Υπάρχουν διάσημοι που εκμεταλλεύονται την προσωπική τους ζωή για να δημιουργούν εντυπώσεις και να προκαλούν σχόλια. Και υπάρχει κι ο Φώτης Σεργουλόπουλος, που με την εμφάνισή του στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» της Ελεονώρας Μελέτη απέδειξε για μια ακόμη φορά πως όταν αποφασίζει να μιλήσει θα το κάνει με ειλικρίνεια και θα μοιραστεί με το κοινό αλήθειες που όντως τραβούν την προσοχή και αναπαράγονται, όχι όμως επειδή θέλουμε να κάνουμε κουτσομπολιό, αλλά επειδή τολμά να θίξει ζητήματα δύσκολα – και το κάνει με τόσο κατασταλαγμένο, ισορροπημένο και ήπιο τρόπο, που το μήνυμά του γίνεται ηχηρό χωρίς να φωνάζει.

Σε μια εποχή που η ομοφοβία εξακολουθεί να υφίσταται, ο ίδιος κάνει ακτιβισμό απλώς και μόνο με το παράδειγμά του, με επιλογές ζωής τις οποίες υποστηρίζει χωρίς να διεκδικεί κανένα εύσημο πέρα από το δικαίωμα του να επιδιώκει την προσωπική του ευτυχία και πληρότητα. «Εύχομαι να με βλέπει», είπε πριν αναφερθεί στον φαντάρο που, αφού τον έβριζε και του έκανε καψόνια όταν υπηρετούσε στον στρατό, κατέληξε να τον φιλήσει – και ήταν σαν να έλεγε «Εύχομαι αυτός ο άνθρωπος σήμερα να τα έχει βρει με τον εαυτό του». Το γεγονός ότι δεκαετίες αφότου βίωσε εκείνος κάτι τέτοιο μπορεί και σήμερα να συμβεί δεν είναι αισιόδοξο. Ωστόσο, είναι αισιόδοξο το γεγονός ότι ο Φώτης Σεργουλόπουλος αρθρώνει σήμερα αυτόν τον λόγο.

Η συνέντευξή του στα «Μεσάνυχτα» άγγιξε και το ζήτημα της απώλειας ενός συγγενικού του προσώπου, της ανιψιάς του. Ήταν ένα σημείο που θα μπορούσε να διολισθήσει στο μελό ή που θα μπορούσε να έχει αποφύγει συνολικά, όμως δεν έγινε ούτε τα ένα ούτε το άλλο. Αντίθετα, ήταν μια ακόμη ανθρώπινη στιγμή, σε μια τηλεοπτική εμφάνιση που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι Κύριος.