Star Wars: Skywalker, η Άνοδος. Το φινάλε (?) ενός έπους 40 ετών που ξεκίνησε το 1977 δεν θα μπορούσε παρά να είναι επικό. Μόνο που ο Τζ. Τζ. Έιμπραμς μπέρδεψε λίγο το επικό με το υπερφορτωμένο. Μέσα σε δυόμισι ώρες θα δούμε το τέλος της “oδύσσειας” και όλους τους χαρακτήρες (ακόμα και τα Ίγουοκς κάνουν ένα πέρασμα) σε μια ταινία που χωράει τρεις. Ο τελευταίος πόλεμος μεταξύ του Πρώτου Τάγματος ή της Αυτοκρατορίας αν θέλετε ξεκινάει τώρα και δέστε τις ζώνες σας. Η Ρέι, ο Πο, ο Φιν και όλοι όσοι ξέρετε θα βρεθούν ξανά μαζί σε μια ιστορία που κρύβει εκπλήξεις, δεν τις αφήνει όμως χρονικά να εκφραστούν όσο πρέπει. Το αποτέλεσμα είναι να μένεις με έναν θαυμασμό, αλλά ταυτόχρονα να μπουρδουκλώνεσαι από την ταχύτητα. Ο Τζ. Τζ. συνεχίζει την παράδοση της σκονισμένης αισθητικής, σε αντίθεση με την ιλουστρασιόν εκδοχή των πρίκουελ του Λούκας, και από αστρομαχίες και φωτόσπαθα έχει να χορτάσει το μάτι σου. Απλά, για να κλείσει η ιστορία επεκτείνεται σε τόσους πλανήτες και αστρόπλοια, που κάποια στιγμή χάνεσαι, ενώ το φινάλε φαίνεται βεβιασμένο. Αυτό βέβαια δεν στερεί από κανέναν την παιδική χαρά τού να επισκεφτεί για τελευταία φορά το αγαπημένο του τσίρκο και να μεταλάβει αυτή την εξαγνιστική δύναμη που έχουν τα Star Wars. Όμως, σεναριακά δεν υπάρχει έμφαση στο αναμενόμενο δράμα ή, αν υπάρχει, έχει μπει στην υπερταχεία και οι απαντήσεις στα ερωτήματα έρχονται σαν ένα απλό βελανίδι στο μέτωπο. Το να μιλήσω για το υπερθέαμα είναι περιττό. Υπάρχουν σκηνές που μπορούν να διδαχθούν σε σχολή. Το να μιλήσω για τους κόσμους και τα όντα που επισκέπτεται αυτό το Star Wars είναι πάλι περιττό, γιατί δεν τους θυμάμαι όλους. Το μόνο που μπορώ να πω είναι αυτή η χαρά της επιστροφής στην αθωότητα που μου έδωσε η ταινία, η οποία παρ’ όλη τη διάρκεια της είναι πραγματικά επιστροφή στους παιδικούς μου ήρωες και αισθήσεις, σαν εκείνα τα καραμελάκια από το κυλικείο του σχολείου που έσκαγαν με μικρές σπίθες στο στόμα.
Η υπόθεση διαφοροποιείται από αυτή την εμμονή του καταραμένου Μαύρου Άστρου και δίνει ευκαιρία σε άλλα στοιχεία να έρθουν στην επιφάνεια σε δυόμισι ώρες που κυλάνε νεράκι. Οι δραματικές ανατροπές, όπως έγραψα και παραπάνω, είναι εύστοχες αλλά τρέχουν σε υπερταχεία και θάβονται μέσα στο σύνολο. Υπάρχει όμως μια μαγεία που κυκλώνει όλα αυτά και σε κάνει να συγκινείσαι γνωρίζοντας πως αυτή εδώ είναι η ώρα μηδέν. Ο θάνατος της πριγκίπισσας Λία είναι μια σημαντική στιγμή (η ηθοποιός Κάρι Φίσερ πέθανε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί πολλές μονταρισμένες σκηνές από τα προηγούμενα Star Wars για να την επαναφέρει). Ο Φιν και ο Πο, ειδικά ο Πο, παραμένουν δύο από τους πιο πεζά γραμμένους χαρακτήρες του saga. O Κάιλο Ρεν θα σας εκπλήξει. Έχει ένα μεγάλο ατού η εποποιία του Star Wars. O συνδυασμός απλού παραμυθιού με πλοκή πολεμικής σαπουνόπερας, γουέστερν και συναισθήματος στα άστρα, κι εδώ ειδικά ο Έιμπραμς κάνει ό,τι μπορεί για να συγκρατήσει αυτή την ισορροπία και να μεγεθύνει το υπερθέαμα. Το αποτέλεσμα, παρά τις επί μέρους ρωγμές του, δεν παύει να είναι υπόδειγμα ενός είδους κινηματογράφου που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να υπηρετήσει. Το θέαμα σε προκαλεί στη μεγάλη οθόνη, οι αισθήσεις σου είναι σε εγρήγορση, η αγωνία σου για το πώς θα ραφτούν όλα αυτά στο φινάλε επίσης, και μένουμε πάντα παιδιά.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: B + (Εντυπωσιακό ταξίδι φινάλε σε άλλους γαλαξίες)
* Για αιτήματα φιλίας στο https://www.facebook.com/tazthebuzz. Για μηνύσεις στο terra_gelida@hotmail.com
