Έχει πάθος με τα γρήγορα αμάξια, πίνει τουλάχιστον δύο καφέδες την ημέρα, στον ελεύθερό του χρόνο ασχολείται με το μοντάζ φτιάχνοντας fun videos για το Instagram, μαγειρεύει καλά, όπως κάθε εργένης που σέβεται τον (εργένικο) εαυτό του και θεωρεί πρότυπο γυναίκας τη Charlize Theron. Αυτά μαθαίνεις για τον Κώστα, στα πρώτα δέκα λεπτά γνωριμίας. Πίσω (και πέρα) από αυτά, καταλαβαίνεις εύκολα ότι απέναντί σου έχεις έναν άνθρωπο που αναζητά τη θετική πλευρά τού κάθε πράγματος και θέλει να νιώθει χρήσιμος και να προστατεύει, όσο περνά από το χέρι του, όσους θεωρεί σημαντικούς για εκείνον. Και, φυσικά, υπάρχει πάντα το αγόρι μέσα του, που αρνείται να μεγαλώσει.

Τελικά, τα αγόρια μένουν για πάντα αγόρια;

Αλίμονο αν δεν ωριμάζαμε και εμείς μέσα στα χρόνια, αλλά, ναι, τα αγόρια μένουν για πάντα αγόρια. Μεγαλώνοντας ξέρεις να διαχειριστείς πλέον καλύτερα καταστάσεις, να σηκώσεις το βάρος των αποφάσεων που παίρνεις και να σταθείς στο ύψος της κάθε περίστασης, αλλά μέσα σου παραμένεις πάντα παιδί. Δεν είναι λίγες οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται: «Ρε συ, πότε πήγα 41;». Αφού κάθε φορά που βρίσκομαι με τους φίλους μου και παίζουμε μπάλα νιώθω ξανά 15. Αυτή η αίσθηση νομίζω ότι δεν θα φύγει ποτέ. Δεν θέλω να μεγαλώσω με την έννοια του «σοβαρεύομαι» και να μην υπάρχει πια μια πλευρά γέλιου ή αυθορμητισμού. Όπως θα πληγωθώ αν ακούσω: «Έλα μωρέ, εσύ είσαι μεγάλος άνθρωπος, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό». Μεγαλώνοντας, η ίδια η κοινωνία σου βάζει το φρένο. Παλαιότερα, φανταζόμουν τα 40 ως κάτι πολύ άσχημο. Έβλεπα τους 40ρηδες και έλεγα: «Χριστέ μου, ας μη γίνω έτσι». Οι σημερινοί 40ρηδες, όμως, είμαστε πολύ καλύτεροι. Προσέχουμε την εμφάνισή μας, αθλούμαστε, φροντίζουμε τους εαυτούς μας, αλλά το μεγάλο μυστικό ξέρεις ποιο είναι; Να έχεις προλάβει να αλλάξεις πολύ νωρίτερα αυτό που θα άλλαζες στα 40!

Στην περίπτωσή σου τι άλλαξες εγκαίρως;

Διάφορες ανασφάλειες που μου έτρωγαν χρόνο και πράγματα που έπαιρνα περισσότερο στα σοβαρά απ’ όσο ίσως θα έπρεπε. Πολλοί φοβούνται να κάνουν λάθη και να μάθουν από αυτά. Κάτι που δεν το κρύβω πως έκανα και εγώ για αρκετά χρόνια. Μέχρι τα 30 μου, σίγουρα. Απέφευγα πράγματα και καταστάσεις, έκανα τα στραβά μάτια απέναντι σε ανθρώπους και συμπεριφορές, δεν ήθελα να δω το λάθος. Έτσι σε «προγραμματίζουν» από μικρό παιδί: να μην πέσεις, να μη φας τα μούτρα σου, να μην υπάρχει κοκκινάδι στο διαγώνισμα που θα βάλει η δασκάλα κ.ο.κ., με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να μην έχει μάθει να αποτυγχάνει. Είναι απαραίτητο, όμως, να ξέρεις να χάνεις. Εγώ το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο.

Δώσε μου ένα παράδειγμα.

Στα επαγγελματικά δεν άρπαξα κάποιες ευκαιρίες που μπορεί να μου δόθηκαν ή δεν έκανα δημόσιες σχέσεις. Επίσης, μέχρι κάποια ηλικία νόμιζα ότι το να είσαι κοινωνικός είναι κάτι κακό. «Μη μιλήσεις σε αυτόν» ή «Μην προτείνεις σε αυτόν να βγείτε, γιατί ίσως τον ενοχλήσεις ή νομίσει ότι κάτι θέλεις από εκείνον». Έκανα αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου για να τα αλλάξω αυτά.

Στην πράξη, πώς σου κόστισε;

Μου κόστισε πολύ. Βρίσκομαι 16 χρόνια στον χώρο και ο κύκλος μου αυτήν τη στιγμή θα έπρεπε να είναι ο εικοσαπλάσιος. Ευτυχώς όμως, μπορεί οι άνθρωποι που ξέρω και έχω συνεργαστεί μαζί τους να είναι λιγότεροι, αλλά ίσως είναι πιο σημαντικοί από όλους τους άλλους μαζί. Όπως η Μαρινέλλα, η Γλυκερία, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Αντώνης Βαρδής κ.ά.

Από το σπίτι σου, με ποια απαγορευτικά μεγάλωσες;

Μεγάλωσα στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, σε μια συντηρητική μέση ελληνική οικογένεια και δεν θυμάμαι να μου επέβαλαν ποτέ οι γονείς μου πράγματα. Το μόνο άγχος της μητέρας μου ήταν να μην μπλέξω με τα ναρκωτικά στην εφηβεία, γιατί τότε υπήρχε μεγάλη έξαρση. Προσπαθούσα να είμαι πάντα ευγενής, να μην προκαλώ και να πορεύομαι με τις αξίες που μου έδωσαν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής και έπειτα προπονητής και με έστρεψε και μένα προς τον αθλητισμό. Στα εννέα μου, έκανα ήδη ενόργανη. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έκανα κάποιο άθλημα. Επί κοντώ, άλμα εις μήκος, ποδόσφαιρο. Πριν από την καραντίνα, έπαιζα τένις, για παράδειγμα. Επίσης, ασχολούμαι πολύ με το fitness και το functional training. Το να είσαι πειθαρχημένος για μένα σημαίνει ότι είσαι πετυχημένος.

Όταν έπαιζες ποδόσφαιρο μικρότερος, είχε τύχει να έχεις προπονητή τον πατέρα σου;

Ναι, είχε γίνει κι αυτό και ήταν τη χρονιά που σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Όταν άκουσα την ατάκα: «Καλός ο Κώστας, αλλά δεν είναι Πέτρος», βγήκα από το γήπεδο. Δεν με πείραξε. Απλώς, από τότε ακόμα, δεν ήθελα να με συγκρίνουν με κανέναν, ούτε με τον ίδιο μου τον πατέρα. I have my own life.

Πώς πήγες να σπουδάσεις Ιατρική στη Σόφια της Βουλγαρίας;

Δεν έπιασα τα μόρια που χρειάζονταν για να σπουδάσω Ιατρική στην Ελλάδα.

Πήρες ειδικότητα;

Δεν πρόλαβα, γιατί ασχολήθηκα με άλλη «ειδικότητα», το τραγούδι. Πάντως, ήθελα να γίνω αναισθησιολόγος.

Στη Βουλγαρία έπιασες για πρώτη φορά μικρόφωνο;

Αρχικά έπαιζα μπουζούκι και στη συνέχεια κιθάρα και πιάνο. Μια μέρα, με πλησιάζει ένας συμφοιτητής και μου λέει: «Εσύ δεν παίζεις μπουζούκι; Δουλεύω σε ένα μαγαζί και θέλουν να αντικαταστήσουν τον τραγουδιστή, δεν έρχεσαι για ένα δοκιμαστικό;». Πήγα και για 20 ολόκληρα λεπτά δεν μου έβγαινε νότα. Είχα μπλοκάρει.

Άλλες δουλειές έχεις κάνει;

Στα 14, δούλευα ως σερβιτόρος σε νυχτερινό μαγαζί των Τρικάλων, κυρίως τα Χριστούγεννα που δεν είχα σχολείο. Έτσι έβγαλα το πρώτο μου χαρτζιλίκι. Και αργότερα, όταν σπούδαζα στη Βουλγαρία, ερχόμουν εδώ το καλοκαίρι για διακοπές και δούλευα στις Χάντρες, στα Τρίκαλα. Τρεις χρονιές ήμουν σερβιτόρος και την τέταρτη ανέβηκα στην πίστα ως τραγουδιστής. Μεγάλη η χαρά μου.

Και το πιο ασυνήθιστο μέρος που έχεις τραγουδήσει;

Τον Αύγουστο του 2013, στον Σκορπιό, για τον Ρώσο επιχειρηματία Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ. Είχε γίνει μεγάλο θέμα τότε, με σταματούσαν οι κάμερες να τους μιλήσω για αυτήν τη συνεργασία, αλλά είχα υπογράψει συμφωνητικό εμπιστευτικότητας.

Πού σε βρήκε ο Ρώσος μεγιστάνας;

Μέσω της εταιρείας ενός yacht που νοίκιαζε. Είδες καμιά φορά; Τραγούδησα μία ώρα για τον ίδιο και άλλα τρία άτομα, όλοι fans της Ελλάδας. Ήταν ξεχωριστή εμπειρία.

Πώς σου φαίνεται η συμμετοχή σου στο Just the Two οf Us;

Μέσα από το show έχω κάνει καλές φιλίες – μία από αυτές είναι με τη Βίκυ Χατζηβασιλείου. Με τα περισσότερα παιδιά είναι σαν να γνωριζόμαστε από παλιά. Πάμε ο ένας στο σπίτι του άλλου, παίζουμε κιθάρα, τρώμε όλοι μαζί, βρισκόμαστε για beach volley. Περνάω όμορφα στο παιχνίδι, χαίρομαι που ο σκοπός είναι φιλανθρωπικός και που υπάρχει μια παραγωγή που μας προσέχει τόσο πολύ. Ήταν μεγάλη χαρά για μένα να συνεργαστώ με την Koklonis Μedia και τον Νίκο Κοκλώνη προσωπικά, γιατί αυτό που λένε, πως την ομάδα την κάνει ο αρχηγός, είναι αλήθεια.

Η πρώτη σου επαφή με την τηλεόραση, το Fame Story 2, τι αίσθηση σου άφησε;

Είχα δηλώσει συμμετοχή γιατί αγαπούσα πολύ το τραγούδι και ήθελα πάση θυσία να ασχοληθώ με αυτό. Μέχρι τότε, δεν είχα δει κάμερα στη ζωή μου. Τον πρώτο καιρό, ένιωθα πως όλα τα βλέμματα ήταν πάνω μου και όλοι ασχολούνταν μαζί μου. Στην ουσία βέβαια, κανένας δεν ασχολείται μαζί σου. Κάποιες στιγμές, μέσα και έξω από το παιχνίδι, πρόλαβα και τις ευχαριστήθηκα. Κάποιες άλλες δεν τις θυμάμαι καν. Πέρασαν όλα τόσο γρήγορα μπροστά από τα μάτια μου που δεν κατάλαβα καν τι συνέβη.

Έκτοτε, έχουν περάσει 16 χρόνια. Από ό,τι έχουμε δει για σένα όλο αυτό το διάστημα, θα έλεγες ότι σε ξέρουμε καλά;

Ίσως δεν με μάθατε, για τον λόγο ότι είχατε ήδη διαμορφώσει μια συγκεκριμένη άποψη για μένα, που όταν προσπάθησα να την αλλάξω σαν να μην άρεσε σε κάποιους και μένατε πάντα στην πρώτη. Αυτή του σοβαρού και μετρημένου Κώστα με το low profile.

Δεν είσαι έτσι;

Σίγουρα δεν είμαι ο άνθρωπος που κάνει PR και που πηγαίνει σε όλα τα events. Είμαι μάλλον ήπιων τόνων και θέλω να προχωράω με την αξία μου, αλλά την ίδια στιγμή μου αρέσει να κάνω πλάκες, να τσαλακώνομαι, να τολμώ πράγματα που θα στοιχηματίζατε ότι «δεν θα το έκανε ποτέ αυτό»! Όπως αυτήν τη φωτογράφιση.

Και όταν απασχολείς με την προσωπική σου ζωή, χωρίς απαραίτητα να το προκαλείς ο ίδιος, αισθάνεσαι κάπως άβολα;

Πιστεύω ότι στ’ αλήθεια δεν αφορά κανέναν αν πήγα με τη σύντροφό μου για διήμερο στον Πόρο ή για απογευματινό καφέ στη Γλυφάδα. Δεν θα κρύψω ποτέ τη σχέση μου, αλλά, ναι, είναι άβολο να πρέπει να δημοσιοποιήσεις μια σχέση πριν να έχει περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα τουλάχιστον. Ή να τη δημοσιοποιούν άλλοι για σένα…

Με την Εύη Σαλταφερίδου είστε καιρό μαζί;

Είμαστε ζευγάρι από τον περασμένο Οκτώβριο. Όμως, νιώθω πως οι λεπτομέρειες για μια φρέσκια σχέση δεν προσφέρουν τίποτα σε κανέναν, πέρα από μερικούς τίτλους σε sites. Θέλω την προσωπική μου ζωή να την κρατώ προσωπική.

Το θέμα «παιδί και οικογένεια» σε απασχολεί;

Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Θα μπορούσα να με φανταστώ πατέρα, είναι μια πτυχή που ανακάλυψα όταν γεννήθηκε ο ανιψιός μου, ο Σταύρος, στον οποίον έχω τεράστια αδυναμία. Βλέπω, βέβαια, από την αδερφή μου πως έχει πολλές ευθύνες το να μεγαλώνεις ένα παιδί. Το πιο καλό παιδί είναι πάντα το παιδί του αλλουνού.

Έχει σημασία να βρεις και τον κατάλληλο άνθρωπο που θα πεις: «Μαζί σου θέλω να κάνω παιδιά».

Φυσικά και έχει σημασία. Δεν έχω βρει ακόμη τη γυναίκα με την οποία να νιώσω πως θέλω να μεγαλώσω παιδιά. Αν και έχουν περάσει από τη ζωή μου γυναίκες πολύ αξιόλογες, προφανώς με πέτυχαν σε μια φάση που δεν ήθελα οικογένεια και δεσμεύσεις.

Η μητέρα σου τι λέει γι’ αυτό;

Κάποτε μου ευχόταν: «Άντε αγόρι μου, να βρεις μια καλή γυναίκα να παντρευτείς». Μετά, το έκανε πιο light: «Άντε, και με μια καλή σύντροφο». Πλέον, μου λέει: «Δουλειά να υπάρχει και όλα καλά».

Με συντρόφους σου έχεις συγκατοικήσει κατά καιρούς;

Φυσικά και όχι! Δεν έχω συγκατοικήσει ποτέ με κοπέλα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχα σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είμαι υπέρ της λογικής να έχει καθένας τον δικό του χώρο.

Μου κάνει εντύπωση που μέχρι σήμερα, στα 41 σου, δεν αποφάσισες να συγκατοικήσεις ποτέ, έστω δοκιμαστικά.

Εντύπωση θα έπρεπε να σου κάνει αν ήμουν 41 και ζούσα ακόμα με τους γονείς μου. Θα αποφασίσω να συγκατοικήσω αν η πρόθεσή μου είναι αυτή η συγκατοίκηση να οδηγήσει σε γάμο.

Τι δείχνει αυτό για τον χαρακτήρα σου;

Δείχνει ότι θέλω να έχω τον χώρο μου και τον χρόνο μου, αφήνοντας την ίδια στιγμή και στη σύντροφό μου τον χώρο της και τον χρόνο της. Έτσι αποφεύγεις τη ρουτίνα και το «ποιος θα πάρει την τηλεόραση και ποιος τον καναπέ» σε περίπτωση χωρισμού. Τις άσχημες καταστάσεις δηλαδή.

Ποιος είναι για σένα λόγος χωρισμού;

Πολλές φορές λέει ο ένας το «χωρίζουμε», αλλά στην ουσία το θέλουν και οι δύο. Πιο μικρός, χώριζα επειδή ήμουν φευγάτος και ήθελα να ζήσω τη ζωή μου. Μετά, αυτό γύρισε ανάποδα. Ήμουν εγώ πολύ κτητικός στη σχέση και αυτό έπνιγε την κοπέλα. Ύστερα, πέρασα από μια φάση που κουραζόμουν εύκολα. Δεν έχει γίνει όμως ποτέ κάτι επεισοδιακό όπως «με έπιασε με άλλη» ή «την έπιασα με άλλον».

Μια μεγάλη τρέλα που έχεις κάνει ως ερωτευμένος;

Ρώτα με αν έχω κάνει ποτέ κάτι φυσιολογικό! Άλλωστε, ο έρωτας μια μεγάλη τρέλα δεν είναι; Στα 25 μου, ενώ ήμουν φοιτητής στη Βουλγαρία, πήρα το τρένο και ταξίδεψα 500 χλμ. για να δω την τότε κοπέλα μου, που έμενε σε άλλη χώρα. Πρόσφατα, για να μη χαλάσω μια έκπληξη, χρειάστηκε να ταξιδέψω Αθήνα – Θεσσαλονίκη με το τρένο των 12 τα μεσάνυχτα, εμπειρία που δεν τη συστήνω. Γενικά, έχω κάνει πολλές τρέλες στον έρωτα. Μου αρέσει αυτό το συναίσθημα και η αδρεναλίνη που σου προκαλεί.

Photos Thanassis Krikis

Fashion Editors Haris Gotzamanidis & Ilias Mihalolias

Grooming Kiki Aivazi

Photo Assistant Marios Kazakos