Στο σχετικά μικρό γραφείο του Αλέξη, στον δεύτερο όροφο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, επικρατεί αναβρασμός. Καφέδες, τσάγια, μπρελόκ, μπλοκ, χαρτιά και μια αφίσα στο κέντρο του με σύνθημα «Poverty is violence». Όλοι οι βοηθοί του είναι χαρούμενα νέα παιδιά, με ιδιαίτερη προθυμία να βοηθήσουν και να εξυπηρετήσουν. Πίσω από την καρέκλα στην οποία κάθεται, δύο ηλεκτρικές κιθάρες δίνουν μια εναλλακτική όψη στην ατμόσφαιρα και ο ίδιος, ντυμένος από την κορφή μέχρι τα νύχια στα μαύρα, δίνει οδηγίες. Μένει σε ένα μικρό διαμέρισμα κοντά στο ευρωκοινοβούλιο και πηγαίνει από τις 7 το πρωί στο γραφείο του για να φύγει αργά το απόγευμα. Βγαίνει έξω κυρίως για φαγητό και συνήθως το βράδυ τον βρίσκει νωρίς στο σπίτι.

Πώς είναι η ζωή του ευρωβουλευτή;

Νομίζω πως είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή. Πώς είμαι εγώ; Είμαι σε εγρήγορση. Υπ’ ατμόν συνέχεια. Κάθε Δευτέρα πρωί είμαι στο γραφείο στις Βρυξέλλες και τα Σαββατοκύριακα παίρνω το αεροπλάνο και έρχομαι στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στην Αθήνα, προσπαθώντας σε ένα Σαββατοκύριακο να χωρέσω μια βδομάδα. Απαιτείται από μένα να είμαι πολύ προσηλωμένος και σε αυστηρό πρόγραμμα, αλλά είναι κάτι που το ξέρω καλά. Δεν παραπονιέμαι, γιατί είναι κάτι που μου δίνει πολλά και μπορώ κατά κάποιον τρόπο να κάνω ορισμένα από τα πράγματα που πιστεύω.

Τι θέλεις να κάνεις;

Θέλω να δείξω πώς η τέχνη και οι καλλιτέχνες μπορούν να επηρεάσουν τον κόσμο με θετικό τρόπο. Για μένα, για παράδειγμα, ο John Lennon είναι μεγάλη έμπνευση. Κατάφερε με την τέχνη του να στρέψει την κοινή γνώμη υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου του Βιετνάμ. Και αυτό με ενδιαφέρει, πώς η τέχνη μπορεί να γίνει πολιτική πράξη. Να γίνει παρεμβατική, να αλλάξει συνειδήσεις, να αφυπνίσει, να γίνει καταλύτης σε πολλά κοινωνικά θέματα, που μας αφορούν όλους.

Ακούγεται ωραίο και νομίζω ότι είσαι σε προνομιακή θέση αυτήν τη στιγμή έχοντας και τις δύο ιδιότητες, και αυτή του πολιτικού προσώπου και αυτή του καλλιτέχνη. Φαντάζομαι, όμως, ότι κάποια από τις δύο θα υπερισχύσει. Έτσι δεν γίνεται πάντα;

Όχι, δεν ισχύει αυτό. Δεν γίνεται πάντα έτσι. Εμένα το στοίχημά μου είναι αυτές οι δύο ιδιότητες να συνυπάρξουν. Αντί να συγκρούονται, να αλληλοσυμπληρώνονται. Και αυτό θέλω να επικοινωνήσω. Προσπαθώ να συνδυάσω την πολιτική με την τέχνη. Το μήνυμά μου είναι το πόσο σημαντική είναι η τέχνη στη ζωή που διαμορφώνει ακόμη και μόδες, και τάσεις, και κυρίως κάνει τον άνθρωπο πιο ανεκτικό προς τον συνάνθρωπό του. Η τέχνη μπορεί να σε αλλάξει. Και μόνο όταν αλλάζεις, μπορείς να πετύχεις – και όχι μόνο εξωτερικά.

Εσύ, πάντως, είχες πολλές αλλαγές στη ζωή σου. Από τη Λάρισα πήγες στο Hollywood και τώρα βρίσκεσαι στο ευρωκοινοβούλιο. Είναι μεγάλη η διαδρομή σου. Σαν ταινία.

Επιδιώκω να αλλάζω τις καταστάσεις. Αυτό μπορεί βέβαια να σημαίνει ότι δεν γεύεσαι όλη την εμπειρία. Γιατί μπορεί να αλλάζει το βαρετό, αλλά μπορεί να αλλάζει και το ευχάριστο της κατάστασης που αφήνεις. Για παράδειγμα, μια περίοδο έπρεπε να βρίσκομαι και στο Hollywood, και στην Αγγλία για το Durrells, και στην Αθήνα, και ζούσα ταξιδεύοντας συνεχώς από το ένα μέρος στο άλλο. Και τώρα που είμαι στις Βρυξέλλες πάλι μοιράζομαι ανάμεσα σε δύο χώρες. Αυτό εμένα μου δίνει κίνητρο. 

Πάντα έτσι ήσουν;

Από όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να εξερευνώ. Ήμουν ανήσυχος, υπερκινητικός και συνεχώς ήθελα να κάνω κάτι. Να εξερευνώ σπηλιές, να φτιάχνω σπιτάκια στην άμμο… οτιδήποτε. Ήθελα να υπάρχει συνεχώς μια δράση. Και αφού ωρίμασα, συνέχισα να έχω αυτήν τη διάθεση.

Δεν είναι μόνο η διάθεση. Είσαι από τους τυχερούς που βρέθηκαν στο σωστό μέρος, τη σωστή ώρα. Σαν το Σύμπαν να συνωμοτεί υπέρ σου.

Είναι αμφίδρομη η σχέση με το Σύμπαν. Σε τραβάει το Σύμπαν, αλλά πρέπει να κάνεις εσύ τη δουλειά. Είναι το κάλεσμα, αλλά εσύ θα αποφασίσεις εάν θα πας. Εμένα το Σύμπαν με έχει φέρει επίσης δύο φορές πολύ κοντά στον θάνατο, σε αυτοκινητικά ατυχήματα. Είναι το Σύμπαν, είναι και το πώς σκέφτεσαι. Όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη φοιτητής και ήθελα να φύγω, γιατί βίωνα μια ερωτική απογοήτευση, ενώ ήμουν σε πολύ έντονη συναισθηματική κατάσταση, έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Δηλαδή, έλεγα «Θα φύγω», γιατί δεν άντεχα να ζω σε μια πόλη που μου θυμίζει έναν έρωτα που τελείωσε, αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να βρω και πού θα πάω. Έτσι, αποφάσισα να κάνω μετεγγραφή από το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΑΠΘ στο Πολυτεχνείο της Αθήνας. Δεν είναι μόνο να θέλεις να φύγεις από κάπου, πρέπει να ξέρεις και πού θα πας. Πάντα λέω στον εαυτό μου: «Αλέξη, δεν θα βρεις τον λόγο για να φύγεις. Θα βρεις τον λόγο για να πας κάπου». Έτσι είναι πιο ενεργητική η ζωή. Δεν είναι το φεύγω, είναι το κάλεσμα του νέου.

Ωραίο ακούγεται. Σε κάλεσαν, λοιπόν, στην πολιτική. Πώς είπες το «Ναι»;

Το είπα γιατί το βρήκα πολύ συμβατό με αυτό που έκανα. Εγώ ως ηθοποιός ήθελα να έχω μια σύνδεση με τον κόσμο – κάθε καλλιτέχνης αυτό θέλει. Και πάνω σε αυτή την αναζήτηση της επαφής ένιωσα ότι θα μπορούσα να μπω και στα μονοπάτια της πολιτικής. Πάλι σύνδεση είναι, και η δυνατότητα να μπορείς να προσφέρεις.

Το οποίο σημαίνει ότι αφήνεις κάποια άλλα, όπως την τηλεόραση και το θέατρο.

Όχι, δεν θα αφήσω τα μονοπάτια που ξέρω. Δεν πάω να μεταπηδήσω από έναν χώρο σε έναν άλλον. Πάω να φέρω τον χώρο μου σε έναν άλλον χώρο. Αυτό που έχω μάθει -την πείρα μου, τις αντιλήψεις μου και τις ιδέες μου- να τις φυτέψω στο ευρωκοινοβούλιο.

Έτσι όπως το λες, είναι σαν να επιβεβαιώνεις αυτό που λένε ότι η πολιτική είναι και θέαμα.

Όχι, η πολιτική είναι δράση. Κάθε πράξη που κάνουμε είναι πολιτική. Πιστεύω ότι στο ευρωκοινοβούλιο αυτό που θέλω να κάνω βρίσκει εύφορο έδαφος για να αναπτυχθεί. Υπάρχει Ιστορία, κράτη με βαθιά ριζωμένα ήθη και έθιμα και πεποιθήσεις – αυτό μπορεί να είναι αρνητικό, αλλά μπορεί να είναι και θετικό. Και θετικό είναι το πώς κάτι που μπορεί να μας ενώσει, μπορεί να μας οδηγήσει στο να έχουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Και ποιότητα ζωής είναι ο πολιτισμός. Οι άνθρωποι κάνουν κοινωνίες για να απολαμβάνουν πολιτισμό. Να επικοινωνούν.

Για σένα προσωπικά τι είναι ποιότητα ζωής;

Πάντα έλεγα ότι ένας άνθρωπος για να πετύχει την ευτυχία θέλει έναν καλό χώρο να μένει, καλό καιρό, καλό φαγητό, καλή κουλτούρα και έναν άνθρωπο να τα μοιράζεται. Αυτά είναι τα πέντε βασικά στοιχεία που χρειάζεσαι για να είσαι καλά. Στην Ελλάδα αυτά τα είχαμε και τα έχουμε τσάμπα. Και χώρο, και καιρό, και φαγητό, και κουλτούρα, και έναν καλό γείτονα.

Είναι τόσο σημαντικό να μιλάς για την ευτυχία σου με έναν γείτονα;

Ναι. Πιστεύω ακράδαντα πως αν δεν μοιράζεσαι τα καλά που έχεις, τότε είναι σαν να μην τα έχεις. Για να υπάρξει αυτό που έχεις, πρέπει να το επικοινωνήσεις. Αυτός που δεν μοιράζεται κάτι, απλώς το επιδεικνύει, και αυτό είναι επιδειξιομανία. Για να διατηρήσεις το θετικό που έχεις, πρέπει να το μοιραστείς και με άλλους, αλλιώς δεν έχεις τίποτα. Αυτό είναι για μένα ποιότητα ζωής. Και φυσικά η αλλαγή.

Πολλές φορές χρησιμοποιείς αυτήν τη λέξη.

Λες; Δεν είναι ακριβώς η αλλαγή. Είναι η εξέλιξη, η ροή. Να μπεις στον ρυθμό. Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος «Τα πάντα ρει». Να μην έχεις τίποτα ως δεδομένο. Όλα αλλάζουν. Ακόμη και αν κάνεις το ίδιο πράγμα. Άλλος ηθοποιός ήμουν πριν από 22 χρόνια που ξεκινούσα, άλλος είμαι τώρα. Ο χρόνος σε αλλάζει. Σε ωριμάζει, απαιτεί από εσένα άλλα πράγματα.

Ο χρόνος, εκτός από το ότι σε ωριμάζει, σε μεγαλώνει. Εσένα δεν σε έχει πιάσει το άγχος της ηλικίας. Πριν από λίγους μήνες έκλεισες τα 45, είσαι και επισήμως μεσήλικας.

Το άγχος της ηλικίας έχει να κάνει καθαρά με τον θάνατο και με τίποτα άλλο. Με τη φθορά που δεν δέχεσαι, με την αρρώστια, αλλά και εκεί έχει σημασία πού κατευθύνεις το μυαλό σου. Το γήρας θα έρθει αναγκαστικά, το σκέφτεσαι απ’ όταν κλείνεις τα 40, οπότε εκεί χρειάζεται να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου. Αν η σκέψη σου είναι νέα, τότε δεν έχεις προβλήματα ηλικίας. Εγώ νιώθω πολύ νέος εδώ, με αυτήν τη διαδικασία, με αυτήν την εξέλιξη στη ζωή μου. Μπορώ να σου πω ότι είμαι σε μια φάση που δεν με απασχολεί ούτε ο χρόνος ούτε η ηλικία μου.

Ισχύει. Ένας 45άρης πολιτικός θεωρείται νέος πολιτικός.

Εγώ πιστεύω ότι οποιοσδήποτε 45άρης είναι νέος. Πιστεύω ότι είμαστε τόσο νέοι όσο μας επιτρέπει το μυαλό μας να είμαστε. Και εγώ έχω τη διάθεση να είμαι νέος για τουλάχιστον 30 χρόνια ακόμα.

Ωραίο αυτό που λες, αισιόδοξο. Αλλά εάν έχεις πλάνο να κάνεις οικογένεια, δεν πρέπει να σκεφτείς ότι υπάρχει ηλικιακό όριο;

Σε αυτήν τη φάση που είμαι, δεν μπορώ να σκεφτώ το ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια. Το αφήνω και αυτό στη ροή που σου είπα προηγουμένως. Δεν μου το έχει φέρει. Μου έχει φέρει άλλα πράγματα να διαχειριστώ, που έχουν πολύ ενδιαφέρον.

Τι έμαθες σε αυτούς τους 7 μήνες;

Είναι νωρίς να κάνω απολογισμό, γιατί ακόμα το ζω – και το ζω πολύ έντονα. Απλώς ερχόμενος εδώ είχα κάποια άποψη για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα και πολλά ανατράπηκαν, άλλοτε ευχάριστα άλλοτε πιο στενάχωρα. Είναι διαφορετικό το οξυγόνο που υπάρχει στο ευρωκοινοβούλιο. Νιώθεις πιο εύκολα ομάδα, αλλά νιώθεις και μια ευθύνη. 

Δεν σου λείπει το να παίζεις;

Ξέρεις τι μου λείπει; Το θέατρο. Για αυτό και το έχω στην άκρη του μυαλού μου να επιστρέψω με κάποιον τρόπο στη σκηνή φέτος. Βέβαια, είμαι και σε μια φάση που εξερευνώ το κομμάτι της μουσικής και συγκεκριμένα την έκφραση μέσω της μουσικής.

Πάντα σε αφορούσε η μουσική τόσα χρόνια που σε ξέρω.

Ναι, αλλά ήταν κάτι που με φόβιζε και δεν ήθελα να το επικοινωνήσω. Δεν μπορούσα ούτε καν μπροστά στα αδέρφια μου να καθίσω να παίξω μουσική και να τραγουδήσω. Τώρα φλερτάρω πολύ με αυτό και κοιτάζω πώς θα το ανοίξω.

Μας διακόπτει ένα κουδούνι. «Με καλεί η Ολομέλεια», μου λέει. Φοράει ένα σακάκι και κατευθύνεται στην κεντρική αίθουσα. Είναι αρκετά ανανεωμένος, πολύ ευδιάθετος και πολύ ταιριαστός με τον χώρο. Αν υπάρχει συμπαντική εντολή που μας καθοδηγεί, όπως πιστεύει, η δική του έχει προφανώς πολύ ευοίωνες και ευχάριστες προθέσεις για εκείνον.