Η Billie Eilish, στα 13 της, ανέβασε στο SoundCloud ένα κομμάτι, με τίτλο Ocean Eyes, που είχε γράψει ο αδερφός της Finneas O’Connell. Το τραγούδι προοριζόταν για μια σχολική χορογραφία, έγινε όμως αναπάντεχα viral και άρχισε να αποκτά όλο και μεγαλύτερο κοινό. Στα 16 της, είχε ήδη 6,3 εκατομμύρια followers στο Instagram (σήμερα είναι περισσότεροι από 50 εκατ.) και στα live της μαζεύονταν να την ακούσουν 40.000 άτομα με προσήλωση φανατικού πιστού. Στα επόμενα χρόνια, η σοβαρή έφηβη από το Los Angeles θα ωριμάσει, θα κυριεύσει την υφήλιο με τα τραγούδια της και θα σπάσει ρεκόρ στο Billboard Hot 100 ως η γυναίκα καλλιτέχνιδα με 14 singles στο chart ταυτοχρόνως. Στα 18 της, τραγουδά στην απονομή των Oscar, της αναθέτουν το τραγούδι για την επόμενη ταινία του πολύκροτου James Bond (No Time to Die), που θεωρείται μεγάλη καταξίωση, και παίρνει 4 σημαντικά βραβεία Grammy μαζί με τον Finneas, που εκτός από συνθέτης είναι και λίγο ηθοποιός. Στην Ελλάδα, διαβάζουμε σχόλιο 18άχρονης στο Twitter που αναφέρει: «Η Billie Eilish με τον αδερφό της πήραν 4 Grammys. Εγώ με τον δικό μου λέμε να πάμε σούπερ μάρκετ το απόγευμα».

Όλα υπό έλεγχο

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τη σοβαρή, σχεδόν αγέλαστη μικρή τόσο σπουδαία καλλιτέχνιδα, με ένα κοινό όλων των ηλικιών παθιασμένο με τη μουσική της; Η Billie Eilish ξεχωρίζει γιατί δεν ακολουθεί κανένα μουσικό trend και στέκεται σε τεράστια απόσταση από τη mainstream pop. Έχει δικό της προσωπικό ύφος και δική της αισθητική, με σουρεαλισμό, μελαγχολία, πικρό χιούμορ και τόσο φορτισμένες ερμηνείες που κάνουν ένα εφηβικό party που μόλις σχόλασε να ακούγεται σαν υπαινικτική θρηνωδία για το οριστικό τέλος της αθωότητας – ή μια χυλόπιτα από ένα αγόρι να ακούγεται σαν τους αναστεναγμούς της θλίψης για τη συνειδητοποίηση της απόλυτης απογοήτευσης που έχεις να περιμένεις από τον έρωτα. Έχει η ίδια τον έλεγχο της δουλειάς της, αρνούμενη να τον εκχωρήσει σε οποιαδήποτε δισκογραφική εταιρεία. Δεν είναι τσαχπίνα, σεξουαλική, χαριτωμένη, τολμηρή, με αισθησιακά ντυσίματα και χορούς εκμαυλιστικούς όλο νεανικότητα. Είναι λιτή, αυστηρή, κάποτε μακάβρια, απέχοντας έτη φωτός από τα συνηθισμένα εφηβικά στερεότυπα. Η αγάπη της για τα ιαπωνικά horror manga φαίνεται όχι μόνο στο ντύσιμο αλλά και στα video clip της. Άλλωστε, έχει συνεργαστεί με τον κορυφαίο Γιαπωνέζο εικαστικό Takashi Murakami, που τη μεταμόρφωσε σε ένα αλλόκοτο τερατώδες κορίτσι-αράχνη, που τρομοκρατούσε ωραία φρέσκα λουλουδάκια στο video clip του You Should See Me in a Crown. Η πλειονότητα των fans της είναι στην εφηβεία. Τα παιδιά από τα high schools, που είναι η κύρια δεξαμενή καταναλωτών της μουσικής βιομηχανίας, μοιάζουν να λατρεύουν την Billie και τον Finneas.

Billie vs Rap

Δεν την αγαπούν όμως όλοι. «Δεν τραγουδά! Δεν έχει ωραία φωνή! Και όσοι τη λατρεύουν θέλουν να φαίνονται περίεργοι», μου έλεγε τις προάλλες μια 16άχρονη Αφροαμερικανίδα που ακούει rap και δεν συγχωρεί την επικριτικότητα του pop idol απέναντι στους star rappers. Αφορμή ήταν η πρόσφατη συνέντευξη της Eilish στην αμερικανική Vogue, στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε: «Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να λες ψέματα σε ένα τραγούδι και στο να γράφεις μια ιστορία. Υπάρχουν άπειρα τραγούδια που απλώς λένε ψέματα. Γίνεται σε μεγάλο βαθμό στη σύγχρονη rap από άτομα που γνωρίζω και ραπάρουν. (…) Έτσι πουλάνε μούρη, κι εγώ δεν το κάνω αυτό». Ρωτάω τη 16άχρονη rapper πώς της φάνηκε αυτή η δήλωση της Billie Eilish. Δεν είναι οι stars της rap ποζεράδες που καυχιούνται για όπλα και έχουν σεξιστική και υποτιμητική άποψη για τις γυναίκες; «Αν το βλέπεις από την προνομιακή σου θέση ως λευκή ξανθούλα που το μόνο ζόρι σου είναι ότι το σπίτι σου στο L.A. δεν έχει πισίνα, μπορεί», μου απαντάει απαξιώνοντάς με πλήρως, ενώ δεν είμαι ούτε ξανθούλα ούτε με βίλα στο L.A.!

Το φτωχικό background

H Billie, με λαχανί φωσφοριζέ μαλλιά και τεράστια πράσινα νύχια, ντυμένη με total look Chanel, αλλά με μάσκα στο πρόσωπό της και αθλητικά, σαν να παίζει σε κάποιο horror manga, έσπασε όλα τα ρεκόρ στα Grammys, κατακτώντας τα τέσσερα κορυφαία βραβεία, όντας στη μικρότερη ηλικία που έχει υπάρξει στην ιστορία των βραβείων. Και να σκεφτείς ότι τα τραγούδια τα γράφει με τον Finneas στο δωμάτιό τους, στο πατρικό τους, στο Highland Park του Los Angeles. «Δεν κάναμε αυτό το album για να κερδίσουμε Grammys. Γράψαμε για την κατάθλιψη και τις σκέψεις αυτοκτονίας, αλλά και για την κλιματική αλλαγή», είπαν τα δύο αδέρφια για να συμπληρώσουν πως «στεκόμαστε εδώ μπερδεμένοι και ευγνώμονες». Μεγάλωσαν σε καλλιτεχνικό περιβάλλον, με γονείς που αγωνίζονταν να τα βγάλουν πέρα ως άσημοι ηθοποιοί, βοηθοί σεναριογράφου και καμιά φορά τραγουδιστές σε μικρά μπαράκια. Σε ένα σπίτι πολύ μικρό, στο πανάκριβο L.A., οι γονείς κοιμούνται ακόμα σε ένα στρώμα στο σαλόνι για να είναι πιο άνετα τα παιδιά τους. Η Billie εξακολουθεί να ζει μαζί τους και θα συνεχίσει τουλάχιστον ως την ενηλικίωσή της, που στην Αμερική είναι στα 21 χρόνια. Με δασκάλους χορού και μουσικής, ενθάρρυνση στα παιδιά να εκφραστούν, βοήθεια σε ό,τι επιθυμούσαν να κάνουν, οι δύο σκληρά εργαζόμενοι αλλά άσημοι γονείς είδαν την Billie να κατακτά νωρίς τη διασημότητα και δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν όλο αυτό που συνέβαινε στις ζωές και των τεσσάρων τους. «Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ stars», λέει το φαινόμενο Billie σε συνέντευξη στο Rolling Stone, «ήταν σκληρά εργαζόμενοι και πάντοτε ευχόμουν να μπορέσουν να κάνουν κάποια στιγμή μεγάλη καριέρα. Δεν έγινα διάσημη επειδή ήταν και εκείνοι διάσημοι. Δεν έγιναν καθόλου έτσι τα πράγματα». Στην ίδια συνέντευξη, σχολίαζε τα ρούχα που της στέλνουν πια ως δώρο διάφοροι σχεδιαστές και το ότι δεν χωράνε στις ντουλάπες του σπιτιού τους, επειδή εκεί πρέπει να χωρέσουν και τα ρούχα των γονιών και του αδερφού της. «Οι άνθρωποι που μου στέλνουν αυτά τα πράγματα δεν συνειδητοποιούν ότι μεγάλωσα φτωχικά και δεν ζω σε ένα πλούσιο μεγάλο σπίτι που να τα χωράει όλα», λέει γελώντας. Και αυτή η μικρή δεν συνηθίζει να γελά συχνά. Ούτε καν να χαμογελά.

Κατάθλιψη και ευαισθησίες

«Ήμουν τόσο δυστυχισμένη την περασμένη χρονιά», δήλωσε η 18άχρονη pop star στη δημοσιογράφο και παρουσιάστρια Gayle King, μετά τα Grammys, «που πίστευα ότι δεν θα καταφέρω να κλείσω τα 17 μου χρόνια». Το άγχος που της προκαλούσε η αλλαγή, το ότι την αναγνώριζαν στον δρόμο όπου κι αν πήγαινε, η τόσο ξαφνικά τεράστια φήμη και η απώλεια των παλιών της φίλων την είχαν κάνει να χάσει κάθε χαρά. Παραδέχτηκε ότι είχε σκεφτεί μέχρι και την αυτοκτονία. Στο πλαίσιο της μεγάλης περιοδείας της, στα μέσα του 2018, φτάνοντας στο Βερολίνο θυμάται μόνο ένα πράγμα: «Να κλαίω διαρκώς επειδή το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα δώσω τέλος στη ζωή μου». Κατά τ’ άλλα, αλλάζει συνεχώς χρώμα και μήκος στα μαλλιά της, πάσχει από σύνδρομο Τουρέτ, έχει ήδη κάνει εξώφυλλο στην αμερικάνικη και σε άλλες διεθνείς εκδόσεις της Vogue και έχει δώσει συνεντεύξεις σε όλα τα μεγάλα περιοδικά και στην Ellen DeGeneres, που την αντιμετώπισε ως μεγάλη ντίβα.

Κάνω μια τελευταία απόπειρα να μεταπείσω τη 16άχρονη Αφροαμερικανίδα rapper για την περίπτωση της Eilish. Της θυμίζω πως είναι πολύ καλή με τους θαυμαστές της, ότι έχει πει: «Τους πιάνω από τον ώμο και τους εκλιπαρώ να φροντίζουν και να αγαπάνε τον εαυτό τους, γιατί μπορεί να έρθει μια στιγμή που θα έχουν φτάσει σε σημείο από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή». Εκείνη όμως μου απαντάει: «Λευκή μουσική, λευκές ψευδοευαισθησίες. Τελεία». Και μου το κόβει οριστικά.