O Γιώργος Καράμπελας και η Μαρίνα Κουταρέλλη είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ζευγάρια της πόλης. Μένουν σε ένα σπίτι στα βόρεια προάστια, απόλυτα ταιριαστό και συμβατό με την προσωπικότητά τους.

Από τον Πάνο Ζόγκα, Φωτογραφίες: Κοσμάς Κουμιανός, Βοηθός φωτογράφου: Γιώργος Μακρής, Make-up/Hair styling: Ζέφη Σιάτου

Εκείνη μάλλον αυστηρή τεχνοκράτης, εκείνος rebel ατίθασο πνεύμα. Ο ένας βρήκε στον άλλον έναν διαφορετικό κόσμο που συμπληρώνει τον δικό του, αποδεικνύοντας ότι οι αντιφάσεις, οι διαφορές και το ανοιχτό μυαλό είναι από τις πιο σίγουρες συνταγές αγάπης. Στις παρυφές τις Πολιτείας βρίσκεται το σπίτι τους, που αποκαλούν καταφύγιο. Εκεί έχουν δημιουργήσει τον ιδανικό χώρο για να καταφεύγουν ύστερα από μια σκληρή μέρα. Παντού διασκορπισμένα έργα Τέχνης, coffee tables, περιοδικά αρχιτεκτονικής και μόδας, μεγάλες τζαμαρίες και ένας υπέροχος κήπος που στο κέντρο του βρίσκεται μια κίτρινη παλιά Κάντιλακ. Πολύ και έντονο χρώμα χωρίς όμως καμία παραφωνία, πολλά και διαφορετικά αντικείμενα, όμως απόλυτα εναρμονισμένα. Γοτθικά φωτιστικά του Philippe Starψk και την ίδια στιγμή ένας χώρος που αποπνέει οικειότητα και πολλή χαρά. Πολύ κλασικό και ταυτόχρονα πολύ pop. Σαν αντανάκλαση ενός φωτεινού κόσμου. Σαν ένα παιδί να μπήκε και να σάρωσε μια κλασική ‘70s βίλα των βορείων προαστίων και να της έδωσε νέα πνοή. Μια αλχημιστική περίεργη μίξη που λειτουργεί.

Γιώργος Καράμπελας

Από μικρός ήθελε να παράγει εικόνες. Να δημιουργεί κόσμους, σπίτια, ρούχα. Το όνειρό του έγινε το επάγγελμά του. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα βόρεια προάστια. Σπούδασε Νομική, πήρε το πτυχίο του και αμέσως κατάλαβε ότι η καριέρα του δικηγόρου δεν ταίριαζε στον δικό του πολύχρωμο κόσμο. Τα φοιτητικά χρόνια τα πέρασε στα μπαράκια των Εξαρχείων,  αλλά και στις θεατρικές και κινηματογραφικές αίθουσες. Το ‘95 αναζητούσε τι θα κάνει στη ζωή του. Το πώς θα μπορούσε η δημιουργικότητά του να βρει διέξοδο. Και έτσι έγινε βοηθός της Λάουρα Ντε Νιγκρις στη Γυναίκα.

Ήταν η εποχή των περιοδικών. «Αν δούλευες σε περιοδικά εκείνη την περίοδο ήσουν κατά κάποιον τρόπο στο καλύτερο σημείο. Εκεί που συνέβαιναν όλα, εκεί που ήταν οι πιο δημιουργικοί και ψαγμένοι άνθρωποι της πόλης και όλοι μαζί δημιουργούσαν τον παλμό της. Μου άρεσαν το θέατρο, ο χορός, η μόδα, το design. Αυτές ήταν οι δικές μου αναφορές. Τα περιοδικά ήταν ένας μαγικός κόσμος στον οποίο μπορούσα να διοχετεύσω όλα αυτά που υπήρχαν στο μυαλό μου. Με το πού έκανα ραντεβού με τη Λάουρα με προσέλαβε αμέσως. Μου είχε πει: «Έχουμε δει τόσα παιδιά που θέλουν πάρα πολύ να δουλέψουν στη μόδα και μόνο εσύ απάντησες στην ερώτηση το πώς λέγεται η πασαρέλα στα αγγλικά. Δηλαδή cat walk». Όμως το motto του ήταν η αλλαγή. Έτσι,  από τα περιοδικά πέρασε στη διαφήμιση.

«Δεν ήξερα τι είναι διαφήμιση και αμέσως γίνομαι κειμενογράφος στη Mc Ericson με λογαριασμούς πιο luxury, όπως αυτούς της Coca-Cola και της Nestle. Έζησα όλη τη χρυσή εποχή του lifestyle και για αυτό τον λόγο δεν θέλω να ζω την παρακμή του και η βασική μου πια έδρα είναι στην Αγγλία.  Τα τελευταία χρόνια ο χρόνος μου μοιράζεται ανάμεσα στο Λονδίνο, τη Σκύρο και την Αθήνα. Αυτήν τη στιγμή αγοράζω μικρά σπίτια στο Λονδίνο, τα φτιάχνω από την αρχή, ζω σε αυτά, και μετά τα πουλάω ή τα νοικιάζω, αφήνοντας όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα μέσα: βιβλία, περιοδικά, πίνακες, έργα Τέχνης, έπιπλα, χαλιά. Κατά κάποιον τρόπο είμαι πωλητής του προσωπικού μου lifestyle. Είναι ένα δικό μου concept και έχει πολύ μεγάλη απήχηση. Όπως θα πήγαινες σε έναν σχεδιαστή και θα επέλεγες ένα ρούχο του, εδώ επιλέγεις σπίτι. Επιλέγεις ένα ολοκληρωμένο lifestyle και κατά κάποιον τρόπο ανανεώνεσαι σε όλα τα επίπεδα. Δύσκολα θα μπορούσα να το κάνω εδώ. Το Λονδίνο είναι μια τεράστια αγορά με ανθρώπους που έχουν την ανάγκη, το μυαλό και την προθυμία να δοκιμάσουν νέα πράγματα. Δεν είναι ξερόλες, αφήνονται στο γούστο μου, με εμπιστεύονται και έτσι παίρνουν όλο αυτό το πακέτο έτοιμο. Προσπαθώ να μην έχω παραπάνω από τρία σπίτια τον χρόνο, γιατί θέλω να υπάρχει ποιότητα στη δουλειά μου και όχι ποσότητα. Και νομίζω εκεί περιστρέφεται και όλη η νέα αισθητική. Είναι δύσκολο να σου πω τι επάγγελμα κάνω. Το έχω κωδικοποιήσει τον τελευταίο καιρό και το ονομάζω concept maker. Συνεχώς το μυαλό μου γυρίζει». Σκέφτεται το επόμενο project. «Δεν σταματάω να σκέφτομαι. Θυμάμαι μια φορά, ήμουν διακοπές με τη Μαρίνα, είχαμε ξαπλώσει σε μια παραλία της Σκύρου, ήμασταν στην απόλυτη ηρεμία, χύμα σε μια ειδυλλιακή κατάσταση και ξαφνικά γυρίζει και μου λέει: “Σε παρακαλώ, σταμάτα να σκέφτεσαι. Σε ακούω”».

Η καθημερινότητά μου
«Θα ξυπνήσω γύρω στις 9, θα πιω έναν καφέ φίλτρου με γάλα και απαραιτήτως θα φάω κάτι. Μέχρι πριν από δύο χρόνια το πρωινό μου ήταν το εξής: καφές, γάλα και πορτοκαλάδα σε άδειο στομάχι. Σαν να έβαζα ωρολογιακή βόμβα. Μετά όπουκαι να είμαι, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, για δύο ώρες θα δω τα mails μου, θα απαντήσω, θα δουλέψω, θα κανονίσω τα ραντεβού. Αν είμαι στην Αθήνα, γύρω στις 12 και για πέντε ώρες θα είμαι είτε σε meeting είτε σε επαγγελματικό lunch. Για φαγητό μπορεί να πάω στο πολύ κλασικό Blue Pine στην Κηφισιά ένα καλό και ακριβό φιλέτο Σατομπριάν, αλλά μπορεί να πάω και στο Μεταξουργείο, στον Elvis, που πηγαίνω χρόνια πριν γίνει μόδα, και να φάω υπέροχα σουβλάκια, τα ωραιότερα της πόλης και να τα ευχαριστηθώ εξίσου. Πεϊνιρλί θα φάω στον Ελευθεριάδη στη Δροσιά, μια πολύ παλιά ταβέρνα του ’50, που έχει μείνει ίδια, κάτι που με γοητεύει, και με τα χίλια ζόρια θα πάω στα νέο trendy εστιατόρια της πόλης που συνήθως θα με απογοητεύσουν. Αλλάζουμε σπίτι κάθε τρία χρόνια. Δεν αγοράζω ποτέ σπίτια, δεν μπορώ να μείνω παραπάνω. Εδώ σε αυτό το σπίτι με απείλησε η Μαρίνα πως θα με χωρίσει αν δεν κάνουμε 5ετές συμβόλαιο. Στα 19 χρόνια έχουμε αλλάξει 8 φορές. Βασικά στα βόρεια προάστια, γιατί τα νότια τα μισώ και το κέντρο το έζησα ως φοιτητής. 80% Εξάρχεια και 20% Κολωνάκι. Έτσι, θέλω την ηρεμία της φύσης».

Μαρίνα Κουταρέλλη

Η ζωή της μια διαδρομή σε άνοδο, αλλά με πολλές ενδιάμεσες στροφές. Αρκετά δυναμική, αποφασιστική και σταθερή, είχε στόχους και κυρίως ήξερε τους τρόπους να τους επιτύχει. Το όνομά της είναι συνώνυμο πια με το Spetses Marathon, ένα από τα πιο πετυχημένα τουριστικά projects της τελευταίας 20ετίας με επισκέπτες από τις ηπείρους. Το πρόγραμμά της αρκετά αυστηρό και σφιχτό. «Κάθε πρωί θα ξυπνήσω στις 7. Μου αρέσει να έχω όλη τη μέρα μπροστά μου. Έχω μια πλούσια καθημερινότητα. Δουλεύω ατέλειωτες ώρες, αλλά είναι κάτι που με ευχαριστεί. Πολλά νέα παιδιά με ρωτάνε “τι να κάνω με τη ζωή μου;”. Τους λέω ‘βρείτε κάτι που αγαπάτε πολύ και αφοσιωθείτε σε αυτό’. Γιατί αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις είναι δύσκολα στη ζωή, γιατί η δουλειά είναι η μισή ζωή μας. Δεν μπορεί τη μισή ζωή μας να την περνάμε κάπου που δεν μας εκφράζει. Και εγώ νιώθω  ευλογημένη με αυτή την έννοια. Γιατί κάνω αυτό που θέλω και με τους ανθρώπους που θέλω. Γιατί πιστεύω πολύ στη δύναμη της ομάδας».

Η ζωή της ξεκίνησε εντελώς διαφορετικά. Σπούδασε στην Οξφόρδη και με το διδακτορικό που πήρε το φυσικό επακόλουθο θα ήταν να κάνει ακαδημαϊκή καριέρα. «Άρχισα να διδάσκω πολύ μικρή στην Οξφόρδη και είχα δώσει μια διάλεξη στο Λονδίνο για τη “διαχείριση κρίσεων”. Την είχαν παρακολουθήσει κάποια στελέχη επιχειρήσεων και εταιρειών που χορηγούσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 και με παρακάλεσαν να γυρίσω στην Ελλάδα για να αναλάβω το κομμάτι διαχείρισης κρίσεων. Πήγε πολύ καλά και οι πελάτες δεν με άφησαν να φύγω. Και κάπου εκεί μου ήρθε η ιδέα για το Spetses Marathon. Το είχα δει από τότε πως ο αθλητικός τουρισμός ήταν σε άνοδο. Την τάση που υπάρχει σήμερα, με τον κόσμο να θέλει story telling διακοπές με concept, το είχα δει από τότε. Για το Spetses είχα κάνει προτάσεις σε κάποιους θεσμικούς φορείς, οι οποίοι όμως δεν μπορούσαν να με στηρίξουν οικονομικά. Έτσι το έκανα μόνη μου με χορηγούς το 2011 και έγινε ένα μοναδικό success story. Παράλληλα είχα ιδρύσει και τη δική μου εταιρεία και τώρα έχω ένα μικρό μπουτίκ γραφείο. Είμαι συγκεντρωτική. Θέλω να εμπλέκομαι σε όλες τις λεπτομέρειες σε οποίο project αναλαμβάνουμε , και αυτό δεν το λέω ως καλό πάντα. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της ομάδας. Αυτό που κάνει ο Γιώργος και δουλεύει από το σπίτι δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ. Θέλω να έχω το εργασιακό μου περιβάλλον, τους συνεργάτες μου, το brainstorming, το δούναι και λαβείν».

Η καθημερινότητά μου

«Κολυμπάω δυο φορές την βδομάδα το πρωί, με προπονητές τον Δημήτρη Κουλούρη και τον Γιάννη Δρυμωνάκο και χαίρομαι πο έχω βάλει το κολύμπι στη ζωή  μου. Είναι αυτές οι δυο ώρες που δεν χτυπάει το τηλέφωνο και επικεντρώνομαι στο σώμα μου και τις κινήσεις των χεριών. Και αυτό κατά κάποιον τρόπο καθαρίζει το μυαλό μου και το κάνει πιο δημιουργικό. Αυτή η παύση.  Εμπνέομαι από τους αθλητές γιατί είναι άνθρωποι που έχουν δουλέψει πολύ και σκληρά και έχουν πειθαρχία. Την οποία θεωρώ ύψιστη αρετή.

Τα Σαββατοκύριακα προσπαθώ να τα αφήνω ελεύθερα και συνήθως ταξιδεύω. θα πάω Λονδίνο να δω τον Γιώργο η θα συναντηθούμε σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα . Αλλά τα βράδια, επειδή έχω πολύ έντονη καθημερινότητα, προτιμώ να μείνω σπίτι μου. Δεν είμαι άνθρωπος με άγχος. Όχι,  δεν είμαι ψύχραιμη, έχω εκρήξεις στη δουλειά, αλλά δεν έχω άγχος για το μέλλον, γιατί ξέρω να σηκώνω τα μανίκια. Αν δουλέψεις σκληρά και έχεις και όραμα, γιατί πρέπει να έχεις στόχο συγκεκριμένο , μπορεί να έχεις και κάποιες αναποδιές, αλλά δεν με πτοούν. Είμαι της λογικής πως αν βάλεις στόχο, όραμα και δουλειά, πετυχαίνεις.

Επίσης πιστεύω στην υπομονή και στη δύναμη της ομάδας. Νομίζω το επόμενο βήμα μου θα έχει να κάνει με την πολιτική. Όχι σε δημοτικό επίπεδο, σε βουλευτικό επίπεδο. Επειδή μαγειρεύω μόνη μου, δύσκολα θα βγω έξω για φαγητό. Τρελαίνομαι για τον Πέσκια, που τώρα είναι στο Rock and Roll, και τον Στέλιο Παρλιάρο και μου αρέσει πολύ το ταϊλανδέζικο. Τα περισσότερα ρούχα μου τα ψωνίζει ο Γιώργος από το εξωτερικό. Shopping δεν κάνω καθόλου. Έχω επίσης καλούς φίλους σχεδιαστές και έτσι βοηθιέται κάπως η κατάσταση».

A house is not a home

Το ζευγάρι έχει αποφασίσει κάθε 3 χρόνια να αλλάζει σπίτι. Ο Γιώργος μου εξηγεί: «Θέλω να αλλάζω τα πάντα. Δεν θέλω να υπάρχει στασιμότητα. Αναζητάω την κίνηση, το καινούργιο. Αυτό το σπίτι το έχουμε για 5 χρόνια και αυτό γιατί η Μαρίνα επέμενε να αποκτήσουμε μια πιο μόνιμη βάση. Με απείλησε ότι θα με χωρίσει». Η Μαρίνα αφήνεται και μπαίνει στην ιδεολογία αλλά και την αισθητική του Γιώργου. «Αυτά τα 19 χρόνια που είμαστε μαζί είναι μια ατελείωτη περιπέτεια. Και με τα καλά της και με τα άσχημά της. Ο Γιώργος είναι δημιουργικός, δοτικός, αλλά και πάρα πολύ δύσκολος. Ξέρει να βλέπει μπροστά. Όταν μας έδειξαν αυτό το σπίτι, δεν μου άρεσε καθόλου. Εκείνος όμως το θεώρησε εξαιρετικό. Είδε το πώς θα μπορούσε να το διακοσμήσει και να το φτιάξει. Και το έκανε μοναδικά. Έβαλε όλο του τον χαρακτήρα». Και αυτές οι αντιθέσεις αντιλαμβάνομαι ότι είναι και εκείνες που τους έχουν φέρει πιο κοντά. Για το τέλος ο Γιώργος μου δίνει με λίγες προτάσεις το μυστικό της συνύπαρξής τους: «Είμαστε δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι στα θεμελιώδης ζητήματα της ζωής , έχουμε άλλη οπτική για τα πράγματα και κανονικά θα έπρεπε να μην έχουμε αντέξει. Αλλά δυο βασικά στοιχεία μας έχουν κρατήσει μαζί. Τα πρώτο είναι το ισχυρό θεμέλιο της αγάπης, το δεύτερο είναι πως η Μαρίνα κατεβάζει και μετριάζει τη δική μου ενέργεια και λειτούργει εξισορροπητικό. Αν ήταν αντίστοιχης δικής μου ενέργειας, θα είχαμε σκοτωθεί. Με αγάπη και εξέλιξη μπορούμε να είμαστε μαζί μια ζωή. Και εμείς αυτό το έχουμε καταφέρει».