Διάβασα ένα κείµενο επίθεσης στην Έλενα Ακρίτα. Και εκεί, όπως και αλλού, καθώς συνηθίζεται τελευταία, έγραφε: «Δεν την ξέρω, δεν είναι φίλη µου». Λοιπόν, µη υπακούοντας στο trend, προσωπικά ναι, θεωρώ πως είµαι φίλη µε την Έλενα Ακρίτα, µέσα από όλα αυτά τα χρόνια παράλληλων εργασιών βιοπορισµού στα ΜΜΕ. Ναι, επίσης έχω διαφωνήσει και δηµοσίως µαζί της για θέσεις της και αυτή µε δικές µου. Το αλάθητο άλλωστε δεν το έχει κανένας µας. Και πάντα µετρούν η συνολική στάση και ο χρόνος που έχει αποδείξει αξίες. Η παρουσία λοιπόν της Έλενας όλα αυτά τα χρόνια ήταν εµβληµατική για τους δηµοσιογράφους, τους συγγραφείς – συνοµήλικούς της ή νεότερους. Και επειδή είναι δηµοσιογράφος, στέκεται απέναντι σε κάθε εξουσία και έχει κάνει τη δουλειά της έτσι ώστε να αναδειχθεί στους κορυφαίους, σε αντίθεση µε άλλους που παρέµειναν µέτριοι και διεκπεραιωτές δελτίων Τύπου. Διάβασα λοιπόν πως δεν την ήξερε η αρθρογράφος την Ακρίτα παρά µόνο από την παρουσία της στα social media, και έτσι έψαξε το βιογραφικό της γκουγκλάροντας. Μα ποιος έχει δηµόσιο λόγο και θέλει να εκφέρει άποψη χωρίς να έχει ερευνήσει, µελετήσει, διαβάσει, εξαντλήσει κάθε πληροφορία για το άτοµο που θα πραγµατευτεί ή το θέµα του; Και πώς δικαιούται αυτό το πρόσωπο δηµόσιας άποψης, που δεν βασίζεται στην επίγνωση, αλλά προφανώς στην εµπάθεια και στην κοµµατική αντίθεση, σε εποχές που το τελευταίο δείχνει τουλάχιστον αστείο, ξεπερασµένο και υστερόβουλο;
«Οι φιλίες ενός ανθρώπου είναι
το καλύτερο µέτρο της αξίας του»Κάρολος Δαρβίνος
Σε ένα κείµενο µε σωρεία ελλιπών πληροφοριών, αλλά επικριτικό και λίγο σνοµπ απέναντι στην Έλενα Ακρίτα, διαβάσαµε πως εκείνη είναι πάντα µε την «πλέµπα», όπως γράφτηκε υποτιµητικά. Plebs-plebis! Πρόκειται για τον ρωµαϊκό όρο µε τον οποίο αυτοκρατορικοί, παρηκµασµένοι, φυσικά, ευγενείς αναφέρονταν στα χαµηλά κοινωνικά στρώµατα, για να τα µειώσουν και να τα περιφρονήσουν. Ε, µα τότε, και για να παραµείνουµε στη Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία, καλύτερα µε την πλέµπα, παρά µε τον Νέρωνα, τον Καλιγούλα και τον Κόµµοδο. Η αρθρογράφος, που ανέτρεχε σε ένα «βιογραφικούλι», δεν ζούσε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες για να δει την επιρροή και την επίδρασή της, αλλά ούτε διάβασε ποτέ Ακρίτα σε Ταχυδρόµο, Βήµα, Έθνος, Έθνος της Κυριακής, Τα Νέα; «Να φυλάγεσαι από τον άνθρωπο που διάβασε µόνο ένα βιβλίο», αφόριζε ο Θωµάς Ακινάτης και η αρθρογράφος πράττει ακριβώς αυτό. Ή µάλλον προσποιείται πως αγνοεί τα βιβλία και τη συγγραφική δουλειά της Έλενας Ακρίτα, γνωρίζοντας µόνο το τελευταίο της ευπώλητο βιβλίο Τα Τάπερ της Αλίκης, το οποίο απαξιώνει επίσης, διότι δεν της αρέσει ο τίτλος µάλλον. Βγάζοντας το πόσες ώρες, µέρες, µήνες δουλειάς και αφοσίωσης θέλει ένα βιβλίο, σε όποιο είδος, ακόµα και στην pulp λογοτεχνία, δεν κρίνεις ένα βιβλίο από τον τίτλο και το εξώφυλλο. Παρεκτός και αν, εκστοµίζοντας δηµόσιο λόγο, µας πείτε κιόλας πως τι χάλιας ο Ντοστογέφσκι που έβαλε τίτλο κάτι αδελφούς που τους λέγανε Καραµαζόφ, αντί για Κατσάµπα! Η αρθρογράφος δεν βρίσκει, δε, στο βιογραφικό της Ακρίτα, την οποία δεν γνωρίζει, ούτε το θεατρικό H Δίαιτα του Αστροναύτη, ούτε τις µεταφράσεις και διασκευές από τα αγγλικά και τα γαλλικά δεκάδων θεατρικών έργων, πρόζας και µιούζικαλ, ούτε τα 13 βιβλία της, ανάµεσα στα οποία είναι τα Φόνος 5 Αστέρων και Το Μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας. Όλα της τα βιβλία είναι ευπώλητα και εις τους παροικούντες τη δηµοσιογραφική Ιερουσαλήµ είναι ανεπίτρεπτη η τόση άγνοια. Τέλος, η αρθρογράφος αναφέρεται στην τηλεόραση, και από όλες τις δουλειές της Έλενας Ακρίτα αναφέρεται -ως «συµβολή» και άνευ ποιότητας-, ξανά απαξιωτικά, στον Αδύναµο Κρίκο, που ήταν τηλεπαιχνίδι γνώσεων και διασκεδαστικό. Εµείς δεν θα αναφέρουµε ούτε τις σειρές της που πετύχαιναν µεγάλη τηλεθέαση ούτε τις εκποµπές που είτε έστησε είτε παρουσίασε, αλλά θα σταθούµε µόνο στα Φώτα Πορείας, της ΝΕΤ. Ας δει παλιά της επεισόδια η αρθρογράφος. Είναι υπόδειγµα του πώς γίνεται µια συνέντευξη από προσωπικότητες και όχι υπουργίσκους και πώς δουλεύουν οι δηµοσιογράφοι. Η Έλενα Ακρίτα φυσικά και δεν έχει καµία ανάγκη υποστήριξης. Δεν είναι ευάλωτη ούτε αδύναµη και δεν δίνει εξετάσεις ούτε ως δηµοσιογράφος ούτε ως άνθρωπος. Για αυτό, κυρία αρθρογράφε µου, να θυµάστε τη φρασούλα όπως την έλεγε ο αρχαίος Ισοκράτης: «Μη φθονείτε τους πρωτεύουσιν αλλ’ αµιλλάσθαι».
