Ακόμα και χεβιμεταλάς να είσαι, αποκλείεται να μην έχεις ακούσει ή ψιθυρίσει τα Ηλιοβασιλέματα, τις Περασμένες μου Αγάπες, το Δυο Πόρτες έχει η Ζωή, το Είμαι Αητός Χωρίς Φτερά. Μερικά μόνο από τα  δεκάδες τραγούδια που υπέγραψε στιχουργικά η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, αφήνοντας ιστορία στο λαϊκό τραγούδι. Και λέω μερικά μόνο, γιατί τα περισσότερα τα έγραφε πάνω σε τσιγαρόχαρτα ή σε σκισμένα χαρτιά σαν μηχανή του στίχου μέσα σε χρόνο μηδέν και τα πουλούσε χωρίς καν να νοιάζεται αν εμφανίζεται το όνομά της ή ποια είναι τα δικαιώματα της ΑΕΠΙ, προκειμένου να πάρει γρήγορο χρήμα για να το επενδύσει στο μεγάλο της πάθος, τον τζόγο. Υπάρχουν άλλες τόσες δεκάδες τραγούδια της εκεί έξω που δεν έχουν την υπογραφή της, απλά επειδή η ίδια αδιαφόρησε. Η ταινία που σκηνοθετεί ο Άγγελος Φραντζής για τη ζωή της είναι πραγματικά ένα απολαυστικό βράδυ στο σινεμά, χωρίς να ξεφεύγει όμως από σημαντικά προβλήματα. Όσοι ξέρετε τον Φραντζή από άλλες δουλειές, εδώ ξεχάστε τον. Σκηνοθετεί πρετ-α-πορτέ με κοστουμάκι φορεμένο. Είναι εμφανές ότι η εταιρεία παραγωγής έχει δώσει αυστηρές οδηγίες ως προς το λαϊκό και οικογενειακό τού θεάματος, με αποτέλεσμα όλα σχεδόν τα «σκοτάδια» να εξαφανίζονται. Η Κατερίνα Μπέη, κάτω από αυτές τις διαταγές, έχει γράψει ένα περιγραφικό σενάριο που όμως δεν σε αφήνει να μπεις στην ψυχή αυτής της γυναίκας. Απλώς παραθέτει στιγμιότυπα από τη ζωή της, ευτυχώς με αρκετό χιούμορ και εξυπνάδα. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη δίνει ερμηνεία ζωής ως ώριμη Ευτυχία, ενώ μια γνήσια φρεσκάδα φέρνει και η Κάτια Γκουλιώνη ως νεότερη Ευτυχία, μολονότι ο σκηνοθέτης την έχει βάλει σε σημεία να παίζει σαν σπαστικό. Όλα είναι ωραία και τακτοποιημένα, εκτός από το χαζό εύρημα τού ότι αφορμή για ό,τι θα δούμε είναι ένα αφιέρωμα στην Ευτυχία σε έναν μουσικό χώρο που μυρίζει φτήνια παραγωγής. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης ως σύζυγός της είναι ευπρεπώς διεκπεραιωτικός και ο Θάνος Τοκάκης ως ο gay φίλος και βοηθός της απολαυστικός.

Σε γενικά πλαίσια η ταινία είναι μια ευχάριστη εμπειρία, από την οποία όμως είναι εμφανές ότι έχουν αφαιρεθεί όλα τα πιθανά δυσάρεστα. Υπάρχουν δραματικές στιγμές, αλλά νομίζω ότι καπελώνονται από το γενικότερο happy feeling που ορίζει η παραγωγή. Γιατί η ζωή της Ευτυχίας δεν ήταν μόνο αυτό που βλέπουμε. Και τα περάσματα της Ρένας Βλαχοπούλου, του Τσιτσάνη και της Σωτηρίας Μπέλλου μοιάζουν με μια μάταιη προσπάθεια του σκηνοθέτη να δώσει υπόσταση στον χαρακτήρα της και την αλληλεπίδρασή της με άλλους. Ατμοσφαιρική ως παραγωγή, ελλιπής ως περιεχόμενο όμως, η Ευτυχία δεν παύει ούτε στιγμή να είναι μια αξιοπρεπής δουλειά που αξίζει να την παρακολουθήσεις. Αρκεί μετά να μπορείς να συμπληρώσεις μόνος σου, διαβάζοντας ή δεν ξέρω κι εγώ πώς, τα κενά που αφήνει ανάμεσα στις τελίτσες της η ταινία. Κι αυτό γιατί εδώ μιλάμε για έναν θρύλο που η ζωή του παρουσιάζεται μάλλον μονοδιάστατα. Βλέπεις τη μανία της Ευτυχίας να γράφει συνεχώς σε ό,τι στρατσόχαρτο βρεθεί μπροστά της, δεν καταλαβαίνεις όμως την ανάγκη που την ωθεί να το κάνει αυτό ή από πού πηγάζει το ταλέντο της. Τη βλέπεις να καπνίζει νευρωτικά το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο και να παίζει συνέχεια τζόγο, αλλά τα όποια μαύρα στοιχεία της ζωής της και του χαρακτήρα της σταματούν εκεί.  Βλέπεις απλώς μια σειρά επεισοδίων με καταπληκτικές ερμηνείες και νάζι χωρίς όμως το πάθος που την καίει. Είναι μια ταινία φτιαγμένη για το μεγάλο κοινό και σε αυτό δεν υπάρχει τίποτα το κακό, αφού πρόκειται να το ικανοποιήσει, να το συγκινήσει και να το κάνει να χαμογελάσει. Όμως παρά τις προσπάθειες των συντελεστών, κάπου, κάπως, η Ευτυχία λείπει. Λείπει αυτό που θα την ολοκληρώσει ως πρωταγωνίστρια και προσωπικότητα και η ταινία μοιάζει λογοκριμένη. Γνωρίζοντας τη δουλειά του Άγγελου Φραντζή μπορώ να υποθέσω τι παπάδες μπορούσε να κάνει, όμως εδώ του έχουν βάλει τηλεοπτικό χαλινάρι. Η Καρυοφυλλιά σώζει σε πολλά σημεία την κατάσταση, βλέπεις όμως στις εκφράσεις του προσώπου της πως είναι πολλά αυτά που ακόμα θέλει να πει. Πέρα από τη σχέση της με τη μητέρα της, τον τζόγο και τον άντρα της, καμία άλλη δεν ολοκληρώνεται. Παραμένει απλά μια υπέροχη μπαμπούσκα που εσύ πρέπει να ξεκλειδώσεις για να βρεις την ηρωίδα μέσα στην ηρωίδα μέσα στην ηρωίδα, την ώρα που το κοινωνικοπολιτικό κλίμα περνάει αδιάφορα όπως ενίοτε και το εσώψυχο της ίδιας της ηρωίδας.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ Β – (Μια ωραία ζωγραφιά)

***Για αιτήματα φιλίας στο https://www.facebook.com/tazthebuzz. Για μηνύσεις στο terra_gelida@hotmail.com