Το Hairspray είναι ένα musical που μιλάει για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Είναι ένας ύμνος για τη χαρά της ζωής και του motto «σε αυτήν τη ζωή η ευτυχία έρχεται από την αποδοχή ότι είμαστε όλοι ίσοι αλλά όχι ίδιοι. Γιατί έτσι προχωράει ο κόσμος και η ζωή και αν δεν μπεις στον ρυθμό θα πεταχτείς έξω», όπως λέει και το τελευταίο τραγούδι. Αυτά για το έργο. Ας μιλήσουμε για την παράσταση. Είναι ίσως το καλύτερο musical της Θέμιδας Μαρσέλλου εδώ και καιρό. Και αυτό γιατί έχει μια εξαιρετική πρωταγωνίστρια, την Κατερίνα Σούσουλα, η οποία στην κυριολεξία καταφέρνει και δίνει όλη την υπόσταση στο έργο.
Το ίδιο το έργο είναι αρκετά ξεσηκωτικό, θετικό και καλοκουρδισμένο. Ο Μάρκος Σεφερλής στον ρόλο της large (σε εκτόπισμα, προσωπικότητα και κιλά) μητέρας της πρωταγωνίστριας δείχνει να σέβεται τους κώδικες του έργου. Το να κάνεις επίθεση στον ηθοποιό και όχι σε αυτό που κάνει εκείνη τη στιγμή είναι εύκολο. Και ο Μάρκος κατά κάποιον τρόπο μπήκε απόλυτα στο κλίμα που επιβάλλει ο John Waters. Δεν έκανε μούτες, δεν έκανε υπερβολές, δεν τράβηξε στιγμή το χαλί κάτω από τους συμπρωταγωνιστές του. Υπέροχες οι χορογραφίες, η ζωντανή ορχήστρα, όλα συμβατά.
Υπέροχη η Ντορέτα Παπαδημητρίου, καθηλωτικός ο Ησαΐας Ματιάμπα, επιβλητική η Άννα Φιλιππάκη, λαμπερά ραφιναρισμένος ο Παναγιώτης Πετράκης και ο Κώστας Κόκλας να αποτελεί την ήρεμη δύναμη. Μεγάλη έκπληξη ο Βαγγέλης Κακουριώτης, με κίνηση, υποκριτική δεινότητα, έκφραση, τον βλέπεις και κάπου μελαγχολείς που ζει στο τέλος της ελληνικής pop μουσικής βιομηχανίας , ενώ 20 χρόνια πριν θα μπορούσε να κάνει σούπερ καριέρα. 
Η παράσταση είναι από αυτές που αν είσαι οπαδός των musicals δεν θα βρεις ψεγάδι. Κατά έναν μαγικό τρόπο όλοι δένουν μεταξύ τους, τίποτα δεν κλοτσάει στο good-feeling συναίσθημά της, τα σκηνικά και τα εφέ εφάμιλλα του αγγλικού west end, πολύ pop και γενικά πρόκειται για μια παράσταση που προδίδει πως από πίσω έχει πέσει πολλή και μελετημένη δουλειά. Και φτάνουμε στην υπόκλιση. Εκεί δυστυχώς φεύγει το Broadway και έρχεται η γλυκιά ελληνική πραγματικότητα. Η Κατερίνα Σούσουλα (που ειλικρινά αν δεν υπήρχε θα μιλάγαμε για άλλη παράσταση) υποκλίνεται πέμπτη από το τέλος. Και εκεί νιώθεις τον ρατσισμό του ελληνικού star system που δεν επιτρέπει στον πρωταγωνιστή να κάνει την υπόκλιση που του αρμόζει, γιατί πρέπει να μπει πιο μπροστά το πιο γνωστό όνομα. Εντελώς λάθος με όλο το νόημα του έργου. Και δεν εννοούμε τον Σεφερλή. Σε όλες τις παραστάσεις του κόσμου η Edna τελευταία υποκλίνεται. Εννοούμε όλους τους υπόλοιπους. Κατά τα άλλα είναι μια τίμια θεατρική έξοδος.
HAIRSPRAY, των Μαρκ Ο’Ντόνελ, Τόμας Μίχαν
Διάρκεια : 140 ‘
Σκηνοθ.-απόδοση::Θ. Μαρσέλλου
Ερμηνεύουν: Μ. Σεφερλής, Κ. Κόκλας, Ντ. Παπαδημητρίου, Π. Πετράκης, Ησ. Ματιάμπα, Μ. Γερασιμίδου, Κ. Σούσουλα, Άν. Φιλιππάκη. Σκην.: Μ. Τσαγκάρη. Κοστ.: Π. Κοκκορού. Μουσ.: Μ. Σαϊμάν. Μουσ. διεύθ.: Ηλ. Καλούδης. Χορογρ.: Άν. Αθανασιάδη.
Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9, Αθήνα, τηλ.: 210-3648303
