Το καλοκαίρι του 1953 ήμουν 18 ετών και είχα γνωρίσει μια πεντάμορφη Αμερικανίδα, συνομήλική μου, που με τους γονείς της έκανε διακοπές στην Ελλάδα. Την ίδια εποχή ο πατέρας μου και η παρέα του είχαν
οργανώσει μια εκδρομή στα Επτάνησα και με πίεζε να τους ακολουθήσω. Τελικά ούτε το φλερτ μου προχώρησε (της έπεφτα μικρός…), αλλά ευτυχώς για όλους μας ακυρώθηκε και η εκδρομή. Γιατί ακριβώς εκείνες τις μέρες που θα φτάναμε στα νησιά έγιναν οι πιο καταστροφικοί σεισμοί που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα.

Ανοίγω την Wikipedia και σημειώνω μερικούς αριθμούς: Οι σεισμοί ισοπέδωσαν σχεδόν ολοκληρωτικά τρία νησιά. Από τα 33.300 σπίτια σε Ζάκυνθο, Ιθάκη και Κεφαλονιά καταστράφηκαν εντελώς τα 27.659, ενώ μόνο 467 έμειναν όρθια.

Έτσι, αντί να ζήσω μια ρομαντική ιστορία που είχα ονειρευτεί, βρέθηκα εθελοντής σε ένα καράβι να ψάχνω
για αγνοούμενους, να κουβαλάω τραυματίες σε πρόχειρα ιατρεία και να καθαρίζω δρόμους από τις κοτρόνες και τα αγκωνάρια που τους έκλειναν. Γιατί βέβαια η εκδρομή των φίλων του πατέρα μου ματαιώθηκε (ευτυχώς), αλλιώς πόσα ακόμα θύματα θα είχαμε μετρήσει!

Αργότερα επισκέφθηκα αυτά τα νησιά και κατάλαβα πόσο μεγάλη ήταν αυτή η καταστροφή. Ακόμα πολλά μνημεία ήταν γκρεμίδια. Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει τις κατοικίες τους και είχαν φύγει,
πρόσφυγες, στον Πειραιά. Αλβανοί μάστορες προσπαθούσαν να ξαναστήσουν σπίτια και μνημεία. Από την επίσκεψη μου έμεινε μια μεγάλη ελαιογραφία που δεν μπόρεσα να ταυτοποιήσω σε ποιον ανήκε.

Ευτυχώς πέρασαν χρόνια, ξαναπήγα στα νησιά και χάρηκα τον πολιτισμό, τις μπάντες τους, τις συνήθειές τους. Για πολλά χρόνια έκανα Πάσχα στην Κέρκυρα – και μόνο να ακούω τις φιλαρμονικές να παίζουν τον «Αμλέτο» γέμιζε την καρδιά μου ομορφιά και αρμονία. Πάλι καλά που οι φοβεροί σεισμοί δεν έπληξαν την Κέρκυρα και τη Λευκάδα. Αλλά το καλοκαίρι του 1953 δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

INFO
Όλα τα βιβλία του Νίκου Δήμου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη.

Τα σημεία διανομής του free DownTown:  https://downtown.gr/poy-tha-vreite-to-neo-downtown-freepress/