Η πρώτη κινηματογραφική βιογραφία της θρυλικής star γυρίστηκε 50 χρόνια μετά τον θάνατό της. Και ενώ οι κινηματογραφόφιλοι ανυπομονούν να δουν τη Renée Zellweger να μεταμορφώνεται σε Garland, η κόρη της Liza Minnelli έχει ήδη αποκηρύξει την ταινία. Όλοι όμως έχουν αρχίσει να στοιχηματίζουν ότι με αυτή την ερμηνεία  το Oscar το έχει στο τσεπάκι της.

Από τη Μαριλού Πανταζή

Δεκέμβριος του 1968. Η Judy Garland ταξιδεύει στο Λονδίνο παρέα με τον αρραβωνιαστικό της, Mickey Deans. Είναι 46 ετών, ένας ζωντανός θρύλος του κινηματογράφου και της μουσικής, που βλέπει την καριέρα της σε ελεύθερη πτώση. Τα sold out shows που έχει κλείσει για πέντε εβδομάδες στο club Talk of the Town θυμίζουν το -όχι και τόσο μακρινό- ένδοξο παρελθόν της, τότε που ο κόσμος έκανε ουρές για να δει από κοντά μια παράσταση της μυθικής αρτίστας. Και εκείνη, ταλαιπωρημένη, εύθραυστη, αλλά πάντα star με το S κεφαλαίο, παλεύει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στην καριέρα της και στη σχέση της με τα παιδιά της και να κερδίσει στην αέναη μάχη με τον εθισμό της στα ναρκωτικά. Αυτό είναι πάνω κάτω το story της Judy, της πρώτης κινηματογραφικής ταινίας που ασχολείται με τη ζωή της μεγάλης Garland. Για την ακρίβεια, με τους τελευταίους μήνες της ζωής της, πριν πέσει η οριστική αυλαία, στις 22 Ιουνίου του 1969.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ταινία, το σενάριο της οποίας υπογράφει ο Tom Edge, είναι μια ελεύθερη απόδοση του θεατρικού End of a Rainbow, του Peter Quilter, που πρωτοπαίχτηκε στο Sydney Opera House, το 2005. Σε αντίθεση με το θεατρικό έργο, ο σεναριογράφος της ταινίας ήθελε η ιστορία του να είναι πιο αληθινή και πιο ακριβής, με λιγότερα στοιχεία μυθοπλασίας – αν και η αυθεντική ιστορία της Garland δεν χρειάζεται τη βοήθεια της μυθοπλασίας, ήταν τραγική από μόνη της. Ό,τι όμως δίνει τελικά στο φιλμ Judy το στοιχείο του πολυαναμενόμενου είναι η ερμηνεία της Renée Zellweger, η οποία υποδύεται την Garland, και οι αντιδράσεις της μεγάλης κόρης της, Liza Minnelli, για την ίδια την ταινία, που τη θεωρεί περίπου ιεροσυλία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Please, don’t touch

Η Judy Garland είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην αμερικανική εγκυκλοπαίδεια της 7ης τέχνης. Ξεκίνησε την καριέρα της ως παιδί-θαύμα, σε ηλικία δυόμισι ετών, όταν η μητέρα της Ethel Gumm, επίσης αρτίστα, την ανέβασε στη σκηνή. Από εκείνη τη στιγμή, μέχρι 44 χρόνια αργότερα που άφησε την τελευταία της πνοή σε μια μπανιέρα, η Garland αντιμετωπίστηκε σαν άλογο κούρσας που έπρεπε να τρέχει πιο γρήγορα και πιο μακριά, συνέχεια. Στα 10 της, η καταπιεστική μητέρα της την κοίμιζε με υπνωτικά χάπια. Στα 16 της, ήταν ήδη εθισμένη στις αμφεταμίνες (γνωστές και ως «χάπια των εφήβων»), που την κερνούσε καθημερινά το studio της MGM για να διατηρεί το βάρος της χαμηλά και την ενέργειά της στα ύψη. Το βράδυ, το menu συμπληρωνόταν με υπνωτικά χάπια. Ο κόσμος την αγάπησε από την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση, στη μικρού μήκους ταινία Every Sunday, το 1939, που η 13χρονη Garland έδωσε ένα πρώτο δείγμα του υποκριτικού και φωνητικού της ταλέντου. Η ταινία που την καθιέρωσε, όμως, ήταν το επικό Μάγος του Οζ, στην οποία η Garland ερμήνευσε το all time classic Over the Rainbow. Συνολικά, εμφανίστηκε σε 25 ταινίες (ανάμεσά τους και το πρώτο remake του A Star is Born, το 1956), στην πλειονότητά τους musicals, γιατί η φωνή ήταν πάντα το δυνατότερό της σημείο. Μπροστά στην κάμερα έλαμπε, αλλά η σκηνή ήταν ο ιδανικός χώρος για να ξεδιπλώσει το τεράστιο ταλέντο της.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εκεί η μικροσκοπική Garland ψήλωνε, γιγαντωνόταν και σαγήνευε το κοινό με τη σκηνική της παρουσία. Ο όρος «performer» θα έλεγες ότι δημιουργήθηκε γι’ αυτήν. «Είχε την τέχνη να χρησιμοποιεί τις εμπειρίες της ζωής της σε ένα τραγούδι. Ήταν συγκλονιστικό να την παρακολουθείς. Από τη χαρά των υψηλών νοτών μέχρι τη θλίψη των χαμηλών, σου έπαιρνε το μυαλό. Αν κάποιος άλλος έκανε ό,τι έκανε εκείνη, θα τον αποκαλούσες υπερβολικό. Αλλά όταν το έκανε αυτή ήταν αληθινό, τίμιο και ειλικρινές. Γιατί η ζωή της ήταν υπερβολική», είχε αναφέρει κάποτε η τραγουδίστρια Polly Bergen, επιχειρώντας να περιγράψει την Garland πάνω στη σκηνή. Ίσως οι στιγμές που τραγουδούσε για τον κόσμο να ήταν οι πιο ευτυχισμένες της ζωής της. Όταν τα φώτα και τα χειροκροτήματα έσβηναν, η Garland έμενε μόνη με τους δαίμονές της: το studio και τους managers που την καταπίεζαν, τους τέσσερις αποτυχημένους γάμους της, την κακή σχέση με τα τρία παιδιά της και την εξάρτησή της από τα ναρκωτικά. Λόγοι που κατά καιρούς την ωθούσαν σε απόπειρες αυτοκτονίας. Η πτώση δεν άργησε να έρθει. Το 1956, μπορούσε να απαιτήσει αμοιβή 55.000 δολαρίων την εβδομάδα για τις εμφανίσεις της στο Frontier Hotel, στο Las Vegas. Στα μέσα των ’60s, κατέληξε να τραγουδάει για 100 δολάρια τη βραδιά σε bars. Οι εμφανίσεις της στο Λονδίνο το 1968 φάνταζαν σαν φιλί της ζωής για τη χρεοκοπημένη τσέπη και την ετοιμοθάνατη καριέρα της. Και η ζωή είχε αρχίσει να της χαμογελάει για αλλαγή. Ο Mickey Deans της είχε δώσει λόγο για να ζει. «Επιτέλους, επιτέλους, με αγαπούν», έλεγε η ίδια. Η ιστορία βέβαια δεν είχε happy end. Ύστερα από 20 αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, η 47χρονη Garland πέθανε κατά λάθος. Βρέθηκε νεκρή στην μπανιέρα της από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών. Ήταν 22 Ιουνίου του 1969 και ο γάμος της με τον Deans μετρούσε μόλις τρεις μήνες. Δύο χρόνια νωρίτερα, σε μια συνέντευξή της, είχε πει: «Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι η Judy Garland; Και για μένα να ζω με τον εαυτό μου; Έπρεπε όμως να το κάνω, και μπορείς να φανταστείς πιο σκληρή ζωή από αυτή που έζησα εγώ;».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Liza και οι άλλες

Στον μισό αιώνα που ακολούθησε τον θάνατό της, εκτός από το θεατρικό End of the Rainbow και τη μίνι τηλεοπτική σειρά Life with Judy Garland: Me and my Shadows, του 2001, κανένας δεν τολμούσε να ακουμπήσει τον θρύλο της Judy Garland. Ποια θα μπορούσε να την υποδυθεί χωρίς να καεί – και χωρίς να πάρει την έγκριση της Liza Minnelli; Η μεγαλύτερη κόρη της Garland δεν έχει κληρονομήσει μόνο το ταλέντο και την αγάπη της για τις εξαρτήσεις. Έχει βάλει και σκοπό της ζωής της να προστατεύσει τον μύθο και το όνομα της μητέρας της. Την περασμένη χρονιά, όταν προβλήθηκε το A Star is Born, με τη Lady Gaga στον ρόλο που είχε παίξει τόσο μαγικά η Garland, η Minnelli είχε δηλώσει: «Είμαι εντελώς σίγουρη ότι αν η μητέρα μου έβλεπε την ταινία θα γελούσε». Και στη συνέχεια το είχε σώσει με ένα «μετά όμως θα την κέρδιζε». Δεν ήταν, βέβαια, και τόσο θετική όταν έμαθε ότι θα γυριζόταν ταινία για την ίδια την Garland. Αρχικά, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι η Renée Zellweger είχε συναντηθεί με τη Minnelli για να πάρει συμβουλές -και έγκριση- για την προσεχή της μεταμόρφωση σε Garland.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι φήμες διαλύθηκαν από την ίδια τη Minnelli: «Δεν έχω συναντηθεί ή συζητήσει ποτέ με τη Renée Zellweger. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησαν αυτές οι φήμες, αλλά ούτε εγκρίνω ούτε επικροτώ την επερχόμενη ταινία για την Judy Garland, σε καμία περίπτωση. Οποιαδήποτε φήμη που ισχυρίζεται το αντίθετο είναι 100% πλαστή». Η Zellweger, από την άλλη, έχει δηλώσει ενθουσιασμένη που υποδύεται το είδωλο και δηλώνει μαγεμένη με την απίστευτη ικανότητα της Garland να επικοινωνεί με το κοινό της: «Όλοι ένιωθαν ότι μιλούσε στον καθένα προσωπικά, πως με κάποιον τρόπο μπορούσε να συνδεθεί με τον πόνο τους. Ο συνδυασμός των δώρων με τα οποία είχε γεννηθεί είναι απίστευτα σημαντικός όσον αφορά την επίδραση που έχει σε άλλους καλλιτέχνες». Το πρώτο trailer της ταινίας έδειχνε μια Zellweger πιστό αντίγραφο της Garland – από το στιλ και το χτένισμα μέχρι τις εκφράσεις και τις κινήσεις. Αλλά το μεγάλο στοίχημα είναι αν θα καταφέρει να αποδώσει -έστω και λίγο- τη συγκλονιστική σκηνική της παρουσία. Αν ναι, μάλλον έχει και το Oscar στο τσεπάκι.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για την ιστορία, όλα τα τραγούδια της Garland που ακούγονται στην ταινία, με πρώτο και καλύτερο το Over the Rainbow, τα τραγουδάει η ίδια η Zellweger. Η ζωή θέλει τόλμη.