Είχε καιρό να βρεθεί ένας ζεν πρεμιέ που να είναι όμορφος, να έχει ξεμπερδέψει με τον ναρκισσισμό του, να έχει το απαιτούμενο ταλέντο και να συμμετέχει σε δημοφιλείς και σωστά τοποθετημένες δουλειές. Όλα αυτά που κάνει δηλαδή αυτήν τη στιγμή ο Ανδρέας Κωνσταντίνου.

Από τον Πάνο Ζόγκα, Φωτογραφίες: Λευτέρης Σιαράπης

Έρχεται στο ραντεβού μας ακριβώς στις 5μ.μ. Είναι λίγο αγχωμένος για το βράδυ, γιατί έχει νυχτερινό γύρισμα στα Σπάτα για τις Άγριες Μέλισσες του ANT1, ενώ την επόμενη μέρα πετάει για Θεσσαλονίκη, όπου παίζει στον Οθέλλο, σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη. Είναι πολύ ψηλός, λίγο συνεσταλμένος, μιλάει ψιθυριστά και αργά και είναι σαφώς πολύ φωτογενής. Ήρθε με το λεωφορείο. Παράξενο, αλλά συμβαίνει στην Ελλάδα το παράδοξο να είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές στο πρώτο σε τηλεθέαση σίριαλ και να κινείσαι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στις 17 Νοεμβρίου, κλείνει τα 37.

Καθώς γίνονται οι πρώτες συστάσεις, μαθαίνεις για εκείνον τα εξής: γεννήθηκε στο Τίμπιγκεν της Γερμανίας, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε κοινωνικός λειτουργός στο Ηράκλειο και κατέβηκε στην Αθήνα όταν πέρασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες (Λευτέρης Βογιατζής, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Νίκος Περάκης, Παντελής Βούλγαρης, Γιώργος Λάνθιμος), έγινε πρωταγωνιστής σε τρεις blockbuster ταινίες (Μικρά Αγγλία, Ουζερί Τσιτσάνης, Το Τελευταίο Σημείωμα) και κέρδισε με ευκολία, από κοινό και κριτικούς, το προνόμιο να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς του καιρού μας.

Πώς είσαι αυτή την περίοδο;

Έχω πολλή ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου έχουν συμβεί και συνεχίζουν να μου συμβαίνουν. Το απολαμβάνω. Προσπαθώ να ζω στο παρόν, χωρίς να κοιτάω το μετά. Αυτήν τη στιγμή, κάνω πρόβες για την επανάληψη του Οθέλλου, της ομάδας Kursk, σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη. Στον απόηχο της δουλειάς αυτής, που πρωτοανέβηκε τον περασμένο χειμώνα στο Θέατρο Τέχνης, και με την επικείμενη σειρά παραστάσεων στην πόλη που μεγάλωσα, τη Θεσσαλονίκη, μπορώ να πω πως είμαι καλά, για να απαντήσω και στην ερώτηση.

Είσαι ικανοποιημένος από το πώς πηγαίνουν τα πράγματα;

Το σημαντικότερο είναι νομίζω το πώς μπαίνεις στα πράγματα, όπως και να πηγαίνουν αυτά. Υπάρχουν πράγματα που θέλω πάντοτε για μένα. Θα ήθελα να δουλεύω πιο ουσιαστικά, να μπαίνω με περισσότερη τόλμη στις δουλειές που αναλαμβάνω. Να είμαι υγιής, να είμαι καλύτερος φίλος, καλύτερος εγώ. Αυτά δεν αποτελούν συνθήκη, αλλά μια πορεία που απαιτεί τη φροντίδα σου για να καλλιεργηθούν και να ανθήσουν, έτσι ώστε να μπορείς να απολαύσεις τους καρπούς της δουλειάς σου, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Νομίζω πως υπάρχει μια μετακίνηση. Η αλλαγή είναι ένα από τα ζητούμενα που παρατηρώ να πραγματώνεται.

Είχες δηλώσει παλαιότερα ότι δεν σε γοητεύει η τηλεόραση. Και φέτος έκανες τις Άγριες Μέλισσες.

Ποτέ δεν είχα κάνει τηλεόραση, γιατί απλώς δεν έτυχε. Εξακολουθεί να μη με γοητεύει η τηλεόραση. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα πολύ δυνατό μέσο, γαλουχηθήκαμε με αυτό, δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Μικρός, έμενα σε ένα σπίτι που δεν είχε video. Είχαμε μόνο τηλεόραση και έβλεπα μόνο αυτά που έπαιζαν τα κανάλια. Αν ήθελα να δω ταινίες, πήγαινα με τον πατέρα μου σινεμά και βλέπαμε ταινίες δράσης, φαντασίας και περιπέτειες που μου άρεσαν πολύ. Τα πράγματα με την τηλεόραση άλλαξαν όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι εκπομπές τύπου reality. Τα realities απλώς επιβεβαίωσαν έναν φόβο μου, τη δίψα του τηλεθεατή για κουτσομπολιό. Και όταν λέω του τηλεθεατή, βάζω μέσα και τον εαυτό μου. Τίποτα δεν σε τρομάζει αν δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου μέσα του.

Ως τηλεθεατής τι έβλεπες;

Απαράδεκτους. Μου άρεσαν και οι Τρεις Χάριτες και Οι Μεν και οι Δεν. Ίσως και άλλες σειρές που δεν μπορώ να θυμηθώ. Μου άρεσαν οι ταινίες που είχε συνήθως την Κυριακή το μεσημέρι και αυτές που προβάλλονταν το βράδυ, μετά τις Ειδήσεις.

Μετά τις Άγριες Μέλισσες είδες κάποια διαφορά στην απήχηση που έχεις στον κόσμο; Σου μιλούν στον δρόμο;

Ναι, μου μιλούν στον δρόμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κάνω πολλά χρόνια σινεμά και θέατρο, οπότε μπορώ να πω ότι λίγο πολύ η αίσθηση μου είναι γνώριμη. Αυτό που μπόρεσα να διακρίνω είναι οι διαφορές στα άτομα που μου μίλησαν γνωρίζοντας το συνολικότερο έργο μου και στα άτομα που με έμαθαν τώρα με αφορμή τη συμμετοχή μου στη σειρά. Οι αντιδράσεις των μεν ήταν διαφορετικής ποιότητας από εκείνες των δε.

Τι θεωρείς ότι εισέπραξες από αυτήν τη σειρά;

Ήρθα σε επαφή με τον κόσμο της τηλεόρασης. Γνώρισα αξιόλογους ηθοποιούς και είδα ξανά παλιούς συναδέλφους από το θέατρο.

Γιατί όμως συμμετείχες σε τόσο λίγα επεισόδια;

Όταν μίλησα με τον σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρίτο, μου είπε ότι θα έπρεπε να έχω διαθεσιμότητα για εννέα μήνες και είχα ήδη κλείσει δύο ταινίες. Ήταν ανέφικτο. Από την άλλη, υπήρχε εκατέρωθεν ένα ενδιαφέρον για την εν λόγω σειρά. Με ήθελαν και ήθελα κάτι κι εγώ. Κάναμε κάποια τεστ και καταλήξαμε να συμμετάσχω στο πρώτο επεισόδιο και σε μερικές σκηνές του παρελθόντος του ήρωα. Ήταν ωραία εμπειρία.

Διάβασα ότι σπούδασες κοινωνικός λειτουργός. Πώς το αποφάσισες;

Τυχαία. Έδωσα Πανελλήνιες, πέρασα σε αυτήν τη σχολή στο Ηράκλειο Κρήτης και έτσι πήγα. Όταν τη δήλωσα, δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν. Ήξερα όμως ότι ήθελα να κάνω θέατρο. Κατά τη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής, συνάντησα και έγινα μέλος της θεατρικής ομάδας ΟΜΜΑ Studio.

Πώς ήταν η φοιτητική ζωή;

Ένας πανηγυρισμός που κράτησε τέσσερα χρόνια. Το σχολείο ήταν για μένα ανυπόφορο και επίπονο. Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο, ήταν μια αμήχανη περίοδος της ζωής μου. Ένιωσα ανακούφιση όταν τελείωσε. ‘Ενιωσα ότι απαλλάχτηκα από κάτι πολύ βαρύ. Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν τα χρόνια που αυτονομήθηκα. Έμαθα πολλά.

Τι έμαθες συγκεκριμένα;

Να διαχειρίζομαι τη ζωή μου. Ήμουν μόνος μου, χωρίς οικείο περιβάλλον, χωρίς γονείς και φίλους. Καλωσόρισα το καινούργιο που ερχόταν με πάθος και ένταση. Νέες παρέες, νέοι φίλοι, πολλές εκδρομές, πολλή μουσική και θέατρο. Ήταν γόνιμη περίοδος. Η ενηλικίωση και το τέλος της εφηβείας.

Πώς ήσουν ως έφηβος;

Αρκετά κλειστός, δεν επικοινωνούσα τα βαθύτερα θέλω μου, γιατί πίστευα -ή ήθελα να πιστεύω- ότι κανένας δεν θα με καταλάβει. Δεν ένιωθα συμβατός με το περιβάλλον του σχολείου και με τον κόσμο γενικότερα. Ίσως γι’ αυτό έφτιαχνα στο μυαλό μου ένα δικό μου σύμπαν και ζούσα μέσα από αυτό για να επιβιώσω. Είχα ελάχιστους φίλους – για την ακρίβεια, τον Μιχάλη και τον Παρασκευά. Με τον Παρασκευά και με τον αδερφό του τον Κώστα είχαμε φτιάξει ένα συγκρότημα και παίζαμε μουσικές – εκείνοι παραμένουν μουσικοί. Ως παιδί, περνούσα ατελείωτες ώρες μόνος και τα βαθιά μου ζόρια δεν τα μοιραζόμουν. Στους άλλους έδινα νομίζω μια εικόνα διαφορετική από αυτό που ζούσα εγώ με τον εαυτό μου τις ώρες της μοναξιάς. Η εφηβεία μου είχε μοναξιά.

Κάτι άλλο που σε χαρακτήριζε;

Έλεγα ψέματα. Τα ξαδέρφια μου έχουν υποφέρει από μένα και τα παραμύθια που τους έχω πει. Μου άρεσε να λέω φανταστικές ιστορίες. Τώρα που το λέω, νομίζω πως πολλές φορές αυτά που έλεγα μπορεί να τα πίστευα κι εγώ. Μου άρεσαν οι ιστορίες για μακρινές χώρες, μαγικά μέρη, παράξενους ανθρώπους και ζώα. Φαντασιωνόμουν συχνά ότι κι εγώ είμαι από κάπου αλλού. Οι σκέψεις αυτές με ανακούφιζαν.

Τι μουσική άκουγες;

Είχα την τύχη να μεγαλώσω στη Θεσσαλονίκη των ’90s, με πολιτιστικούς χώρους όπως ο Μύλος, που φιλοξενούσαν τόσο εγχώριες μπάντες, όπως οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Ziggy Was κ.ά., όσο και μεγάλα συγκροτήματα από τη διεθνή σκηνή -Tricky, Massive Attack, Porcupine Tree, dEUS, Body Count, Coolio, Paradise Lost, είναι κάποια που μπορώ να θυμηθώ. Πήγαινα πολύ συχνά σε συναυλίες. Γενικά, μου άρεσε ο σκληρός ήχος στη μουσική. Ακούγοντάς τον ένιωθα μια άγρια χαρά, αισθανόμουν ελεύθερος, παραδινόμουν στη μουσική.

Είχες μακριά μαλλιά να υποθέσω;

Και μακριά μαλλιά, και σκουλαρίκια στ’ αυτιά, και οργή, και θυμό, και χαρά, όλα τα είχα. Όπως κάθε έφηβος που αναγκάζεται να πηγαίνει σχολείο ενώ διψάει για μια ζωή χωρίς ελεγκτικούς μηχανισ- μούς, ξέφρενη και απρόβλεπτη.

Πολύ αναφέρουμε το σχολείο.

Ασφυκτιούσα εκεί. Δεν χωρούσα στους κανόνες του, στο ωράριό του. Δεν μου άρεσε και η επιβράβευση των καλών μαθητών. Οι καλοί μαθητές με τρόμαζαν. Τους φανταζόμουν να διαβάζουν όλη μέρα, ενώ εγώ αδυνατούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι παρόμοιο. Έκανα παρέα με τους άλλους. Αυτούς που κάπνιζαν, που έκαναν αλητείες, που ήταν διαφορετικοί, που δεν ήταν αρεστοί. Δεν μπορούσα να μη σηκώσω το μεσαίο δάχτυλο σε όλον αυτό τον καθωσπρεπισμό του σχολείου. Και φυσικά να πω «αντίο» γρήγορα. Αν και ανήκω στους ανθρώπους που δυσκολεύονται με τους αποχωρισμούς.

Πολλοί θεωρούν ότι το να πεις «αντίο» είναι δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ υγιές για τον οργανισμό.

Συμφωνώ, αλλά για μένα είναι πολύ δύσκολο. Μου είναι πολύ δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί. Το να πρέπει να αφήσω μια κατάσταση που μπορεί να έχει γίνει μέσα μου καταφύγιο, φωλιά-καταστροφή, μου παίρνει πολύ χρόνο. Μεγαλώνεις, αλλάζεις πίστες, άλλοι το κάνουν πιο εύκολα, άλλοι πιο δύσκολα. Μου είναι ακόμα εξαιρετικά δύσκολο να εγκαταλείψω κομμάτια του εαυτού μου που μιλάνε έτσι, σκέφτονται αυτό, κάνουν εκείνο.

Το θετικό πού είναι;

Αν εξασκηθείς στο να μάθεις να αποχωρίζεσαι, μόνο κέρδος είναι. Το να συνεχίζεις κάτι που μέσα σου έχει τελειώσει, είναι σαν να βάζεις μαχαίρι σε μια πληγή που τρέχει ήδη, έτσι κι αλλιώς, αίμα. Μέσα από την οδυνηρή διεργασία που συνιστά τον αποχωρισμό, επανέρχεσαι για να βρεις τον εαυτό σου σε πιο παρόντα χρόνο, πιο καθαρό, γειωμένο και αληθινό, εφόσον προηγουμένως έχεις, με έναν τρόπο, αναμετρηθεί με τη ζωή και το αναπόφευκτό της.

Πώς θα χαρακτήριζες τώρα τον εαυτό σου;

Κλειστό. Πολλές φορές είμαι ανυπόφορος για τους άλλους και μάλλον επιλεκτικός με αυτούς που θα συνδεθώ. Έχω λίγους επιστήθιους φίλους. Σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που είναι στην καρδιά μου, που έχουμε δεθεί από δουλειές, παραστάσεις, από τη ζωή.

Ωραία, είσαι δύσκολος στις σχέσεις σου με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό σου πώς είσαι;

Σου είπα, είμαι ανυπόφορος. Και αυτό φαίνεται, δεν μπορώ να το κρύψω. Μου γίνεται φανερό εξ αντανακλάσεως από τους γύρω μου. Όταν δεν είμαι καλά, οι γύρω μου μπορεί να δεινοπαθήσουν. Μπορώ να είμαι όμως και υπομονετικός και μαλακός με τον εαυτό μου και κατά συνέπεια και με τους αγαπημένους μου. Προσπαθώ για το δεύτερο, γιατί αλλιώς δεν βγαίνει.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου;

Απλή και χωρίς πρόγραμμα. Όλα κανονίζονται από τις δουλειές που έχω και συνήθως όταν βγαίνω πηγαίνω σε δύο αγαπημένα εστιατόρια -γιατί σπανίως μαγειρεύω- ή για κάνα ποτό.

Προσέχεις το σώμα σου;

Προσπαθώ να διατηρώ μια καλή επαφή μαζί του. Γυμνάζομαι για να έχω δύναμη και αντοχή, αλλά υπάρχουν και περίοδοι που δεν κάνω τίποτα. Δεν υπάρχει ομαλή ροή. Μπορεί έξι μήνες τον χρόνο να πηγαίνω προπονήσεις και τους άλλους έξι μήνες να μην κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό είναι κάτι που δεν μου αρέσει, για να είμαι ειλικρινής. Δεν μου αρέσουν οι μεγάλες παύσεις.