Υπάρχουν μαμάδες ίσως και μπαμπάδες στο Σύμπαν και τις παραλίες που θα καταλάβουν για ποιο λόγο το Κυνήγι της Πατελούδας έκοψε πέντε χρόνια από τη ζωή μου, και λίγα λέω: θα μπορούσα να είχα μείνει στον τόπο αν δεν ήμουν τόσο γαϊδούρι, αν έπαιρνα τα πράγματα όσο σοβαρά είναι και όχι σαν αστείες ποσότητες.

Ιούλιο του ’10, ήμουν στη Θάσο, στη δημοτική πλαζ, μια παραλία τριακοσίων μέτρων περίπου, από το μόλο μέχρι το καρνάγιο. Και είχα δύο μωρά δυόμισι χρονών έκαστο, δίδυμα, άρα μεγάλη θολούρα στο κεφάλι μου και το χανγκόβερ που προκαλούν δύο μωρά όταν ξυπνάνε, ντούμπλεξ, από τις 6 τα χαράματα, ντάλα καλοκαίρι. Τα δύο μωρά καθόντουσαν στην άμμο και πετούσανε άμμο στα κεφάλια τους με τα φτυαράκια ενώ έλεγα «μήπως να παίξετε κάτι άλλο», αλλά με μισή καρδιά, λόγω που μου είχε φτάσει το μάτι στον αστράγαλο.

Κάποιος πέρασε με το πουλί στο χέρι; Πήρε το μάτι μου κάποιους να κάνουν έξαλλο σεξ στα βραχάκια; Πάντως αφαιρέθηκα για μερικά δευτερόλεπτα, κοίταξα αλλού, μέχρι που έβγαλα τα γυαλιά ηλίου-μυωπίας και έκλαψα λίγο από ντάγκλα. Όταν ξαναφόρεσα τα γυαλιά, κατάλαβα αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά: εκεί όπου καθόντουσαν δύο μωρά, τώρα καθόταν μόνον ένα μωρό, το αγοράκι, το οποίο είχε φορέσει καπέλο το
κουβαδάκι του και το χτυπούσε με το φτυάρι.

«Ρε παιδιά», είπα μετά από παγωμένη παύση δευτερολέπτων, «δεν ήτανε δύο τα μωρά εδώ πέρα; Γιατί βλέπω
μόνον ένα;». Η παρέα μου κοίταξε απορημένη την άδεια θέση μωρού, το ένα μωρό με το κουβαδάκι καπέλο.
Στα δυόμισι, το μωρό δεν είναι ακριβώς μωρό της κούνιας αλλά κάνει αδιανόητες μαλακίες. Αναρωτιέσαι συνέχεια αν τα έχει τετρακόσια ή αν κάπου είσαι λάθος εσύ η μαμά και το ένα σπλάχνο σου κοπανιέται με πλαστικό φτυαράκι, ενώ το άλλο σπλάχνο σου άνοιξε η γη και το κατάπιε.

Δεν χρειαζόταν να βγάλω το κουβαδάκι για να βεβαιωθώ ότι το μωρό που χτυπιότανε ήταν το αγοράκι. Φορούσε μπλε βρακί, ενώ το ασορτί κοριτσάκι φορούσε ροζ βρακί – πρωτότυπος τρόπος για να τα ξεχωρίζω.
Πετάχτηκα όρθια. «Ρε παιδιά, είδατε μήπως ένα μωρό, όχι εντελώς μωρό, περπατάει απλώς πέφτει κάθε τόσο. Mήπως είδατε ένα ανθρωπάκι με ροζ βρακί;». Η παρέα μου πετάχτηκε κι αυτή, όλοι άρχισαν να τρέχουν
πάνω κάτω ανάμεσα στον κόσμο που ήταν αραχτός στα τρία-τέσσερα μπιτσόμπαρα και δύο-τρία ταβερνάκια
της παραλίας.

Πέρασαν είκοσι λεπτά τρελού πανικού, με κόσμο να τρέχει και να ψάχνει τα βρακιά των ανθρώπων, με το ένα μωρό, αδιαφόρο για το δράμα της αδερφής του, να χτυπιέται τώρα με το τσουγκρανάκι του, με το άλλο μωρό-φαντομά. Κάποιος ειδοποίησε το Λιμεναρχείο – ότι και καλά το μωρό είχε σαλπάρει και θα το βρίσκανε μεσοπέλαγα. Κάποιος με ρώτησε πόσο καλό κολύμπι ξέρει το μωρό – δεν είναι ο Tom Daley αλλά πλέει, ειδικά όταν φοράει μπρατσάκια (επειδή ήδη τα πνεύματα ήταν εναντίον μου είπα να μην αναφέρω ότι δεν φορούσε ούτε μισό μπρατσάκι).

Στο εικοσάλεπτο, κι ενώ τραβάγαμε τα μαλλιά μας όλοι, αγαπημένο γκαρσόνι εμφανίστηκε από την άλλη άκρη της παραλίας με το δεύτερο μωρό, αυτό με το ροζ βρακί, στην αγκαλιά του. Είχε φτάσει το άτιμο ως το καρνάγιο, είχε διανύσει απόσταση που θα μου έβγαζε το λάδι για να την περπατήσει κανονικά. «Είδα μια πατελούδα…» μου είπε αδιάφορα το μωρό-κόρη μου όταν τη ρώτησα όσο γινόταν πιο ήρεμα ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ήτανε όσο η ψυχή μου είχε πάει στην Κούλουρη και η πλαζ χτυπιότανε (μα αν είναι δυνατόν, τι σόι μάνα, για δες κάτι μανάδες κλπ.), που μου είχε ξεφύγει ολόκληρο μωρό κάτω από τη μύτη. Σαν να μην είχε λείψει λεπτό, η μπεμπάρα κάθισε δίπλα στον αδερφό της, του άρπαξε το τσουγκρανάκι κι άρχισε να του κοπανάει το κουβαδάκι που φορούσε για καπέλο.

Μόνο τα άτομα που έχουνε περάσει καλοκαίρι με δυομισάχρονο μωρό, έστω και ένα απλό μωρό, μόνο αυτά
τα άτομα μπορούν να εκτιμήσουν το θρίλερ του «εξαφανίζεται μωρό σε πλαζ επί εικοσάλεπτο κυνηγώντας μια
πεταλούδα». Σόρι, πατελούδα.

INFO
Το τελευταίο βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Τοβουνό των κοριτσιών» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
Παπαδόπουλος.

*Τα σημεία διανομής του free DownTown:  https://downtown.gr/poy-tha-vreite-to-neo-downtown-freepress/