Αλήθεια τι σκεφτόμαστε όταν βλέπουμε ανθρώπους να κάθονται μόνοι τους ; Θα τολμούσαμε άραγε να καθίσουμε σε ένα εστιατόριο μόνοι ;
Να παραγγείλουμε και να περάσουμε μια ευχάριστη έξοδο συντροφιά με τον εαυτό μας ; Και αν το κάναμε ;
Μήπως θα κοιτούσαμε με αγωνία τα γύρω τραπέζια να δούμε εάν κάποιος μας παρατηρεί ;
Εάν κάποιος αναρωτιέται που είναι η παρέα μας ή χειρότερα εάν μας σχολιάζει ;
Θα φοβόμασταν μήπως πως μπορεί να μας θεωρήσουν παράξενους ή μονόχνοτους ή αντικοινωνικούς ;
Κι όμως αυτό που για τα ελληνικά δεδομένα φαντάζει ακόμη κάπως ασυνήθιστο είναι μια καθημερινή συνήθεια εκατοντάδων ανθρώπων στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες . Άνθρωποι που περνούν μόνοι τους συστηματικά χρόνο σε εστιατόρια, καφέ , μουσεία, θέατρα ,εκδηλώσεις … Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι τους, που διασκεδάζουν μόνοι τους χωρίς να ντρέπονται για αυτό και κυρίως χωρίς να αισθάνονται μοναξιά .
Και πράγματι οι άνθρωποι που περνούν χρόνο μόνοι τους είναι πλήρεις. Βιώνουν την χαρά της εσωτερικής πληρότητας , της αναγκαίας ενδοσκόπησης που τους επιτρέπει να γνωρίζουν ποιοι είναι και ποια τα θέλω τους από τη ζωή . Είναι οι καλύτεροι φίλοι του εαυτού τους τον όποιον έχουν μάθει να αγαπούν και να φροντίζουν. Έχουν υψηλό αίσθημα αυτοεκτίμησης και κυρίως είναι άνθρωποι δυνατοί. Εκτιμούν την παρέα και έχουν καλούς και αληθινούς φίλους .
Δεν έχουν όμως συναισθηματικές εξαρτήσεις. Δεν κάνουν εκπτώσεις ούτε υπέρμετρες υποχωρήσεις από φόβο μη μείνουν μόνοι . Συγχωρούν συνειδητά και όχι από ανασφάλεια. Αποδέχονται τον εαυτό τους έχοντας μάθει να μην εξαρτούν την αυτοπεποίθηση τους από την γνώμη των άλλων. Επιλέγουν τους φίλους και τους συντρόφους τους και δεν καθίστανται έρμαια χειριστικών ανθρώπων.
Και κάπως έτσι χτίζεται η αυτοπεποίθησης μας: Περνώντας χρόνο με τον εαυτό μας μαθαίνουμε να αντέχουμε τον εαυτό μας . Να μας αγαπάμε το ίδιο τις όμορφες και τις θαμπές μέρες . Να βλέπουμε το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή.
