Ποιος να μας το έλεγε ότι εν έτει 2020 θα βιώναμε μια τόσο τραγική κατάσταση; Όταν πήγαινα ακόμα δημοτικό, το 2020 έμοιαζε πολύ μακρινό και σκεφτόμουν ότι θα υπήρχαν ιπτάμενα αυτοκίνητα και θα μπορούσαμε με το πάτημα ενός κουμπιού να διακτινιζόμαστε. Έβλεπα πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, μάλλον. Όμως, άλλες ήταν οι ταινίες που έγιναν τελικά πραγματικότητα, όπως το «Contagion», που ήταν σαν να έχει «προβλέψει» τη σημερινή πανδημία.
Είναι πολύ δύσκολο να σου ανακοινώνουν ξαφνικά ότι πρέπει να αλλάξεις την καθημερινότητά σου και να μείνεις στο σπίτι για τουλάχιστον 14 μέρες – γιατί αυτό ίσως να είναι ένας αριθμός και όχι η πραγματικότητα. Είναι δύσκολο για όλους, πόσο μάλλον για παιδιά 20 ετών, που έκαναν όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Βιώνοντας τον αυτοπεριορισμό, τα σχέδια αναβάλλονται και τα όνειρα θολώνουν…
Αυτές, όμως, είναι μόνο οι πρώτες σκέψεις. Μπορεί στην αρχή να μου φαινόταν αδιανόητο, αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως να έχει και τα «θετικά» του. Στην αρχή, για να πω την αλήθεια, δεν το είχα πάρει τόσο σοβαρά, μετά όμως συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται για κάτι αστείο αλλά για μια σοβαρή κατάσταση. Από εμένα και τη γενιά μου γενικότερα επηρεάζεται η προστασία των γονιών και των παππούδων μας, και τελικά όλης της κοινωνίας. Εάν εμείς είμαστε υπάκουοι και συνετοί, τότε συμβάλλουμε όσο μπορούμε στο να μείνουν και αυτοί υγιείς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το αίσθημα της ατομικής ευθύνης γίνεται πολύ έντονο!
Είναι μια νέα πραγματικότητα, στην οποία πρέπει να προσαρμοστούμε για να έρθουν οι καλύτερες μέρες για όλους. Κάποτε, είχα κάνει ένα χειρουργείο και έπρεπε να μείνω στο σπίτι 20 μέρες. Αφού μπόρεσα τότε, γιατί να μην μπορώ και τώρα, που είμαι και υγιής; Αυτό σκέφτηκα και αποφάσισα να περάσω δημιουργικά αυτές τις μέρες, να μην τις αφήσω να φύγουν χωρίς κανένα νόημα. Αφιερώνω χρόνο στο διάβασμα και στην πτυχιακή μου, στους γονείς μου, στους φίλους μου μέσω skype αλλά και στον εαυτό μου, βλέποντας σειρές, διαβάζοντας βιβλία, κάνοντας γυμναστική, ακούγοντας μουσική. Η σχολή μου θα είναι ακόμα εκεί όταν οι μέρες της καραντίνας τελειώσουν. Η απαισιοδοξία και ο πανικός δεν θα μας οδηγήσουν πουθενά. Οι δουλειές μας, οι φίλοι μας, τα ενδιαφέροντα και οι ασχολίες μας θα είναι ακόμα εκεί, και το να μένουμε στο σπίτι δεν σημαίνει ότι τα παραμερίζουμε. Ακόμα και στην απομόνωση, υπάρχουν τρόποι επικοινωνίας. Και δεν χρειάζεται να παρακολουθούμε όλη μέρα τις ειδήσεις. Δεν οδηγεί πουθενά. Ένα τέταρτο την ημέρα, από ένα έγκυρο site, αρκεί για να μείνεις ενημερωμένος. Τα μόνα όπλα μας σε αυτό τον «πόλεμο» είναι η ψυχραιμία και η υπακοή στους κανόνες.
Οι γιατροί, οι υπάλληλοι στα super market και στα φαρμακεία, όσοι εργάζονται για την δική μας υγεία, δίνουν μάχη. Μπορεί κάθε μέρα να γίνεται και πιο δύσκολη, και μερικές φορές να αισθανόμαστε σαν να έχει έρθει το τέλος του κόσμου. Αλλά δεν είναι έτσι. Ίσως κρατήσει πολύ καιρό, ίσως να τρομοκρατηθούμε κι άλλο από πράγματα που βλέπουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά δεν θα είναι για πάντα έτσι. Κάποια στιγμή, και θέλω να πιστεύω στο άμεσο μέλλον, αυτό θα περάσει και θα επανέλθουμε στην καθημερινότητα και στις ζωές μας. Δεν παραιτούμαστε, παραμένουμε δραστήριοι στο σπίτι, σκεφτόμαστε θετικά και, προπάντων, προσέχουμε.
