Πέθανε χθες το βράδυ σε ηλικία 79 ετών, και μετά από σύντομη νοσηλεία στο “Αττικό”, ο μεγάλος Έλληνας ερμηνευτής Γιάννης Πουλόπουλος. Ο άνθρωπος που υπήρξε ένας από τους βασικότερους εκπροσώπους του «Νέου Κύματος» νοσηλευόταν εξαιτίας ενός πνευμονολογικού προβλήματος και τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.

Ο Πουλόπουλος γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου του 1941 στην Καρδαμύλη Μεσσηνίας, ενώ σε ηλικία 5 ετών έχασε τη μητέρα του και μεγάλωσε με τον πατέρα του στην Αθήνα, μαζί με τον μικρότερο αδελφό του, Γιώργο.

Αν και υπήρξε ένας από τους πλέον αγαπημένους τραγουδιστές, με την πλέον πλούσια δισκογραφία που εκτείνεται από το 1963 έως το 2005, εντούτοις υπήρξε από τους καλλιτέχνες που έπρεπε να επιμείνουν πολύ μέχρι την καθιέρωση τους, με αλλεπάλληλα ραντεβού με την δισκογραφική Columbia προκειμένου να καταφέρει μία ακρόαση.

Η τύχη του χαμογέλασε όταν έτυχε να τον ακούσει ο Μίκης Θεοδωράκης, εκστομίζοντας την θρυλική ατάκα «Εγώ αυτόν θα τον κάνω τραγουδιστή». Και όπως το είπε έγινε, καθώς ο Πουλόπουλος τραγούδησε το «Στρώσε το στρώμα σου για δυο» και δυο ακόμα τραγούδια του Μίκη σε πρώτη εκτέλεση. Το 1967 συνάντησε τον Μίμη Πλέσσα και το 1969 ερμήνευσε τον δίσκο «Ο δρόμος» των Πλέσσα-Παπαδόπουλου. Ανάμεσα στα τραγούδια εκείνης της ολόχρυσης συλλογής ξεχώρισε -από τότε μέχρι σήμερα!-  το «Άγαλμα».

Το τραγούδι έγινε επιτυχία για πολλούς λόγους: η αξεπέραστη ερμηνεία του Πουλόπουλου, η υπέροχη μουσική, αλλά και οι μάλλον αλληγορικοί στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου που πριν από μερικά χρόνια είχαν πυροδοτήσει μία κόντρα για το τι πραγματικά μπορεί να εννοούσε ο στιχουργός και σε ποια γυναίκα μπορεί να αναφερόταν…

Συγκεκριμένα, πριν από δύο χρόνια ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης ανεβάζοντας το τραγούδι από το YouTube στη σελίδα του στο FB είχε γράψει:  «Θα μαλλιάσει η γλώσσα μου να το επαναλαμβάνω. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δεν είναι παράφρων να βάζει τον ερωτοκαμμένο ήρωά του να πιάνει την κουβέντα με προτομές ή με αδριάντες ηρώων ή ευεργετών. «Αγάλματα» έλεγαν στον καιρό του τις κοπέλες που έκαναν πεζοδρόμιο, που έστεκαν στο ίδιο πόστο με καύσωνα ή με αγιάζι. Από μια τέτοια παρηγορείται ο ήρωας του τραγουδιού. Ακούστε το έτσι και θα σάς φανεί ασυγκρίτως συγκινητικότερο».

Ωστόσο, άλλα ιστολόγια που έσπευσαν να διαψεύσουν αυτό το σενάριο, επικαλούνταν παλαιότερη συνέντευξη του στιχουργού στην οποία τόνιζε κάτι εντελώς διαφορετικό: “Κατά κανόνα γράφω για πράγματα που έχω ζήσει, αλλά, όταν γράφεις, δημιουργείς στην ψυχή σου συνθήκες που σου επιτρέπουν να γράψεις. Τα περισσότερα μπορεί να είναι επινοημένα. Αλλά ξέρεις, για παράδειγμα, πώς είναι να είσαι προδομένος, να πονάς. Το «Άγαλμα» μιλάει για απεριόριστη μοναξιά. Αυτός δεν έχει να πάει πουθενά, πού να μιλήσει, είναι όλες οι πόρτες σφαλιστές. Το άγαλμα τον ακούει, και φεύγει από το βάθρο του για να τον συντροφέψει στον δρόμο”.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η μυθολογία ανανέωσε τον τρόπο που αντιμετώπιζε κανείς τη μελαγχολική, γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία του Πουλόπουλου. Ο ίδιος υπήρξε ο αγαπημένος των κινηματογραφικών στούντιο της εποχής, καθώς εκτός από σπουδαία φωνή υπήρξε ένας εξαιρετικά γοητευτικός άνθρωπος με την κάμερα πολύ συχνά να εστιάζει στα γαλάζια μάτια, τα χείλη και το λεπτό παράστημά του, κάθε φορά που με την κιθάρα του τραγουδούσε όρθιος.

Ο ίδιος δεν έδινε συνεντεύξεις σχεδόν ποτέ. Και ποτέ δεν ξεχνούσε ότι τα πρώτα μεροκάματα στις μπουάτ σίγουρα δεν έφταναν για να ζήσει, οπότε το πρωί έπρεπε να δουλεύει ως οικοδόμος είτε ως ελαιοχρωματιστής. Μία υπέροχη απεικόνιση της σεμνής του προσωπικότητας, αλλά και του μεγαλείου της ειλικρίνειας του μπορεί κανείς να διακρίνει σε μία εξαιρετικά σπάνια συνέντευξη του τη δεκαετία του 90′ στη νεαρή τότε Ελένη Μενεγάκη και τον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη από την εκπομπή “Κοκτέηλ” του Mega.