Πριν από λίγες ώρες, ο  Κώστας Βουτσάς, ένας από τους τελευταίους πραγματικούς σταρ του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου, έσβησε ύστερα από 19 μέρες στην εντατική. Από το 1953 που πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία Ο Μπαμπάς Εκπαιδεύεται έως σχεδόν τη στιγμή που μπήκε στο νοσοκομείο, έπαιζε ασταμάτητα. Κατήφορος, Μερικοί το Προτιμούν Κρύο, Οι Θαλασσιές οι Χάντρες, Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης, Νύχτα Γάμου, Αγάπησα μια Πολυθρόνα, τι να πρωτοθυμηθείς; 92 κινηματογραφικές ταινίες γεμάτες Κώστα Βουτσά, μαυρόασπρες και έγχρωμες, με τους ρόλους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα του τεράστιου ταλέντου του και με ατάκες που δεκαετίες μετά παραμένουν το ίδιο φρέσκες. Και παράλληλα, πολλή τηλεόραση και ακόμα περισσότερο θέατρο. Και μόνο κωμωδίες. «Θέλω να κάνω τον κόσμο να γελάει, να διασκεδάζει, να περνάει ωραία μαζί μου», μου είχε πει. Κι όταν τον είχα ρωτήσει πώς και δεν κουράζεται, με είχε κοιτάξει χαμογελώντας και είχε απαντήσει: «Κούραση καλέ είναι το θέατρο; Εγώ κουράζομαι μόνο όταν κάθομαι. Το θέατρο είναι ανάγκη για μένα, είναι η ζωή μου. Και έχω πολλά πράγματα ακόμα να πω. Είμαι νέος ακόμα. 88 χρονών». Ο Κώστας Βουτσάς έφυγε νέος ακόμα, στα 89 του. Είχε ακόμα πράγματα να πει, αλλά τα τόσα υπέροχα που είχε ήδη προλάβει να πει είναι μια κληρονομιά που θα περνάει από γενιά σε γενιά. Και τώρα πια, σίγουρα δεν θα είχε αντίρρηση να τον αποκαλούμε «θρύλο».