Η Άννα Κορακάκη μπήκε ξαφνικά σ τη ζωή των Ελλήνων το καλοκαίρι του 2016 κατακτώντας στα 20 της, στους Όλυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, το Χρυσό μετάλλιο στο πιστόλι 25 μέτρων και το Χάλκινο μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων. Έκτοτε έχει κερδίσει επάξια μια θέση στην καρδιά όλων, όχι μόνο για τις επιτυχίες της, αλλά και για τον αυθεντικό χαρακτήρα της. Η αθλήτρια από τη Δράμα μόνο «πυροτέχνημα» δεν αποδείχθηκε, αφού εδώ και μία επταετία βρίσκεται στις κορυφαίες του αθλήματος. Στη διαδρομή της ζωής της έχει βιώσει συναισθήματα και εμπειρίες δύσκολα στη διαχείρισή τους καταφέρνοντας να τα ξεπεράσει με την ίδια μαεστρία που τα καταφέρνει όταν αγωνίζεται. Δυνατή και ατρόμητη όπως πάντα μπροστά από το στόχο, προχωράει τη ζωή της για να εκπληρώσει τα όνειρά της.

Το 2016 στους Ολυμπιακούς του Ρίο μπήκες με ρεκόρ δύο μεταλλίων στις ζωές μας. Τι έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό σου από τότε μέχρι και σήμερα;
Έγιναν πάρα πολλά. Για την ακρίβεια είναι τόσο πολλά που μου έχουν δώσει πολύ δυνατά συναισθήματα ώστε δεν μπορώ να ξεχωρίσω δύο ή τρία. Όμως αγωνιστικά κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω ήταν το 2015, όταν αγωνίστηκα για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο στην κατηγορία των γυναικών παρότι ήμουν νεάνιδα για να διεκδικήσω τότε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Ήμουν στην Κορέα, μπήκα στον τελικό και τα τρία πρώτα μετάλλια έπαιρναν κάρτα πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην τελευταία βολή για τα μετάλλια ισοβαθμούσα με μια Κορεάτισσα και είχα μία εξαιρετική βολή με 10,4 σαν να λέμε κέντρο. Εκείνη λίγα δεύτερα μετά έριξε 10,5. Μιλάμε για ένα χιλιοστό, να φανταστείς δύο τρίχες από το κεφάλι σου. Από εκεί που το είχαμε όλοι σίγουρο, βγήκα τέταρτη. Δεν ήταν ότι έφτασα στην πηγή, είχα πιει νερό και μου το πήραν από τα χέρια. Φυσικά έτσι είναι ο αθλητισμός, αλλά τότε ήταν ο πρώτος μου αγώνας. Θυμάμαι ακόμα πόση πίκρα είχα, για τρία βράδια δεν είχα κοιμηθεί. Έκλαιγα ασταμάτητα, νομίζω δεν έχω κλάψει πιο πολύ στη ζωή μου. Εκεί που ήμουν έτσι αποθαρρημένη πήρα τον προπονητή μου τηλέφωνο, που είναι ο πατέρας μου, και του είπα μέσα στα αναφιλητά ότι στο επόμενο Παγκόσμιο θα την πάρω την κάρτα. Ήταν κάτι που με πείσμωσε, με έκανε να δουλέψω δέκα φορές παραπάνω και όντως μετά από δύο μήνες, στο επόμενο Παγκόσμιο, πήρα και το μετάλλιο και την κάρτα.
Είσαι τόσο δυναμική και στη ζωή σου;
Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν είμαι. Όσοι με βλέπουν απ’ έξω νομίζουν πως είμαι αγέρωχη, πολύ δυναμική και ενίοτε σκληρή. Είναι κάτι που μου έχουν πει αρκετές φορές, αλλά καμία σχέση. Αν με γνωρίσεις και κάνουμε παρέα θα δεις πως είμαι το εντελώς αντίθετο.
Οπότε θεωρείς πως είναι άμυνα όλο αυτό;
Μάλλον, δεν ξέρω. Αναγνωρίζω ότι φαίνομαι έτσι, αλλά ίσως είναι κάποια άμυνα, είναι μέχρι να με ξεκλειδώσεις. Υπάρχουν φορές που κι εγώ βλέπω κάποια βίντεο από αγώνες και φωτογραφίες μου και λέω: «Τι έκφραση είναι αυτή; Τόσο παγερή είμαι;» Δεν το καταλαβαίνω εκείνη τη στιγμή, αλλά είμαι το ακριβώς αντίθετο. Είμαι μαλακή σαν βούτυρο και κλαίω με το παραμικρό. Έχω ακούσει σχόλια ότι είμαι σνομπ ή ξινή, αλλά δεν δίνω σημασία. Ξέρω ότι δεν είμαι έτσι και μου αρκεί. Και οι άνθρωποι που αγαπάω και υπολογίζω επίσης ξέρουν ποια είμαι. Αν ο άλλος δεν με προσβάλει, δεν με θίξει ή δεν με διαβάλει δεν θα ασχοληθώ.
Από παιδί έδειχνες έτσι;
Μικρή έλεγα «μαμά, γιατί δεν μου μιλάνε;» ή «γιατί δεν με θέλει κανένα αγόρι στην τάξη;». «Κορίτσι μου, τους τρομάζεις», μου έλεγε. Αλλά και ως ενήλικη πολλές φορές άνθρωποι που με έχουν προσεγγίσει μου έχουν πει ότι το είχαν διπλοσκεφτεί γιατί έμοιαζα κάπως «ψαρωτική». Μόλις με γνώριζαν, όμως, έβλεπαν πως δεν είμαι έτσι. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό, κι εγώ το διακρίνω πολλές φορές.

Πόσο εύκολο ήταν για μια εικοσάχρονη να διαχειριστεί την αναγνωρισιμότητα των δύο Ολυμπιακών μεταλλίων;
Είναι πολύ σωστή η ερώτηση για νίκη. Εντάξει, ήρθε αυτό το αποτέλεσμα τί δεν είχα να διαχειριστώ τη νίκη ως  επειδή έκανα πολύ καλά τη δουλειά μου εκείνη την ημέρα. Εννοείται πως κατέβαλλα και όλο το προηγούμενο διάστημα μεγάλη προσπάθεια, αλλά ήταν η στιγμή μου και κέρδισα τον αγώνα. Όμως, η αναγνωρισιμότητα που ήρθε μετά ήταν το δύσκολο. Ακόμη και τώρα, που δεν είμαι 20 χρονών, αν γινόταν πάλι θα μου ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ. Επειδή έχω γνωρίσει κι άλλους επιτυχημένους αθλητές, θεωρώ πως αυτό το κομμάτι έχει να κάνει με το χαρακτήρα του καθενός. Κάποιοι αθλητές παίρνουν δύναμη μέσα από την αναγνωρισιμότητα, αλλά κάποιους άλλους τους στρεσάρει αυτό. Εγώ, αν με ρωτάς, ενώ φαίνεται πως τη
διαχειρίζομαι τη δημοσιότητα, έχω δυσκολευτεί πάρα πολύ να το κάνω. Ακόμα και τώρα δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι δεν είναι. Θα σκεφτώ δύο και τρεις φορές πριν ποστάρω κάτι. Φαντάσου για μία κοπέλα εικοσάχρονη, με τον αυθορμητισμό που μπορεί να είχε, ξαφνικά να βλέπει πως θα πρέπει λίγο να το σκεφτεί. Οι Ολυμπιονίκες λειτουργούν και ως πρότυπα, οπότε πρέπει να το υπερασπιστείς αυτό. Δεν μου ήταν δύσκολο επειδή ήταν κόντρα στο χαρακτήρα μου, αλλά ένιωθα αυτή την ευθύνη.
Σε απασχολεί η εικόνα σου ή το τι σκέφτεται ο κόσμος για σένα;
Νομίζω ότι αν με απασχολούσε θα ήμουν πολύ πιο φειδωλή σε δηλώσεις και σε όσα λέω. Ως άτομο είμαι πολύ αυθεντική και αυθόρμητη. Αυθόρμητη όχι με την έννοια της επιπόλαιης, αλλά αυτό που πιστεύω θα το εκφράσω. Το μόνο εύκολο θα ήταν να
είμαι πολύ ουδέτερη για να αρέσω σε όλους και θα μπορούσα να το κάνω. Δεν το κάνω διότι δεν θα είμαι εγώ αυτή.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να εγκαταλείψεις τον πρωταθλητισμό;
Πάρα πολλές φορές. Αν μιλήσεις και με άλλους πρωταθλητές, αυτή είναι μία σκέψη που έρχεται συχνά στο μυαλό. Είναι πάρα πολύ δύσκολος και απαιτητικός ο πρωταθλητισμός. Σε κουράζει και σωματικά, αλλά και ψυχικά. Ωστόσο συνεχίζεις γιατί αυτή μπορεί να είναι μία σκέψη που ενδέχεται να έρθει πάνω στην κούραση ή σε μία απογοήτευση, αν δεν έχεις κάνει πολλούς καλούς σερί αγώνες. Παρ’ όλα αυτά, η φλόγα και το πάθος μέσα μου γι’ αυτό που κάνω είναι τόσο ισχυρά που υπερνικούν τη σκέψη για παραίτηση.
Τι σε γοήτευσε τόσο σε αυτό το άθλημα;
Η αρρωστημένα απαιτητική και δύσκολη τεχνική του. Από μικρό παιδί, όταν έπιασα το όπλο και είδα τι χρειάζεται, τι έπρεπε να κάνω και πόσο δύσκολο είναι, με γοήτευσε. Ο πατέρας μου ήταν πολλά χρόνια μέλος της Εθνικής ομάδας. Εγώ μικρή έκανα στίβο ως ενασχόληση, όχι πρωταθλητισμό. Κάποια στιγμή στα 12 είχα ένα θέμα με τα πόδια μου και σταμάτησα. Βρήκε ο μπαμπάς την ευκαιρία να με ρωτήσει αν θέλω να δοκιμάσω και έτσι ξεκίνησα. Ως τελειομανής από τη φύση μου, με κέρδισε, το ερωτεύτηκα κατευθείαν.
Πώς διαχειρίστηκες το σχόλιο «Η Άννα Κορακάκη τα θαλάσσωσε», που άκουσες όταν κατέκτησες την 6η θέση στους Ολυμπιακούς του Τόκιο;
Αυτό το έμαθα αφού ολοκλήρωσα τους αγώνες μου. Όταν είμαι σε πολύ μεγάλους αγώνες, ειδικά σε Ολυμπιακούς, δεν βλέπω καθόλου το κινητό, δεν μπαίνω στο Internet και δεν έχω καμία επαφή για να είμαι όσο μπορώ ανεπηρέαστη και να μη χαλάσει από κάτι η ψυχολογία μου. Και επειδή, όπως σου είπα, είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, δεν μπαίνω να δω τίποτα – όχι μόνο τα σχόλια που μπορεί να αφορούν εμένα. Μπορεί να δω μία στενάχωρη είδηση ή αδέσποτα ζωάκια και να με χαλάσει πάρα πολύ, οπότε το αποφεύγω. Δεν με στεναχώρησε το σχόλιο για εμένα, αλλά με τρόμαξε που αυτός ο άνθρωπος είχε βήμα και μπορούσε να λέει ό,τι του κατέβει. Το ότι μπορεί να διαδίδει πως μία 6η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το να προκριθείς σε τελικό είναι αποτυχία. Όλα αυτά τα πλασαρίσματα λίγο κάτω από τα μετάλλια σπουδαίων αθλητών για τρίχες δεν μπορούν να θεωρούνται αποτυχία. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να κάνουν τελικό μετά από μία ώρα και να έχουν διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν το πήρα προσωπικά, με στεναχώρησε που μπορεί να αποθάρρυνε άλλους ανθρώπους. Τα μετάλλια είναι η στιγμή. Είναι και οι 8 ισάξιοι.

Αν σε στεναχωρήσει κάτι θα εκφράσεις αυτό που σε ενόχλησε;
Εξαρτάται από το πόσο σοβαρό είναι κάτι που έχει ειπωθεί. Δηλαδή αν γραφτεί για παράδειγμα πως μπορεί να πήγα διακοπές οπουδήποτε χωρίς να έχω πάει, εντάξει δεν θα κάτσω να πάρω τηλέφωνο. Αν όμως έχει γραφτεί πως είπα, για παράδειγμα, μία κακία για έναν αθλητή και είναι ψέμα, εννοείται πως θα σηκώσω τηλέφωνο. Και, ναι, το έχω κάνει.
Πότε το έκανες;
Το έχω κάνει μία φορά με δημοσιογράφο σε μία συνέντευξη που είχε βάλει ως τίτλο κάτι που είχε πει ο ίδιος και το έγραψε σαν λόγια δικά μου. Άνοιξα την εφημερίδα τότε και είδα τον τίτλο με τεράστια, bold, κεφαλαία γράμματα: «Θα βαρεθείτε να με βλέπετε να παίρνω Χρυσά» και από κάτω τη συνέντευξη με μικρά. Μόλις το είδα έβαλα τα κλάματα, ταράχτηκα, γιατί ένιωσα πως αυτό που έβγαινε ήταν έπαρση και δεν είμαι αυτό εγώ. Εννοείται πως κάτι τέτοιο σε θίγει. Σκέφτηκα ότι κάποιος που θα το δει θα πει «τι είναι αυτή, ρε συ». Όταν εγώ έχω πει κάτι άλλο κι εσύ βάζεις ως τίτλο κάτι που είπες εσύ ως λόγια δικά μου, φυσικά και θα νιώσω θιγμένη. Ούτε αυτή τη σιγουριά έχω, ούτε αυτή την έπαρση. Είμαι η πρώτη που λέει πως πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου και να έχεις αυτοπεποίθηση, αλλά δεν δηλώνεις κάτι τέτοιο. Πρώτα απ’ όλα, είναι ασέβεια για τους άλλους συναθλητές σου. Μπορεί μέχρι τότε να προκύψει ένας τραυματισμός και να μην αγωνιστείς.
Αυτό που έμαθες στον κόσμο είναι να μην είμαστε αυστηροί στον τρόπο που κρίνουμε τους αθλητές.
Πραγματικά δεν ξέρουμε τι μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος. Ακόμα και έξω στο δρόμο όταν είμαστε, ας μην κρίνουμε πολύ εύκολα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να ζει ο άλλος από πίσω. Ο ταμίας που θα σου μιλήσει στραβά μπορεί να έχει το παιδί του
άρρωστο. Δεν ξέρεις τι γίνεται με τον καθένα δίπλα μας, καλό θα ήταν να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.
Μοιράστηκες δημόσια την περιπέτεια με τον άνθρωπο που σε παρακολουθούσε. Πόσο σε καθόρισε όλο αυτό;
Και δεν έγραψα τίποτα. Αυτό ήταν το ένα δέκατο αυτών που έγιναν. Είναι κάτι τραυματικό. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Όχι μόνο με καθόριζε, με όριζε κιόλας: Για δύο χρόνια κάθε μου κίνηση, κάθε μου πράξη, κάθε μου στιγμή. Επί δύο χρόνια με το που έβγαινα από το σπίτι ήταν αυτό το πράγμα. Δεν σου κρύβω ότι ακόμα το σκέφτομαι, δεν φεύγει νομίζω ποτέ. Απλώς μαθαίνεις κάπως να ζεις με αυτό και να το διαχειρίζεσαι για να μη σε τρελαίνει και να μην είσαι έρμαιο συναισθημάτων και φοβιών. Και φαντάσου πώς μπορεί να ένιωσε ο δημοσιογράφος που έκανε εκείνο το σχόλιο στους αγώνες του Τόκιο όταν έμαθε τι μου συνέβαινε.
Δηλαδή έβγαινες από το σπίτι και έβλεπες τον άνθρωπο αυτό μπροστά σου;
Ναι, διαρκώς. Και δεν τελείωνε εκεί: Με ακολουθούσε, πήγαινε όπου πήγαινα από πίσω μου. Στο αυτοκίνητο έβρισκα λουλούδια ή σημειώματα, ασταμάτητα και αδιάλειπτα. Μια μέρα που δεν ήταν ο  τότε σύντροφός μου στο σπίτι αποπειράθηκε με ένα φίλο του να μπουν μέσα στο διαμέρισμά μου όταν ήμουν μόνη. Κόντεψε να σπάσει την πόρτα και ήμουν ολομόναχη στο σπίτι. Δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν έμπαινε. Είχαμε πάρα πολλά: απειλές, εκφόβιζε φίλους μου, δικούς μου ανθρώπους, γνωστούς μου στις δουλειές τους. Ήταν δύο χρόνια ένα μαρτύριο. Όμως, δεν είναι τόσο όλο αυτό το κυνηγητό, όσο το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος που σε κυνηγάει σου έχει δώσει άπειρα δείγματα πως είναι δυνητικά επικίνδυνος. Αυτό σε κρατάει συνέχεια σε εγρήγορση για άμυνα. Είναι το απρόβλεπτο, δεν ξέρεις πώς μπορεί να αντιδράσει ο άλλος, δεν ξέρεις τι σε περιμένει, και αυτό το κάνει τρομακτικό. Εκεί που ηρεμούσε, ξαφνικά από το πουθενά κάτι απρόβλεπτο γινόταν. Εκεί είναι η λεπτή γραμμή.
Πότε κατάλαβες πως έπρεπε πλέον να κάνεις κάτι;
Ήταν η απόπειρα να μπουν στο σπίτι τότε κάλεσα την αστυνομία, πήγε αυτόφωρο, έγιναν όλες οι διαδικασίες και μετά από λίγους μήνες ήταν ο εμπρησμός του αυτοκινήτου του τότε συντρόφου μου. Εκεί μάλιστα κινδύνεψαν και άνθρωποι γιατί ήταν σταθμευμένο στο κέντρο της πόλης, κάτω από μια μεγάλη πολυκατοικία. Κάηκε το μισό κτίριο, κάηκαν κι άλλα οχήματα.
Αυτό με τον τότε σύντροφό σου ήταν τύπου εκδίκηση;
Να εκδικηθεί για τι ακριβώς; Να εκδικηθεί έναν άνθρωπο επειδή απλώς έχει σχέση μαζί μου; Δεν ξέρω τι είχε στο νου του και τι τον ώθησε να το κάνει αυτό. Και ενώ έκανε όλα αυτά δεν υπήρξε το αίσθημα της μεταμέλειας ούτε στιγμή.

Δηλαδή όλη αυτή η ιστορία έγινε επειδή σε θαύμαζε υπερβολικά; Του έγινες εμμονή;
Ήταν καθαρά εμμονικός. Έχουν βρεθεί αρχεία με εμένα, φωτογραφίες μου
και πράγματα που ποστάρω, σε τηλέφωνά του και υπολογιστές, αποθηκευμένα και τριπλοαποθηκευμένα.
Υπήρξαν άνθρωποι μετά από αυτό που σου έστειλαν μηνύματα με παρόμοιες ιστορίες ζητώντας συμβουλές;
Άπειρα. Αν τρόμαξα μία φορά με όλα αυτά, τρόμαξα και μια δεύτερη με το πόσο πολλές γυναίκες μου έσ τειλαν μετά μηνύματα με τις δικές τους ιστορίες. Πραγματικά, διαβάζοντάς τα ξαναζούσα τα δικά μου, με την έννοια ότι τις ένιωθα απόλυτα. Μου έλεγαν επίσης πόσο άτυχες νιώθουν που δεν έχουν την αναγνωρισιμότητα για να μπορέσουν να βγάλουν προς τα έξω την
ιστορία τους. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως δεν κάνει και καμία διαφορά η αναγνωρισιμότητα κρίνοντας από τη δική μου ιστορία. Εδώ και σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται θέλω να υπερτονίσω και να ευχαριστήσω για την αμέριστη υποσ τήριξή τους το Μικ τό Ορκωτό Δικαστήριο Καβάλας, το οποίο τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης 5 ετών. Τους ευχαριστώ επίσης θερμά διότι δεν αναγνώρισαν κανένα ελαφρυντικό και δεν χορήγησαν ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεση. Με λίγα λόγια έκαναν από μεριάς τους το καλύτερο δυνατό που μπορούσαν «πατών τας» στους ισχύον τες νόμους. Δυστυχώς όμως, βάσει του ίδιου πάλι νομοθετικού πλαισίου, ο πραγματικός χρόνος που έχει εκτίσει είναι τρομακτικά μικρότερος των πέντε χρόνων.
Εσένα αυτό πώς σε κάνει να νιώθεις; Έχει προσπαθήσει να κάνει κάτι;
Και τι μπορώ να κάνω; Μέχρι τώρα όχι, αλλά έχω αλλάξει σπίτι και δεν ξέρω σε τι φάση είναι –αν έχει κάνει ψυχανάλυση–, δεν γνωρίζω και δεν θέλω να γνωρίζω. Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι και αυτό με στεναχωρεί πολύ, το ότι δηλαδή τα θύματα είναι απροστάτευτα. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βρούμε τρόπους, μεθόδους και λύσεις. Γιατί πάντα πρέπει να γίνει το πολύ κακό πρώτα και μετά να λάβουμε μέτρα; Δηλαδή μόνο αν τότε ή τώρα με περίμενε κάπου και μου έκανε ανεπανόρθωτο κακό θα γινόταν ντόρος; Αυτό είναι πάρα πολύ απογοητευτικό.
Δέχτηκες την Πρωτοχρονιά πρόταση γάμου. Ήταν κάτι που υπήρχε στο μυαλό σου; Το περίμενες;
Σίγουρα είναι κάτι που ήθελα και ονειρευόμουν. Όταν είσαι σε μια σχέση και είναι ο άλλος ο άνθρωπός σου, τρέχει το μυαλό πιο πέρα και στην προοπτική μιας οικογένειας. Επομένως το περίμενα κάποια στιγμή, αλλά όχι τώρα. Το timing με εξέπληξε. Είναι ένας άνθρωπος που όχι μόνο με στηρίζει, με αγαπάει πιο πολύ απ’ όσο αγαπάω και στηρίζω εγώ τον εαυτό μου, και αυτό είναι αμοιβαίο.
Ανησυχείς μήπως σε αποσπάσει από το στόχο σου για το Παρίσι;
Όχι, κάθε άλλο! Δεν υπάρχει αυτό γιατί αλλιώς δεν θα προχωρούσαμε σε ένα τόσο μεγάλο βήμα. Δέχτηκα μια πρόταση γάμου, αλλά το γάμο δεν ξέρεις πότε θα τον οργανώσεις. Επίσης, ο γάμος δεν χρειάζεται να είναι κάτι grande που απαιτεί διοργάνωση χρόνων, μπορεί να γίνει κάτι πιο κλειστό ή χαλαρό. Οπότε είναι ένα γεγονός που δεν μας παρεμποδίζει σε κάτι σχετικά με την προετοιμασία μου – αντίθετα, με μπουστάρει πολύ ψυχολογικά. Είναι κάτι ευχάριστο. Όταν σε κάποιο τομέα νιώθεις πως είσαι σταθερός, υπάρχει ισορροπία και γαλήνη σε οτιδήποτε αφορά αυτό, τότε είσαι και πιο ήρεμος. Αν νιώθεις καλά, αποδίδεις και πιο καλά.
Το 2023 σε βρίσκει νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη, με εισιτήριο ήδη για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, ως η πρώτη αθλήτρια μάλιστα. Επόμενος στόχος;
Το Παρίσι σίγουρα είναι ο μεγάλος στόχος μακροπρόθεσμα. Τώρα τον ενάμιση χρόνο μέχρι το Παρίσι έχουμε επίσης σημαντικούς αγώνες. Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα τον Αύγουστο. Είναι σημαντικοί σταθμοί γιατί αποτελούν και μια καλή προετοιμασία, το θεμέλιο για το Παρίσι. Έτσι είσαι μέσα στην αγωνιστική δράση για να φτάσεις στους επόμενους Ολυμπιακούς, που είναι όλοι φορμαρι-σμένοι και στα top.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΝΤΑ ΦΟΥΝΤΗ