Σήμερα 8 Μαρτίου γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας, διαβάζουμε ποιήματα, άρθρα, χαριτωμένα quotes, βλέπουμε ρεπορτάζ, ακούμε τραγούδια. Όλα εξυμνούν τη γυναίκα. Τη γυναίκα σύντροφο, τη γυναίκα μητέρα, τη γυναίκα εργαζόμενη, τη γυναίκα που πασχίζει καθημερινά να αντεπεξέλθει σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο που από τη μια κηρύττει την ισότητα και την γυναικεία ανεξαρτησία και από την άλλη παράγει ανισότητα, συχνά και μισογυνισμό.
Η γυναίκα στο δυτικό κόσμο έχει τις ίδιες ευκαιρίες με τους άντρες στην εκπαίδευση, το εργασιακό περιβάλλον, την κοινωνική ανέλιξη. Είναι ισότιμο μέλος της κοινωνίας. Οι κόποι της αναγνωρίζονται. Μετέχει στα κοινά, είναι ανεξάρτητη, κατέχει διευθυντικές θέσεις σε πολυεθνικές… Η γυναίκα στο δυτικό κόσμο είναι παντελώς ισότιμη με τον άντρα! Έτσι πιστεύαμε τουλάχιστον πριν τις γυναικοκτονίες, την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, τις συνεχείς καταπατήσεις των δικαιωμάτων της γυναίκας. Έτσι πιστεύαμε και ενώ μιλούσαμε καθημερινά για όλα τα αλλά είδη ρατσισμού εκείνο το είδος ρατσισμού που ακούει στο όνομα σεξισμός σαν να το είχε ξορκίσει η κοινωνία, σαν να το είχε αφήσει αιώνες πίσω νιώθαμε. Κι αυτός ο κρυφός ρατσισμός ύφαινε ύπουλα τον ιστό του και έγινε παθογένεια.
Κι ενώ μιλούσαμε για την γυναίκα στον ανατολικό κόσμο, την αποκλεισμένη από κάθε ευκαιρία στην κανονικότητα, την εκπαίδευση, την ελευθερία, ξεχάσαμε τη γυναίκα της διπλανής πόρτας που υπέφερε τη βία, την εργασιακή εκμετάλλευση, την παρενόχληση.
Η εποχή μας είναι η εποχή της εικόνας! Της απόλυτα αψεγάδιαστης εικόνας όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο! Η γυναίκα που ταιριάζει στα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλει το lifestyle θεοποιείται αλλά μόνο για την εξωτερική της εμφάνιση. Αν, ας πούμε, μια όμορφη γυναίκα είναι και έξυπνη και εργατική πρέπει να προσπαθήσει δώδεκα φορές περισσότερο να αποδείξει πως δεν ήταν η ομορφιά αλλά η προσωπική της αξία που την ανέδειξε. Αν πάλι μια γυναίκα δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα ομορφιάς της εποχής κερδίζει πιο εύκολα το σεβασμό στο εργασιακό της περιβάλλον, αλλά παραβλέπεται η υπόσταση της ως γυναίκας, ως συντρόφου, ακόμη και η θελκτικότητά της. Η εποχή μας κατηγοριοποιεί τις γυναίκες, κρίνει τις γυναίκες όταν κάνουν νωρίς οικογένεια, όταν αργούν να κάνουν οικογένεια, όταν εργάζονται, όταν επιλέγουν να μην εργαστούν.«Γιατί έγινες γιατρός… πολύ σκληρό επάγγελμα για μια γυναίκα» ή «κοίτα, αυτή δεν εργάζεται, τη ζει ο άντρας της».
Μόνος σύμμαχος της γυναίκας στον αγώνα της να ονειρεύεται, να πετυχαίνει, να αντεπεξέλθει στην πολλαπλότητα των ρόλων της, είναι ο εαυτός της! Κι αυτό είναι μια αλήθεια που η κοινωνία δεν μπορεί να παραβλέπει. Αναγνωρίζοντας τον αγώνα της γυναίκας κάθε μέρα και όχι μόνο σήμερα μπορεί η κοινωνία να βαδίσει σε ένα μονοπάτι προόδου!
ΑΠΟ ΤΗΝ Θεοδώρα K. Μιχαλολιάκου
