Χρειάστηκαν τρεις ολόκληροι μήνες συνεννοήσεων για να καταφέρουμε να συντονιστούμε με τον Στέφανο Τσιτσιπά, τον πιο περιζήτητο Έλληνα αθλητή αυτήν τη στιγμή. Λογικό, αφού το πρόγραμμά του θυμίζει στρατιωτική ζωή και κάθε λεπτό προσωπικού χρόνου είναι υπολογισμένο και πολύτιμο. Τελικά, ο 20άχρονος τενίστας μάς μίλησε για το όνειρό του να φτάσει στο No1 της παγκόσμιας κατάταξης και φωτογραφήθηκε στο Μαϊάμι, συγκεκριμένα στο Wynwood Walls, σε έναν χώρο όπου παρουσιάζονται τα πιο ιδιαίτερα graffiti από street artists όλου του κόσμου. Location δικής του επιλογής, όπως και οι τελικές λήψεις, αφού ο ίδιος τις έκανε edit ανάμεσα σε προπονήσεις και τουρνουά. Άλλωστε, η φωτογραφία είναι το δεύτερο πάθος του, μετά το τένις.

Γεννημένος τενίστας
Η ζωή του Στέφανου Τσιτσιπά ξεκίνησε όταν ερωτεύτηκαν δύο άνθρωποι που αγαπούσαν το τένις. Ο Απόστολος Τσιτσιπάς και η Julia Salnikova, με καταγωγή από τη Ρωσία. Ένας προπονητής τένις και μια διακεκριμένη τενίστρια με τα χρώματα της Σοβιετικής Ένωσης θα δημιουργούσαν την οικογένειά τους σε μια διώροφη μονοκατοικία, στη Βουλιαγμένη και θα έβγαζαν την καθημερινότητά τους κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα τένις στα προπονητικά κέντρα του Αστέρα Βουλιαγμένης. Εκεί θα μεγάλωναν (με σοβιετική πειθαρχία, όπως συνηθίζει να λέει η μητέρα Τσιτσιπά) και την πολυμελή τενιστική τους οικογένεια. Τον Στέφανο, τον 18άχρονο σήμερα Πέτρο, τον 12χρονο Παύλο και τη 10χρονη Λίζα. Σε ένα σπίτι που σε κάθε γωνιά του θα είχε σκόρπιες ρακέτες τένις, αθλητικά παπούτσια και κύπελλα. Πολλά κύπελλα. Τόσα που δεν τα χωράει πια αυτό το σπίτι. Με τέτοιο background, η πορεία του Στέφανου ήταν σχεδόν προβλέψιμη. Όταν ο Στέφανος γεννιέται, ο γιατρός στο μαιευτήριο σχολιάζει ότι βγήκε με το χέρι ψηλά, σαν τενίστας. Στα τρία του, κρατάει μια ρακέτα μεγαλύτερη από το μπόι του και προσπαθεί να μιμηθεί τους γονείς του. Γεννημένος τενίστας, λοιπόν, στα πέντε του χρόνια, γράφεται στον Όμιλο Αντισφαίρισης Γλυφάδας και εκεί συναντάει τον πρώτο του προπονητή, Γιώργο Σπηλιόπουλο, με τον οποίο κάνει μαθήματα μέχρι τα εννιά. Για τον Γιώργο και τους ανθρώπους του ομίλου είναι ακόμα ο Στεφανάκος. «Από μικρός το είχε με το τένις, όπως και τ’ αδέρφια του. Σκέψου ότι οι προπονήσεις για τα παιδικά groups ήταν δύο φορές την εβδομάδα, όμως, εκείνος ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα και έπαιζε μόνος του στον τοίχο. Το περίεργο, επίσης, είναι πως ενώ όλοι ξεκινάνε να παίζουν με δύο χέρια, από πιτσιρικάς χρησιμοποιούσε το ένα χέρι. Δεν θέλησε ποτέ να μάθει διαφορετικά. Να ξέρετε, είναι τρεις-τέσσερις παίκτες στον κόσμο που παίζουν το backhand με ένα χέρι. Ήταν πολύ άνετο παιδί, χαλαρό, πειθαρχημένο, συνεσταλμένο. Με αρχές, με τρόπους, με επίπεδο. Είναι μαχητής ο Στεφανάκος. Είναι το παιδάκι μας», θυμάται ο Γιώργος Σπηλιόπουλος.
Στην ηλικία των 13, στη ζωή του μπαίνει ο mental trainer του Κώστας Περγαντής. «Ήμουν στον Όμιλο Αντισφαίρισης Γλυφάδας για έναν αθλητή μου και γυρνώντας το κεφάλι μου στο διπλανό γήπεδο βλέπω έναν λιγνό, μικρό ξανθό τύπο να κάνει σερβίς βολέ. Δηλαδή, να χτυπάει, να σερβίρει και να πηγαίνει στο φιλέ κατευθείαν. Δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά για ένα τόσο μικρό παιδί. Σηκώθηκα σαν μαγνητισμένος για να δω αυτό το παιδάκι από κοντά και ανακάλυψα στις εξέδρες τον παλιό μου συμφοιτητή Απόστολο Τσιτσιπά. “Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τέτοιο ταλέντο”, του είπα. Ένιωθα σαν να είχα σκοντάψει πάνω σε ένα διαμάντι», λέει ο κ. Περγαντής. Από τότε θα ήταν ο φίλος του που θα συζητούσε τα προβλήματά του. Αλλά και τις φιλοδοξίες του. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την ημέρα που ρώτησε εκείνο το παιδάκι τι στόχους είχε. «Θέλω να πάω νούμερο ένα στον κόσμο», απάντησε αιφνιδιάζοντάς τον. «Ο Στέφανος ήταν πάντα τελειομανής, αυτό ήταν το θέμα του. Και ανταγωνιστικός – το έλεγε άλλωστε και ο ίδιος. Πολύ δυνατή και ισχυρή προσωπικότητα. Σαν να βλέπεις ένα ψηλό και δυνατό τζιπ, ένα Ηummer», συμπληρώνει.
Μεγαλώνοντας, συνεχίζει με προπονητές τον Γιώργο Φουντούκο και τον πατέρα του και όλοι πια βλέπουν το ταλέντο του. Μέχρι τότε, περνάει μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς του στον Όμιλο Αντισφαίρισης Γλυφάδας. «Εδώ μεγάλωσε, εδώ έτρωγε, εδώ διάβαζε τα μαθήματά του, εδώ κοιμόταν όταν είχε δύο φορές τη μέρα προπόνηση – στο εντευκτήριο, που έχει έναν καναπέ και ένα γραφείο. Η ζωή του ήταν πάντα γύρω από την προπόνηση», εξηγεί ο Γιώργος Σπηλιόπουλος.

Οι δυσκολίες στο σχολείο
Παράλληλα, ο Στέφανος πηγαίνει στο γυμνάσιο της Βουλιαγμένης και κάποιοι συμμαθητές του στο σχολείο δυσκολεύονται να καταλάβουν το αυστηρό του πρόγραμμα, τις πολλές απουσίες, την αδυναμία του να ακολουθήσει τα παιδιά της ηλικίας του στις εξόδους και τον απομονώνουν. «Ο Στέφανος δεν είχε τις κλασικές συνήθειες ενός παιδιού. Ξέρετε, τα παιδιά συνηθίζουν να απομονώνουν όσους ξεχωρίζουν. Αν έβαζε κάποιος ταμπέλα στον Στέφανο, θα έλεγε ότι ήταν ένα μοναχικό παιδί», αναφέρει άνθρωπος από το περιβάλλον του, ο οποίος τον έζησε στα σχολικά του χρόνια, σημειώνοντας ότι η ιστορία του Στέφανου έχει εμπνεύσει παιδιά που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.
Όταν φτάνει 14 χρονών, ο πατέρας του παρατάει τη δουλειά του ως γυμναστής σε σχολείο, αναλαμβάνει το coaching του εξ ολοκλήρου και ξεκινούν τα tours στο εξωτερικό. «Πίεσα τον Στέφανο ως προπονητής, αλλά όχι ως πατέρας. Προσπάθησα να είμαι ένας πατέρας που παροτρύνει, που συμβουλεύει, που στηρίζει τον γιο του ψυχολογικά όποτε χρειάζεται. Νομίζω ότι σε αυτό το κομμάτι έχουμε βρει τον τρόπο να συνεργαζόμαστε», μας λέει στο τηλέφωνο από το Μαϊάμι ο Απόστολος Τσιτσιπάς. Πέρα από την ολοκληρωτική στήριξη του πατέρα του, ο Στέφανος έχει παράλληλα και την οικονομική ενίσχυση της θείας του, αδερφής της μητέρας του, Άλα. Είναι και εκείνη τενίστρια και σήμερα ο Στέφανος την ευχαριστεί σε κάθε του συνέντευξη.

Α star is born
Λ  όγω των αθλητικών υποχρεώσεών του αναγκάζεται να τελειώσει το λύκειο διαδικτυακά, σε αμερικανικό σχολείο.  Στα 16 του η ζωή του αλλάζει τελείως. Έχοντας κάνει σαφές ότι είναι το next big thing του τένις, τον προσεγγίζει ο Ελληνογάλλος Patrick Mouratoglou και του δίνει μια θέση στη Mouratoglou Tennis Academy, στη Γαλλική Ριβιέρα, όπου προπονούνται τα μεγαλύτερα αστέρια του τένις. Εκεί θα είναι η βάση του για τα επόμενα χρόνια μέχρι και σήμερα.
Η ζωή του Στέφανου αλλάζει χρόνο με τον χρόνο. Διακρίσεις, κόντρες με είδωλα του τένις, συμβόλαια με κορυφαία brands, όπως η Rolex και η Adidas, εκτιμήσεις για υπέρογκα ποσά στους τραπεζικούς του λογαριασμούς, ξένα δημοσιεύματα που τον αναδεικνύουν σε Έλληνα θεό.
Κάθε του κίνηση πλέον μπαίνει στο μικροσκόπιο και μοιάζει ενδιαφέρουσα, ακόμα και τις στιγμές που δεν είναι. Όπως γίνεται με τους πραγματικούς stars. Τα Media μιλούν μέχρι και για το σουβλάκι που έτρωγε μικρός στον Ζάχο, κοντά στο σπίτι του στη Βουλιαγμένη, και αναλύουν τα υλικά που έβαζε μέσα, ενώ όλοι αναρωτιούνται εάν κάποια μέρα θα κόψει τα μαλλιά του. Ο Στέφανος μοιάζει απαθής στην αποθέωση και στη δόξα. Δεν παίζει με τα Μedia, τα λόγια του είναι μετρημένα και προστατεύεται από ανθρώπους που τον βοηθούν να κρατάει γερά τα πόδια του στη γη. Ο πατέρας του λέει σχετικά: «Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι ότι έχει μείνει ο απλός Στέφανος που ήταν από παιδάκι. Έχω κλάψει πολλές φορές για τον Στέφανο. Όταν κέρδισε τον τελευταίο τίτλο του στη Μασσαλία ήταν κουρασμένος, ήταν μια δύσκολη περίοδος για εκείνον. Εντυπωσιάστηκα».
Αυτό που φαίνεται να κάνει τον Στέφανο να διασκεδάζει πραγματικά είναι η δημιουργία content για τα videos του στο YouTube, στα οποία καταγράφεται η καθημερινότητά του μέσα από τα ταξίδια του στον κόσμο. Μάλιστα, έχει δύο λογαριασμούς στο Instagram, έναν για την αθλητική του δραστηριότητα και έναν για την καλλιτεχνική του ιδιότητα. Steve the Hawk έχει ονομάσει τον κρυφό λογαριασμό του στο Instagram, γιατί ταυτίζεται με το γεράκι που είναι κυνηγός.

Στέφανε, διαβάσαμε ότι θα παίξεις τον Σεπτέμβριο στην Ελλάδα, στο Davis Cup. Σου λείπει η Ελλάδα;  
Θα έρθω. Μου λείπει πολύ η Ελλάδα, μου λείπουν το σπίτι μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Τα πάντα. Τελευταία φορά που ήρθα ήταν Δεκέμβριος, πριν φύγω για διακοπές στην Κύπρο.
Θα γνωρίζεις ότι το να κυκλοφορείς στους δρόμους της Ελλάδας δεν θα είναι πια το ίδιο.
Θα προσπαθήσω να βρω τρόπους για να το αποφύγω λίγο αυτό.
Πότε πίστεψες ότι πραγματικά μπορείς να μπεις στο top 10 της παγκόσμιας κατάταξης;
Από την αρχή της χρονιάς ήμουν πολύ κοντά στη δεκάδα, και συγκεκριμένα στο νούμερο 16, αν δεν κάνω λάθος. Ήξερα, λοιπόν, πως αν καταφέρω να πάω πολύ καλά σε 2-3 τουρνουά θα έκανα το ντεμπούτο μου στο Τop 10. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν συγκέντρωση και θέληση. Στο αυστραλιανό τουρνουά ήμουν τόσο χαλαρός που για κάποιον λόγο μου βγήκε σε κάτι πολύ καλό, καλύτερο απ’ όσο περίμενα.
Αλήθεια, πώς το γιόρτασες;
Δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο. Είχα ένα καλό τουρνουά, αλλά έχω μεγαλύτερους στόχους και προσδοκίες για το μέλλον. Ήταν πολύ καλή η εμπειρία που είχα από το αυστραλιανό τουρνουά, όμως, δεν είναι το τέλος. Είναι μόνο η αρχή. Οπότε έχω σκοπό να το γιορτάσω περισσότερο στο μέλλον, αν τα πάω ακόμα καλύτερα.
Κάνεις όνειρα για να φτάσεις στο No1;  
Βέβαια, κάθε μέρα σκέφτομαι ότι θα φτάσω στο No1. Όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια θέση, νιώθεις ότι έχεις μια μεγάλη ευκαιρία και ότι είσαι πολύ κοντά στην κορυφή. Οπότε, είναι κρίμα να μην αξιοποιήσεις την ευκαιρία στο maximum.
Δεν είναι λίγο αγχωτική η σκέψη τού ότι πρέπει να κατακτήσεις την κορυφή;
Μπορεί να είναι λίγο αγχωτικό. Αλλά ξέρω τους παίκτες που είναι στο top 10 και αν καταφέρω να είμαι κοντά τους, να παλεύω και να τους κοντράρω στα ίσια, κάποια στιγμή θα φύγουν. Αν βρεθώ καλύτερα βαθμολογικά, θα μπορώ να πάρω τη θέση τους.
Πώς διαχειρίζεσαι την αποτυχία;
Δεν είναι κάθε μέρα καλή, εκτός κι αν είσαι ο τέλειος τενίστας που παίζει το απόλυτο τένις. Εγώ διαχειρίζομαι την αποτυχία κάθε εβδομάδα, οπότε είμαι προετοιμασμένος. Κάθε εβδομάδα αποτυγχάνω, χάνω, μαθαίνω και συνεχίζω τον δρόμο μου. Αυτό που οφείλω να κάνω είναι να μετατρέψω την αποτυχία σε κάτι που θα με βοηθήσει στο μέλλον. Υπάρχουν, βέβαια, φορές που είναι δύσκολο να το διαχειριστώ, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι μέρος της δουλειάς μου, μέρος της εξέλιξής μου ως παίκτη.
Επιτρέπεις στον εαυτό σου να στενοχωρηθεί;  
Όταν βγαίνω στον αγώνα, λέω πάντα στον εαυτό μου πως «ό,τι και να γίνει εσύ θα πρέπει να δώσεις όλη σου την ψυχή». Η μαχητικότητά σου πρέπει να φανεί στο φουλ. Μικρός, είχα αμφιβολίες για πράγματα που έκανα σε συγκεκριμένα σημεία του αγώνα, αλλά μεγαλώνοντας είχα όλο και λιγότερες αμφιβολίες. Οπότε, παίρνω θετικά ό,τι και να κάνω στο γήπεδο μέχρι σήμερα.
Δεν έχεις νιώσει ποτέ να κόβονται τα γόνατά σου;
Όχι, δεν το έχω νιώσει ποτέ. Κατά την άποψή μου, το πιο δύσκολο σημείο ενός ματς είναι όταν είσαι πολύ κοντά με τον άλλον στο σκορ, σερβίρεις στον αντίπαλό σου και περιμένεις να πάρεις τον αγώνα. Είναι μάλλον η στιγμή που μπορεί να νιώσεις λίγο περισσότερη πίεση, λίγο πιο πολύ άγχος. Το άγχος, όμως, σε κάνει να είσαι πιο alert μέσα στο γήπεδο.
Αυτήν τη στιγμή, ένας ολόκληρος λαός έχει προσδοκίες από σένα, ενώ δεν θα είναι καθόλου περίεργο αν η επόμενη γενιά αρχίσει να παίζει τένις με μανία.
Εγώ απλώς ενθαρρύνω τη νεολαία να παίξει τένις. Μόνο χαρά είναι να βλέπω παιδιά να βγαίνουν έξω και να παίζουν τένις. Κάτι, βέβαια, που δεν ξέρει πολύς κόσμος είναι πόσο δύσκολος είναι ο πρωταθλητισμός και ιδιαίτερα στο τένις. Απαιτεί περισσότερες θυσίες σε σχέση με άλλα αθλήματα. Επιπλέον, το οικονομικό κομμάτι  του πρωταθλητισμού είναι απαιτητικό και ήταν πολλές οι φορές που ήμουν κοντά στο να σταματήσω λόγω οικονομικών προβλημάτων. Θα ήταν, όμως, μεγάλη η χαρά μου να δω αθλητές να παίζουν τένις σε υψηλό επίπεδο, να τους ενθαρρύνω και να τους δίνω συμβουλές σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο.
Τα καλά του τένις τα ξέρουμε. Υπάρχει δύσκολο κομμάτι; Για παράδειγμα, το γεγονός ότι δεν έχεις σταθερή βάση ή δεν έχεις πρόσβαση στους φίλους σου.
Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να ταξιδεύω στον κόσμο, είναι πολύ ωραίο πράγμα. Μπορεί να είναι κουραστικό, επειδή είναι πολύ συχνά αυτά τα ταξίδια, αλλά είναι μια πολύ ωραία δουλειά.
Σου λείπει κάτι από την κλασική ζωή ενός 20άχρονου;
Το τένις το αγαπώ πολύ, αλλά αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές είναι ότι, αν δεν έκανα πρωταθλητισμό, θα ήμουν πολύ πιο δημιουργικός σε αυτά που κάνω και στα χόμπι μου. Θα είχα περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου, για τους φίλους μου και για τη δημιουργία.
Κολλητούς έχεις από το σχολείο; Γιατί είναι γνωστό πως στο λύκειο έκανες home school.
Από το σχολείο, οι μόνοι φίλοι που είχα ήταν αυτοί που έπαιζαν τένις. Αλλά εκτός από αυτούς, δυστυχώς όχι.
Πώς είναι να γίνεσαι ξαφνικά διάσημος στα 20 σου;
Η προβολή είναι και αυτή μέρος της δουλειάς. Τόσο το τένις όσο και ο χαρακτήρας μου είναι κομμάτια της επιτυχίας. Φυσικά, όμως, υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα να είχα την ιδιωτικότητά μου.
Βίωσες κάποιο ακραίο περιστατικό λατρείας;
Θυμάμαι έναν fan ο οποίος ήρθε να μου ζητήσει αυτόγραφο και μου είπε ότι θα το κάνει τατουάζ στο χέρι. Με τρόμαξε λίγο, δεν συμφώνησα με αυτήν τη σκέψη και του το είπα. Αν και πρόσφατα, στην California, ήρθε μια κυρία γύρω στα 70 που είχε πάνω της κάμποσα τατουάζ και μου έδειξε ότι ένα από αυτά ήταν η υπογραφή μου. Δεν ξέρω πώς τη βρήκε.