν μπορώ θα βοηθήσω. Στη δουλειά μου είμαι εγωιστής, αλλά με την κακή έννοια. Το παίρνω εγωιστικά και προσωπικά. Δηλαδή, το βράδυ θέλω να πέσω στο κρεβάτι και να ξέρω ότι έχω δώσει το 400%. Το 100% δεν μου αρκεί. Θέλω να ξεπερνάω τα όριά μου. Για αυτό με στριμώχνω αρκετά, με στενό μαρκάρισμα. Αυτό με κουράζει πολλές φορές, αλλά ταυτόχρονα με πουσάρει κιόλας. Είμαι ο χειρότερος και πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου.

 

Έχεις ξεπεράσει ποτέ κάποιο κακό όριο;

Ποτέ, αλλά για να είμαι απολύτως ειλικρινής, νομίζω ότι έχω φτάσει κοντά. Έχω ένα ισχυρό σύστημα αυτοπροστασίας που με κρατάει εγκρατή και την τελευταία στιγμή με σώζει αν πέσω ή βρεθώ σε κάποια κακοτοπιά. Πάντα το είχα.

 

Λες ψέματα;

Όχι. Ίσως να έλεγα κάποιο ψέμα, αν χρειαζόταν, για καλό ή για να μην πληγώσω κάποιον άνθρωπο, αλλά αυτό θα είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Όταν είσαι ειλικρινής, λύνονται πιο γρήγορα τα θέματα.

 

Τι απωθημένα έχεις;

Τα περισσότερα πράγματα που είχα στο μυαλό μου μέχρι σήμερα που μιλάμε και ήθελα να κάνω, τα έκανα. Πάντα το ζητούμενό μου ήταν να έχω μια ζωή γεμάτη εμπειρίες που θα με πήγαιναν παρακάτω. Ό,τι μου ήρθε στο κεφάλι, έγινε χωρίς δεύτερη σκέψη. Και επειδή η ζωή προχωρά, ό,τι άλλο μου έρθει θα το κάνω. Δεν είμαστε εδώ για να περιμένουμε την επόμενη ζωή. Γιατί το τώρα είναι η παράσταση, όχι η πρόβα για το μετά.

 

Έχω μάθει από φίλους σου ότι γράφεις θεατρικά έργα.

Έως τώρα, έχω γράψει τρία έργα. Όλα κωμωδίες. Έτυχε. Δεν έχω κλειδώσει σε ένα είδος γραφής ούτε σε κάποιο μοτίβο. Κάθε φορά, προτού κάτσω να γράψω ένα θεατρικό, με ρωτάω τι θα γούσταρα και τι θα είχα ανάγκη να δω. Πού θα έδινα 15-20 ευρώ για να αγοράσω ένα εισιτήριο, τι θα με ψάρωνε εμένα και τι θα με εξίταρε. Επίσης, οφείλω να απαντήσω στον εαυτό μου «γιατί το γράφω;», «τι θέλω να πω;» και σε «ποιους απευθύνομαι;». Εάν αυτά δεν είναι ξεκάθαρα, τότε δεν μπορώ να προχωρήσω. Ο στόχος είναι να τα δει και ο κόσμος φυσικά. Ήδη τα δύο από τα τρία έχουν παιχτεί στην Κρήτη και η χαρά που πήρα από το πώς αγκαλιάστηκαν από το κοινό που τα παρακολούθησε δεν περιγράφεται. Αθήνα, λοιπόν, τώρα.

 

Έχεις κάνει υπερβολές;

Στο πλαίσιο που εγώ έχω θέσει ως όριο, έχω κάνει υπερβολές.

 

Τι φοβάσαι;

Τους καρχαρίες και το να κολυμπάω έχοντας μαύρα βράχια και φύκια από κάτω. Δεν παίζει. Ταράκουλο.

 

Έχεις σκεφτεί τον εαυτό σου παντρεμένο με παιδιά;

Έχω σκεφτεί τον εαυτό μου με παιδιά, όχι παντρεμένο.

 

Ξέρω ότι κουρεύεις σκυλιά.

Ξέρω να το κάνω πολύ καλά, αλλά αυτό απορώ από πού το ξέρεις. Μόνο τα δικά μου σκυλιά κουρεύω. Θα μου άρεσε, όμως, να το κάνω και επαγγελματικά, παίρνοντας ένα δίπλωμα. Γενικά, αγαπώ πολύ τα ζώα και με αγαπάνε και αυτά. Με τα τετράποδα ζώα τα πάω καλά, με τα δίποδα όχι, εκτός κι αν είναι πτηνά.

 

Αν σου έλεγα να μου γράψεις μια λίστα ευγνωμοσύνης στο σήμερά σου, τι θα έβαζες;

Όσοι αγαπώ είναι κοντά μου και είναι υγιείς. Έχω μια υπέροχη καθημερινότητα. Δεν έχω κάνει κακό ούτε σε άνθρωπο ούτε σε ζώο. Οι φίλοι μου με αγαπάνε, τους αγαπώ και με εμπιστεύονται και τους εμπιστεύομαι. Έχω σωματική και ψυχική υγεία. Έχω πετύχει πολλούς στόχους μου τελικά. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα, ό,τι κατάφερα και κέρδισα έγινε με το σπαθί μου. Δεν χρωστάω πουθενά, και δεν εννοώ ότι δεν χρωστάω σε ανθρώπους, γιατί πολλοί με έχουν βοηθήσει, εννοώ ότι δεν χρωστάω χρήματα, δεν με κυνηγούν οι τράπεζες.

 

Εάν συναντούσες τον εξάχρονο εαυτό σου, τι θα του έλεγες, τι θα τον συμβούλευες;

Να κάνει τις ίδιες και περισσότερες βλακείες απ’ ό,τι έκανα εγώ και να μη φοβηθεί στιγμή να ζήσει. Να έχει πάντα ηθική, καθαρό κούτελο και να ακούει το μέσα του πρώτα και πάντα.

 

Σε απασχολεί το θέμα της ηλικίας; Ο χρόνος που περνάει…

Καθόλου. Όλοι στον ίδιο δρόμο είμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε. Το ζήτημα είναι να είσαι πλήρης μέσα σου. Τελικά, μόνο αυτό μένει και μετράει. Και να έχεις να θυμάσαι δέκα ωραίες στιγμές από αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή.

Από τον Πάνο Ζόγκα

Φωτογραφίες Κοσμάς Κουμιανός

Βοηθός φωτογράφου Γιώργος Μακρής

Grooming Ελισάβετ Δέρε

Styling Δέσποινα Κολιού

 

Ευχαριστούμε το all day bar The Clumsies (Πραξιτέλους 30, Αθήνα) για την ευγενική παραχώρηση του χώρου για τη φωτογράφιση.