Πού γεννήθηκες και πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Γεννήθηκα στα Χανιά. Μεγάλωσα μέχρι τα 10 στην Αθήνα και μετά στα Χανιά. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν μια ξεχωριστή ταινία. Τίτλος: «Νάρκες και Νούφαρα».

Λες ψέματα; Και σε ποιες περιπτώσεις;

Κακά τα ψέματα. Κάποια στιγμή θα βγουν στο φως.

Έχεις κάνει πασαρέλα σε μεγάλους οίκους. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Ήταν υπέροχη και μου έμαθε πολλά πράγματα. Ταξίδεψα, γνώρισα πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και έκανα φίλους από διάφορα μέρη του κόσμου. Άνοιξε το μυαλό μου, απέκτησα άλλη αντίληψη. Όλα αυτά σε άλλη περίπτωση δεν θα συνέβαιναν.

Τι σου λείπει από τη ζωή σου;

Είμαι ευγνώμων για όσα έχω αυτή τη στιγμή. Φυσικά ευπρόσδεκτο είναι καθετί καλό και φωτεινό. Η φύση του ανθρώπου νομίζω είναι πάντα κάτι να του λείπει. Λέω να πάω λίγο κόντρα σε αυτό, έτσι για αλλαγή. Μπορώ όμως να πω τι δεν μου λείπει και δεν θα μου λείπει ποτέ. Οι τοξικές καταστάσεις σε όποιο επίπεδο και τομέα. Η “κατάθλα” και ο ψυχικός σκοταδισμός. Δεν ανήκω σε αυτούς που αντλούν ενέργεια, έμπνευση και ό,τι άλλο από κάτι τέτοιο. Δεν είμαι από αυτούς που γουστάρουν το βασανισμό και το πρόβλημα.

 

 

Αν ξαναγυρνούσες πίσω τη ζωή σου ποια πράγματα θα έκανες διαφορετικά και για ποια νιώθεις περήφανος;

Θα έκανα τα πάντα ξανά με τον ίδιο τρόπο. Ποτέ δεν μετάνιωσα για κάτι και ποτέ δεν είπα «αυτό θα το έκανα διαφορετικά». Είμαι περήφανος για τους ανθρώπους που με έχουν ξεχωρίσει και με έβαλαν σπίτι τους. Είναι δύσκολο πράγμα οι πραγματικοί δεσμοί. Έχω πολλές οικογένειες και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αυτό που συνέβαινε σε μένα δεν είναι ο κανόνας τελικά. Έχω εκτιμηθεί και αγαπηθεί από πολύ διαφορετικούς ανθρώπους αλλά και από πολύ δύσκολους κατά γενική ομολογία. Το κατάλαβα κάνοντας τους απολογισμούς μου κατά καιρούς όσο μεγαλώνω. Επίσης είμαι περήφανος και για όσους έδιωξα από τη ζωή μου.

Τι είναι η ζωή για σένα και ποιο το νόημά της;

Η ζωή είναι ένα απρόβλεπτο ταξίδι, είναι άλμπουμ αναμνήσεων, μαγνητάκια στο ψυγείο με προορισμούς που θες να πας, αδρεναλίνη, συνεχόμενη αλλαγή. Θάλασσα – όχι βάλτος, αναζήτηση – όχι συμβιβασμός, ψυχική ηρεμία – όχι ένα βήμα πριν τον εγκλεισμό. Και το νόημά της είναι να σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση και γέλιο. Πολύ γέλιο.

Σε τι είσαι η εξαίρεση στον κανόνα;

Στο να είμαι ο κανόνας στην εξαίρεση.

Πώς βρέθηκες στις «Άγριες Μέλισσες» και πώς πήρες το ρόλο στο «Μαύρο Ρόδο»;

Πέρασα από πολλά castings για τις «Άγριες Μέλισσες» και το ρόλο του Κωνσταντή και εντέλει μου δόθηκε. Ήταν μια διαδικασία 3-4 μηνών. Δεν έχω ιδέα πόσοι άλλοι συνάδελφοι πέρασαν δοκιμασίες για τον ίδιο ρόλο. Στο «Μαύρο Ρόδο» ο ρόλος του Βίκου μου δόθηκε εξ αρχής. Και αυτός ήταν ο ρόλος που με ενδιέφερε πολύ.

Τι σου έμαθε η ζωή με τον εύκολο τρόπο και τι με τον δύσκολο;

Γενικά στη ζωή μου τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Πάλεψα για όλα, από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα. Και για όσα κέρδισα, πάσχισα. Κάτι που κάνει και την όποια νίκη –μικρή ή μεγάλη– πιο γλυκιά εντέλει. Αυτό λοιπόν που έχω μάθει ως τώρα είναι ότι αν δεν προσπαθήσεις, αν δεν βάλεις τέρμα τα γκάζια και την προσήλωσή σου στον όποιο στόχο σου, πάντα θα πέφτεις να κοιμηθείς και θα αναρωτιέσαι τι θα γινόταν εάν το είχες κάνει. Μπορεί να επιτύχεις ή να αποτύχεις –μέσα στη ζωή είναι όλα–, και στην τελική οι στόχοι είναι για να μπαίνουν κι ας μην τους πετύχουμε όλους, δεν θα αλλάξει και η ρότα της Γης στο κάτω-κάτω. Αλλά τουλάχιστον να το έχεις παλέψει με το 100% των δυνάμεών σου και να είσαι εντάξει με σένα. Με εύκολο τρόπο θα έλεγα ότι έμαθα να εμπιστεύομαι ανθρώπους, γιατί ήμουν «αδέσποτο» από μικρός. Οπότε οι κεραίες μου κάπως συντονίζονται με τα υπόλοιπα αδέσποτα και μ’ αυτούς που μοιραζόμαστε πολλά κοινά. Και λέω με εύκολο τρόπο επειδή νιώθω ότι δεν προσπαθώ γι’ αυτό, συμβαίνει αυτόματα.

 

 

Αν ήσουν στο εξωτερικό και σου ζητούσε κάποιος να περιγράψεις τη ζωή σου τι θα του έλεγες;

Ότι είναι ένα ταξίδι που όσο και να οργάνωνα κάποτε μέσα μου με οδήγησε σε άλλες όχθες. Από αλλού ξεκίνησα, αλλού βρίσκομαι και ποιος ξέρει πού θα πάω. Αν ήταν ταινία θα μπορούσε να είναι κωμωδία: Πολλά χρώματα και δράση με μια αντάρα σε φαινομενική ηρεμία.

Και τι τίτλο θα είχε;

Θα είχε τίτλο «Γαλάζιο».

Ποια είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στην προσωπικότητά σου τα τελευταία πέντε χρόνια;

Ότι λέω κατευθείαν αυτό που σκέφτομαι, χωρίς περικοπές και γύρω-γύρω. Και ότι έριξα κάποιους τοίχους-άμυνες που είχα μέσα μου. Χτίζοντας βέβαια κάποιες άλλες. Τα υπόλοιπα δεν άλλαξαν. Λένε ότι η επιτυχία σε αλλάζει.

Εσύ τι λες γι’ αυτό;

Εγώ λέω να μην τρελαινόμαστε γιατί πραγματικά δεν έγινε και κάτι. Ούτε την πυρίτιδα ανακαλύψαμε ούτε τη σχάση του νετρονίου. Το μόνο μου κριτήριο πάντα ήταν να έχω τους ανθρώπους που αγαπώ, θαυμάζω, σέβομαι και θεωρώ καλούς στη ζωή μου και κοντά μου. Και να νιώθω ο εαυτός μου.

Εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου;

Πάντα, και όσο μεγάλωνα όλο και πιο πολύ. Και όσες φορές «έπεσα έξω» κατά βάθος μέσα μου το ήξερα, δεν έπεσα από τα σύννεφα.

Έχεις φοβίες;

Φοβάμαι τους καρχαρίες. Είμαι πεπεισμένος ότι σε προηγούμενη ζωή –εάν υπάρχει– είχα φαγωθεί από καρχαρία. Για τέτοια φοβία μιλάμε.

Ποια είναι για σένα η εικόνα της απόλυτης ευτυχίας;

Οι άνθρωποι με γαλήνιο βλέμμα, φωτεινό πρόσωπο κι ένα μεγάλο χαμόγελο.

Ποιο θεωρείς πιο σημαντικό εφόδιο για την επιτυχία; Την τύχη ή τη σκληρή δουλειά;

Πιστεύω ότι μέχρι κάποιο σημείο οδηγούμε την τύχη με τις προηγούμενες επιλογές μας. Η σκληρή δουλειά είναι που θα γίνει όπλο σου, όπως και η αφοσίωση. Χωρίς αυτά πιστεύω πως είμαστε σαν αμάξια με νοθευμένη βενζίνη. Άλλο η νερωμένη κι άλλο η ατόφια. Δεν αποδίδουν ούτε κρατάνε το ίδιο.

 

 

Τι θα συμβούλευες ένα νέο ηθοποιό στο ξεκίνημά του;

Να είναι πάντα ο εαυτός του. Ότι θα υπάρχουν στιγμές δύσκολες, στιγμές πολύ δύσκολες, στιγμές πολύ ευχάριστες, χαρά, κούραση, μάχες… Ότι θα χρειαστεί να αναμετρηθεί με τον εαυτό του πολλές φορές – αυτή είναι η ομορφιά μα και η αγριάδα αυτής της δουλειάς. Ότι πρέπει να είναι έτοιμος για άπειρες ώρες εργασίας, ότι χρειάζεται να το αγαπάς πραγματικά, ότι θα ανοίξουν πολλά παράθυρα στο νου του κι αυτό είναι ένα τεράστιο δώρο. Είναι κούρσα αυτή η δουλειά. Να μη φοβηθεί τίποτα και κανέναν. Να μην ανεχτεί ποτέ να τον υποβιβάσουν. Και ότι αυτός ο δρόμος αποτελεί στάση ζωής.

Στην ερώτηση «τι άνθρωπος είσαι» τι θα απαντούσες;

Άνθρωπος που θα πήγαινε για μπίρα με τον εαυτό του –νομίζω θα με έκανα παρέα– και είναι καλός στο να δίνει συμβουλές στους άλλους αλλά όχι στον ίδιο.

Αν συναντούσες τον εαυτό σου παιδί στα Χανιά τι θα του έλεγες;

«Ρε, άει πάγαινε από δω, σπόρε!» Έλα, πλάκα σου κάνω. «Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά. Μου την έφερες.»

Στο «Μαύρο Ρόδο» και πάλι υποδύεσαι τον κακό. Έχεις σκεφτεί γιατί σε επιλέγουν για σκοτεινούς ρόλους; Μόνο στο θέατρο, στον Γιώργο Καπουτζίδη, έκανες κωμωδία. Και ήσουν εξαιρετικός.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω γιατί. Δεν έχω απάντηση. Ίσως τα χαρακτηριστικά μου; Πάντως, πρέπει να πω ότι απολαμβάνω πάρα πολύ το να υποδύομαι τέτοιους ρόλους γιατί έχουν πολύ ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου. Μου αρέσει να ψάχνω τα διάφορα επίπεδα που κρύβουν αυτοί οι χαρακτήρες και το γιατί μπορεί να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται. Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία και μια αιτία. Και πολλές φορές κρύβεται πολλή ευαισθησία πίσω από τη σκληράδα των ανθρώπων. Στο φως τα βλέπεις όλα, στο σκοτάδι όμως πρέπει να τα ψάξεις γιατί δεν βλέπεις τίποτα και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου έρθει.

Το «Μαύρο Ρόδο» ασχολείται με τη θρησκεία. Ποια είναι η δική σου σχέση μαζί της;

Τυπική.

Υπάρχει δουλειά που συμμετείχες και το μετάνιωσες ή ρόλος που αρνήθηκες και έκανε επιτυχία;

Ως τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, όχι. Ακόμα και τις συνεργασίες που δεν θυμάμαι με τόση θέρμη και αγάπη όσο άλλες, αν γύριζα το χρόνο πίσω, πάλι θα τις έκανα. Απ’ όλες έμαθα, εξελίχθηκα, και όλες μού έδωσαν εφόδια για τα επόμενα βήματα. Καθεμία κι ένα ξεχωριστό μάθημα. Το θέμα είναι πώς χρησιμοποιείς τη γνώση που αποκτάς. Επίσης, δεν έτυχε ως τώρα να αρνηθώ κάτι και να το έχω μετανιώσει.

Τι μετράει περισσότερο στις επιλογές που κάνεις; Ο σκηνοθέτης, το σενάριο ή ο ρόλος;

Είναι συνδυασμός και των τριών. Αλληλένδετα όλα.

Έχεις παρέες από το χώρο;

Είμαι τυχερός σ’ αυτό γιατί λένε πως το να κάνεις φιλίες μέσα στο χώρο αυτό είναι δύσκολο. Έχω γνωρίσει εξαιρετικούς ανθρώπους, και δεν εννοώ μόνο ηθοποιούς αλλά και πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν πίσω από τις κάμερες ή τη σκηνή. Έχω λοιπόν αρκετές παρέες από συναδέλφους που πλέον θεωρώ δικούς μου ανθρώπους.

Ποια είναι η πιο ηλίθια ερώτηση που σου έχουν κάνει;

Την περιμένω ακόμα να έρθει.

Ποια θεωρείς την πιο προσβλητική ερώτηση που θα μπορούσαν να σου κάνουν;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό, γενικά όμως δεν έρχομαι σε δύσκολη θέση εύκολα. Ερώτηση που με νευριάζει όμως υπάρχει: «Πώς πάει το ηθοποιηλίκι;» ή οποιαδήποτε ερώτηση έχει αυτή τη λέξη. Η λέξη αυτή είναι υποβιβαστική και υποτιμητική για τη δουλειά του ηθοποιού και με παραπέμπει στο «νταβατζιλίκι». Απαντώ: «Δεν ξέρω τι να σας πω, κάνω άλλη δουλειά.»

Πού βγαίνεις, πού κάνεις βόλτες, πώς χαλαρώνεις;

Δεν ζητήσατε ΑΦΜ, Ε9 και αριθμό ταυτότητας. Να σας δώσω;

Εμπιστεύεσαι εύκολα τους ανθρώπους;

Πάω με τη διαίσθηση σ’ αυτό το κομμάτι. Όταν ο εαυτός μου μού δώσει το πράσινο φως, φυσικά και το κάνω. Δεν έχω να χάσω κάτι λέω.

Το βράδυ στο τέλος της μέρας τι κάνεις;

Θες πραγματικά να σου πω;

Τι σου δίνει κίνητρο όταν ξυπνάς μια άσχημη μέρα;

Χαμογελάω επίτηδες και πάω κόντρα. Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι που αγαπώ είναι καλά, δίπλα μου και ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα στον κόσμο. Επίσης, «μέρα είναι, θα περάσει».

Από τον Νοέμβριο του 2020 που πρωτοσυναντηθήκαμε μέχρι σήμερα που ξαναβρισκόμαστε, πολλά συνέβησαν στο χώρο σας. Νιώθεις πως βγήκες αλώβητος ή σε επηρέασαν και πώς; Κι εννοώ από τα σκάνδαλα μέχρι το να χαρακτηριστείς απόφοιτος λυκείου κι ας είσαι απόφοιτος της Σχολής του Εθνικού.

Η αλήθεια είναι πως ήταν μια περίοδος γεμάτη από μεγάλες τέτοιες στιγμές. Γίνεται μια επανάσταση, είτε με τη μορφή καταγγελιών είτε με τη μορφή απεργιών. Επιτέλους, ο κλάδος αρχίζει και αντιδρά. Κι αυτό είναι χαρά τεράστια.

Η δική μου γενιά και οι επόμενες είναι εργατικά παιδιά και έντιμα. Εξαιρέσεις πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Μόνο αισιοδοξία μού φέρνουν όλες αυτές οι ενέργειες για ένα πιο υγιές περιβάλλον εργασίας. Δεν είμαστε εδώ για να βγάζει ο καθένας τα βίτσια του (εξουσιαστικά, σεξουαλικά κ.ά.). Δεν είμαστε εδώ για να δουλεύουμε απλήρωτοι. Δεν είμαστε εδώ για να υποβιβαζόμαστε ηθικά και πρακτικά από ανθρώπους που δεν αγαπούν το θέατρο και τον πολιτισμό. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε τον ψυχολόγο κανενός. Υπάρχουν οι ανάλογες ειδικότητες για κάτι τέτοιο. Είμαστε εργαζόμενοι που αγαπούν τη δουλειά τους, τη σέβονται. Άνθρωποι που έχουν έξοδα, αγωνίες, που έχουν κάνει θυσίες, από προσωπικές μέχρι και οικονομικές, για να κάνουν αυτό που αγαπούν επάγγελμα.

Στο άλλο σκέλος τώρα: Προφανώς και με προσβάλλει ο υποβιβασμός του πτυχίου μου από τη Δραματική Σχολή. Λύκειο έχω κάνει, το θυμάμαι. Έδωσα και Πανελλήνιες, κι αυτό το θυμάμαι. Οπότε σίγουρα απολυτήριο λυκείου έχω πάρει από τα 18. Επίσης, γιατί να εξισώνονται τα πτυχία από ιδιωτικές σχολές με τα πτυχία από τα δημόσια πανεπιστήμια; Δηλαδή ο μαθητής που διάβαζε και ήταν επιμελής έρχεται στην ίδια βαθμίδα-μοίρα με αυτόν που δεν άνοιγε βιβλίο ή δεν «έπαιρνε τα γράμματα» τόσο όσο ο άλλος, όμως είχαν ο μπαμπάς και η μαμά λεφτά να του πληρώσουν την εκπαίδευση; Δεν πέρασαν τις ίδιες αγωνίες. Δεν είχαν την ίδια απόδοση. Δεν πέτυχαν με τα ίδια κριτήρια. Άρα είναι άδικο. Πολλά ερωτήματα γεννιούνται από μια τέτοια απόφαση στα καλά καθούμενα.

Info: Η συνέντευξη δόθηκε στον Πάνο Ζόγκα και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Dowtown, στο τεύχος του Απριλίου. Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε από τον Freddie F.