Ποιος είπε ότι εκεί έξω δεν υπάρχει ακόμη δημιουργική διάθεση, έμπνευση, πάθος για την τέχνη, νέα μυαλά; Η Walnut της Τζένης Καρύδη κλείνει τα στόματα εκείνων που λένε ότι δύσκολα ευδοκιμούν καινοτόμες εταιρείες στην
Ελλάδα με νέους ανθρώπους στο τιμόνι. Όταν μάλιστα στη διευθυντική θέση κάθεται μία γυναίκα που έχει φάει κυριολεκτικά τα πόδια της στον πρωταθλητισμό και τώρα είναι έτοιμη για πρωταθλητισμό στην τέχνη, τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον. Η Τζένη Καρύδη πέρασε τα παιδικά της χρόνια κλεισμένη σε κάποιο γήπεδο πατινάζ της Βόρειας Ευρώπης. Το παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα και η πορεία της στο άθλημά της είναι αξιοσημείωτη. Αυτή όμως ήταν τελικά η μία πλευρά της. Η άλλη ήταν αφιερωμένη στις τέχνες και την έκανε να δημιουργήσει μια πολυδιάστατη εταιρεία, ένα digital creative και marketing agency που δραστηριοποιείται στο entertainment και το lifestyle.
Από το καλλιτεχνικό πατινάζ στη μουσική. Δεν ακούγονται και τόσο κοντινά αυτά τα δύο.
Ως αθλήτρια έβλεπα τον εαυτό μου μελλοντικά με κάποια μεγάλη διάκριση. Στο χορό επίσης. Όμως μαζί με όλα αυτά υπήρχε πάντα το όνειρο των τεχνών. Στα 18 μου σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων, κάτι που ουσιαστικά με μύησε στον κόσμο της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Αργότερα παρακολούθησα σκηνοθεσία και λίγα χρόνια πριν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Ψυχολογία και την Εγκληματολογία. Όταν ήμουν μικρή έλεγα ότι ήθελα να ανοίξω ραδιοφωνικό σταθμό ή δισκογραφική εταιρεία. Και έγινε!
Δεν θυμάμαι λεπτό στη ζωή μου χωρίς μουσική. Ήθελα να ξέρω ακόμα και τον παραγωγό του κάθε άλμπουμ, τους μουσικούς, τους ηχολήπτες. Παρ’ όλα αυτά, μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου δεν υπήρχε μουσική, ούτε καν ραδιόφωνο, κασέτα, τίποτα. Μέχρι και σήμερα δεν γνωρίζω τα ακούσματα των γονιών μου. Το θετικό που βγήκε από αυτό είναι ότι το αυτί μου ήταν παρθένο. Είμαι τυχερή που λόγω του πατινάζ εντρύφησα στην κλασική μουσική.
Πώς είναι να μεγαλώνεις μέσα στον πρωταθλητισμό;
Ειδικά όταν ανήκεις στην Εθνική Ομάδα έχει μεγάλη πίεση και θυσίες. Από τα 7 μέχρι τα 18 μου δεν είχα ζήσει καλοκαίρια, διακοπές, παιδικότητα και ξεγνοιασιά. Πάντα ήμουν σε κάποια άλλη χώρα, και δη «κρύα» για προπόνηση. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε και δεν υπάρχει μέχρι και σήμερα παγοδρόμιο ολυμπιακών διαστάσεων, και όσα υπήρχαν έκλειναν με τις ζέστες λόγω κόστους.
Πόσο εύκολο ήταν να βρίσκεσαι μακριά από οικογένεια;
Mε θύμωνε που ήμουν μακριά από τη θάλασσα, χωρίς φίλους και γονείς, αλλά συγχρόνως με πείσμωνε. Είναι δύσκολο για ένα παιδί να ανταποκρίνεται σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα πολλών ωρών και με τη διαφορετική προσέγγιση που μπορεί να έχει ο κάθε προπονητής.
Δεν είναι σκληρή για ένα παιδί αυτή η στρατιωτική πειθαρχία;
Πολύ! Υπήρχαν φορές που κυριολεκτικά μας βασάνιζαν ψυχολογικά και σωματικά μέχρι να κάνουμε τη σωστή κίνηση. Δεν θα ξεχάσω που μας πατούσαν μέχρι το σπαγκάτο μας να φτάσει στο έδαφος, όπως και το ξύλο που τρώγαμε αν κάναμε κάτι λάθος. Δυστυχώς, αυτά δεν τα έχουμε βιώσει μόνο από προπονητές, αλλά και από γονείς άλλων παιδιών ή ακόμα και κάποιοι από τους ίδιους τους γονείς μας.
Στο χώρο που δραστηριοποιείσαι τώρα βλέπουμε αντιστοιχίες με αυτό που περιγράφεις. Ποιες δυσκολίες συνάντησες εσύ;
Οι δυσκολίες ποικίλουν. Καταρχάς η περίοδος της πανδημίας ήταν δύσκολη και σε ανθρώπινο και σε επαγγελματικο επίπεδο. Παρόλ’ αυτά είχαμε το χρόνο και την επιμονή ώστε με την πλήρως καταρτισμένη, εργατική και δημιουργική ομάδα που διαθέτουμε να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους να δουλεύουμε. Όμως, η μουσική βιομηχανία όπως τη γνωρίζαμε στο παρελθόν δεν υπάρχει πλ’έον. Αυτό που χρειάζεται είναι ανοιχτό μυαλό και νεωτεριστική σκέψη.
Ήθελα να προλάβω όλα αυτά που θα δείτε στο μέλλον.
Πριν λίγο καιρό έγινες και μητέρα! Μπορεί μια σύγχρονη γυναίκα να είναι καλή σε όλους τους ρόλους της συγχρόνως;
Μια μητέρα σίγουρα αισθάνεται πάντα ότι δεν κάνει αρκετά για το παιδί της . Υπάρχει ένα αίσθημα ενοχής, νιώθεις ότι κάτι άλλο σε παίρνει μακριά από το παιδί σου. Στην πραγματικότητα βέβαια ένα παιδί μεγαλώνει και αποκτά άλλες αξίες όταν βλέπει ότι οι
γονείς του ενδιαφέρονται για την επαγγελματική τους πορεία και καταξίωση. Έτσι κιόλας δεν δημιουργείς στο παιδί την «ενοχή» ότι παράτησε ο γονιός τα ενδιαφέροντα του για εκείνο και το απελευθερώνεις από μεγάλο βάρος στο μέλλον. Είναι μια τακτική χειρισμού για να σου χρωστάνε πάντα τα παιδιά σου και να τα έχεις μαζί σου επειδή δεν έχεις εσύ ζωή και τα έχεις ανάγκη . Φυσικά μιλάω για γονείς που όταν επιστρέφουν σπίτι αφιερώνουν με χαρά παραγωγικό χρόνο στα παιδιά τους. Δεν είναι βέβαια κατακριτέο το να επιλέξεις να μην δουλεύεις και να αφιερώσεις τον χρόνο σου μόνο στα παιδιά, ίσα ίσα τον πρώτο χρόνο είναι το ιδανικό. Μετέπειτα όμως κάποια ασχολία βοηθάει τα παιδιά ακόμα και αν τους λείπεις. Οπότε αγωνίες τέτοιες δεν έχω . Απλά μου λείπει πολύ όποτε βρίσκομαι μακριά του και φροντίζω όταν επιστρέφω να του αφιερώνω όλο τον χρόνο μου. Οκ ναι, είμαι ξετρελαμένη με τον μικρό μου. Αγωνία έχω μόνο στο να πηγαίνει καλά η δουλειά γενικά. Υπάρχουν γονείς και γυναίκες και άντρες που χρησιμοποιούν τις δουλειές τους και την κούραση τους για να μην ασχοληθούν με τα παιδιά. Εγώ όχι!
Τα προηγούμενα χρόνια σπάνια βλέπαμε μια γυναίκα σε μια θέση ισχύος. Νιώθεις ότι η εποχή αλλάζει;
Οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τη δύναμη της αλλαγής και την ελευθερία των επιλογών της. Είναι «αποδεκτό» να υπάρχουν γυναίκες σε θέσεις ισχύος, παρόλο που το 2022 κάποιοι είναι αρνητικοί και βγάζουν κομπλεξισμό.
Πώς απαντάς σε κάποιον που μπορεί να σε αντιμετωπίζει με αμφισβήτηση ή σεξισμό;
Συνήθως απαντάω με χιούμορ ή του προτάσσω το πρόβλημα που τον έχει κάνει σεξιστή. Όταν δεν γνωρίζω το άτομο, δεν συνεργάζομαι μαζί του. Συνήθως οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν μια γυναίκα έτσι το κάνουν σε οποιαδήποτε συνθήκη, είτε είναι σε θέση εξουσίας είτε όχι. Το έχω νιώσει πολλές φορές και από άντρες και από γυναίκες. Δυστυχώς, κάποιες φορές οι γυναίκες άθελά τους αναπαράγουν σεξιστικά στοιχεία ενάντια στο ίδιο τους το φύλο. Ο σεξισμός, όμως, καλό είναι να μην περνάει σαν κάτι δεδομένο. Δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται αυτό να αλλάξει με την εξελικτική πορεία του ανθρώπου. Θέλω να πιστεύω ότι θα πάψει.
