Εδώ και χρόνια δεν υπήρχε έντυπο και σάιτ που να μην αφιερώσει σελίδες ολόκληρες και ποτάμια κειμένων στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο Έλληνας άσος του ΝΒΑ δούλευε με συνέπεια και πάθος και όλοι είχαν να λένε ότι μας κάνει περήφανους στην Ελλάδα. Ο “Greek Freak” εκτός από κάποιες σπάνιες δηλώσεις απέφευγε επίσης με συνέπεια να δίνει συνεντεύξεις.

Μικρός αστερίσκος: έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι η Ελλάδα θυμάται τους αθλητές της -και όλες τις μεγάλες προσωπικότητες που έχουν “χτιστεί” κατάμονες και με δικά τους έξοδα- μόνο όταν πετυχαίνουν κάτι σημαντικό. Η ανοδική πορεία του Αντετοκούνμπο αλλά και του αδελφού του, Θανάση, έκανε τους πάντες “καλούς” μαζί τους.

Όλοι είχαν να θυμούνται τα ταπεινά παιδιά από τα Σεπόλια. Τι άλλαξε, λοιπόν, από την Παρασκευή που βγήκε στον αέρα μία απολύτως ειλικρινής και βαθιά συνέντευξή του, όπου έθιγε ευθέως πια τον ρατσισμό που βίωσε και τα εμπόδια που χρειάστηκε να ξεπεράσει -όπως η φτώχεια, ο τρόμος της απέλασης, μηδενική βοήθεια- και κάποιοι ξέσπασαν όλο το ρατσιστικό τους μίσος επάνω του;

Γιατί ένας καθηγητής του ΕΚΠΑ να προχωρήσει σε ασύλληπτους χαρακτηρισμούς εναντίον του, κάνοντας την υπουργό Παιδείας να προχωρήσει στην άμεση παύση του; Γιατί εμφανίστηκαν ένα σωρό “κομψά”, αλλά επί της ουσίας ρατσιστικά άρθρα για τον “αχάριστο” Γιάννη;

Η απάντηση είναι απλή και πονάει: ο Αντετοκούνμπο έχοντας μεγαλώσει πλέον, “χτιστεί” ως αθλητής και ως άνθρωπος, έχει πλέον το κουράγιο και τη δύναμη να δει κατάματα όλους αυτούς στα μάτια και να τους πει το μόνο πράγμα που φοβούνται: την αλήθεια των όσων έζησε στη χώρα μας, που, ναι, είναι μια χώρα λευκών, ψευτοπρονομιούχων, που ακόμη μισεί κρυφά τους ομοφυλόφιλους, χτυπάει και σκοτώνει γυναίκες, όταν κανείς δεν βλέπει, συμπεριφέρεται με σεξισμό και διδάσκει τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό στις γυναίκες και φυσικά -φυσικότατα!- ακόμη πρέπει να κάνει πολλή δουλειά όχι μόνο με τους μαύρους, αλλά με κάθε εθνικότητα που πατά στην Ελλάδα και προσπαθεί να σταθεί όρθια ενάντια σε κάθε πιθανό εμπόδιο.

Αυτό που συνέβη με τον Αντετοκούνμπο είναι ντροπή για όλους και κάνει κακό σε όλους, αλλά -τι περίεργο!- δεν γίνεται κατανοητό από όλους. Χρειαζόμαστε κι άλλους σαν κι αυτόν που θα καταφέρουν να ανοίξουν τα φτερά τους, θα καταφέρουν να αισθανθούν ασφάλεια στο επάγγελμά τους για να αρχίσουν να μας λένε κατάμουτρα αυτά που πραγματικά έζησαν κι όχι αυτά που θέλουμε να ακούσουμε.

Επίσης, ας το πούμε ανοιχτά: δεν υπάρχει “ναι μεν, αλλά” σε τέτοιες κατάπτυστες συμπεριφορές. Ή καταδικάζεις ή όχι. Δεν υπάρχει “αλλά” εδώ. Υπάρχει μια αλήθεια που επιτέλους ειπώθηκε και πολύ σωστά ειπώθηκε.

Ήταν μια σκληρή, αλλά σπουδαία αρχή, κυρίως, γιατί βοήθησε να πέσουν γρήγορα μάσκες. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλου -και σ’ αυτό- το παράδειγμά του.