Τελικά μάθαμε κάτι από την καραντίνα;
Υπάρχει μια φιλολογία γενικά σε κάθε κρίση ότι μπορούμε να τη μετατρέψουμε σε ευκαιρία, να μάθουμε από αυτή και να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο, πιο ολοκληρωμένο. Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές, πρόκειται για μια συζήτηση που τελειώνει νωρίς το βράδυ και επιστρέφουμε την επόμενη μέρα ίδιοι σε αυτά που ήδη γνωρίζουμε. Δεν είναι εύκολο να μαθαίνεις και να αλλάζεις. Θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Κι αυτό τελικά, αν το μάθουμε, είναι μεγάλο δώρο. Να μάθουμε δηλαδή ότι κάθε κρίση, για να γίνει γνώση και ευκαιρία, θέλει δουλειά πολλή, θέλει κόπο, πρέπει να αποδεχτούμε ότι κάτι θα αφήσουμε πίσω για να κερδίσουμε κάτι καλύτερο μετά. Συγκεκριμένα για την καραντίνα, αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι δημιουργήσαμε ένα προηγούμενο. Ξέρουμε δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε αν ξανασυμβεί, τι τελικά θα κάνουμε όμως αν ξανασυμβεί εξαρτάται από τον τρόπο που θα επεξεργαστούμε αυτή την εμπειρία. Θα δούμε.. Δε νομίζω ότι η καραντίνα θα αποτελέσει κάποιου είδους μάθημα για την πλειονότητα. Φυσικά θα υπάρξουν φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες όμως αντικατοπτρίζουν έναν κανόνα που δεν μας γεμίζει με αισιοδοξία.
Πώς πιστεύεις ότι επιστρέψαμε στην κανονικότητα;
Άλλοι φοβισμένοι και διστακτικοί, άλλοι με την ορμή μιας απελευθέρωσης σαν να ήμασταν φυλακή και άλλοι συνεχίζουν τις μάχες τους όπως πάντα, μια και η ψυχή τους έχει γνωρίσει ήδη πολλές συναισθηματικές καραντίνες. Για πολλούς δεν ήταν η πρώτη φορά.
Υπάρχει κάποιο μάθημα που πρέπει να πάρουμε;
Πολύ καλή ερώτηση, είναι η ερώτηση που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας και να αναζητήσουμε απαντήσεις. Δεν θα απαντήσω για κάποιον άλλο, καθώς αυτό αποτελεί μια προσωπική αναζήτηση ώστε να έχει και νόημα.
Άλλαξαν οι πελάτες σου στο τι ζητάνε;
Αν εξαιρέσεις κάποιες συζητήσεις για όσα συμβαίνουν, την ανησυχία για την επόμενη ημέρα εργασιακά, όχι. Οι ψυχολογικές δυσκολίες παραμένουν ίδιες και δεν αλλάζουν έτσι μονομιάς. Με αρκετούς ανθρώπους καταφέραμε να κάνουμε την κρίση αυτή μια ευκαιρία για επίγνωση, σύνδεση με την ουσία της ύπαρξης και να αγγίξουμε την ίαση. Με άλλους όχι. Ο καθένας αναπτύσσεται μέσα από τις φάσεις και τους χρόνους του.
Υπάρχει κάτι που ανακάλυψες για σένα τις μέρες τις καραντίνας;
Δεν ανακάλυψα κάτι που δεν ήξερα, αλλά υπήρξε μια εσωτερική ανακατάταξη. Αυτά που είχα λίγο στην άκρη του νου μετατράπηκαν σε προτεραιότητες, σταμάτησα το μοτίβο «να κάνω πρώτα αυτό και μετά να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω». Είδα πόσο σημαντικό είναι για μένα να ανταποκριθώ στις ανάγκες μου με ωριμότητα αλλά και ταχύτητα. Ο χρόνος μας είναι πεπερασμένος, η ασθένεια και ο θάνατος είναι πάντα εδώ, τα πάντα κυλούν σαν το νερό του ποταμού και πρέπει να ανέβουμε στη ροή. Αυτό το ήξερα, όμως μέσα από την καραντίνα και την κρίση ήρθε πρώτο στην ατζέντα. Φοβάμαι στην ιδέα ότι μπορεί η κρίση να τελειώσει και θα συνεχίσω να ζω σαν να μη συνέβη τίποτα, δεν θα το επιτρέψω.
