«…Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος! Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα. Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!» -ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Aπό την Αλεξάνδρα Τσόλκα 

Αλαλά ελεύθερη στον κόσμο ξανά! Η κόρη του Πολέμου. Η δαιμόνισσα της μάχης κατά των ανθρώπων, της ευτυχίας, του γαλήνιου ύπνου, των ονείρων, της εργασίας, της χαράς, της ζωής της ίδιας. Ακόλουθος του Άρη. Το όνομά της φώναζαν οι αρχαίοι πολεμιστές πριν να επιτεθούν στον εχθρό. «Αλαλά!» Κραυγή και προσευχή στο όνομα της θεάς του Κακού. Την ακολουθεί –φυσικά– αλαλαγμός, θρήνος, κλάματα, βογγητά. Όπου πατά το φρικτό πόδι της, όπου κοιτά το αποτρόπαιο βλέμμα της, όπου στέκεται η ζέχνουσα παρουσία της, μόνο αίμα, θλίψη, φόβος, σκοτάδι και θάνατος υπάρχουν. Και, όχι, δεν υπάρχουν νικητές ή νικημένοι. Μόνο σκοτωμένοι υπάρχουν. Μπροστά στην παρουσία του μεγάλου Κακού που κάνει βόλτες στην Ευρώπη, στον πόλεμο, τη φρίκη, την οδύνη, το χαλασμό, την προσφυγιά, την ερημιά, τον τρόμο, την αγωνία για πυρηνικές εφαρμογές ολέθρου, όλα τα άλλα δείχνουν τόσο επουσιώδη, σχεδόν μηδαμινά. Δεν υπάρχουν σκέψεις, λέξεις, ενδιαφέρον για τα έργα και τις ημέρες των λαμπερών και των θριαμβευτών της τηλεθέασης. Ξαφνικά δείχνει τόσο ανούσιο εκείνο που θεωρούνταν έστω και εφήμερα σπουδαίο! Και πώς να χαλαλίσεις γράμματα και λέξεις για τον Μαυρίκιο Μαυρικίου ή τη νέα εκπομπή που μόλις έκανε πρεμιέρα; Πού να βρεις εκείνο το τάχα γνοιάξιμο για το ποιος αποχώρησε από το άλλο show της μαγειρικής και αν το γλέντησε το Τwitter; Τι να σε νοιάξει αν πεινάνε ηθελημένα σε ένα νησί μακρινό ή σε κάποια φάρμα κυνηγάνε τις κότες τηλεστάρ αναλώσιμοι ανά σεζόν; Και μόνο η αναφορά είναι βέβηλη και ηλίθια πια. Δίπλα εικόνες από τον κόσμο που δεν είναι δα μακριά και από ανθρώπους που υποφέρουν: Η έγκυος στο φορείο, ματωμένη, με τα θραύσματα στην κοιλιά της. Τα τρόφιμα που δεν υπάρχουν και το νερό που δεν φτάνει. Δίνει ο πατέρας στο παιδί και κάνει πως εκείνος δεν διψά. Ο άλλος πατέρας να σφίγγει το κεφάλι του σκοτωμένου γιου του πάνω σε ένα αυτοσχέδιο νεκροκρέβατο. Σκεπασμένο σώμα με ματωμένη κουβερτούλα! Ζευγάρια και οικογένειες να χωρίζουν στα τρένα μη ξέροντας αν θα βρεθούν ξανά. Βλέμματα παιδιών αδειανά από κάθε άλλο συναίσθημα εκτός από απόγνωση που παραλύει. Μάνες να σφίγγουν αγκαλιές. Τα δάχτυλά τους ακόμα και στις φωτογραφίες δείχνουν τον πόνο στις αρθρώσεις από τη δύναμη να κρατηθεί το παιδί τους ζωντανό. Οι άδειες πόλεις. Ο απόκοσμος ήχος των εκρήξεων που πλησιάζουν. Εμείς νωθροί παρατηρητές σκηνών στην τηλεόραση. Κουβέντες και αναλύσεις. Διαδίκτυο. ΠΟΛΕΜΟΣ… Μα πώς μπορεί να γίνεται ακόμα; Παγιδευμένοι σε μια πραγματικότητα ορίων χωρίς διαφυγή. Και μετά το βλέμμα των προσφύγων σαν να μιλάει σε σένα προσωπικά. May I help you, sir? Μα, όχι, δεν μπορώ! Και, όχι, δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί! Μόνο νεκροί υπάρχουν! Και από τους καναπέδες στο διάλειμμα για διαφημίσεις του «Survivor» και του «MasterChef» λίγος πόλεμος όπου παίζει. Και ίσως απόψεις εκ του ασφαλούς. Και σκατόψυχα αστειάκια για τις Ουκρανές γυναίκες. Και ξερολίαση και «αμ, για τον άλλο πόλεμο δεν λες», και τσακωμοί για το αν ο Πούτιν είναι Χίτλερ ή Στάλιν. Και η τηλεόραση στάζει αίμα και γεμίζει το σαλόνι και είναι ικανή να πνίξει όσους εκείνη την ώρα δεν κοιτάνε γιατί συνεχίζουν όπως πριν, τάχα πως τα σήμαντρα του πολέμου είναι μία ακόμη είδηση στον κόσμο. Χα! Μοιάζει μακριά, μα στ’ αλήθεια είναι; Η Αλαλά ελεύθερη στον κόσμο ξανά!