Τα πρώτα του lives στο Mask της Πλάκας έχουν ήδη συγκεντρώσει πολλούς φανατικούς θαυμαστές, ανάμεσά τους και επώνυμους, όπως η Έμη Λιβανίου, ο Γιώργος Μεσσάλας, η Πηγή Δεβετζή και ο Κώστας Σόμμερ. Με ένα πρόγραμμα που μπορεί και περιλαμβάνει το πιο αντιφατικό ρεπερτόριο, καταφέρνει με δεξιοτεχνικό τρόπο να παρουσιάσει ένα από τα πιο σύγχρονα lives της πόλης. Το γιατί κατέβηκε τώρα στην Αθήνα μας το εξηγεί ο ίδιος
«Κάνω lives στην Κύπρο και κατά καιρούς στο Λονδίνο. Η πρώτη μου δισκογραφία ήταν με τους Ισοβίτες και μετά αποφάσισα να κάνω solo εμφανίσεις. Κάνω μια προσπάθεια να επεκταθώ μουσικά και στην Αθήνα. Ως καλλιτέχνης έχω την ανάγκη να διερευνήσω τους ορίζοντές μου, να με μάθει ένα άλλο κοινό. Και είναι υπέροχος ο τρόπος που με υποδέχτηκαν».
Αν και ως ταυτότητα θα του έδινες τον τίτλο του ροκ έντεχνου, παίζει και αρκετά λαϊκά κομμάτια. Άλλωστε, και το καινούργιο του τραγούδι Δραπετεύω είναι σε δική του μουσική και σε στίχους Βασίλη Καρρά. Πώς προέκυψε η συνεργασία;
«Είχε έρθει μια φορά ο Βασίλης στο μαγαζί όπου έπαιζα στην Κύπρο. Του άρεσε αυτό που άκουσε και ήθελε να κάνει ένα πάντρεμα του λαϊκού με το ροκ έντεχνο -αν και δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες. Η συνεργασία μαζί του ξόρκισε το περίεργο που είχα να γράφω μόνος μου. Ήμασταν και οι δύο στο studio και αυτό τελικά αποδείχτηκε ιδιαίτερα δημιουργικό Ήταν ωραία η εμπειρία μου με τον Βασίλη. Ηταν σαν να ανανέωσε το πάθος μου με τη μουσική.
Με τι άλλο έχει πάθος;
«Με τη μουσική έχω πάθος, και με την πυγμαχία. Αλλά, όχι, δεν το κάνω για την εμφάνισή μου. Υπάρχει μια νοοτροπία στους καλλιτέχνες τελευταία να έχουν εμμονή με την εικόνα τους. Δηλαδή το ζητούμενό τους είναι να αρέσουν στα κοριτσάκια. Αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά καθόλου. Το κίνητρό σου για να βγεις στη σκηνή να τραγουδήσεις δεν μπορεί να είναι η εικόνα σου. Το ζητούμενο είναι να μεταδώσεις το πάθος σου και την ενέργειά σου στο κοινό. Να «φύγει» ο άλλος και να περάσει καλά.
