Η σειρά εμμονή των ’90s επέστρεψε στην τηλεόραση. Η επανένωση της παρέας από την Πάτρα έκανε το ίδιο hype  που θα έκαναν τα Φιλαράκια αν αποφάσιζαν ποτέ να γυρίσουν sequel.

Από τους Πάνο Ζόγκα, Μαριλού Πανταζή, Νάνσυ Φαφούτη Φωτογραφίες: Κοσμάς Κουμιανός

Το 1996 βγήκε στον αέρα μια σειρά που έγινε θρύλος, σύνθημα, εμμονή και στιγμάτισε για πάντα την τηλεοπτική πραγματικότητα. Μια σειρά που χαρακτηρίστηκε προπομπός των σειρών του Παπακαλιάτη και το δικό μας Friends. Κι αυτή η σειρά ήταν το Λόγω Τιμής σε σενάριο Μιρέλλας Παπαοικονόμου και σκηνοθεσία Λάμπη Ζαρουτιάδη.

Όλα ξεκίνησαν από την ανάγκη να δημιουργηθεί μια νεανική σειρά που θα βασιζόταν σε νέους, άκαυτους τηλεοπτικά ηθοποιούς, γύρω στα 25. Η ιδιωτική τηλεόραση, που πριν από λίγα χρόνια είχε γεννηθεί, βρισκόταν στο μεσουράνημά της, και κοινό και κανάλια χρειάζονταν επειγόντως τονωτική ένεση από νέο αίμα, με λίγα λόγια νέους πρωταγωνιστές. Οι τηλεθεάσεις τη Δευτέρα το βράδυ που παιζόταν έφταναν μέχρι και το 43%. Το σίριαλ γίνεται η θριαμβευτική αφετηρία για την καλλιτεχνική πορεία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, του Δημήτρη Αλεξανδρή, του Γιώργου Πυρπασόπουλου, της Χριστίνας Αλεξανιάν, της Αγγελικής Δημητρακοπούλου και της Βίκυς Βολιώτη. Ο μόνος που ήταν γνωστός τηλεοπτικά ήταν ο Άλκις Κούρκουλος, που είχε ήδη εμφανιστεί στην  Αναστασία. Οι υπόλοιποι ήταν γνωστοί στον χώρο του θεάτρου, κάποιοι είχαν παίξει στον κινηματογράφο. Αυτό που τους έλειπε ήταν μια καλή ευκαιρία για να κάνουν ένα μαζικό hit. Να περάσουν στο μεγάλο τηλεοπτικό κοινό, να γίνουν mainstream. Και αυτή η ευκαιρία τους δόθηκε με αυτή τη σειρά. Οι πρωταγωνιστές του Λόγω Τιμής ήταν οι πρωτεργάτες του νέου ελληνικού star system. Απέκτησαν κοινό, θαυμαστές και κύρος. 22 χρόνια μετά, έχουν όλοι αντέξει στον χρόνο.

Αξίζει να σημειωθεί πως η επιτυχία της σειράς συνεχίστηκε μέχρι και πρόσφατα -λίγο πριν πέσει μαύρο στο Mega- καθώς οι επαναλήψεις της έκαναν υψηλότερα νούμερα από τις σύγχρονες φιλόδοξες παραγωγές. Στο μεταξύ, οι fans της σειράς ζητούσαν με μανία το sequel μέσω των social media, μέχρι που πριν από τέσσερα χρόνια η ιδέα έπεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και όλα πήραν τον τηλεοπτικό δρόμο τους.Το cast 22 χρόνια μετά

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

«Το Λόγω Τιμής ήταν η πρώτη μεγάλη μου επιτυχία. Αφού μέχρι και το ’97, που τελείωσε το σίριαλ, στον δρόμο με φώναζαν Τσίου, το όνομα του χαρακτήρα. Δεν ήξεραν το όνομά μου».

«Το ΄96 έμενα στο Πεδίον του Άρεως και προσπαθούσα να δω αν θα έβγαινα οικονομικά. Θυμάμαι πως για τον καναπέ μού είχαν βάλει χρήματα όλοι μου οι φίλοι. Το μέρος που έβγαινα ήταν το Εν Δελφοίς, όπου πήγαιναν οι ανερχόμενοι ηθοποιοί, ενώ στο Μαντείο απέναντι πήγαιναν οι πιο καταξιωμένοι. Εμείς οι νέοι ηθοποιοί αντιλαμβανόμασταν τότε την καριέρα ως το να καταφέρεις να βρεθείς στο Μαντείο».

«Τότε, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το να είσαι 49 είναι ακριβώς το ίδιο με το να είσαι 26. Το λέει και η ηρωίδα στη Σονάτα του Σεληνόφωτος: «Ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, δεν είναι τούτο η λύπη μου – η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου». Τώρα ξέρω πως, είτε όταν είσαι 26 είτε όταν είσαι 49, υπάρχει κάτι μέσα σου, βαθιά στον πυρήνα σου, που δεν αλλάζει. Το κέντρο σου είναι πάντα το ίδιο. Αυτό συνειδητοποίησα τις πρώτες ημέρες των γυρισμάτων. Ότι ο πυρήνας, όχι μόνο ο δικός μου, αλλά και των άλλων παιδιών, έχει μείνει ίδιος με το 1996».

Χριστίνα Αλεξανιάν

«Πώς ήρθε το Λόγω Τιμής στη ζωή μου; Ήμουν στην Ύδρα διακοπές, έπαιρνα τα μηνύματά μου με μπίπερ, ακούω ένα μήνυμα από τη Μιρέλλα με την οποία είχαμε συνεργαστεί ξανά αρκετές φορές. “Πού είσαι, ρε Χριστίνα; Ψάχνω μια κοπέλα που να είναι σαν κι εσένα, αλλά δεν έχω βρει μια που να είναι σαν κι εσένα και να μην είσαι εσύ. Γύρνα πίσω, ξεκινάμε γύρισμα”».

«Το 1996, αφήσαμε την Ελλάδα σε ένα σύννεφο και τη βρίσκουμε σε μια οικονομική και πολιτισμική κρίση. Αυτή η κρίση δεν άφησε ανέγγιχτους ούτε τους ήρωες, οπότε αυτό είναι το σπουδαίο κομμάτι που έχει καταγράψει η Μιρέλλα στο σενάριό της.».

«Μία φορά μόνο έχω δει επανάληψη του Λόγω Τιμής. Μιλούσα με τον Άλκι στο τηλέφωνο και του λέω: “Είναι σαν να βλέπω το παιδικό μου βίντεο”. Ένιωσα μια γλυκιά νοσταλγία για μια ολόκληρη εποχή. Σίγουρα έβλεπα λάθη στο παίξιμό μας, αλλά μου άρεσε αυτή η αγαρμπίλα».

Άλκις Κούρκουλος

«Πώς πήρα τον ρόλο; Με παίρνει μια μέρα η Μιρέλλα τηλέφωνο και μου λέει: “Θα σου στείλω ένα νέο σενάριο”. Της λέω: “Στείλτε μου το να το δω” και μου κάνει: “Σε παρακαλώ, Άλκι, μη με πρήξεις σαν την προηγούμενη φορά”. Γιατί στην Αναστασία όντως την είχα δυσκολέψει στο να πω το ναι».

«Η πρώτη μέρα που βρεθήκαμε ξανά στα γυρίσματα ήταν σαν μια μέρα όπως οι άλλες στη δουλειά. Θα σου πω γιατί, βρισκόμαστε συνεχώς με τα παιδιά, έχουμε δουλέψει μαζί κατά καιρούς, φέτος ήμουν με τον Πυρπασόπουλο στο Art, βγαίνουμε, τα λέμε, εκτός από την Αγγελική. Και, στο κάτω-κάτω, δουλειά είναι, και είναι ωραίο που γίνεται με φίλους σου, σε μια πολύ ωραία συνθήκη».

«Αν νοσταλγώ κάτι από το ’96; Τίποτα δεν νοσταλγώ, ούτε τα νιάτα μου. Τα νιάτα μου θα ήθελα να τα είχα αν είχα το μυαλό που έχω τώρα, το να είμαι απλώς 25, δεν μου λέει τίποτα. Μπορεί να χάνονται κάποιες σωματικές αντοχές με τα χρόνια, αλλά αυξάνονται οι ψυχολογικές αντοχές και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τα νιάτα είναι για να μην τα εκτιμάμε».

Βίκυ Βολιώτη

«Από το 1996 θυμάμαι τα πάντα. Ήταν η περίοδος που είχαν βγει όλες μου οι φοβίες και πάθαινα απανωτές κρίσεις πανικού. Προσπαθούσα να διαχειριστώ πολύ άσχημα και άβολα συναισθήματα. Ήταν ξαφνικά σαν να είχε ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Μετά διάβασα ότι είναι πολύ συνηθισμένο να συμβαίνει κάτι τέτοιο στους ανθρώπους εκείνης της ηλικίας, δηλαδή όταν έχεις πάψει πια να είσαι ανήλικος και πρέπει ν’ αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου. Είναι ο φόβος ότι μεγαλώνεις. Μετά δεν είχα ποτέ ξανά παρόμοιες κρίσεις».

«Εκείνη η εποχή θυμάμαι έμενα στην Ακρόπολη, στου Μακρυγιάννη, και τότε δεν είχε χτιστεί ούτε το μουσείο ούτε είχε γίνει ο πεζοδρόμος και οδηγούσα ένα κόκκινο Αutobianchi».

«Όταν γυριζόταν η σειρά, δεν ξέραμε την επιτυχία που θα κάνει. Ήμασταν συμμαθητές και φίλοι από τη σχολή. Με τον Κωνσταντίνο κάναμε κολλητή παρέα, όπως και με τον Άλκι και τη Χριστίνα».

Γιώργος Πυρπασόπουλος

«Την πρώτη μέρα των γυρισμάτων, ένιωσα αμηχανία, ίσως και έκπληξη, περισσότερο με το γεγονός ότι κάνουμε γύρισμα και πάλι όλοι μαζί -μου φαινόταν λίγο σαν όνειρο- παρά με τη συνάντηση των προσώπων, γιατί γενικότερα δεν χάσαμε ποτέ την επαφή μεταξύ μας. Πάντα συναντιόμασταν, είτε επαγγελματικά είτε φιλικά. Βέβαια, άλλαξαν κάποια πράγματα από τότε. Το σίγουρο είναι ότι όλοι μας μεγαλώσαμε, αλλά οι διαθέσεις έχουν παραμείνει οι ίδιες».

«Η ιδέα να γυριστεί η συνέχεια του Λόγω Τιμής είχε συζητηθεί ξανά στο παρελθόν, αλλά δεν είχε προχωρήσει. Πώς ένιωσα όταν μου ανακοινώθηκε ότι θα γίνει τελικά; Μα δεν μου ανακοινώθηκε, γιατί από την αρχή υπήρξα μέρος της διαδικασίας της προσπάθειας να γίνει ξανά».

«Αν και δεν μου πολυαρέσουν τα flashback, θα σου πω ότι η ζωή μου τότε, 20 χρόνια πριν, ήταν πιο ανάλαφρη. Εντάξει, τα clubs έχουν κοπεί πλέον, αλλά τα μέρη στα οποία πήγαινα τότε όλα στο κέντρο ήταν και κάποια παραμένουν ίδια. Και τώρα ακόμα στο κέντρο της Αθήνας κυκλοφορώ».

Αγγελική Δημητρακοπούλου

«Αν με ρωτήσεις αν προτιμώ την Αγγελική των ‘90s σε σχέση με την Αγγελική του 2019, θα σου έλεγα ότι είμαι πολύ καλά με τον εαυτό μου τώρα. Τότε είχα ανασφάλειες, τα είχα όλα σε υπερθετικό βαθμό, όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι».

«Με το Λόγω Τιμής έκανα το ντεμπούτο μου στην τηλεόραση. Εκείνη την περίοδο έπαιζα σε μια παράσταση και είχε έρθει να με δει στο θέατρο η Μιρέλλα μαζί με τον Κωνσταντίνο. Με το πού με είδε, αισθάνθηκε ότι θα μπορούσα να είμαι κατάλληλη για τον ρόλο της Αθηνάς».

«Δεν είχα αίσθηση τι σήμαινε το Λόγω Τιμής για τον κόσμο. Γνώριζα ότι έκανε επιτυχία, θυμάμαι δηλαδή να λένε ότι πιάσαμε 50άρια, αλλά δεν είχα επίγνωση ότι παίζω στο No1 hit σίριαλ της τηλεόρασης. Ήμουν ένα παιδί 22 χρονών και δεν ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει να κάνεις 50άρι σε τηλεθέαση».

«Δεν έβγαινα τότε πολύ με την υπόλοιπη παρέα, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Για να είμαι ειλικρινής, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να με είχε παρασύρει και ο ρόλος μου, καθώς η Αθηνά ήταν λίγο απομονωμένη».

Δημήτρης Αλεξανδρής

«Η φιλοσοφία ζωής που είχα τότε, και κατά κάποιον τρόπο έχω ακόμα και τώρα, είναι αυτή που έχει και ο Βασίλης. Να είσαι πολύ κοντά στους φίλους σου, σε αυτά που αγαπάς και να μπορείς να συνεχίσεις να είσαι δημιουργικός μέσα από την κριτική και τους κανόνες ζωής που έχεις».’

«Όταν ήμουν στην ηλικία που κάναμε το Λόγω Τιμής ήμουν πάρα πολύ αφελής. Πίστευα ότι οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε και να γίνουμε ό,τι θέλουμε. Τελικά, όμως, τα πράγματα που θέλεις να γίνουν ή προσπαθείς να γίνουν, δεν γίνονται. Γίνονται κάποια άλλα, τα οποία δεν είναι λιγότερο σημαντικά, αρκεί να κάτσεις να τα δεις, να τα αξιολογήσεις σωστά».

«Εκείνη την εποχή υπήρχε ένας αυθορμητισμός, ένα δόσιμο σε πράγματα, που ήταν χωρίς σκέψη, υπήρχε ένας έρωτας. Έρωτας για τις ιδέες, για τα πράγματα, για τη στιγμή, για όλα».