O Γιώργος Δρίτσας είναι γέννημα-θρέμμα Αθηναίος. Έχει σπουδάσει στην ΑΣΚΤ και έχει μεταπτυχιακό στην ιταλική κουλτούρα. Η δουλειά του έχει κλασικές αναφορές περασμένες μέσα από ένα pop πρίσμα και οι
διαφορετικές συλλογές του δημιουργούν πάντα ένα διάλογο μεταξύ των ανθρώπων που αγαπούν την τέχνη. Όταν ανακαλύψαμε στο DownTown τη σειρά του «Crazy Girls», αγαπήσαμε την αναπαράσταση των κοριτσιών αυτών που απολάμβαναν απολογητικά τη ζωή στην καθημερινότητά τους και έδιναν ένα αίσθημα ενδυνάμωσης μέσα από την ύπαρξή τους. Γιατί αυτό κάνει τη δουλειά του Γιώργου Δρίτσα τόσο ελκυστική: Ο τρόπος που μετατρέπει την καθημερινότητα σε τέχνη που προκαλεί συζητήσεις και κάνει ένα οπτικό ερέθισμα αισθητική αναφορά. Εμείς μιλήσαμε μαζί του στο εργαστήριό του για να μάθουμε περισσότερα για τον ίδιο.

Θέλω να μοιραστείς τη δική σου διαδρομή ως καλλιτέχνης.
Η ενασχόληση με την τέχνη ήρθε από νωρίς στη ζωή μου, καθώς σχεδίαζα από μικρός, ενώ παράλληλα ασχολήθηκα και με τον πρωταθλητισμό. Όταν πέρασα στην Καλών Τεχνών μπόρεσα να εξελίξω μια προσωπική ταυτότητα. Από τότε, φυσικά, έχω περάσει από πολλά στάδια πειραματισμού και είναι κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα.

Ποιες είναι οι θεματικές που απασχολούν τη δουλειά σου και η φιλοσοφία πίσω από τον τρόπο που κάνεις τέχνη;
Όσον αφορά στις θεματικές, με ενδιαφέρει να επιλέγω θέματα από την καθημερινή ζωή, με ενδιαφέρει η αυστηρότητα του γραμμικού σχεδίου και επειδή μελετώ τα έργα κλασικών ζωγράφων επικεντρώνομαι στην αποτύπωση καταξιωμένων έργων με μια διαφορετική και μοντέρνα ματιά. Γενικά προσπαθώ να εκφράζω μια περισσότερο pop κουλτούρα στα έργα μου. Pop με την έννοια της εικόνας, των έντονων χρωμάτων, της ζωντάνιας.

Πώς είναι να ζεις ως καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2023; Τι είναι γοητευτικό και ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία;
Δυστυχώς είναι δύσκολη η διαβίωση σε μια χώρα όπου τα τελευταία έτη παρατηρείται μια πτώση σε όλους τους τομείς τέχνης, ιδιαίτερα στα εικαστικά, που αφαιρέθηκαν μάλιστα και από τη βασική διδακτική ύλη στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επιπλέον, ένα πρόσθετο πρόβλημα είναι ότι ούτε στους θεσμούς της τέχνης υπάρχει αξιοκρατία. Δηλαδή, το να αποφασίσεις να βιοποριστείς από την τέχνη εξ ολοκλήρου είναι σχεδόν αδύνατο, και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη δυσκολία. Παρ’ όλα αυτά, ο στόχος μας ως καλλιτέχνες είναι
να μεταβάλουμε το γεγονός αυτό και να δείξουμε ότι η τέχνη είναι απαραίτητη για την ψυχή του ανθρώπου. Το γοητευτικότερο πράγμα είναι ότι μπορείς να πάρεις ένα άψυχο υλικό, όπως ο λευκός καμβάς, και να του δώσεις ζωή μέσα από τη ζωγραφική, το σχέδιο, τα σχήματα και τα χρώματα.

Ποια είναι η στιγμή της καλλιτεχνικής πορείας σου για την οποία νιώθεις ιδιαίτερα περήφανος και σου έχει αφήσει την επίγευση της επιτυχίας;
Σαφέστατα η στιγμή που παρουσίασα την πτυχιακή μου εργασία όταν αποφοίτησα από τη Σχολή Καλών Τεχνών, γιατί αισθάνθηκα ότι ήταν η πρώτη φορά που δείχνω την πραγματική μου ταυτότητα στον κόσμο.

Αν έπρεπε να σκεφτείς την υστεροφημία σου, τι θα ήθελες να μείνει στο κοινό που έρχεται σε επαφή με τα έργα τέχνης σου; Γιατί θέλεις να σε θυμάται ο κόσμος;
Αυτό που θέλω να μείνει στον κόσμο είναι ότι η ζωγραφική είναι ζωτικής σημασίας. Μας δίνεται η δυνατότητα να διαμορφώσουμε ό,τι θέλουμε όπως το θέλουμε, να διαστρεβλώσουμε, να διορθώσουμε, να αντιγράψουμε. Υπάρχει μια ελευθερία σε σχέση με το τι μπορούμε να κάνουμε. Όσον αφορά στη δική μου υστεροφημία, θα ήθελα το κοινό κοιτώντας τα έργα μου να ταυτίζεται με αυτά, να στέκεται σε αυτά, να τα κατανοεί, να διασκεδάζει βλέποντας τα χρώματα και να προβληματίζεται γύρω από αυτά.

Τα σημεία διανομής του free DownTown:  https://downtown.gr/poy-tha-vreite-to-neo-downtown-freepress/