Ένας στίχος στο «Πάλι», το νέο της τραγούδι, λέει «μες στην έρημο να ανθίσω, δεν θα αργήσω». Θα μπορούσε να είναι motto ζωής για τη Μαρίνα, που μεγάλωσε ως πολίτις του κόσμου κάπου στην Κρήτη, με μαμά Eλληνίδα και μπαμπά Σουδανό, και σήμερα έχοντας βαθιά και ίσως ασυνείδητα μέσα στην κυτταρική της μνήμη αντιφατικές εικόνες μεταξύ Δύσης και Ανατολής –όπως όλοι μας γύρω από τη Μεσόγειο– κάνει world music. Και το θέμα είναι ότι το κάνει καλά. Και ευτυχώς αυτό έχει φτάσει στα μάτια και τα αυτιά όχι μόνο αυτών που ακούν την και καλά ψαγμένη μουσική του σήμερα. Έχει φτάσει στις λίστες του Spotify και στα «αγαπημένα» του YouTube εκατομμυρίων ανθρώπων που θέλουν απλώς να ακούν καλή μουσική.

Δέκα λεπτά να μιλήσεις μαζί της, αρκούν για να καταλάβεις ότι εδώ δεν έχουμε μια «εύκολη» περίπτωση. Η Μαρίνα έσπασε κάπως το στερεότυπο του τι σημαίνει pop, τι σημαίνει sexy στο nowness, πώς μπορεί να παίζεις στην Επίδαυρο (έχει ασχοληθεί για χρόνια με την υποκριτική και το θέατρο) και το πρωί να χορεύεις στους δρόμους της Αθήνας με χρωματιστά ρούχα και αμέτρητα δαχτυλίδια στα χέρια. Γράφει μουσική, παίζει στα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου (έχει εμφανιστεί στη Νέα Υόρκη, τη Ρωσία, τη Γαλλία, τη Νέα Ζηλανδία, στο KEXP στο Σιάτλ) και είναι το απόλυτο multi-culti που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Αν ακολουθήσουμε λοιπόν τα κλισέ, θα λέγαμε απλώς ότι είναι η βασίλισσα των views, η master του ελληνικού YouTube, αφού μετράει συνολικά πάνω από 75 εκατομμύρια views με τρία μόνο τραγούδια της. Αλλά η Μαρίνα δεν έχει και πολλή σχέση με την cringe ορολογία που μπορεί να συνοδεύει το όνομά της σε διάφορα άρθρα. Δεν είναι η «Μάντισσα», δεν είναι το «κορίτσι-φαινόμενο», δεν είναι η «Ελληνίδα Rosalia». Ή μπορεί και να είναι όλα αυτά, αλλά το κάνει με το δικό της τρόπο, που σίγουρα γεννάει απορίες: Πόσο εύκολο είναι να λες «όχι»; Πόσο εύκολο είναι να μένεις πιστός στο δικό σου όνειρο και όχι στα όνειρα που έχουν οι άλλοι για σένα; Πόσο εύκολο είναι να πηγαίνεις κόντρα στο όποιο σύστημα όντας μέσα σε αυτό; Ευτυχώς, έχει τις απαντήσεις.

Από τον Τάσο Μπιμπισίδη

Ας ξεκινήσουμε παράδοξα αυτή τη συζήτηση! Μου είπες πριν ότι δεν πίνεις ποτέ αλκοόλ;

Έχω μεθύσει μόνο μια φορά – ή τουλάχιστον αυτό θυμάμαι. Άντε και καμιά φορά ακόμα που μου άρεσε κάποιος και ντρεπόμουν να του το πω. Στο Λύκειο βγαίναμε μετά τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου και για κάποια περίοδο με την παρέα μου είχαμε κολλήσει με τα ρεμπετάδικα. 16-17 χρόνων. Εκεί είχα πιει για πρώτη φορά κόκκινο κρασί και είχα μεθύσει. Δεν νομίζω να μπορεί να μεθύσει κανένας πιο πολύ από αυτό που είχα πάθει τότε! Από τότε δεν έχω ξαναπιεί ποτέ κόκκινο κρασί. Όταν πίνω –μία φορά το χρόνο ή καμία φορά το χρόνο– μπορεί να πιω ένα λικέρ μαστίχας. Δεν πίνω αλκοόλ, δεν πίνω καφέ, δεν καπνίζω. Τρώω όμως, τρώω πολύ. Θα φάω σίγουρα κάθε μέρα ένα γλυκό – το θέμα είναι αν θα μείνω μόνο στο ένα. Έχω και αδυναμία στα πατατάκια. Παίρνω αγκαλιά το μπολ και δεν σταματάω.

 

Τι άλλες τέτοιες «παραξενιές» έχεις που σε διαφοροποιούν από το μέσο όρο;

Δεν βλέπω σειρές! Ξέρεις, αυτές τις σειρές που τις βλέπουν και μετά τις συζητάνε και τις αναλύουν σε μεγάλες παρέες, αυτές με τις πολλές σεζόν και τα πολλά επεισόδια, «Breaking Bad» και τέτοια – δεν θυμάμαι πώς τις λένε. Δεν έχω Netflix και βασικά δεν έχω ούτε τηλεόραση. Νιώθω πως κάπως θα αποκοπώ από την πραγματικότητα αν βλέπω μόνο τέτοια, λίγο σαν να χάνεις την επαφή με το χρόνο και το περιβάλλον τριγύρω. Επίσης, δεν έχω δει και δεν έχω διαβάσει ποτέ «Harry Potter». Κατάλαβα μετά από χρόνια ότι μάλλον είμαι από τους λίγους.

Μήπως είσαι απλώς αντιδραστική;

Δεν ξέρω αν είναι αντίδραση. Προτιμώ να βγω μια βόλτα, να πάω σε ένα θερινό. Τώρα που το λες όμως, είδα πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ για τον Jordan που είχε ενδιαφέρον. Είναι ωραίο να βλέπεις τις ιστορίες ανθρώπων που είναι πρωτοπόροι στο χώρο τους, να ακούς πώς τα κατάφεραν, πώς διαχειρίστηκαν την πίεση, πώς πάλεψαν για το στόχο τους…

Ταυτίστηκες;

Εμπνεύστηκα, δεν ξέρω αν ταυτίστηκα. Δεν νομίζω να είμαι τόσο δυνατή.

 Είσαι κι εσύ με κάποιον τρόπο πρωτοπόρος στο χώρο σου. Πώς το πετυχαίνει κανείς αυτό;

Θέλει αντιστάσεις, θέλει να έχεις τα guts να πεις όχι σε πολλά πράγματα. Το θέμα δεν είναι να «γίνεις», το θέμα είναι να «γίνεις» όπως θέλεις. Το θέμα δεν είναι να σε ξέρει ο κόσμος. Το θέμα είναι να σε ξέρει ο κόσμος για αυτό που θέλεις. Αν θες γενικά να σε ξέρουν, κλέβεις και μια τράπεζα και σε μαθαίνουν όλοι – δεν το προτείνω σε καμία περίπτωση! Δεν ξέρω αν είμαι πολύ ρομαντική ή αν απλώς πιστεύω στη δικαιοσύνη του σύμπαντος και της κοινωνίας, αλλά νομίζω ότι όταν ένας άνθρωπος δουλεύει, έχει στόχο και παραμένει συνεπής σε αυτό, δεν μπορεί να μη βγει κερδισμένος.

Λες όμως πως δεν νομίζεις ότι είσαι δυνατή. Γιατί αυτό;

Έχω εμπιστοσύνη στο όραμα και στη μουσική μου. Στον εαυτό μου, ως Μαρίνα, εντάξει, δεν ξέρω αν έχω. Ή μάλλον δεν είχα εμπιστοσύνη με συνέπεια. Τόσα χρόνια, κυριολεκτικά τη μια μέρα ξυπνούσα και ήθελα να το κάνω και την άλλη μέρα ξυπνούσα και δεν ήθελα να το κάνω. Πολλές φορές ήθελα να τα παρατήσω. Όμως, μέσα από τη διεργασία που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, κατάλαβα ότι κάθε «πρόβλημα» που μπορεί να προκύπτει σε μια δημιουργική διαδικασία τελικά δεν είναι πρόβλημα. Είναι ένα απαραίτητο στάδιο για να περάσεις στην επόμενη φάση και να ολοκληρώσεις το δημιούργημά σου. Μέχρι τότε το έβλεπα σαν ανεπάρκεια. Γρήγορα κατάλαβα ότι για εμένα έχουν ενδιαφέρον οι άνθρωποι. Όχι σαν μονάδες, τα προσωπικά τους δράματα και οι χαρές τους, αλλά η ιστορία τους κοινωνικά, το πώς ξεκινάνε και πού πάνε. Έτσι κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω και στη μουσική μου. Και αυτό κάνουμε με τις Fonés αλλά και με τις Chóres, που είναι μια χορωδία 150 κοριτσιών.

 

Καταλαβαίνω ότι έχεις αυτοεκτίμηση. Οπότε, τι ήταν αυτό που σε έκανε να μην έχεις εμπιστοσύνη στη Μαρίνα, όπως λες;

Νομίζω ότι και η αυτοπεποίθηση χτίζεται με τον καιρό και κερδίζεται με δουλειά. Και σίγουρα, ξέρεις, όλοι μας έχουμε ακούσει κάποια σχόλια που μας πείραξαν και μας στενοχώρησαν, που μας έκαναν να αναρωτηθούμε μήπως δεν είμαστε «αρκετοί». Οπότε με «φόβιζε» και η έκθεση και η κριτκή.

 

Υπήρχαν άνθρωποι ή καταστάσεις που σε έκαναν να αμφιβάλλεις; Είχες ακούσει αρνητικά σχόλια όταν ήσουν μικρή;

Από παιδιά όλοι έχουμε ακούσει σχόλια για τα πάντα! Έχω ακούσει σχόλια από το πόσο παχουλούλα μπορεί να ήμουν μια περίοδο, έχω ακούσει για τα σιδεράκια ή τα γυαλιά μυωπίας που φορούσα, σχόλια για την καταγωγή μου… Για παράδειγμα, πήγαινα μικρή στο μπαλέτο και κάποια κοριτσάκια με φώναζαν «σοκολάτα» επειδή είμαι πιο σκουρόχρωμη. Με πείραζε! Με θυμάμαι να πηγαίνω στο γραφείο της διευθύντριας και να κλαίω. Γιατί σε αυτή την ηλικία δεν σου αρέσει να διαφοροποιείσαι. Φοβόμουν πως ό,τι με διαφοροποιούσε με έβγαζε εκτός της παρέας. Ενώ τώρα νιώθω πως οι ιδιαιτερότητές μας είναι αυτές που μας κάνουν μοναδικούς και «μας βάζουν στις παρέες». Λέμε συνέχεια ότι τα παιδιά είναι σκληρά, αλλά και οι μεγάλοι είναι σκληροί. Περισσότερο bullying έχω δεχτεί μεγάλη, παρά όταν ήμουν μικρή. Μου έγραφαν σε σχόλια «Πήγαινε πίσω στη χώρα σου» και τέτοια. Αλλά πρέπει να αποφασίσεις πόσες φωνές θέλεις να ακούς. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που θαυμάζω και είναι πρότυπά μου είναι άνθρωποι που πήγαν κόντρα στα λόγια, κόντρα στις συνταγές, τις μόδες και τις μαζικές πεποιθήσεις, που πίστεψαν στον εαυτό τους και στο όραμά τους και συνέχισαν να κοιτάνε μπροστά. Δεν πρέπει να επηρεαζόμαστε από τα λόγια των άλλων, ρε παιδί μου! Για παράδειγμα, εγώ τώρα με το «Πάλι», μόλις ανέβηκε το κομμάτι στο YouΤube, βγήκα από το λογαριασμό μου, άλλαξα κωδικό και δεν βλέπω κανένα σχόλιο, δεν θέλω να ξέρω.

 

Άρα σε επηρεάζουν ακόμη τα αρνητικά σχόλια.

Ε, ναι, δεν έχω κάνει και 25 χρόνια πορείας! Είμαι ακόμα στο ξεκίνημα. Είχα την τύχη τα πράγματα να γίνουν πολύ γρήγορα και να εκτεθώ σε πολύ κόσμο από το πρώτο-δεύτερο τραγούδι που είχα βγάλει, οπότε δεν είχα το χρόνο να μάθω κάποια πράγματα σιγά-σιγά. Φυσικά και με επηρεάζουν τα αρνητικά σχόλια. Με στεναχωρούσαν πάρα πολύ, τα έπαιρνα πάρα πολύ προσωπικά. Νόμιζα ότι όντως δεν είμαι καλή, νόμιζα για χρόνια ότι δεν είμαι αρκετή.

Τα views σου, βέβαια, δεν επιβεβαιώνουν αυτή την πεποίθηση.

Τα views δεν είναι συνώνυμο της επιτυχίας. Για κάποιο λόγο μου το λένε συνέχεια αυτό. Δεν ισχύει. Το να έχεις πολλές προβολές στο YouΤube δεν είναι επιτυχία. Views μπορείς να έχεις με αμέτρητους τρόπους. Η επιτυχία ενός καλλιτέχνη έχει να κάνει με πολλά άλλα πράγματα. Επιτυχία είναι να συνδέεται ο άλλος με τη μουσική σου, να θέλει να ακούσει ένα τραγούδι σου ξανά και ξανά στις χαρές ή τις λύπες του. Να κάνεις συναυλίες και να έρχεται ο κόσμος από το σπίτι του για να σε δει. Αυτό είναι επιτυχία.

 

Αν το «Πάλι», το νέο σου τραγούδι, δεν είχε views θα μου έδινες την ίδια απάντηση;

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί για να είμαι ειλικρινής. Μετά τη «Μάντισσα» (σ.σ.: το προηγούμενο single της που μετράει 50 εκατομμύρια views στο YouΤube) προφανώς και σκεφτόμουν «και τώρα τι;». Και προφανώς ξέρω ότι αυτό που έγινε με τη «Μάντισσα» δεν μπορεί να ξαναγίνει.

 

Σε τρόμαξε η τόσο ξαφνική και τεράστια επιτυχία;

Δεν θα πω ότι δεν με τρόμαξε! Και στεναχωριόμουν πολύ με ό,τι διάβαζα. Θα σου πω μια ιστορία που τώρα τη θυμάμαι και γελάω, αλλά τότε έκλαιγα πολύ. Σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του «Μάντισσα» έπαιζα στον «Ερωτόκριτο», στη Λυρική Σκηνή. Μερικούς μήνες μετά θα ανεβάζαμε την παράσταση και στο Ηρώδειο. Βγήκε λοιπόν ένας τίτλος σε μια εφημερίδα τότε που έλεγε: «Η Μάντισσα στο Ηρώδειο.» Έκλαιγα! Μα «η Μάντισσα στο Ηρώδειο»; Είχα παίξει στο Ηρώδειο μέχρι τότε άλλες δέκα φορές, είχα παίξει στην Επίδαυρο, είχα κάνει τόσες παραστάσεις. Δεν πήγε η «Μάντισσα» στο Ηρώδειο και ούτε έπαιζα στο Ηρώδειο επειδή είχα κάνει τη «Μάντισσα». Δεν ήμουν εξοικειωμένη με αυτή την έκθεση τότε και όλα μου φαίνονταν ξένα. Ήμουν αρκετά φοβισμένη και με τις κάμερες και με όλα αυτά. Γιʼ αυτό λέω ότι εγώ δεν ξέρω να κάνω αυτή τη δουλειά. Εγώ με τη μουσική ασχολούμαι.

 

Τουλάχιστον τώρα χαίρεσαι την επιτυχία σου;

Το έχω χαρεί πολύ το «Πάλι». Είναι πολύ σημαντικό να συναντήσεις ανθρώπους και συνεργάτες που θα ταιριάξετε για να μπορείς να προχωρήσεις και να δημιουργήσεις αυτό ακριβώς που θες, και στο «Πάλι» το καταφέραμε. Για παράδειγμα, για χρόνια έλεγα ότι δεν μπορώ τις δισκογραφικές, δεν μπορούσα να ταιριάξω με τη λογική της μουσικής βιομηχανίας, μέχρι που συνάντησα τους ανθρώπους της Walnut –μιας σχετικά νέας δισκογραφικής εταιρείας με την οποία συνεργάζομαστε εδώ και λίγο καιρό– και ξαφνικά άλλαξαν τα συναισθήματά μου. Είναι άνθρωποι που είναι καλλιτέχνες, έχουν όνειρα και ευαισθησίες. Μέχρι τότε μου έλεγαν όλοι γιατί αργείς, γιατί απέχεις, βγάλε κάτι μετά την επιτυχία της «Μάντισσας» να το εκμεταλλευτείς. Δεν είμαι αυτής της λογικής. Εξάλλου, ποιο timing της επιτυχίας; Και πριν από τη «Μάντισσα» και τις «Κούπες» έλειπα μια ζωή. Δεν με ήξερε κανείς. Σήμερα, λοιπόν, χαίρομαι γιατί ταυτίζομαι τρομερά και με το τραγούδι και με αυτό που είδατε στο video clip. Γυρίστηκε στη Μαυροθάλασσα Σερρών, το χωριό του σκηνοθέτη μας Theo Gennitsakis. Κάναμε γυρίσματα πέντε μέρες. Για τους ανθρώπους στο χωριό ήταν σαν event. Το περίμεναν πώς και πώς στην κοινότητα και μας βοήθησαν τρομερά, μας άνοιξαν τα σπίτια τους. Οι περισσότεροι που παίζουν στο clip είναι κάτοικοι του χωριού. Αγαπηθήκαμε πολύ! Πριν από λίγες μέρες είχαν και το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας στο χωριό και με κάλεσαν. Περάσαμε φανταστικά.

Έχεις και πολύ ενδιαφέρον οικογενειακό background. Πώς βλέπουν τώρα οι γονείς σου την επιτυχία σου;

Το χαίρονται πολύ, και οι γονείς μου αλλά και ο αδελφός μου, με τον οποίο έχω έρωτα. Μεγάλωσα στην Κρήτη, η μητέρα μου είναι από το νησί. Ο μπαμπάς μου είναι από το Σουδάν, είναι γιατρός και σήμερα μένει εκεί – είμαστε μακριά. Βλέπει ως απλό κοινό από απόσταση τα πράγματα που κάνω. Δεν ξέρει την καθημερινότητά μου. Έχει εικόνα από ό,τι βλέπει στο YouΤube. Με έχει δει μόνο μια φορά live στο Μέγαρο Μουσικής. Του άρεσε πάρα πολύ, μου έλεγε συνέχεια «μπράβο σου», αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρω πώς μπορεί να του φαίνεται όλος αυτός ο κόσμος. Ήρθε ο άνθρωπος από το Σουδάν, από μια εντελώς άλλη κατάσταση, από μια άλλη ζωή, από άλλους ρυθμούς. Όλοι οι Αφρικανοί έχουν άλλους ρυθμούς. Είναι άνθρωποι πράοι, πάρα πολύ ευγενείς. Επειδή πιστεύουν πολύ και στον Θεό είναι άνθρωποι γαλήνιοι, ήρεμοι, τίμιοι. Τελευταία, μάλιστα, το έχουν μάθει στο Σουδάν ότι ο πατέρας μου κατάγεται από εκεί, και έκανε ένα μεγάλο site της χώρας μια παρουσίαση της δουλειάς μου. Με είχε καλέσει και ο πρέσβης του Σουδάν στην Ελλάδα για να γνωριστούμε. Μου λένε πόσο υπερήφανοι είναι! Δυστυχώς, λόγω της κατάστασης στη χώρα και λόγω του κορωνοϊού έχω πολλά χρόνια να πάω. Ελπίζω του χρόνου να τα καταφέρω.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΕΡΡΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ