Το βράδυ της Κυριακής 12 Απριλίου, στις 20:30 ακριβώς, ο Στέλιος Τσουκιάς θα κάνει το πρώτο του live μέσω YouTube, έχοντας τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσει με το κοινό που θα στέλνει μηνύματα. Έτσι λειτουργούν τα Stay Home Sessions, οι ζωντανές συναυλίες που διοργανώνει για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα η ομάδα της United We Fly, φέρνοντάς μας κοντά σε πείσμα της φυσικής απόστασης που πρέπει να κρατάει ο ένας από τον άλλον. Ο Στέλιος μάς συστήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο με το πρώτο του προσωπικό album, τον «Άγιο Ψεύτη», και θα τον είχαμε δει live στον Σταυρό του Νότου αν η πανδημία δεν ανέτρεπε άρδην τους ρυθμούς της ζωής μας. Τι δουλειά έχει ένας data scientist με τη μουσική; Πώς έγραψε ένα αδιάψευστα ελληνικό δίσκο ενώ ζούσε στη Μεγάλη Βρετανία, στο «νησί» όπως λέει χαρακτηριστικά; Από ένα ρεμπετάδικο στο βόρειο Λονδίνο μέχρι το σπίτι του στα Εξάρχεια, πάντα έβρισκε τρόπους να απολαμβάνει το «μαζί». Έστω και ιντερνετικά.
– Πώς ήταν η σχέση σου με τη μουσική όσο ζούσες στην Αγγλία και πώς έφτασες στη δημιουργία του πρώτου σου album;
Θυμάμαι λίγες μέρες αφού είχα φτάσει στο «νησί» και είχα λύσει τα απαραίτητα της μετακόμισης, έψαξα κατευθείαν να βρω άλλους μουσικούς να με κατατοπίσουν, να μου προτείνουν μαγαζιά που θα μπορούσα να μοιραστώ μουσικές με τον κόσμο. Το είχα από πάντα ανάγκη, γι’ αυτό και πάντα στις παρέες με θυμάμαι με μία κιθάρα και να τραγουδάμε όλοι μαζί. Μ’ αρέσει πολύ το μαζί. Όταν ενώνονται πολλές φωνές, με συναρπάζει η ενέργεια γύρω από αυτό που συμβαίνει. Έτσι ξεκίνησα να παίζω σε ένα ρεμπετάδικο στο βόρειο Λονδίνο, στην περιοχή Wood Green. Έπαιρνα τρία διαφορετικά λεωφορεία για να φτάσω εκεί, νύχτα κιόλας. Δεν με ένοιαζε, γιατί έφευγα γεμάτος και κάπως ανανεωνόταν η υπομονή μου με την πόλη, η οποία ακόμα και τώρα δεν μου αρέσει. Κάποιους μήνες αργότερα, όταν δικτυώθηκα παραπάνω, φτιάξαμε μία μπάντα και αρχίσαμε να παίζουμε σε διάφορους χώρους. Το ένα έφερε το άλλο και έφτασα να ανοίξω τη συναυλία του Λεωνίδα Μπαλάφα στο O2 Αcademy. Είχα γράψει κάποια δικά μου κομμάτια και ουσιαστικά εκεί πήρα το βάπτισμα του πυρός. Από τότε γράφω τη δική μου μουσική. Είναι μαγική η στιγμή της δημιουργίας. Βρήκα το νόημά μου. Σε όλα αυτά, βέβαια, είχα και την πρωινή δουλειά, η οποία μου έδινε τη δυνατότητα να χρηματοδοτώ την μουσική μου και κάπως έτσι ολοκλήρωσα τον δίσκο. Ο χρόνος ήταν μηδαμινός αλλά έκλεβα ώρες απ’ τον ύπνο. Όλα για καλό γίνονται. Είχα την ανάγκη να πω πολλά πράγματα που βίωσα στο εξωτερικό και κάπως αποτυπώθηκαν στον πρώτο μου προσωπικό δίσκο. Έχω να πω κι άλλα, γράφω καθημερινά και δεν θέλω να σταματήσει αυτό ποτέ.
– Πώς θα όριζες το μουσικό στιλ σου; Θα μπορούσες να το εντάξεις σε μια συγκεκριμένη κατηγορία;
Δεν ξέρω, είναι ειλικρινής η απάντηση μου. Όταν γράφω, προσπαθώ να είμαι ακέραιος πια, να μη σκέφτομαι το στιλ και τον κόσμο, αλλά να αφήνω τη στιγμή όπως είναι, αποβάλλοντας οποιαδήποτε σκέψη. Κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχω παντρέψει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Με συγκινεί και με συναρπάζει το πόσο απέραντη είναι η μουσική. Είναι πάνω από εμάς. Συγκινούμαι και τώρα που το λέω. Δεν ξέρω αν ανήκω σε κάποιο είδος, και ίσως αυτό από θέμα μάρκετινγκ να μην είναι ιδανικό ή και το αντίθετο. Σίγουρα μου αρέσει πολύ η παράδοση. Είναι η απόλυτη δημιουργία. Αλλά και ο ηλεκτρισμός μου αρέσει πολύ. Και η ψυχεδέλεια. Και η reggae και η Balkan. Γιατί να περιοριζόμαστε; Η μουσική είναι μία.
– Όσα τραγούδια σου έχω ακούσει έχουν ελληνικό στίχο. Έχοντας ζήσει στο εξωτερικό, θα ήθελες να απευθυνθείς σε μεγαλύτερο κοινό;
Όπως ανέφερα, την ώρα της δημιουργίας δεν σκέφτομαι το μετά. Αν πω ότι τώρα θα γράψω στα αγγλικά για να διευρύνω το κοινό μου, το έχασα το παιχνίδι. Θα είναι ένα κατασκεύασμα για να πουλήσει. Γράφω στα ελληνικά γιατί η καρδιά μου τα κατανοεί καλύτερα. Έτσι κι εγώ μπορώ να αποδώσω καλύτερα αυτά που νιώθω. Δεν αποκλείω να γράψω στο μέλλον και στα αγγλικά, αν πραγματικά νιώσω την ανάγκη. Για την ώρα ακολουθώ τη νόρμα μου.
– Πού είναι τώρα η βάση σου;
Αθήνα, στα αγαπημένα μου Εξάρχεια. Είμαι πολύ χαρούμενος που γύρισα, δεν μπορείς να φανταστείς. Εκτίμησα απ’ την αρχή τα πάντα.
– Σε τι φάση σε βρήκε η πανδημία και οι περιορισμοί που επέβαλε στην καθημερινότητά μας; Πώς διαχειρίζεσαι την κατάσταση;
Όλο αυτό ξέσπασε λίγες μέρες πριν από μια προγραμματισμένη ζωντανή μας εμφάνιση στον Σταυρό του Νότου. Είχε ταξιδέψει από το Λονδίνο ο Κώστας Γεωργιάδης, ο οποίος έκανε την παραγωγή του δίσκου και παίζει ηλεκτρική κιθάρα στο μεγάλο σχήμα, και παραλίγο να αποκλειστεί στην Αθήνα. Αρκετά έξοδα, χαμένα χρήματα, όπως για τον περισσότερο κόσμο. Έφερε τα πάνω κάτω. Μετά ήρθε και η απαγόρευση και αρχίσαμε να ζούμε κάτι πρωτόγνωρο. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος και να κάνω πράγματα που δεν είχα τον χρόνο να κάνω προ καραντίνας, ή τουλάχιστον χρησιμοποιούσα τον χρόνο ως δικαιολογία. Διαβάζω βιβλία και παίζω πολλή μουσική. Γράφω καθημερινά και ταξιδεύω με το μυαλό. Είναι υπέροχο όταν πραγματικά συμβαίνει και περνάει κάπως ο χρόνος πιο ανώδυνα.
– Τι θα ακούσουμε στο live που θα κάνεις στο πλαίσιο των Stay Home Sessions by United We Fly; Έχεις επιχειρήσει στο παρελθόν κάτι παρόμοιο;
Μόνο να ανεβάσω βίντεο που έχω τραβήξει με ένα κινητό. Δεν το έχω κάνει live ποτέ. Θα είναι πρωτόγνωρο κι αυτό, αλλά τα αβίωτα είναι ωραία. Θα παίξω με κιθάρα δικά μου τραγούδια αλλά και αγαπημένα μου των Θανάση Παπακωσταντίνου, Σωκράτη Μάλαμα, Γιάννη Αγγελάκα και Παύλου Παυλίδη. Είναι πραγματικά πολύ σημαντικό το εγχείρημα της United We Fly. Μας φέρνει όλους πιο κοντά σε αυτές τις δύσκολες για όλους μέρες και είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω ανάμεσα σε αξιόλογους καλλιτέχνες. Τα υπόλοιπα την Κυριακή στις 8:30μμ, στο YouTube κανάλι της United We Fly.
– Πώς ήταν πριν η σχέση σου με το internet, τα social media κ.λπ. πριν τους περιορισμούς και πώς είναι τώρα;
Είναι σχεδόν η ίδια. Συνεχίζω να εξασκώ το επάγγελμα του data scientist από το σπίτι εδώ και αρκετούς μήνες, οπότε ήμουν μυημένος στην online επικοινωνία. Με ενοχλεί όμως που έχω να δω αγαπημένα μου πρόσωπα τόσο καιρό από κοντά.
– Τι σου λείπει περισσότερο και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα ήθελες να κάνεις όταν αρθούν οι περιορισμοί;
Θα επισκεφτώ τη γιαγιά μου και θα της δώσω μία μεγάλη αγκαλιά. Αυτό θα είναι σίγουρα το πρώτο πράγμα. Μετά, ένας καφές κάτω απ’ τον ήλιο και αόριστες συζητήσεις με τους κολλητούς μου.
– Υπάρχει κάποιο «μάθημα» που νομίζεις ότι θα κρατήσεις από όσα ζούμε σήμερα;
Ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά της ζωής και να μην το ξεχνάω. Όπως και άλλες τόσες πλευρές, που δεν τις έχω γνωρίσει ακόμα. Κι αυτό είναι όμορφο κατά βάθος. Με ενοχλεί να συνηθίζω σε ένα τρόπο ζωής τον οποίο δεν τον έχω ορίσει καν εγώ. Είτε λέγεται καραντίνα, είτε πολύωρη εργασία σε ένα γραφείο, είτε πόλεμος. Θέλω να νιώθω πάντα ελεύθερος.
Συντονιστείτε εδώ: https://youtu.be/cDV-
(επιλέξτε Ορισμός Υπενθύμισης/Set reminder για να μην το χάσετε)
